Brug 126

De Bloemgrachtkerk is een kerkgebouw uit 1880 in Amsterdam, gemaakt in opdracht van de christelijk gereformeerde gemeente, later gereformeerde kerk van Amsterdam. De kerk staat aan de Bloemgracht in de buurt Jordaan, aan de westkant van de binnenstad van Amsterdam en is als veel gereformeerde kerken uit die tijd genoemd naar de straat. In verband met de uitbreiding van de stad ten westen van het centrum en het verminderen van de bevolking in de Jordaan werd aan De Wittenkade in de Staatsliedenbuurt de Nassaukerk gebouwd als gereformeerde kerk en de Bloemgrachtkerk verlaten. In 1927 vestigde de Hersteld Apostolische Zendingkerk zich hier, tegenwoordig de Hersteld Apostolische Zendingkerk - Stam Juda In mei 2019 werd op last van de gemeente de toren verwijderd wegens acuut instortingsgevaar.

De Egelantiersgracht in Amsterdam is een gracht in de wijk de Jordaan in stadsdeel Amsterdam-Centrum. De gracht ligt tussen de Prinsengracht en de Lijnbaansgracht.

Het Hofje van De Zeven Keurvorsten is een hofje in de Tuinstraat in de Amsterdamse wijk de Jordaan. Het is gesticht in de 17e eeuw, vermoedelijk rond 1645, door buskruitmaker Cornelis Martensz. Pronck. Hij kocht in 1641 een perceel grond tegenover de stadstimmertuin waarop het hofje werd gebouwd. Eerst bouwde men zeven huisjes langs de Tuinstraat, die bedoeld waren voor armlastige, oudere rooms-katholieke dames van onbesproken gedrag, zo valt te lezen in het eerste reglement. In 1724 werden hierachter nog eens zeven huisjes bijgebouwd, waardoor er een binnenhofje ontstond. In 1778 werd in een ruimte boven de poort een bedeplaats ingericht. In 1853 kochten de regenten een buurperceel voor een kapel die aan St. Barbara werd gewijd. Deze kapel werd in 1862 in gebruik genomen, totdat deze na de Tweede Wereldoorlog in onbruik raakte. De kunstwerken die daar hingen, werden verkocht of in bruikleen gegeven terwijl de kapel zelf verhuurd werd. De geschiedenis van het hofje is op het hofje te lezen op een chronogram.

De Bloemgracht in de Amsterdamse Jordaan verbindt de Prinsengracht met de Lijnbaansgracht en loopt tussen en evenwijdig aan de Nieuwe Leliestraat en de Bloemstraat in het stadsdeel Amsterdam-Centrum. De gracht is vernoemd naar het Bolwerk de Bloem, later Rijkeroord genoemd. Daar stond vanaf 1614 molen de Blom, die in 1878 is verplaatst naar de Haarlemmerweg.

De Rosa Overbeekbrug (brug nr. 121) is een brug over de Bloemgracht in de Jordaan in Amsterdam. De brug verbindt de Eerste Bloemdwarsstraat met de Tweede Leliedwarsstraat. Er ligt hier al eeuwen een brug. Zowel Balthasar Florisz. van Berckenrode als Joan Blaeu tekende in hun plattegronden van 1625 en 1649 een brug in. Die laatste kon daadwerkelijk weten dat de brug er was, die lag namelijk voor de deur van het atelier waar de atlassen van hem en vader Willem Blaeu werden gemaakt, voordat het atelier verhuisde naar de volgende kruising van de Bloemgracht. De huidige brug dateert uit 1883 toen het verkeer hier voor enige tijd gestremd was in verband met het vernieuwen van de brug. De brug kreeg daarbij de “oude” hoogte mee, oorzaak van diverse ongelukken met dalende voertuigen op de helling die doorschoten. De brug is in later tijden diverse keren gerepareerd, zelfs tijdens de Tweede Wereldoorlog, maar heeft haar uiterlijk altijd behouden. Opvallend aan de brug zijn de balusters midden op de brug, die de vorm hebben van afgeknotte lantaarns. Een andere bijzonderheid zijn de steunen die aangebracht zijn bij de hechting brugdek en landhoofd. De brug is in 2002 vernoemd naar Rosa Overbeek, het vriendinnetje van Kees de jongen (naar wie de volgende brug over de Bloemgracht genoemd is). Het verhaal speelt zich in deze buurt af en het huis van Theo Thijssen - tegenwoordig het Theo Thijssenmuseum - bevindt zich eveneens in de buurt.

