Jongen met de duif

Het stadhuis van Leiden wordt gebruikt als trouwlocatie en ontmoetingsplek voor de stad. Het stadhuis ligt tussen de Breestraat en de Vismarkt in de Nederlandse stad Leiden.

De Koornbrug (lokaal: Koornbeursbrug) is een vaste stenen boogbrug met dubbele overkapping over het water van de Nieuwe Rijn in het centrum van de Nederlandse stad Leiden. De brug verbindt de Burgsteeg met de Koornbrugsteeg.

De Visbrug is een stenen boogbrug in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. De brug verbindt beide oevers van de Nieuwe Rijn tussen de Hoogstraat en de Aalmarkt. De brug ligt net voor het punt waar de Nieuwe Rijn samenvloeit met de Oude Rijn. De laatstgenoemde rivier wordt minder dan 100 meter ten noorden van de Visbrug gekruist door de Sint Jansbrug.

De Witte Steen bevindt zich in de Nederlandse stad Leiden op de Visbrug, op de grens van de parochies Sint Pancras (Hooglandse Kerk) en Sint Pieter (Pieterskerk). De steen markeerde ook het rechtsgebied van de burggraaf in de Burcht. Leiden kende vanaf het eind van de veertiende eeuw een indeling in bonnen (wijken), maar daarnaast tot de reformatie een indeling naar parochies: de parochie van Sint Pieter, van Sint Pancras en van Onze-Lieve-Vrouwe. De verschillende stadsparochies werden gemarkeerd met zeshoekige platte stenen in de bestrating: de Rode, Witte en Blauwe Steen. Hiermee werden ook de verschillende rechtsgebieden in de stad van elkaar gescheiden. Dergelijke gerechtsstenen zijn niet specifiek voor Leiden maar komen ook elders voor. Een verklaring voor de kleuren is, dat de Witte Steen de gerechtssteen van de landvorst, de graaf of de ambachtsheer zou zijn, de Rode Steen de steen van de geestelijkheid en de Blauwe Steen de gerechtsplaats van de gemeenten en poortersschappen. De huidige steen is een replica van de “witte steen” die werd aangebracht bij de grote restauratie van de Visbrug, de Hoogstraat met de kelders, en de St. Jansbrug.

De Catharinabrug verbindt de Stille Mare met de in 2016 aangelegde Catharinasteeg over de Oude Rijn in de Nederlandse stad Leiden.

De Blauwe Steen is een historisch markeerpunt in het wegdek op de kruising van de Breestraat, Pieterskerkchoorsteeg en Maarsmansteeg in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden. De steen is een gladde zeshoekige arduinsteen (uit België) die vanwege de blauwe kleur bekendstaat als de Blauwe Steen. Naast deze steen kent Leiden ook een Rode en een Witte Steen.

De Breestraat is een van de belangrijkste straten van de Nederlandse stad Leiden. De straat maakt deel uit van de zuidelijke dijk langs de Nieuwe Rijn; die dijk heet stroomopwaarts Hogewoerd en stroomafwaarts Noordeinde. Reeds in de middeleeuwen was deze straat een van de kernen van de bewoning. Het stadhuis, met de langste renaissancegevel van Nederland, bevindt zich ongeveer in het midden van de straat, evenals de Blauwe Steen, die vroeger een rol speelde in de rechtspraak. Aan de Breestraat staan het verenigingsgebouw van de studentenvereniging LSV Minerva, de Stadsgehoorzaal, de Waalse Kerk, een voormalige stofzuigerfabriek, het gebouw "In den vergulden Turk" en het Gemeenlandshuis van Rijnland, de voormalige zetel van het Hoogheemraadschap van Rijnland. Tegenover het stadhuis bevindt zich het oudste studentenhuis van Leiden, genaamd 'Mon Repos'. Bij de verbouwing in 2005 zijn delen van een houten gevel aangetroffen die de oudste blijken te zijn van Nederland. Uit onderzoek blijkt dat de middeleeuwse balken stammen uit de late 14e eeuw. De Breestraat is vooral bekend als winkelstraat en als openbaarvervoerroute: vier stads- en vier streeklijnen rijden vanaf het station door deze straat naar het oosten en zuiden. Auto's worden slechts tijdens bepaalde uren toegelaten en enkel vanuit de richting van de Korevaarstraat. De eerste Leidse stadstram, de paardentram, reed vanaf 1879 over de hele lengte door de Breestraat. In 1911 werd deze vervangen door de elektrische stadstram, die tot 1960 bleef rijden en van 1924 tot 1961 de sporen door de Breestraat deelde met de tramlijn Leiden - Scheveningen (de Blauwe Tram). In het eerste decennium van de 21e eeuw waren er plannen voor de RijnGouwelijn, een lightrailverbinding waarvan het tracé over de Breestraat zou lopen met een halte voor het stadhuis. Na de negatieve uitkomst van een referendum onder de Leidse bevolking wees de gemeente het plan in 2012 definitief af.

