Professorenwijk-West

De Burgemeesters- en Professorenwijk is een wijk ten zuiden van de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. De wijk valt onder het Roodenburgerdistrict van de stad en bestaat voor statistieke doeleinden uit de buurten Burgemeesterswijk, Professorenwijk-West en Professorenwijk-Oost. Deze gedeelten worden vrijwel altijd in één adem genoemd omdat zij als stedenbouwkundige eenheid zijn ontworpen door het bureau van Granpré Molière, Verhagen en Kok. Sinds 2011 vallen zij binnen het beschermd stadsgezicht Zuidelijke Schil. De straatnamen zijn ontleend aan burgemeesters van Leiden en hoogleraren van de Universiteit Leiden. Een beeldbepalend stukje Professorenwijk is het ensemble van Petruskerk en omliggende woningen van de architecten Kropholler en Van Oerle langs de Lammenschansweg, Lorentzkade en Zeemanlaan.. De belangrijkste doorgaande straat is de as De Sitterlaan-Burggravenlaan.

De Stadsmolensloot is een water in de Burgemeesters- en Professorenwijk in de Nederlandse stad Leiden. Het water ligt tussen de Zoeterwoudsesingel en het Rijn-Schiekanaal en vormt de scheiding tussen de Professoren- en de Burgemeesterswijk.

De Sint-Petruskerk, doorgaans kortweg Petruskerk genoemd, is een kerkgebouw aan de Lammenschansweg in de Nederlandse stad Leiden, gewijd aan de apostel Petrus en onderdeel van de rooms-katholieke HH. Petrus en Paulusparochie in Leiden en omgeving.

Het Centraal Israëlitisch Wees- en Doorgangshuis was een landelijk weeshuis voor Joodse kinderen van twee tot achttien jaar, in de Nederlandse stad Leiden. Het was gevestigd aan de Roodenburgerstraat 1a en werd op 18 juni 1929 geopend. Voordien was het gevestigd aan de Stille Rijn. De Hebreeuwse naam van het weeshuis was Machseh Lajesoumim, Toevlucht voor het Kind. Vanaf eind jaren dertig werden er ook Duitse kinderen opgenomen die na de Kristallnacht naar Nederland waren gevlucht. De directeur van het weeshuis was Nathan Italie.

Het Beschermd stadsgezicht Zuidelijke Schil is een deel van de stad Leiden, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het stadsdeel werd bij besluit van 13 april 2011 door de staatssecretaris van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en de Minister van Infrastructuur en Milieu aangewezen als beschermd stadsgezicht. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 28 oktober 2005. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 141,2 hectare.

Station Leiden Lammenschans is een spoorwegstation in het zuiden van de Nederlandse stad Leiden, gelegen aan de spoorlijn Woerden - Leiden. Het hooggelegen station met één spoor werd geopend op 18 mei 1961. Het station, een ontwerp van architect Koen van der Gaast, had eerder een aparte kaartverkoop met een stationsloket en een eenvoudige wachtruimte. Na enkele jaren van leegstand wordt deze ruimte nu verhuurd aan een koffie- en broodjeszaak. De kaartverkoop vindt plaats met behulp van twee automaten.

De Fredericus en Odulfuskerk is een kerkgebouw van de Oudkatholieke Kerk aan de Zoeterwoudsesingel 49 (hoek Cronesteinkade) in de Nederlandse stad Leiden. Het gebouw is aangemerkt als rijksmonument.

De Leidse Schans, ook wel bekend onder de naam Campus (Y)ours, is een studenten- en starterscampus in de Lammenschansdriehoek in de Nederlandse stad Leiden. Er zijn ruim 1200 studentenwoningen opgeleverd in meerdere fases, 208 koop- en huurwoningen en ruim 400 huurappartementen voor starters. De plannen voor het bouwen van deze wooncomplexen komt uit 2012, toen was het plan nog om 1900 studentenwoningen te bouwen en minder voor starters. De eerste studenten zijn in 2015 in de nieuw opgeleverde woningen getrokken. Het overgrote merendeel van de woningen zijn studio's met hier en daar een gedeelde woning. Afhankelijk van de leeftijd van de huurder en de grote van de studio kunnen de bewoners huursubsidie aanvragen. De studentenwoningen worden aangeboden door studentenhuisvester DUWO.