De Hilletjesbrug (brug nr. 125) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Ze overspant de Egelantiersgracht in de Jordaan in Amsterdam. De brug verbindt de Eerste Leliedwarsstraat met de Tweede Egelantiersdwarsstraat. Er ligt hier waarschijnlijk al een brug sinds de aanleg van de gracht. De huidige brug (2017) is een bouwwerk uit 1921, naar een ontwerp van de Publieke Werken, waar toen architect J.M. van der Mey verantwoordelijk was voor de bruggen. Zijn naam ontbreekt echter op het ontwerp, de brug wordt opgegeven als "van het bureau van". Van der Mey’s hand is terug te vinden in de Amsterdamse school-elementen bij de landhoofden en de uitkragende walkanten. De balustrades zijn typisch 18e-eeuws smeedwerk. In 1943 was de brug even buitendienst vanwege vernieuwing van het brugdek, maar voor de rest is de brug meer dan honderd jaar ongewijzigd. De brug is een zusje van brug 126. Gerrit Haverkamp heeft in 1919 de vorige brug in een ets vastgelegd. De brug wordt onder meer afgebeeld in de leader van de televisieserie Baantjer. De Hilletjesbrug is sinds 1995 gemeentelijk monument. De brug is trouwens zelf omringd door gemeentelijke en rijksmonumenten. Over de naam wordt gespeculeerd dat deze afkomstig is van een buurtbewoonster die Hilletje heette.

Concordia Noordwest is een complex woninkjes op de hoek van de Westerstraat en Lijnbaansgracht in Amsterdam-Centrum. Amsterdam kent drie Concordiahofjes; twee aan de Westerstraat (de andere zijn Concordia Noordoost) en Concordia Zuid aan de Elandstraat. Concordia Noordwest omvat de adressen 327 tot en met 405 alsmede Lijnbaansgracht 63-65. Het is een van de vroege uitingen van sociale woningbouw. De woningen werden gebouwd op initiatief van Henrick Samuel van Lennep een vermogend jurist die iets wilde doen aan de abominabele woningen en woninguitbuiting in de Jordaan. De gemeente had net de Anjeliersgracht (op het tracé van de Westerstraat) gedempt vanwege de slecht hygiënische toestanden. Van Lennep schakelde architect Pieter Hamer in voor een complex van tweeënzeventig arbeiderswoningen. De arbeiderswoninkjes werd destijds veelal rug-tegen-rug gebouwd (zonder tussentuin) om ruimte te besparen. Het complex verrees in 1862 en is gebouwd in de eclectische bouwstijl. Het complex is diverse malen gerenoveerd en werd in februari 2006 tot gemeentelijk monument verklaard. Een natuurstenen ligger boven de toegang op de afgeronde hoek draagt een tekst uit Lukas 10: "Vreden zij deze huize!" Op de binnenplaats staat een lantaarnpaal op een sokkel met de tekst "De vreeze des heeren is een springbron des levens". (Spreuken 14:27) Bij een van de renovaties werd de onderdoorgang vanuit de Westerstraat naar de binnentuin voorzien van artistieke tegeltableaus.

Lijnbaansgracht 63-65/Westerstraat 327-405 is een complex in Amsterdam-Centrum op de zuidelijke hoek Lijnbaansgracht en Westerstraat. Hier stond al eeuwen bebouwing, maar deze verkrotte in de 19e eeuw in toenemende mate. Tegelijkertijd was er een enorme vraag naar goedkope arbeiders- en huurwoningen. Jurist Henrick S. van Lennep kocht dit terrein op en liet er tweeënzeventig woningen neerzetten, die later opgingen in Bouwmaatschappij Concordia NV. Architect van het complex was Pieter Johannes Hamer. Even ten oosten van het complex kwam een nieuwe serie arbeiderswoninkjes aan een hofje Westerstraat 215-295/Anjeliersstraat, dat benoemd werd tot rijksmonument. Sinds de bouw is het complex steeds in andere handen overgegaan, in 2017 zijn ze eigendom van Ymere. Het complex is dan diverse keren gerenoveerd. In 2006 benoemde de gemeente Amsterdam het complex tot gemeentelijk monument.

Het Theo Thijssen Museum is een museum in Amsterdam, gewijd aan schrijver, onderwijzer en politicus Theo Thijssen. Het wordt beheerd door de Stichting Theo Thijssen en is gevestigd op de begane grond van Thijssens geboortehuis aan de Eerste Leliedwarsstraat 16.

