Brug 482

Brug 840 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze vaste brug is een van de verbindingen in brugvorm tussen de Europaboulevard en het Amstelpark in de wijk Buitenveldert. Ze ligt in het verlengde van de Arent Janszoon Ernststraat. De brug is gelegen over een afwateringstocht. Ze vormt daarbij ook de hoofdingang van het park. Het park wordt ’s avonds bij schemering afgesloten; de toegang is dan ook voorzien van metalen hekwerken. Het park is alleen toegankelijk voor voetgangers, maar over de brug kunnen ook voertuigen rijden voor bijvoorbeeld onderhoud, ook nooddiensten kunnen via deze brug het park bedienen. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg (gedateerd 9 december 1969), werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp een bijna geheel betonnen brug; paalfundering (65 heipalen), liggers, borstweringen, balustrades, landhoofdenen ook de bloembak zijn van beton. De hekwerken zijn van metaal; de brugleuningen en leuningen van de terrasjes zijn van hout. Opvallende details aan de brug: twee terrassen op de westelijke oever twee lichtmasten, geïntegreerd onderdeel van de brug en staande op verlengingen van de brugpijler een betonnen bloembak en kubistische sculpturen een juist ronde en geheel open kiosk op de westelijke oever een metalen busje aan de brugleuning. Brug 840 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 841, ingang aan de Amsteldijk.

De Ben Ali Libibrug (brug 838) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De tien meter brede voetgangersbrug is gelegen in het Amstelpark en voert over een binnenwater in het park. Ze is gelegen nabij Het Doolhof in het park. De brug ligt daarbij scheef over het water heen. De landhoofden zijn van beton, net als de paalfundering, juk en brugpijlers die de overspanning dragen. Die overspanning is net als de balustraden van hout en bestaat uit gelijkvormige balken. De balustrades van Azobe worden gedragen door dwarshouten. Het loop- en rijdek bestaat uit houten planken. De brug is ongeveer twintig meter lang. De brug dateert van eind 1970 begin 1971 toen het beginnend park ingericht werd voor de Floriade 1972. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. De brug ging tientallen jaren anoniem door het leven, alleen aangeduid met haar nummer 838. In 2016 kon de burgerij voorstellen indienen tot naamgeving van die anonieme bruggen. De gemeente gaf in maart 2017 goedkeuring aan de inzending voor een vernoeming naar de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde goochelaar Ben Ali Libi, een pseudoniem van Michel Velleman.

Brug 189P bestaat uit een tweetal viaducten in Amsterdam-Zuid. Amsterdam kent ook de Brug 189 in de Watergraafsmeer, de toevoeging P betekent dat de viaducten in beheer zijn bij provincie of rijk. De twee viaducten liggen voor de noordelijke ingang van het Amstelpark en geven uitzicht op het kunstwerk Big talk van Wim Poppinga. Beide bouwwerken liggen in Rijksweg 10 net ten oosten van de Europaboulevardbrug. Het noordelijk gelegen viaduct ligt in de afslag in de A10 naar de RAI, het zuidelijke viaduct geeft juist toegang tot die rijksweg richting Rozenoordbrug. De bouw van de vrijwel onbekende viaducten is daarmee te traceren tussen 1975 (begin bouw traject Amstelveenseweg-Europaboulevard, opening 1977) en 1981 (opening traject Europaboulevard-Rozenoordburg). Onder beide viaducten liggen een soort faunapassage (een rotsachtig pad voor kleine zoogdieren), een voet- en fietspad. De gemeente Amsterdam gaf eind 2017 alle kunstwerken in de Rijksweg 10 een naam, vaak verwijzend naar de straat of waterweg, die het betreffende kunswerk overspant. Voor deze viaducten werd toen geen naam vastgesteld.

Your life is calling, met bijnamen Vuisten of De handjes, is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een beeldengroep van uit de grond rijzende gebalde vuisten van gewapend beton. Het formaat is 2 bij 2 bij 1,8 meter; het gewicht ruim 5000 kilo. De kunstenaars Paul Pieck en Benno Réwinkel hebben het zelf gemaakt in hun atelier aan de Admiraal de Ruyterweg. Ze protesteerden met deze verzameling tegen de vercommercialisering van de musea aan het Museumplein. Daar was in 1990 een Van Gogh-tentoonstelling in het Van Goghmuseum bezig (het Vincent van Gogh-jaar); de kunstenaars noemden het frietkraamkermis. De beeldengroep stond er in eens; er was geen opdrachtgever of eerder bericht; de kunstenaars hebben het kunstwerk zelf laten ingraven op het Museumplein. Een opmerkelijk detail daarbij is dat de kunstenaars gewoon hun gang konden gaan, ondanks dat er strikte veiligheidsmaatregelen rondom het plein golden. Men dacht dat het bij het evenement hoorde. Dat plein, ook wel de kortste snelweg van Nederland genoemd, ging rond 1998 op de schop. Het beeld verdween voor even in de opslag van de gemeente. De kunstenaars tekenden (opnieuw) protest aan; het was de bedoeling dat het beeld zichtbaar zou blijven. In eerste instantie werd gekeken of het op het Roelof Hartplein herplaatst kon worden. Dat bleek niet haalbaar. De kunstenaars namen vervolgens contact op met de Stichting/Vereniging Vrienden van het Beatrixpark. Zij zagen de adoptie van het beeld wel zitten. De stichting/vereniging wilde het beeld gebruiken als protest tegen (weer) een afslag van de Rijksweg 10, die een deel van het park zou afsnoepen. In september 2007 raakte de beeldengroep zwaar beschadigd, maar restauratie bleek mogelijk. Pieck en Rewinkel bleven protesteren. Een half jaar later volgde een protest tegen Holland Casino aan het Max Euweplein; de vorm was dit maal een kogelvrij glazen kubus met daarin een wapperend briefje van honderd gulden. Weer een half jaar later werden ze op het Sint-Pietersplein in Vaticaanstad opgepakt, omdat ze aldaar een kunstwerk wilden plaatsen in de vorm van een betonnen sokkel met daarop een houten kruis met weer daarop een bloedend runderhart, bevestigd door goudkleurige spiezen; dat alles onder de titel Deo Volente.

