Spanjaardsbrug (Leiden)

Vanuit de bedieningscentrale De Waard in de Nederlandse stad Leiden kunnen samen met de bedieningscentrale Leidschendam bruggen ten westen van de lijn Alphen aan den Rijn - Rotterdam worden bediend. Voor een aantal bruggen wordt hoe lang de brug open gaat weergegeven op dynamische panelen langs de weg. Deze gegevens worden ook doorgeven aan het Nationaal Dataportaal Wegverkeer (NDW). Hieronder vallen ook bruggen van Rijkswaterstaat, gemeenten en ProRail. Vanuit de bediencentrale kan ook het waterpeil worden gestuurd door pompgemalen en spuiwerken aan- of uit te zetten en daarmee het waterpeil in de kanalen en de waterverdeling naar omliggende wateren goed te regelen. Hierover worden dan afspraken met de waterschappen en andere belanghebbenden gemaakt. De bedieningscentrale kan via de marifoon worden aangeroepen op VHF-kanaal 22. De centrale is begonnen als een proeftuin en eenmansbedieningspost en speciaal gebouwd om als eerste centrale bruggen op afstand te kunnen bedienen. Later moesten de vijf brugwachters voor de afstandsbediening diploma’s halen voor Nautische opleidingen, Nautop. De aanleiding voor de bouw was het beleidsuitgangspunt van de provincie Zuid-Holland, vertaald in 2006 door Provinciale Staten vastgestelde Nota Provinciale Vaarwegen en Scheepvaart, dat vervoer over water gestimuleerd moest worden om daarmee het wegverkeer te beperken en de recreatievaart te bevorderen. Met centrale bediening functioneert de voormalige brugwachter meer als verkeersbegeleider, die kan zorg dragen voor een betere doorstroming door afstemming van het verkeer op zowel de weg als op het water. In de praktijk: Het zo vloeiend mogelijk laten verlopen van een brugopening voor de scheepvaart, terwijl het landverkeer daar zo min mogelijk hinder van ondervindt. Door de schepen over het gehele vaartraject te volgen en de bediening van de bruggen op elkaar af te stemmen met het beslissingsondersteuningssysteem (BOS), zouden weggebruikers en het scheepvaartverkeer van kortere wachttijden profiteren en de schepen van een gegarandeerde aankomsttijd. Voor de verbouwing in 2007 van de bedieningscentrale huurde de provincie een ponton. Daar werd een houten keet op gezet en alle kabels werden daar naartoe omgeleid. Op die manier werden de bruggen een half jaar lang vanaf dat bootje bediend. Brugbedieningscentrum Steekterpoort bedient bruggen in de gemeente Alphen aan den Rijn en ten oosten van de lijn Alphen aan den Rijn - Rotterdam. In 2014 zijn alle provinciale centrales met elkaar verbonden en kunnen ze de brugbediening van een andere centrale overnemen.

De Sumatrabrug is een ophaalbrug over de Oude Rijn in de Nederlandse stad Leiden. De brug heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij in het verlengde ligt van de Sumatrastraat en toont gelijkenissen met de Wilhelminabrug en de Churchillbrug die ook in Leiden liggen. De brug dateert uit 1977 en verbindt de Leidse wijk De Waard met De Kooi. De brug is groen geschilderd en wordt bediend vanuit de bedieningspost bij de Schrijversbrug.

Stenevelt (ook: Steneveld) was een kasteel en buitenplaats in de Nederlandse stad Leiden, provincie Zuid-Holland. Van het kasteel zijn geen zichtbare restanten in het landschap overgebleven.

Zijlhof of Huis ter Zijl was een kasteel en buitenplaats in de Nederlandse plaats Leiderdorp, provincie Zuid-Holland.

De Kooi is een wijk in de Nederlandse stad Leiden, in het district Leiden-Noord. De wijk dankt haar naam aan een vroegere eendenkooi. De wijk wordt in het noorden begrensd door de Slaaghsloot, in het oosten door het water van de Zijl, in het zuiden door de Oude Rijn en in het westen door de Kooilaan en de Herensingel. De grond waarop de wijk is gebouwd, aan de lage zijde van de Rijn, behoorde tot de annexatie van 1896 toe aan Leiderdorp. Woningcorporatie Werkmanswoningen bouwde rond de huidige Celebesstraat woningen van de architecten W.C. Mulder en B. Buurman. Het gedeelte dat nu bekendstaat als De Oude Kooi was rond 1920 het eerste grote sociale woningbouwproject van Leiden. De woningen die er gebouwd werden, waren kwalitatief beter dan de woningwet uit 1901 voorschreef. Het Kooipark is deels een ontwerp van Dudok. De architecten Jesse en J. Splinter ontwierpen in De Kooi diverse huizen voor woningbouwvereniging De Eendracht. De straten in de wijk zijn voornamelijk genoemd naar geografische locaties in de voormalige Nederlandse koloniën. Deze naamgeving werd geïnspireerd door de aanwezigheid van de buitenplaats "Nippon" aan de Lage Rijndijk, die haar naam had gekregen van de Japankenner Philipp Franz von Siebold. Belangrijke straten zijn de Kooilaan, Sumatrastraat en Lage Rijndijk. De drukke Willem de Zwijgerlaan snijdt de wijk pal ten noorden van winkelcentrum Kooiplein in twee delen.

