Stadhouderskade 30

De gebouwen Stadhouderskade 29 en 29a zijn gelegen aan de Stadhouderskade/Singelgracht te Amsterdam-Zuid. In de 19e eeuw stond hier nog ijzergieterij Rinckers, waarvan de gebouwen nogal krakkemikkig waren. Bovendien klaagden de bewoners van dit nieuwe stuk Amsterdam over de stank van het bedrijf die tot in het Vondelpark overlast bezorgde. Stadhouderskade 29 herbergde een Opelgaragebedrijf van M. van Genderingen. Het gebouw stond daar sinds 1903. Architect was Piet Heyn, de aanneemsom lag rond de 25.000 gulden in februari 1902. Het ging Van Genderingen voor de wind, want in 1907 kon hij bij Foeke Kuipers de gebouwen aan Falckstraat 15-29 bestellen. Hijzelf verhuisde zijn bedrijf in 1911 naar Stadhouderskade 93-94. Weer later begon hij aan een project in de Valkenierstraat 5-21. Hij verslikte zich hierin en zijn bedrijf werd kort daarna overgenomen door een Forddealer. Maurice van Gendringen overleed 1 juni 1928. In 1966 ging dit gebouw nr. 29 tegen de vlakte in verband met de nieuwbouw voor het Park Hotel Amsterdam. Vanaf de jaren dertig van de 20e eeuw diende het als garage van het Parkhotel. Stadhouderskade 29a is een woonhuis annex kantoor. In het gebouw was in de jaren dertig een huisarts gevestigd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd het pand van de Joodse eigenaars geroofd en kwam in handen van een NSB'er. In de jaren zestig woonde hier de familie Rosenberg, die op nummer 30 haar importbedrijf had voor Côte d'Or.

Het complex Stadhouderskade 31-35 is een complex herenhuizen aan de Stadhouderskade/Singelgracht in het Museumkwartier te Amsterdam-Zuid. De vijf gebouwen lijken uiterlijk sterk op elkaar, ze zijn gebouwd volgens een ontwerp van aannemer, timmerman en architect Nicolaas Wezel. Hij ontwierp ze voor grondeigenaar A.H. De Klerk, die hier grond had aangekocht. De woningen werden eerst nog afgekeurd, want ze sloten nog niet goed aan op het Liernurstelsel. Architect Willem Langhout was betrokken bij de verkoop van minstens twee woningen, maar dan in de hoedanigheid van makelaar. De huizen zijn gebouwd in de eclectische bouwstijl en bestaan uit een souterrain, twee bouwlagen en zolders. Ter plaatse van de nummer 34 en 35 zijn een derde etage bijgebouwd, waarschijnlijk te danken aan de verschillende eigenaren. De gebouwen hebben een aantal bijzonderheden: ze zijn niet aansluitend gebouwd met het gebouw Stadhouderskade 30; er zit een onbebouwd stuk tussen in de vorm van een taartpunt; ze zijn te omschrijven als laagbouw ten opzichte van relatieve hoogbouw op de nrs. 30 en Stadhouderskade 36-39 (Museum Pension); de gebouwen 29a en 30 zijn opgetrokken uit baksteen en hebben dan ook de baksteenkleur; de nummer 31 en 35 zijn alle bepleisterd wit; de ramen van de vijf gebouwen hebben alle dezelfde boogvormige versieringen; ronde bouwvorm naar huisnummer 30, alsof hier een straathoek gepland was. Op nummer 34 is enige tijd de Algemene Bond van Politiepersoneel gevestigd geweest, maar de gebouwen dienden veelal tot luxe woningen en/of dokterspraktijken. Op nummer 31 is in 2015 al jaren een horecagelegenheid gevestigd.

Paradiso is een uitgaansgelegenheid aan de Weteringschans, vlak bij het Leidseplein, in Amsterdam. Paradiso is vooral bekend als poppodium; vele bekende namen traden hier op. De grote zaal van Paradiso heeft een capaciteit van 1.500 bezoekers. Op de eerste verdieping bevindt zich nog een kleine zaal met een capaciteit van 250 personen. Met enige regelmaat vinden er ook optredens plaats in de kelder.