De Sint-Petruskerk was een rooms-katholieke kerk aan de Langebrug in de Nederlandse stad Leiden. De kerk werd in 1835-1836 in neoclassicistische stijl gebouwd. De architect was Theo Molkenboer, die in dezelfde periode ook de Hartebrugkerk in Leiden ontwierp. De plechtige inwijding van de Sint-Petruskerk vond plaats op 28 juli 1836 door C.L. de Wijkerslooth, titulair bisschop van Curium (Cyprus). Op 25 juli 1933 werd de kerk door brand verwoest. Ter vervanging werd in 1934-1936 een nieuwe Sint-Petruskerk gebouwd in de Professorenwijk-West aan de Kamerlingh Onneslaan, later Lammenschansweg. Op de oorspronkelijke locatie aan de Langebrug stond tot 2014 een brandweerkazerne, waarin een deel van de gevel van de Petruskerk was behouden. In de niet gesloopte brandslangendroogtoren, die in 2017 als kantoor in gebruik werd genomen, bevindt zich nog één venster van de afgebroken zijkapellen van de kerk. In 2016 is op deze locatie een complex met 216 studentenwoningen gebouwd. In een van de gevels is met nieuwe materialen het gevelbeeld van de voormalige kerk teruggebracht.

Het gebouw "In den vergulden Turk" is een monument in Leiden, gebouwd in de stijl van het Hollands classicisme. Het gebouw was in 1673 voltooid. Het gebouw maakte vanaf 1962 deel uit van het warenhuis Vroom & Dreesmann. In het fronton staan enkele beelden van de hand van Pieter Xavery. Deze zijn van links naar rechts: de Romeinse god Neptunus, de Ottomaanse Barbaros Hayrettin Paşa en de Romeinse god Mercurius. Het gebouw werd gebouwd voor de kooplieden Le Pla, uit het oosten. Vandaar dus ook het beeld van de koopman in het midden van het fronton. De beelden van de goden van de zee (Neptunus) en de handel (Mercurius) symboliseren de overzeese handel. De goden zijn te herkennen aan de drietand van Neptunus en de caduceus van Mercurius. De klassieke bouwstijl van het gebouw komt tot uiting in de pilasters met Composiete kapitelen, en vooral aan het met beelden versierde fronton. De naam van het gebouw staat als tekst op het doorlopende fries en luidt "In den vergulden Turk".

De Penshal was de marktplaats aan de Breestraat in de Nederlandse stad Leiden waar van het begin van de 15e tot het midden van de 19e eeuw de verkoop plaatsvond van de voor consumptie geschikte bijproducten van de slacht.

De Hoogstraat is een winkelstraat in de binnenstad van de Nederlandse stad Leiden, op de plaats waar de Oude en de Nieuwe Rijn bij elkaar stromen. Deze historische plek vormde samen met de Visbrug en de Sint Jansbrug in de 12e eeuw de enige vaste oeververbinding over de Rijn tussen Utrecht en de Noordzee. (Nieuwenhuijse 2007) Achter de huizen ligt de Leidse Burcht. De straat vormt nu een belangrijke verbinding tussen de Haarlemmerstraat en de Breestraat, twee belangrijke Leidse winkelstraten, en heeft zodoende primair een winkelfunctie. De Hoogstraat is ook letterlijk een hoge straat: de straat ligt op een hoger niveau dan aangrenzende straten en is gelegen bovenop werfkelders.

De Leidse binnenstad, het centrum van de Nederlandse stad Leiden, is het gebied binnen de singels dat in de 17e eeuw zijn huidige omvang bereikte. Beginnend bij het Galgewater ten westen van de binnenstad zijn dit met de klok mee de volgende singels: de Morssingel, de Rijnsburgersingel, de Maresingel, de Herensingel, de Zijlsingel, de Zoeterwoudsesingel en de Witte Singel. Het historisch en geografisch middelpunt van de Leidse binnenstad wordt gevormd door de plek waar de Oude en de Nieuwe Rijn samenvloeien. Op deze strategische locatie is in de middeleeuwen een heuvel opgeworpen met daarop de Leidse Burcht. Het gebied binnen de singels heeft de status van beschermd stadsgezicht.