Ben Ali Libibrug

Your life is calling, met bijnamen Vuisten of De handjes, is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een beeldengroep van uit de grond rijzende gebalde vuisten van gewapend beton. Het formaat is 2 bij 2 bij 1,8 meter; het gewicht ruim 5000 kilo. De kunstenaars Paul Pieck en Benno Réwinkel hebben het zelf gemaakt in hun atelier aan de Admiraal de Ruyterweg. Ze protesteerden met deze verzameling tegen de vercommercialisering van de musea aan het Museumplein. Daar was in 1990 een Van Gogh-tentoonstelling in het Van Goghmuseum bezig (het Vincent van Gogh-jaar); de kunstenaars noemden het frietkraamkermis. De beeldengroep stond er in eens; er was geen opdrachtgever of eerder bericht; de kunstenaars hebben het kunstwerk zelf laten ingraven op het Museumplein. Een opmerkelijk detail daarbij is dat de kunstenaars gewoon hun gang konden gaan, ondanks dat er strikte veiligheidsmaatregelen rondom het plein golden. Men dacht dat het bij het evenement hoorde. Dat plein, ook wel de kortste snelweg van Nederland genoemd, ging rond 1998 op de schop. Het beeld verdween voor even in de opslag van de gemeente. De kunstenaars tekenden (opnieuw) protest aan; het was de bedoeling dat het beeld zichtbaar zou blijven. In eerste instantie werd gekeken of het op het Roelof Hartplein herplaatst kon worden. Dat bleek niet haalbaar. De kunstenaars namen vervolgens contact op met de Stichting/Vereniging Vrienden van het Beatrixpark. Zij zagen de adoptie van het beeld wel zitten. De stichting/vereniging wilde het beeld gebruiken als protest tegen (weer) een afslag van de Rijksweg 10, die een deel van het park zou afsnoepen. In september 2007 raakte de beeldengroep zwaar beschadigd, maar restauratie bleek mogelijk. Pieck en Rewinkel bleven protesteren. Een half jaar later volgde een protest tegen Holland Casino aan het Max Euweplein; de vorm was dit maal een kogelvrij glazen kubus met daarin een wapperend briefje van honderd gulden. Weer een half jaar later werden ze op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad opgepakt, omdat ze aldaar een kunstwerk wilden plaatsen in de vorm van een betonnen sokkel met daarop een houten kruis met weer daarop een bloedend runderhart, bevestigd door goudkleurige spiezen; dat alles onder de titel Deo Volente.

Brug 189P bestaat uit een tweetal viaducten in Amsterdam-Zuid. Amsterdam kent ook de Brug 189 in de Watergraafsmeer, de toevoeging P betekent dat de viaducten in beheer zijn bij provincie of rijk. De twee viaducten liggen voor de noordelijke ingang van het Amstelpark en geven uitzicht op het kunstwerk Big talk van Wim Poppinga. Beide bouwwerken liggen in Rijksweg 10 net ten oosten van de Europaboulevardbrug. Het noordelijk gelegen viaduct ligt in de afslag in de A10 naar de RAI, het zuidelijke viaduct geeft juist toegang tot die rijksweg richting Rozenoordbrug. De bouw van de vrijwel onbekende viaducten is daarmee te traceren tussen 1975 (begin bouw traject Amstelveenseweg-Europaboulevard, opening 1977) en 1981 (opening traject Europaboulevard-Rozenoordburg). Onder beide viaducten liggen een soort faunapassage (een rotsachtig pad voor kleine zoogdieren), een voet- en fietspad. De gemeente Amsterdam gaf eind 2017 alle kunstwerken in de Rijksweg 10 een naam, vaak verwijzend naar de straat of waterweg, die het betreffende kunswerk overspant. Voor deze viaducten werd toen geen naam vastgesteld.

