Bedieningscentrale De Waard

Spanjaardsbrug (vroeger Zijlbrugge) is een ophaalbrug in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De brug verzorgt de verbinding tussen de Lage Rijndijk in de gemeente Leiden en de Van der Valk Boumanweg in de gemeente Leiderdorp. De brug uit 1933 overspant de rivier de Zijl en heeft een doorvaarthoogte van 2,41 m. Het bouwjaar en de naam van de (huidige) brug zijn in keramiek aangebracht in de landhoofden. De brug is in eigendom van provincie Zuid-Holland.

De Sumatrabrug is een ophaalbrug over de Oude Rijn in de Nederlandse stad Leiden. De brug heeft zijn naam te danken aan het feit dat hij in het verlengde ligt van de Sumatrastraat en toont gelijkenissen met de Wilhelminabrug en de Churchillbrug die ook in Leiden liggen. De brug dateert uit 1977 en verbindt de Leidse wijk De Waard met De Kooi. De brug is groen geschilderd en wordt bediend vanuit de bedieningspost bij de Schrijversbrug.

Stenevelt (ook: Steneveld) was een kasteel en buitenplaats in de Nederlandse stad Leiden, provincie Zuid-Holland. Van het kasteel zijn geen zichtbare restanten in het landschap overgebleven.

Het Waardeiland is een woonwijk in de Nederlandse gemeente Leiden, gelegen op een eiland tussen het Rijn-Schiekanaal, de Oude Rijn en de Nieuwe Rijn.

Zijlhof of Huis ter Zijl was een kasteel en buitenplaats in de Nederlandse plaats Leiderdorp, provincie Zuid-Holland.

De Waard is een woonbuurt in de Nederlandse stad Leiden, die deel uitmaakt van district Binnenstad-Noord.

De watertoren in de Nederlandse stad Leiden is ontworpen door architect W.C. van Manen en werd gebouwd in 1908. De watertoren is gelegen nabij de Wilhelminabrug over de Rijn-Schiekanaal aan de Hoge Rijndijk. De watertoren heeft een hoogte van 29,5 meter en heeft één waterreservoir met een inhoud van 1200 m3. Mede door bemiddeling van de Stichting Industrieel Erfgoed Leiden kreeg de toren de status rijksmonument. Deze watertoren staat ook bekend als de eerste watertoren met een skelet van gewapend beton. De toren is opgebouwd uit 12 grote betonnen palen (het skelet dus) waartussen de muren gemaakt werden. Rond 1900 was het probleem dat veel mensen ziek werden van het water dat telkens meer vervuild raakte. Leidens watertoevoer kwam uit de watertoren in Katwijk. Maar de sterke groei van het toen nog kleine Leiden zorgde ervoor dat de toren het niet meer aankon. Daarom werd er een in Leiden gebouwd voor de Leidsche Duinwatermaatschappij. In 1993 werd de watertoren buiten gebruik genomen. In 2007 ontving de gemeente van Leiden een plan van architect Ben Schildwacht uit Zoeterwoude om de toren om te bouwen tot een luxueus appartement met werkruimte. Tegenwoordig wordt het gebruikt als een woning. In december 2010 heeft de gemeente de watertoren verkocht. De nieuwe eigenaar heeft in maart 2013 vergunning gekregen voor een intensieve verbouwing. Op het dak wordt een 12-kantige woning gerealiseerd. In de waterbak worden twee verdiepingen gerealiseerd voor slapen en werken. Door middel van het maken van openingen in de betonnen waterbak en buitenschil kan daglicht toetreden. In het smalle deel (hals) van de toren worden 5 verdiepingen gerealiseerd voor B&B.

De Wilhelminabrug is een brug over het Rijn-Schiekanaal bij de Nederlandse stad Leiden.

De Rijkskaasmerkenfabriek (ook wel genoemd Fabriek Het Kaasmerk) is het gebouw van Het Kaasmerk aan de Roomburgerweg 3a in de Nederlandse stad Leiden. Het gebouw is ontworpen door Geert Stapenséa (Menaldum, 1877 - Haarlem, 1948), die zich hier - net als bij zijn andere werk - liet beïnvloeden door de Amsterdamse School en het nieuwe bouwen. Het gebouw werd in 1927 in gebruik genomen en dient nog steeds het oorspronkelijke doel: de vervaardiging van kaasmerken, waaronder het Nederlandse rijkskaasmerk.