De Waard is een woonbuurt in de Nederlandse stad Leiden, die deel uitmaakt van district Binnenstad-Noord.

Het Waardeiland is een woonwijk in de Nederlandse gemeente Leiden, gelegen op een eiland tussen het Rijn-Schiekanaal, de Oude Rijn en de Nieuwe Rijn.

De Kapel Onze Lieve Vrouw van de Heilige Rozenkrans is een moderne, thans traditionalistische katholieke, kerk in de Nederlandse stad Leiden. De kerk is gebouwd in 1961 in opdracht van het Apostolisch Genootschap. De kerk, gelegen aan de Sumatrastraat in de Leidse wijk de Kooi, is een ontwerp van A. Dekker en P. van der Sterre en is gewijd aan Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans. De kerk wordt bediend door de Priesterbroederschap Sint Pius X, een traditionele beweging binnen de Katholieke kerk.

De watertoren in de Nederlandse stad Leiden is ontworpen door architect W.C. van Manen en werd gebouwd in 1908. De watertoren is gelegen nabij de Wilhelminabrug over de Rijn-Schiekanaal aan de Hoge Rijndijk. De watertoren heeft een hoogte van 29,5 meter en heeft één waterreservoir met een inhoud van 1200 m3. Mede door bemiddeling van de Stichting Industrieel Erfgoed Leiden kreeg de toren de status rijksmonument. Deze watertoren staat ook bekend als de eerste watertoren met een skelet van gewapend beton. De toren is opgebouwd uit 12 grote betonnen palen (het skelet dus) waartussen de muren gemaakt werden. Rond 1900 was het probleem dat veel mensen ziek werden van het water dat telkens meer vervuild raakte. Leidens watertoevoer kwam uit de watertoren in Katwijk. Maar de sterke groei van het toen nog kleine Leiden zorgde ervoor dat de toren het niet meer aankon. Daarom werd er een in Leiden gebouwd voor de Leidsche Duinwatermaatschappij. In 1993 werd de watertoren buiten gebruik genomen. In 2007 ontving de gemeente van Leiden een plan van architect Ben Schildwacht uit Zoeterwoude om de toren om te bouwen tot een luxueus appartement met werkruimte. Tegenwoordig wordt het gebruikt als een woning. In december 2010 heeft de gemeente de watertoren verkocht. De nieuwe eigenaar heeft in maart 2013 vergunning gekregen voor een intensieve verbouwing. Op het dak wordt een 12-kantige woning gerealiseerd. In de waterbak worden twee verdiepingen gerealiseerd voor slapen en werken. Door middel van het maken van openingen in de betonnen waterbak en buitenschil kan daglicht toetreden. In het smalle deel (hals) van de toren worden 5 verdiepingen gerealiseerd voor B&B.

De Wilhelminabrug is een brug over het Rijn-Schiekanaal bij de Nederlandse stad Leiden.

Het Kooipark is een klein stadspark of plantsoen in de buurt De Kooi in de Nederlandse stad Leiden, in de wijk Leiden-Noord. De naam Kooipark verwijst - net als de wijknaam - naar een eendenkooi die hier was gelegen voordat er woningen werden gebouwd. Al in 1912 kocht de gemeente de gronden aan voor de aanleg van een park en in hetzelfde jaar werd (mogelijk) door de architect Dudok een ontwerp gemaakt. Uiteindelijk werd dit pas in 1920 gerealiseerd. Het Kooipark was bedoeld als volkspark ten gerieve van de arbeidersklasse, waarin naast recreatie, sport en spel ook opvoeding, cultuur en volksbijeenkomsten mogelijk zouden zijn. Vrij snel na de oplevering bleek het park te klein en waren veel activiteiten niet mogelijk. Tot ongeveer 1938 behield het park zijn oorspronkelijke structuur. In de decennia daarna raakte die opzet steeds meer verloren. Van de oorspronkelijke beplanting was rond de eeuwwisseling niets meer over; wel waren nog enkele ontwerpelementen herkenbaar aanwezig. Op verzoek van de Vereniging tot Behoud en Bescherming van het Kooipark werd het Kooipark in 2013 aangewezen als gemeentelijk monument. Aanleiding was de wens om het park haar oorspronkelijke ontwerp terug te geven. Bij de herstructurering van het park in 2014 werd het oorspronkelijke ontwerp als uitgangspunt genomen. Kenmerkend hierbij is de structuur met diagonale paden. Na de opknapbeurt, die EUR 720.000 kostte, werd het park op 1 mei 2014 weer geopend.

De Admiraalsbrug is een ophaalbrug over de Nieuwe Rijn in de Nederlandse stad Leiden. De brug dateert uit 1984 en heeft zijn naam te danken door de nabijgelegen Admiraalsweg. De brug is toegankelijk voor (snor)fietsers en voetgangers, is wit geschilderd en vergelijkbaar met onder andere de Rembrandtbrug en de Kerkbrug die ook in Leiden liggen. De brug kan geopend worden, hiervoor moet men een afspraak maken bij de gemeente. De brug is vooral bekend als Het Bruggetje als vast onderdeel van Kunst en Genoegen waarbij hun ieder jaar na de optocht van het Leids Ontzet te hebben gelopen, al springend over de brug terug marcheren naar het clubgebouw.