Park Centraal Amsterdam (tot 1930 bekend als café-restaurant Parkzicht, van 1930 tot 2019 als Park Hotel Amsterdam) is een hotel aan de Stadhouderskade, op de hoek met de Hobbemastraat, in het Amsterdam Museumkwartier. De geschiedenis van het hotel gaat terug tot de 19e eeuw.

Het Max Euweplein is een plein in Amsterdam-Centrum.

Nail House (synoniem van holdout, zich staande houden) is een kunstwerk, dat in 2015 en 2019 tijdelijk opgesteld stond/staat in Amsterdam. Het is opgetrokken naar voorbeeld van een spijkerhuis of nagelhuis. Het is een creatie van kunstenaar Leonard van Munster. Hij protesteerde met zijn huisje tegen lege, braakliggende plekken in de stad, terwijl hij zijn kunst in de openbare ruimte niet kwijt kon. Nail House werd in 2015 geplaatst bij een bouwput aan de Schinkelhaven. Daar was een gelijknamig verzorgingstehuis afgebroken om plaats te maken voor nieuwbouw. Het terrein stond langdurig leeg. In 2016 kreeg de kunstenaar bericht dat hij het kunstwerk onmiddellijk moest weghalen, want er werd ineens vaart gezet achter de nieuwbouw. Een alternatieve plaats werd niet gevonden en het kunstwerk werd opgeslagen. De kunstenaar zag in 2019 zijn kans schoon om het wederom op te stellen op een bouwplaats. De panden Brouwersgracht 155-157 waren afgebroken (van 155 staat alleen de voorgevel er nog overeind in verband met de monumentstatus), maar nieuwbouw wilde niet vlotten. In samenwerking met de naastgelegen kunstgalerie Van Zijll Langhout Contemporary Art (161) en het Mondriaanfonds plaatste Van Munster zijn Nail House op de reeds aanwezige begane-grondvloer. De galerie had net een expositie over nog te bouwen kunstobjecten en foto’s van Van Munsters kunstobjecten die of gesloopt zijn of op de nominatie staan om dat lot te ondergaan. Van Munster protesteerde toen al jaren tegen het kunstbeleid of juist het ontbreken daarvan binnen de gemeente Amsterdam. In juli 2019 dook het gebouwtje op op een omheind braakliggend bouwterrein ten zuiden van Paradiso aan de Weteringschans. Het kunstwerk bestaat uit een “huisje met bewoners”, dat weerstand biedt aan haar omgeving. Alles rondom het huisje is weggebroken en afgegraven, maar ’s avonds brandt er licht. Van Munster zei zelf dat hij inspiratie had opgedaan uit foto’s van een bijna voltooide snelweg in China, waarvan voltooiing jarenlang werd opgehouden doordat een eigenaar weigerde te vertrekken en te verkopen. Het kunstwerk vertoont gelijkenis met kunstwerk Under Heaven 03 van dezelfde kunstenaar. Dat is een huisje dat midden in een vijver staat.

The small museum is naar eigen zeggen het kleinste museum van Amsterdam en Nederland, en wellicht ook van de wereld. Het is gevestigd aan de buitenzijde van popzaal Paradiso aan de Weteringschans in Amsterdam-Centrum. Het is een pop-upmuseum dat artistieke kunstwerken tentoonstelt waartoe Paradiso opdracht heeft gegeven en die te maken hebben met populaire cultuur. The small museum bestaat uit een (verlicht) zwart opstapje van twee treden waarop haar naam staat en een vitrinekastje daarboven waarin het kunstwerk zich bevindt. Dit kastje vond haar oorsprong als plaats waar de datum en tijd van diensten van de voormalige kerk werden aangekondigd. De kunstwerken zijn slechts voor een korte tijd te zien, soms ook is het museum even weg. Voorbeeld in 2018-2019: 3 november 2018-15 december 2019: Tiny triptych I van Annegien van Doorn 15 december 2018-29 januari 2019: Tiny triptych II van Simon Wald-Lasowski 4 februari 2019 – 5 maart 2019: Tiny triptych III van Adrian (Woods) en Gidi (van Maarseveen) 27 augustus 2019 – 24 oktober 2019: The new punk no. 2 Beste Matthijs van Jordy Koevoets