De Kooi is een wijk in de Nederlandse stad Leiden, in het district Leiden-Noord. De wijk dankt haar naam aan een vroegere eendenkooi. De wijk wordt in het noorden begrensd door de Slaaghsloot, in het oosten door het water van de Zijl, in het zuiden door de Oude Rijn en in het westen door de Kooilaan en de Herensingel. De grond waarop de wijk is gebouwd, aan de lage zijde van de Rijn, behoorde tot de annexatie van 1896 toe aan Leiderdorp. Woningcorporatie Werkmanswoningen bouwde rond de huidige Celebesstraat woningen van de architecten W.C. Mulder en B. Buurman. Het gedeelte dat nu bekendstaat als De Oude Kooi was rond 1920 het eerste grote sociale woningbouwproject van Leiden. De woningen die er gebouwd werden, waren kwalitatief beter dan de woningwet uit 1901 voorschreef. Het Kooipark is deels een ontwerp van Dudok. De architecten Jesse en J. Splinter ontwierpen in De Kooi diverse huizen voor woningbouwvereniging De Eendracht. De straten in de wijk zijn voornamelijk genoemd naar geografische locaties in de voormalige Nederlandse koloniën. Deze naamgeving werd geïnspireerd door de aanwezigheid van de buitenplaats "Nippon" aan de Lage Rijndijk, die haar naam had gekregen van de Japankenner Philipp Franz von Siebold. Belangrijke straten zijn de Kooilaan, Sumatrastraat en Lage Rijndijk. De drukke Willem de Zwijgerlaan snijdt de wijk pal ten noorden van winkelcentrum Kooiplein in twee delen.

De Admiraalsbrug is een ophaalbrug over de Nieuwe Rijn in de Nederlandse stad Leiden. De brug dateert uit 1984 en heeft zijn naam te danken door de nabijgelegen Admiraalsweg. De brug is toegankelijk voor (snor)fietsers en voetgangers, is wit geschilderd en vergelijkbaar met onder andere de Rembrandtbrug en de Kerkbrug die ook in Leiden liggen. De brug kan geopend worden, hiervoor moet men een afspraak maken bij de gemeente. De brug is vooral bekend als Het Bruggetje als vast onderdeel van Kunst en Genoegen waarbij hun ieder jaar na de optocht van het Leids Ontzet te hebben gelopen, al springend over de brug terug marcheren naar het clubgebouw.

Het Kooipark is een klein stadspark of plantsoen in de buurt De Kooi in de Nederlandse stad Leiden, in de wijk Leiden-Noord. De naam Kooipark verwijst - net als de wijknaam - naar een eendenkooi die hier was gelegen voordat er woningen werden gebouwd. Al in 1912 kocht de gemeente de gronden aan voor de aanleg van een park en in hetzelfde jaar werd (mogelijk) door de architect Dudok een ontwerp gemaakt. Uiteindelijk werd dit pas in 1920 gerealiseerd. Het Kooipark was bedoeld als volkspark ten gerieve van de arbeidersklasse, waarin naast recreatie, sport en spel ook opvoeding, cultuur en volksbijeenkomsten mogelijk zouden zijn. Vrij snel na de oplevering bleek het park te klein en waren veel activiteiten niet mogelijk. Tot ongeveer 1938 behield het park zijn oorspronkelijke structuur. In de decennia daarna raakte die opzet steeds meer verloren. Van de oorspronkelijke beplanting was rond de eeuwwisseling niets meer over; wel waren nog enkele ontwerpelementen herkenbaar aanwezig. Op verzoek van de Vereniging tot Behoud en Bescherming van het Kooipark werd het Kooipark in 2013 aangewezen als gemeentelijk monument. Aanleiding was de wens om het park haar oorspronkelijke ontwerp terug te geven. Bij de herstructurering van het park in 2014 werd het oorspronkelijke ontwerp als uitgangspunt genomen. Kenmerkend hierbij is de structuur met diagonale paden. Na de opknapbeurt, die EUR 720.000 kostte, werd het park op 1 mei 2014 weer geopend.