Brug 482 is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen in het Amstelpark. Het is een zogenaamde dubbeldeksbrug, twee gescheiden verkeersstromen boven elkaar, al is dat hier beperkt tot voetgangers (het Amstelpark is voetgangersgebied). De brug is de enige toevoer naar en afvoer vanaf het doolhof dat op een eiland ligt. De brug vormt daarbij een onderdeel van het doolhof. Iemand die via het benedendek het doolhof betreedt en het doolhof doorloopt, komt vervolgens via het bovendek terug, en omgekeerd. Bij oplevering van de brug was er nog een verplichte looprichting; dit in verband met de te verwachten drukte tijdens Floriade 1972. Op het doolhofeiland kan men via gangbare paden niet direct van beneden- naar bovendek klimmen. De officieuze bijnaam is Doolhofbrug. De oorspronkelijke bruggen in en naar het Amstelpark werden ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Voor deze brug werd het architectencollectief Oyevaar, Stolle en Van Gool ingeschakeld, waarmee samengewerkt werd. Het kunstwerk wordt gedragen door een houten paalfundering met betonnen opzetstukken (22 heipalen). Er werd bijna het gehele jaar 1971 aan gewerkt. Op de fundering zijn betonnen landhoofden gebouwd waartussen betonnen liggers kwamen. Het enige andere materiaal dat gebruikt is is metaal voor de toegangshekjes van de brug. Voor de breedte van de doorvaart wordt 7,5 meter vermeld, maar de doorvaarthoogte is met minder dan 20 cm een onneembaar obstakel.

Brug 840 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze vaste brug is een van de verbindingen in brugvorm tussen de Europaboulevard en het Amstelpark in de wijk Buitenveldert. Ze ligt in het verlengde van de Arent Janszoon Ernststraat. De brug is gelegen over een afwateringstocht. Ze vormt daarbij ook de hoofdingang van het park. Het park wordt ’s avonds bij schemering afgesloten; de toegang is dan ook voorzien van metalen hekwerken. Het park is alleen toegankelijk voor voetgangers, maar over de brug kunnen ook voertuigen rijden voor bijvoorbeeld onderhoud, ook nooddiensten kunnen via deze brug het park bedienen. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg (gedateerd 9 december 1969), werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp een bijna geheel betonnen brug; paalfundering (65 heipalen), liggers, borstweringen, balustrades, landhoofdenen ook de bloembak zijn van beton. De hekwerken zijn van metaal; de brugleuningen en leuningen van de terrasjes zijn van hout. Opvallende details aan de brug: twee terrassen op de westelijke oever twee lichtmasten, geïntegreerd onderdeel van de brug en staande op verlengingen van de brugpijler een betonnen bloembak en kubistische sculpturen een juist ronde en geheel open kiosk op de westelijke oever een metalen busje aan de brugleuning. Brug 840 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 841, ingang aan de Amsteldijk.

Brug 839 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De voetbrug maakt deel uit van de infrastructuur van het Amstelpark. Het Amstelpark kent in het noorden een afgescheiden gedeelte waar de speeltuin Het Bastion ligt, gesitueerd op een heuvel. Op de scheiding van speeltuin en park ligt een gegraven gracht waarover de brug 839 de verbinding legt. Ze is een smaller evenbeeld van Ben Ali Libibrug (brug 838), die circa 100 meter ten westen van deze brug het water oversteekt. Doordat de gracht een scherpe hoek maakt kan men van de ene brug de andere niet zien. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg werkend voor de Dienst der Publieke Werken. De brug is totaal 30 meter lang, terwijl de overspanning "slechts" 20 meter lang is, gelegd over een middenpijler/-juk. De leuning en balustrade bestaat uit donkerbruine zware balken tussen betonnen borstweringen. Sterenberg was overigens ook verantwoordelijk voor de aanpalende steiger en de trap op het talud naar/van Het Bastion. Brug 839 is een van de 173 bruggen die Sterenberg voor Amsterdam ontwierp (gegevens 2008). Ten zuidwesten van deze brug staat een NAP-paal.

Brug 841 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug vormde de ingang van het Amstelpark vanaf de Amsteldijk. Het park werd aangelegd rond 1970 (opening 1972) en er werden voor de toegangen enkele bruggen gebouwd. De hoofdingang wordt gevormd door brug 840, die tegelijkertijd met deze brug werd gebouwd in 1970/1971. Het ontwerp van beide bruggen is afkomstig van Dirk Sterenberg werkend bij en voor de Dienst der Publieke Werken. Hij kwam voor brug 841 met een ontwerp waarin twee toegangsdeuren geïntegreerd waren op de oostelijke landhoofden. Om in- en overklimmen tegen te gaan werden aan weerszijden van die toegangsdeuren gladde betonnen borstweringen geplaatst. Het geheel wordt gedragen door een paalfundering van 28 betonnen heipalen. De toegang tot het park werd later verplaatst naar een positie dieper in het park en de toegangsdeuren werden verwijderd. Daardoor doen die betonnen borstweringen aan als moderne plastieken met enkele uitstulpingen. Overigens plaatste Sterenberg wel vaker niet in het oog springende plastieken bij bruggen, zie bijvoorbeeld de Theophile de Bockbrug met haar betonnen kubus. Brug 840 en 841 werden tegelijk aangelegd, toch zit er een opvallend verschil tussen. Brug 840 is uitgevoerd in de standaardkleuren blauw en wit van Amsterdam brug 841 is uitgevoerd in de kleuren groen en wit, kleuren die teruggevonden worden bij meerdere bruggen in Buitenveldert. Eind jaren zeventig kreeg de brug gezelschap van de veel grotere en drukkere Rozenoordbrug, zij voert de Rijksweg 10 over de Amstel