Eberhard van der Laan is een artistiek kunstwerk(je) in Amsterdam-Centrum. Het werk van de hand van Street Art Frankey kwam na een opdracht van poptempel Paradiso aan de Weteringschans. Die kunstenaar, kortweg Frankey, luistert begin 21e eeuw het Amsterdamse straatbeeld op met allerlei kleine kunstobjecten. Frankey kwam voor Paradiso op de grens van september/oktober 2019 met een beeltenis van de in 2017 overleden burgemeester Eberhard van der Laan. Het beeldje laat een beetje achterover zittende Eberhard zien, die tevreden lijkt uit te zien over de stad (zijn blik is naar de binnenstad gericht). Frankey liet zich inspireren door een interview dat eerder met Van der Laan werd gevoerd in De Balie, een gebouw, dat een paar meter noordelijker staat van Paradiso. In het beeldje staat de tekst gegraveerd "Mooi stadje, hè", wederom een verwijzing, dan naar de tekst van Van der Laan vlak voor zijn overlijden: "Zorg goed voor onze stad en voor elkaar". Het beeldje staat linksboven op de toegang van Paradiso en werd geplaatst rond 3 oktober 2019 (Van der Laan overleed 5 oktober 2017).

Het Willy Alberti-museum was een museum in Amsterdam dat was gewijd aan de Amsterdamse zanger Willy Alberti, geboren Carel Verbrugge (1926-1985). Het was gevestigd in Nieuw-West en later heropend aan de rand van de Jordaan. Er werden stukken getoond over het leven van de Jordaanse zanger, zoals foto's, schilderijen, cadeautjes, krantenknipsels, kostuums en platenhoezen. Ook waren er allerlei onderscheidingen te zien, zoals gouden platen, een oorkonde bij een koninklijke onderscheiding en een plaquette met het opschrift "Neêrlandsch jongste tenor" die hij in oktober 1940 op zijn veertiende kreeg van het Asta-theater in Amsterdam. Ook toonde het museum de pijp die Cliff Richard aan Willeke Alberti schonk voor haar vader en een aansteker die Frank Sinatra in het Concertgebouw liet vallen en door Alberti werd opgevangen. Verder waren souvenirs te zien uit zijn Amerikaanse tournee in 1959, toen hij daar met Marina een nummer 6-notering in de hitlijsten had behaald. Veel stukken zijn afkomstig uit zijn nalatenschap die zijn weduwe, Ria Kuiper, ter beschikking stelde. Zij was ook betrokken bij het geven van rondleidingen en de initiatiefneemster van het museum, samen met de zanger en danser Hans van Oort die destijds voorzitter was van de Stichting Vriendenclub Willy Alberti. Verder waren er verwante memorabilia te zien, zoals foto's van de Willy Albertistraat in Hengelo. Ria Alberti-Kuiper overleed in maart 2011. Het museum werd aanvankelijk op 5 maart 1997 geopend in het souterrain van het Hem-Hotel aan de Voorburgstraat in Nieuw-West. Op dit adres kende het museum een kort bestaan en werd het vanwege een tegenvallend bezoekersaantal in april 1998 gesloten. In 2001 werd het heropend in het centrum van Amsterdam, in het Grand Café Peter Batenburg aan het Max Euweplein. Het museum werd tot circa 2011/2014 voortgezet en is inmiddels opgeheven.