Berta de Vriesbrug (brug 128) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug, waarover geen openbaar vervoer rijdt, verbindt de Westerstraat met het Marnixplein en overspant de Lijnbaansgracht. Rondom de brug ligt een aantal gemeentelijke monumenten: woonblok Marnixplein 2C-8M, voormalig wijkgebouw Marnixplein 2-2B, woonblok Concordiahuizen, Lijnbaansgracht 61 (Drentgebouw), twee woonblokken van de A.V.A. aan de Marnixstraat en rijksmonumenten Westerstraat 268 en Westerstraat 266. Bovendien kan men hier vinden het beeld Volksvrouw van Henk Henriët en het oorlogsmonument Bevrijdingslinde van de Jordaankinderen. In 1862 vond de gemeente Amsterdam, dat door de uitbreidingen van de stad richting Amsterdam-West een verkeersbrug noodzakelijk werd in het verlengde van de toen net gedempte Anjeliersgracht, toen al omgedoopt tot Westerstraat. Het aanleggen van de brug maakte twee andere bruggen over de Lijnbaansgracht overbodig, die ter hoogte van de Gietersstraat en die ter hoogte van de Anjeliersstraat. In 1907 was die nieuwe brug aan vervanging toe en in april vond aanbesteding plaats voor een nieuwe brug. Dat was opnieuw het geval in mei 1921. Het ontwerp voor die laatste brug kwam van de voorloper van de Dienst der Publieke Werken, waar toen architect Jo van der Mey verantwoordelijk was voor de bruggen. Zijn naam ontbreekt echter op het ontwerp. De vroege tekenen van de Amsterdamse Schoolstijl wijzen erop dat hij zich minstens bemoeid heeft met het ontwerp, dat nu op naam staat van “bureau van Jo van der Mey”. Zijn bemoeienissen zijn terug te vinden in de afwisseling van het bak- en natuursteen, maar vooral de afdekstenen van de kolommen op de einden der bruggen wijzen op Jo van der Mey. Er hebben in later jaren nog wel reparaties aan de brug plaatsgevonden, maar in wezen ligt die brug er in 2017 nog. De officieuze naam Anjeliersbrug, vernoemd naar gracht en straat, kwam in 2016 te vervallen, toen de gemeente alle officieuze tenaamstelling van bruggen introk. Sinds april van dat jaar, gaat de brug naamloos (dat wil zeggen alleen met nummer) door het leven. In julii 2022 werd de brug per raadsbesluit vernoemd naar de Amsterdamse strijdster tegen armoede Berta de Vries. In oktober 2022 kwam de fysieke vernoeming tot stand.

Brug 130 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De voetgangersbrug, in de volksmond wel Trapjesbrug geheten, vormt de verbinding tussen de Tuinstraat en Nieuwe Tuinstraat. Ze overspant de Lijnbaansgracht en landt op de Westerkade (westelijke kade van de Lijnbaansgracht). In 1921 werd hier een brug van staal en hout neergelegd, die in 1965 gerenoveerd en verhoogd is. De brug is hoe onopvallend ook, sinds 1995 een gemeentelijk monument. Daartoe werd besloten vanwege getordeerde balustrades en het feit dat het een vollewandliggerbrug is Ze heeft daarbij een houten loopdek. Fietsers kunnen de brug ook oversteken, maar moeten de fietsen in een fietsgleuf tegen de trap opduwen. Eind 19e eeuw is er de hoop dat de toenmalige houten brug uit 1885, dan nog hoog boven de Lijnbaansgracht verlaagd kan worden, zodat het bestijgen van de trapjes achterweg kan blijven. Het voorstel daartoe werd niet aangenomen. In december 1909 werd opnieuw geconstateerd, dat er verbetering moet komen in de brug, een nieuwe brug aanleggen of de oude brug verlagen. Of hier gehoor aangegeven is, is niet duidelijk. Op 23 mei 1921 vond er aanbesteding plaats van het vernieuwen van de brug in een combinatiepakket van allerlei bruggen over de Lijnbaansgracht. De nieuwe brug werd ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. De specifieke architect is niet bekend, maar de "ingenieur" was Wichert Arend de Graaf (hij kan ook de ontwerper zijn). Tijdens het Jordaanoproer van 1934 werd de brug door de demonstranten geheel gesloopt. Later is zij weer opgebouwd. De brug wordt regelmatig getroffen door graffiti. Vanaf de brug is er uitzicht op Westerkade 1-9/Marnixstraat 215/231, een blok arbeiderswoningen, eveneens een gemeentelijk monument.

Lijnbaansgracht 61 is een gebouw in Amsterdam-Centrum. Het gebouw staat aan de Lijnbaansgracht, even ten noorden van de Westerstraat. Het in circa 1850 gebouwde pand van architect/makelaar J. Adriaansz. diende een tijdlang tot garagebedrijf M. Drent en de Amsterdamsche Kolen Centrale. Het gebouw kent een poort, rond raam op de eerste etage en onder de dakrand van het zadeldak zijn de bakstenen in een hoek van 45 graden gemetseld. Het gebouw is des te opvallender aangezien het ter plaatse een van de weinige lage gebouwen is, gesitueerd tussen de hogere (4 etages) woonblokken eromheen. Nadat de genoemde bedrijven vertrokken kende het pand diverse bestemmingen en ging de onderhoudstoestand achteruit. In 2013/2014 is het pand rigoureus gerenoveerd onder de begeleiding van architectenbureau Klein en onder toeziend oog van de particuliere eigenaren. Achter de historische gevel werd in wezen op een nieuwe paalfundering een nieuw gebouw neergezet, dat kon dienen tot magazijn en woning. De financiering kwam deels tot stand met medewerking van het restauratiefonds. Tijdens die renovatie verdwenen alle bedrijfsnamen van de gevel. Het gebouw was in 2005 al benoemd tot gemeentelijk monument.