Aan de Europaboulevard in Amsterdam-Buitenveldert staat een titelloos kunstwerk. De creatie van Eugène van Lamsweerde staat op een grasveld tussen twee flats aan genoemde straat, die het adres Weerdestein dragen. Het werk bestaat uit schijnbaar eendimensionale lijnen (horizontaal, verticaal en diagonaal), een tweedimensionaal vlak (enigszins rechthoekig met schuine punt naar beneden) en een driedimensionale kubus (schuingeplaatst). Het staketsel raakt op drie punten de grond. Het gebruikte materiaal is geslepen roestvast staal.

Weerdestein is een straat in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen in de wijk Buitenveldert. De straat kreeg haar naam per raadsbesluit van 14 juni 1961. Ze werd daarbij vernoemd naar kasteel Weerdesteyn bij Langbroek, Utrecht. De straat begint in het noorden bij de Arent Janszoon Ernststraat en eindigt in het zuiden bij een fietspad geheten Hinderstein. De bebouwing aan Weerdestein bestaat uit drie grote flatgebouwen uit 1968/1969, ontworpen door Piet Zanstra. De drie flats staan dwars op en aan de oostzijde van Weerdestein en staan met hun oostgevel tegen de Europaboulevard aan. De huisnummers aan Weerdestein lopen aaneengesloten op van 1 tot en met 224, waarbij alleen huisnummer 117 ontbreekt. De noordzijde van de noordelijkste flat kreeg adressen aan de Arent Janszoon Ernststraat (nrs. 1-53 oneven). In deze flat bevond zich tot voor kort onder meer het kantoor van Hillen & Roosen. In de flats zijn woningen, kantoren en praktijkruimten ondergebracht. In de plint van het gebouw bevinden zich bergingen en kantoren. De ruimten tussen de flats zijn bestemd voor uitpandige parkeerplaatsen en grasvelden. Op een van de grasvelden staat een kunstwerk zonder titel van Eugène van Lamsweerde.

De Europaboulevardbrug (brug 172P N en brug 172 Z in A10)) bestaat uit een tweetal viaducten (Noord en Zuid) over de Europaboulevard in Amsterdam-Zuid, die ter plaatse een knik heeft tussen het noordelijk en zuidelijke deel. Het maakt deel uit van een viaductencomplex, dat direct vernoemd is naar die Europaboulevard, en indirect naar Europa. Er liggen in het jaar 2017 zes kunstwerken. Ten noordoosten van het bruggencomplex ligt RAI Amsterdam, ten zuiden van het bruggencomplex staat als blikvanger de Alticomtoren aan de Barbara Strozzilaan. Tram 4 reed van 1981-1988 alleen onder het noordelijke autoviaduct en reed toen omhoog maakte een lus en had toen zijn eindpunt aan de andere kant van het perron naast de enkelsporige spoorbaan naast de trein. In 1988 moest dit eindpunt verdwijnen door de bouw van de metro en werd de trambaan verlengd tot onder alle viaducten naar de huidige eindlus.

Mise-en-scène is een tweedelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het werk werd in 2015 in opdracht van ProRail geplaatst bij de toegangen van Station Amsterdam RAI door kunstenaars Anna de Jong en Anne Huijnen werkend onder de naam Polly's Picture Show. De kunstenaars bouwden in hun atelier twee muren na van genoemd station en begonnen die te beschilderen. Vervolgens namen zij er foto’s van, waarvan prints werden gemaakt. Deze werden vervolgens gemonteerd op de west- en oostwand van het station. In het werk zijn in- en uitgangen van het station geïntegreerd, net als deuren, informatieschermen etc. Het geheel is opgetrokken in zachte tinten. Mise-en-scène (toneelschikking) verwijst naar de mogelijkheid dat de ene (al dan niet trein-)reiziger een andere ziet als onderdeel van het kunstwerk, terwijl hij/zij er zelf deel vanuit maakt of juist niet; het kunstwerk is namelijk van de openbare weg (Europaboulevard) te zien, maar niet zonder OV-chipkaart te betreden. De kunstenaars lieten zich bij het kunstwerk inspireren door de verscheidenheid aan reizigers die het station gebruiken of alleen passeren. Dat kunnen kantoormedewerkers van de Zuidas zijn of bezoekers van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam. De westkant van het kunstwerk gaat vanaf 2018 langdurig schuil achter bouwstellingen omdat het station een grote verbouwing ondergaat.