Het gebouw Stadhouderskade 40-41 bestaat uit een kapitale villa aan de Stadhouderskade/Singelgracht, P.C. Hooftstraat en Jan Luijkenstraat te Amsterdam-Zuid, Museumkwartier. Het gebouw vormt een dubbele villa en is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Er zijn bouwelementen in classicistische stijl, maar ook in Lodewijk XVI-stijl. Aan de gevel zijn tal van ornamenten toegepast, zoals balkons, lisenen en friezen. Het pand is bijna geheel voorzien van pleisterwerk. Het is tevens een van de weinige panden aan de Stadhouderskade met een voortuin(tje) en een terrein voor de voorgevel. Opmerkingen: een van de buurpanden kreeg adres Jan Luijkenstraat 2-2a mee en is eveneens een rijksmonument; aan de overkant van de Jan Luijkenstraat gaat de Stadhouderskade verder met huisnummer 42, het "oude adres" van het Rijksmuseum Amsterdam.

Het Barlaeus Gymnasium is een zelfstandig openbaar gymnasium aan de Weteringschans in Amsterdam. De school is genoemd naar de Nederlandse schrijver Kasper van Baerle; zijn naam draagt de school in gelatiniseerde vormː Casparus Barlaeus. De oorspronkelijke Latijnse school werd in 1342 opgericht. Daarmee is het Barlaeus een van de oudste scholen in Nederland. Sinds de 19e eeuw hanteert de school de benaming gymnasium en de vernoeming naar Barlaeus dateert uit de jaren dertig van de 20e eeuw. Aan het begin van de 21e eeuw had de school ongeveer 800 leerlingen en 90 leraren. Het Barlaeus tracht zich te onderscheiden door zijn muzikale en culturele activiteiten. De school organiseert voor de bovenbouw Europese reizen en neemt deel aan het Europees Jeugdparlement. Het Barlaeus profileert zich als een relatief kleine school in een veilige omgeving met een pedagogisch klimaat. Het Barlaeus kampt, evenals de andere categorale gymnasia in Amsterdam, met een overschot aan aanmeldingen.

Tranen voor het verzet ofwel Twee tranen is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De twee tranen van glas op een blauwe plaat is een schepping van Bernard Heesen. Heesen gaf met de tranen het leed veroorzaakt door de Tweede Wereldoorlog weer. Het werk hangt in een van de doorgangen van het Max Euweplein. Dat plein is aangelegd op de terreinen van het voormalige Huis van Bewaring aan de Weteringschans. Dat gebouw werd tijdens de bezetting door Nazi-Duitsland door de Sicherheitsdienst en Gestapo gebruikt. Onder de tranen is een verklarende tekst te vinden: Dit gebouw, het voormalige Huis van Bewaring, werd tijdens deDuitse bezetting door de SD en Gestapo gebruikt voor politiekegevangenen. Voor velen was dit het eerste station op de weg naarconcentratiekampen, Duitse gevangenissen en plaatsen waar zij,die zich tegen bezetter te weer stelden, ter dood werden gebracht.In 1944 zijn twee overvallen op dit gebouw gepleegd in eenpoging hen te bevrijden. De eerste overval stond onder leiding vanGerrit Jan van der Veen. De tweede werd geleid door Johannes Post. De Tranen voor het verzet werd op 25 februari 1993, toen ook de Februaristaking werd herdacht, door burgemeester Ed van Thijn onthuld in aanwezigheid van de weduwen van Dirk Walda (lid van het comité Februaristaking bij de Ford-fabrieken) en Gerrit Jan van der Veen. De gedenkplaat werd vervolgens geadopteerd door het Amsterdams Lyceum, dat gedurende de bezetting zowel mensen verloor na vergelding na een verzetsactie alsook 92 leerlingen aan de Jodenvervolging. Sommigen van die slachtoffers waren in deze gevangenis opgesloten geweest. Op dezelfde dag kregen straat in Geuzenveld-Slotermeer, die naar verzetsmensen waren vernoemd nieuwe straatborden met meer uitleg over hun acties. In de directe omgeving in die (onder)doorgang staat de Gedenksteen voor het voormalig Huis van Bewaring van Pieter Zaanen, de architect van de gebouwen rondom het Max Euweplein.