Brug 837

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

White noise is een lichtkunstwerk op de Telecomtoren Zuidas in Amsterdam-Zuid. Het betreft een lichtinstallatie "Handschrift van het universum". Het werk van Giny Vos werd op 2009 in werking gesteld. Vos (in eigen woorden) omschreef het als een constant bewegend beeld in de uitvoering van meer dan 1000 computergestuurde LEDs in weergave van planeten, sterren, meteorieten en explosies. Dit wordt afgewisseld met in code staande letters en cijfers, hetgeen een weergave is van communicatie. Alles vindt plaats vanuit vijf platforms. Vos liet zich inspireren door het gebruik van de toren, zelfstudie in astronomie en kosmologie en heeft ook Vincent Icke geraadpleegd. Talloze foto’s van het heelal gingen door haar vingers. De opdracht kwam het Virtueel Museum Zuidas, Vos werkte er twee jaar aan en moest daarbij rekening houden met omwonenden, die vreesden voor meer lichtvervuiling. Een van de reden tot plaatsing was dat de communicatietoren, in Amsterdam bekend als KPN-toren of Cellnex-toren in 2008 verhoogd was om te blijven functioneren. In verband met de bouw op de Zuidas met al haar hoogbouw, dreigde de toren haar functie te verliezen. De toren werd met 38 meter verhoogd tot 148 meter onder begeleiding van architect Christof Schwencke. Het lichtwerk stokte in 2018, de LEDs stonden bloot aan weersinvloeden. Herstel begon in 2018 en kon pas afgerond worden in december 2020. Reparatie werd geplaagd door defecte liften, missende onderdelen en de coronapandemie. Restauratie werd mede bekostigd door Cellnex in samenwerking met gemeente en de firma Rena. De kunstenares won er in 2009 de Amsterdamse Straatkunstprijs mee. In Amsterdam zijn meerder kunstwerken van Giny Vos te vinden, echter meestal inpandig geplaatst. The white cube in de Nieuwezijds Armsteeg is echter juist geplaatst vanwege haar zichtbaarheid.

Tommaso Albinonistraat 200-204 te Amsterdam, is een 55 meter hoog gebouw aan de Tommaso Albinonistraat in Amsterdam-Zuid, wijk Zuidas.

Amsterdam RAI is een station gelegen aan de zuidelijke tak van de Amsterdamse Ringspoorbaan tussen de rijbanen van de A10. Het station is gelegen tussen station Amsterdam Zuid en station Duivendrecht en wordt bediend door treinen, metro's/sneltrams en tramlijn 4. Het metrostation en de haltes van het stadsvervoer hebben de officiële naam Station RAI. De namen van het station verwijzen naar het nabijgelegen RAI-complex. Het eerste station RAI werd geopend in 1981, tegelijk met de Schiphollijn Schiphol – Leiden, en was het tijdelijke eindpunt van deze lijn. Dit eerste station had één perron, met één spoor en geen wissels. Men kon vanuit de trein direct overstappen op tramlijn 4, die zijn eindpunt had aan de overzijde van het perron. In 1988 verviel het hooggelegen eindpunt van deze tram, in verband met de aanlegwerkzaamheden voor de Amstelveenlijn en kwam er een laaggelegen tramspoor onder de viaducten. Vervolgens werd een nieuw perron aangelegd voor deze metro/sneltramlijn 51, dat in 1990 in gebruik werd genomen. Het metroperron bestaat uit een eilandperron met twee sporen. Het ligt ten opzichte van het NS-station meer naar het westen verschoven. Tussen het uiterlijk van beide perrons is geen enkele samenhang. Oorspronkelijk was het perron niet voorzien van een perronkap. De perronkap, identiek aan de andere perronkappen van de Ringlijnstations, werd in 1997 alsnog aangebracht. Het oude station werd in 1992 vervangen door een nieuw station met een eilandperron en twee sporen. De spoorlijn werd in 1993 doorgetrokken naar Duivendrecht – Weesp. Het door architect Rob Steenhuis ontworpen station heeft transparante gebogen wanden met veel doorkijk. De stationskap van 150 m lengte lijkt qua vorm op het hoofd van een kat. Het opvallende is dat door de glazen wanden (en de overkapping) de sporen geheel omsloten zijn. Dit geeft de reizigers maximale beschutting tegen regen en wind en dit is een voorziening die bij kleinere stations niet vaak voorkomt. Het veel minder drukke station Diemen Zuid, dat toen ook door Rob Steenhuis in dezelfde stijl is ontworpen, kent deze beschutting met glazen wanden aan de zijkant bijvoorbeeld niet. In 2015 werden de west- en oostwand opgefleurd door kunstwerk Mise-en-scène.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.