Crossover (grafisch CrossOver) is een bouwwerk in Amsterdam-Zuid. Het gebouw van hier en daar 35 meter hoogte herbergt (starters)woningen (van 23 tot 48 m2), kantoren en horeca en werd tussen 2017 en 2023 gebouwd aan de Gelrestraat. Deze straat ligt in de noordoosthoek van het verkeersknooppunt tussen Rijksweg 10 en de Europaboulevard. Hier werd in die periode flink gebouwd aan allerlei bouwwerken.

Entree Rozenoord is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Om het Amstelpark meer in het zicht te krijgen als attractiepark nodigde het stadsdeel Zuideramstel een vijftal kunstenaars uit nieuwe entrees te maken. Deze nieuwe in- en uitgangen moesten zowel functioneel als artistiek zijn. In het park staat immers al vanaf de opening van het park een aantal beeldhouwwerken. Voor de in- en uitgang aan de Amsteldijk ten zuiden van de Rozenoordbrug maakte Carel Lanters een toegangspoort van staal en aluminium met hekwerken tot aan de waterranden aan de zijkanten van het wandelpad. Het hekwerk is koningsblauw met op de pijlers een citroengele gekrulde vorm. Midden in dat hekwerk staat een afsluitbare tourniquet met daarop eenzelfde gele krul. Rondom de tourniquet staat een blauwe kooiconstructie; de tourniquet zelf is geel als de krullen en heeft organische vormen in rechthoekige frames. Het hekwerk met opening zorgt voor een scheidslijn tussen de drukke omgeving en de stilte in het park, al ligt de Rijksweg 10 binnen gehoorsafstand. Tussen de Amsteldijk en de toegangspoort staan fietsenrekken. De Entree Rozenoordbrug leidt niet direct naar Fusilladeplaats Rozenoord, daarvoor moet men gebruik maken van Entree Amsteldijk van Krijn de Koning.

De Europaboulevardbrug (brug 172P N en brug 172 Z in A10)) bestaat uit een tweetal viaducten (Noord en Zuid) over de Europaboulevard in Amsterdam-Zuid, die ter plaatse een knik heeft tussen het noordelijk en zuidelijke deel. Het maakt deel uit van een viaductencomplex, dat direct vernoemd is naar die Europaboulevard, en indirect naar Europa. Er liggen in het jaar 2017 zes kunstwerken. Ten noordoosten van het bruggencomplex ligt RAI Amsterdam, ten zuiden van het bruggencomplex staat als blikvanger de Alticomtoren aan de Barbara Strozzilaan. Tram 4 reed van 1981-1988 alleen onder het noordelijke autoviaduct en reed toen omhoog maakte een lus en had toen zijn eindpunt aan de andere kant van het perron naast de enkelsporige spoorbaan naast de trein. In 1988 moest dit eindpunt verdwijnen door de bouw van de metro en werd de trambaan verlengd tot onder alle viaducten naar de huidige eindlus.

Mise-en-scène is een tweedelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het werk werd in 2015 in opdracht van ProRail geplaatst bij de toegangen van Station Amsterdam RAI door kunstenaars Anna de Jong en Anne Huijnen werkend onder de naam Polly's Picture Show. De kunstenaars bouwden in hun atelier twee muren na van genoemd station en begonnen die te beschilderen. Vervolgens namen zij er foto’s van, waarvan prints werden gemaakt. Deze werden vervolgens gemonteerd op de west- en oostwand van het station. In het werk zijn in- en uitgangen van het station geïntegreerd, net als deuren, informatieschermen etc. Het geheel is opgetrokken in zachte tinten. Mise-en-scène (toneelschikking) verwijst naar de mogelijkheid dat de ene (al dan niet trein-)reiziger een andere ziet als onderdeel van het kunstwerk, terwijl hij/zij er zelf deel vanuit maakt of juist niet; het kunstwerk is namelijk van de openbare weg (Europaboulevard) te zien, maar niet zonder OV-chipkaart te betreden. De kunstenaars lieten zich bij het kunstwerk inspireren door de verscheidenheid aan reizigers die het station gebruiken of alleen passeren. Dat kunnen kantoormedewerkers van de Zuidas zijn of bezoekers van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam. De westkant van het kunstwerk gaat vanaf 2018 langdurig schuil achter bouwstellingen omdat het station een grote verbouwing ondergaat.