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

Brug 837 is een vaste brug in Amsterdam, Buitenveldert. De brug was in opzet een voetbrug tussen de Europaboulevard en de Drentestraat over een afwateringstocht langs die eerste. In 1968 kwam Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken met een vaste brug. Zij was geplaatst tussen betonnen landhoofden en borstweringen. Ze had een lengte van 7,20 meter. In het midden was er een lichtgrijze brugpijler van 60 cm breedte waarop zich een donkergrijze V-vorm bevond, die het rijdek droeg. Het geheel was afgewerkt met witte brugleuningen met zwarte topbalk tussen zwarte balusters. De brug was vier meter breed en leidde onder andere naar de PTT-zendmast. In de 21e eeuw ging de gehele omgeving op de schop in verband met de ontwikkeling van de Zuidas. Kantoortorens werden uit de grond gestampt en het stratenplan werd gewijzigd. De Drentestraat is van de Amsterdamse kaart verdwenen, nieuw is de Barbara Strozzilaan. Eigenlijk herinnert alleen de naam Drentepark aan de straat. Dat was eerst nog een parkje, maar werd in 1988 in gebruik als keerlus van tramlijn 4 bij Station Amsterdam RAI. Drentepark werd daarna de naam van een bedrijventerrein tussen de Rijksweg 10/Rondweg Amsterdam en de De Boelelaan, waarbij de oostgrens ligt bij diezelfde Europaboulevard en de westgrens bij de Antonio Vivaldistraat. Van 2004 tot 2006 werd er vervolgens gebouwd aan kantoorgebouw Eurocenter II. Daarbij sneuvelde vermoedelijk ook de brug van Sterenburg. Vanaf 2006 liggen er voor de gehele ongeveer vijftig meter lange gevel van Eurocenter II stalen roosters op stalen balken. Alleen aan het zuideinde is nog een betonstructuur te zien. Het terrein tussen Eorocenter en de Rijkweg is dan nog in ontwikkeling met onder andere de bouw van het Vivaldigebouw (genoemd naar de Antonio Vivaldistraat) voor het Europees Geneesmiddelenbureau. Als brug zijn alleen het noordelijke en zuidelijke uiteinden in gebruik; het noordelijke ligt dan op de plaats van de oude brug 837 en is toegankelijk voor voetgangers en fietsers.

Amsterdam RAI is een station gelegen aan de zuidelijke tak van de Amsterdamse Ringspoorbaan tussen de rijbanen van de A10. Het station is gelegen tussen station Amsterdam Zuid en station Duivendrecht en wordt bediend door treinen, metro's/sneltrams en tramlijn 4. Het metrostation en de haltes van het stadsvervoer hebben de officiële naam Station RAI. De namen van het station verwijzen naar het nabijgelegen RAI-complex. Het eerste station RAI werd geopend in 1981, tegelijk met de Schiphollijn Schiphol – Leiden, en was het tijdelijke eindpunt van deze lijn. Dit eerste station had één perron, met één spoor en geen wissels. Men kon vanuit de trein direct overstappen op tramlijn 4, die zijn eindpunt had aan de overzijde van het perron. In 1988 verviel het hooggelegen eindpunt van deze tram, in verband met de aanlegwerkzaamheden voor de Amstelveenlijn en kwam er een laaggelegen tramspoor onder de viaducten. Vervolgens werd een nieuw perron aangelegd voor deze metro/sneltramlijn 51, dat in 1990 in gebruik werd genomen. Het metroperron bestaat uit een eilandperron met twee sporen. Het ligt ten opzichte van het NS-station meer naar het westen verschoven. Tussen het uiterlijk van beide perrons is geen enkele samenhang. Oorspronkelijk was het perron niet voorzien van een perronkap. De perronkap, identiek aan de andere perronkappen van de Ringlijnstations, werd in 1997 alsnog aangebracht. Het oude station werd in 1992 vervangen door een nieuw station met een eilandperron en twee sporen. De spoorlijn werd in 1993 doorgetrokken naar Duivendrecht – Weesp. Het door architect Rob Steenhuis ontworpen station heeft transparante gebogen wanden met veel doorkijk. De stationskap van 150 m lengte lijkt qua vorm op het hoofd van een kat. Het opvallende is dat door de glazen wanden (en de overkapping) de sporen geheel omsloten zijn. Dit geeft de reizigers maximale beschutting tegen regen en wind en dit is een voorziening die bij kleinere stations niet vaak voorkomt. Het veel minder drukke station Diemen Zuid, dat toen ook door Rob Steenhuis in dezelfde stijl is ontworpen, kent deze beschutting met glazen wanden aan de zijkant bijvoorbeeld niet. In 2015 werden de west- en oostwand opgefleurd door kunstwerk Mise-en-scène.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.