Het Plantsoen is een negentiende-eeuws stadspark of plantsoen in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. Het is tevens de naam van de aanliggende straat. Het Plantsoen is een gemeentelijk monument. Het stadspark, in Engelse landschapsstijl, is gelegen op de voormalige bolwerken langs de Zoeterwoudsesingel, die in 1830 werden geslecht. Het eerste ontwerp van J.D. Zocher jr. uit 1835 werd niet uitgevoerd, maar een aansluitend, goedkoper plan van stadsarchitect Salomon van der Paauw wel. Het park werd vervolgens tussen 1835 en 1842 aangelegd. Na de sloop van de Hogewoerdsbinnenpoort maakten J.D. Zocher jr. en L.P Zocher in 1867 een ontwerp voor een plantsoenaanleg. Dit ontwerp valt echter niet op het perceel van de Plantage te projecteren. De muzieksociëteit Musis Sacrum had van 1870 tot 1929 een stuk park tot haar beschikking op een heuvel op het oostelijke bolwerk (tegenover de huidige Fruinlaan), waar zij een paviljoen, muziektent en terras had. In 1928 werd dit complex gesloopt en de heuvel afgegraven. Alleen de muziektent bleef nog staan en werd gerenoveerd, maar verdween laat in de jaren dertig ook. Aan het eind van de negentiende eeuw werd de aanliggende binnenvestgracht gedempt, waardoor bouwgrond vrijkwam voor statige herenhuizen met een tuin aan de plantsoenzijde. Voor de tuinen en een slingerende ontsluitingsweg moest een gedeelte van het park wijken. Met het dempen van het Levendaal in 1935 en de aanleg van de Plantagelaan naar de Hoge Rijndijk werd het Plantsoen van de Plantage afgesneden. Voor deze doorbraak moest ook een pand aan de Plantage gesloopt worden. Het Plantsoen heeft sinds 1867 een volière. Ook was ooit een deel van de singel ingericht als zwanen- of eendenvijver. Sinds 27 juni 2012 heeft het plantsoen weer een vijver met fontein.

De Oranjeboom was een korenmolen in de Nederlandse stad Leiden, gebouwd in 1733 en afgebroken in 1904. Vlak bij de standplaats staat sinds 1935 het Zuidelijk rioolgemaal aan de Geregracht. Een voorloper, korenmolen 't Kalf, werd tijdens de Tachtigjarige Oorlog in 1575 gebouwd en vernieuwd in 1649. In 1733 werd de houten molen vervangen door een stenen Walmolen en omgedoopt in De Oranjeboom. De molen was voorzien van een gedenksteen, die "onder een akelig groenen met prachtige vruchten versierden oranjeboom" de volgende tekst vertoonde: DE ORANJEBOOM GESTIGT DOOR HENDRIK VAN DER HEIDE EN ARY OPSTAL, DEERSTE STEEN GELEIT DOOR WILLEM VAN DER KLUYT DEN 3 MAART, DE LAATSTE DOOR JAN KOOK 10 JUNI 1734 In 1941 meldde het bestuur van de Historische vereniging Oud Leiden dat die gevelsteen, die na de sloop van de molen was opgesteld in Museum De Lakenhal, aangebracht zou worden in de gevel van het gebouw van het Zuidelijk Rioolgemaal. Uiteindelijk werd de gevelsteen echter ingemetseld in de gevel van de Meelfabriek van de firma De Koster aan de Oosterkerkstraat. De reden was, dat deze firma nog gebruik had gemaakt van De Oranjeboom. De naam De Oranjeboom was bedoeld als eerbetoon aan het Huis van Oranje en als symbool voor de gewonnen vrijheid na de Tachtigjarige Oorlog. De naam komt in Nederland ook voor als familienaam, biermerk, als naam van horecagelegenheden, enz. In de versierselen, behorende bij de Huisorde van Oranje, bevinden zich aan weerszijden takjes van een oranjeboom.

De Jan van Houtbrug is een vaste brug uit 1923 in de Nederlandse stad Leiden. De brug verbindt de Korevaarstraat met de Lammenschansweg en overbrugt de Zoeterwoudsesingel. De brug is genoemd naar Jan van Hout, die onder meer als stadssecretaris op velerlei gebieden een belangrijke rol heeft gespeeld ten voordele van zijn vaderstad Leiden.

De Burggravenlaan is de belangrijkste doorgaande straat in de Burgemeesterswijk in de Nederlandse stad Leiden. De straat is bijna een kilometer lang en loopt vanaf de Hoge Rijndijk eerst zuidelijk, daarna zuidwestelijk tot aan de Stadsmolensloot, waarna de laan overgaat in de De Sitterlaan richting station Lammenschans en de Lammenschansweg. De bouw dateert van de jaren tussen de twee wereldoorlogen. De Burggravenlaan is jaarlijks het traditionele vertrekpunt van de Grote Optocht van de viering van Leidens Ontzet.