Brug 869 is een civiel kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het betonnen bouwwerk wordt aangeduid als brug, maar is een viaduct/tunnel. Op het lage niveau reizen voetgangers en fietsers noord-zuid over de Europaboulevard. Op het hoge niveau ligt de noordelijke afrit van Rijksweg 10 naar de Europaboulevard. Het viaduct maakt deel uit van een viaductenstelsel die de kruising tussen Europaboulevard, rijksweg, het spoor en de metrolijn vormt. Daarbij zijn drie partijen in het spel: Rijkswaterstaat (de ringweg en dus Europaboulevardbrug), Nederlandse Spoorwegen/ProRail (spoorbaan) en de gemeente Amsterdam (metrobrug en de omgeving). De gemeente legde eerder ook brug 868 (onder de Europaboulevard) aan en brug 867 (toerit van Europaboulevaard naar de Rijksweg) aan, brug 869 was de laatste van de drie en werd met brug 868 door middel van een keerwand verbonden. De drie bouwwerken naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken laten eenzelfde uiterlijk zien, waarbij met name de kanteelachtige balustrades met reliëf opvallen. Sterenberg paste die ook toe bij andere bruggen in de stad, zoals bij brug 704. De brug heeft de vorm van een parallellogram; ze ligt schuin over het voet- en fietspad.

Amsterdam RAI is een station gelegen aan de zuidelijke tak van de Amsterdamse Ringspoorbaan tussen de rijbanen van de A10. Het station is gelegen tussen station Amsterdam Zuid en station Duivendrecht en wordt bediend door treinen, metro's/sneltrams en tramlijn 4. Het metrostation en de haltes van het stadsvervoer hebben de officiële naam Station RAI. De namen van het station verwijzen naar het nabijgelegen RAI-complex. Het eerste station RAI werd geopend in 1981, tegelijk met de Schiphollijn Schiphol – Leiden, en was het tijdelijke eindpunt van deze lijn. Dit eerste station had één perron, met één spoor en geen wissels. Men kon vanuit de trein direct overstappen op tramlijn 4, die zijn eindpunt had aan de overzijde van het perron. In 1988 verviel het hooggelegen eindpunt van deze tram, in verband met de aanlegwerkzaamheden voor de Amstelveenlijn en kwam er een laaggelegen tramspoor onder de viaducten. Vervolgens werd een nieuw perron aangelegd voor deze metro/sneltramlijn 51, dat in 1990 in gebruik werd genomen. Het metroperron bestaat uit een eilandperron met twee sporen. Het ligt ten opzichte van het NS-station meer naar het westen verschoven. Tussen het uiterlijk van beide perrons is geen enkele samenhang. Oorspronkelijk was het perron niet voorzien van een perronkap. De perronkap, identiek aan de andere perronkappen van de Ringlijnstations, werd in 1997 alsnog aangebracht. Het oude station werd in 1992 vervangen door een nieuw station met een eilandperron en twee sporen. De spoorlijn werd in 1993 doorgetrokken naar Duivendrecht – Weesp. Het door architect Rob Steenhuis ontworpen station heeft transparante gebogen wanden met veel doorkijk. De stationskap van 150 m lengte lijkt qua vorm op het hoofd van een kat. Het opvallende is dat door de glazen wanden (en de overkapping) de sporen geheel omsloten zijn. Dit geeft de reizigers maximale beschutting tegen regen en wind en dit is een voorziening die bij kleinere stations niet vaak voorkomt. Het veel minder drukke station Diemen Zuid, dat toen ook door Rob Steenhuis in dezelfde stijl is ontworpen, kent deze beschutting met glazen wanden aan de zijkant bijvoorbeeld niet. In 2015 werden de west- en oostwand opgefleurd door kunstwerk Mise-en-scène.