De Europaboulevardbrug (brug 172P N en brug 172 Z in A10)) bestaat uit een tweetal viaducten (Noord en Zuid) over de Europaboulevard in Amsterdam-Zuid, die ter plaatse een knik heeft tussen het noordelijk en zuidelijke deel. Het maakt deel uit van een viaductencomplex, dat direct vernoemd is naar die Europaboulevard, en indirect naar Europa. Er liggen in het jaar 2017 zes kunstwerken. Ten noordoosten van het bruggencomplex ligt RAI Amsterdam, ten zuiden van het bruggencomplex staat als blikvanger de Alticomtoren aan de Barbara Strozzilaan. Tram 4 reed van 1981-1988 alleen onder het noordelijke autoviaduct en reed toen omhoog maakte een lus en had toen zijn eindpunt aan de andere kant van het perron naast de enkelsporige spoorbaan naast de trein. In 1988 moest dit eindpunt verdwijnen door de bouw van de metro en werd de trambaan verlengd tot onder alle viaducten naar de huidige eindlus.

Mise-en-scène is een tweedelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het werk werd in 2015 in opdracht van ProRail geplaatst bij de toegangen van Station Amsterdam RAI door kunstenaars Anna de Jong en Anne Huijnen werkend onder de naam Polly's Picture Show. De kunstenaars bouwden in hun atelier twee muren na van genoemd station en begonnen die te beschilderen. Vervolgens namen zij er foto’s van, waarvan prints werden gemaakt. Deze werden vervolgens gemonteerd op de west- en oostwand van het station. In het werk zijn in- en uitgangen van het station geïntegreerd, net als deuren, informatieschermen etc. Het geheel is opgetrokken in zachte tinten. Mise-en-scène (toneelschikking) verwijst naar de mogelijkheid dat de ene (al dan niet trein-)reiziger een andere ziet als onderdeel van het kunstwerk, terwijl hij/zij er zelf deel vanuit maakt of juist niet; het kunstwerk is namelijk van de openbare weg (Europaboulevard) te zien, maar niet zonder OV-chipkaart te betreden. De kunstenaars lieten zich bij het kunstwerk inspireren door de verscheidenheid aan reizigers die het station gebruiken of alleen passeren. Dat kunnen kantoormedewerkers van de Zuidas zijn of bezoekers van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam. De westkant van het kunstwerk gaat vanaf 2018 langdurig schuil achter bouwstellingen omdat het station een grote verbouwing ondergaat.

De Telecomtoren Zuidas is een straalverbindingstoren op de Zuidas in Amsterdam. De toren is aangelegd om interlokale telefonieverbindingen tot stand te brengen en is eigendom van Cellnex Netherlands B.V. (voorheen Alticom Datacenters). Cellnex heeft deze telecomtoren net als 24 andere telecom- en datatorens overgenomen van de KPN (voorheen PTT). Later is de toren voorzien van een zendmast. Vanwege omliggende hoogbouw is de toren in 2009 verhoogd van 106 meter tot 150 meter. Hoger was niet toegestaan vanwege het vliegverkeer rond Schiphol. De toren is op 120 meter hoogte voorzien van het lichtkunstwerk White Noise van Giny Vos. White Noise verwijst naar witte ruis dat hoorbaar is op analoge televisietoestellen wanneer de ontvangst wegvalt. Het lichtkunstwerk verbeeldt de oerknal, een meteorietenregen en vallende sterren en verificatiecodes die gebruikt worden in communicatie.

Brug 800 was een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug werd in 1980/1981 gebouwd naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. De brug werd noodzakelijk geacht voor de verlenging van tramlijn 4. Deze tramlijn kreeg een nieuw eindpunt. Ze had tot dan toe haar eindpunt op het Europaplein. Door de komst van de eerste versie van Station Amsterdam RAI (een kopstation) werden de rails verder gelegd tot op de noordkant van het dijklichaam waarop ook het spoorstation lag. Daartoe moest de tram over een voet- en wandelpad heen. In verband met de scheiding snel en langzaam verkeer werd er gekozen om een viaduct over het voet- en fietspad te leggen. Vanwege de flauwe bocht voor de tram, kwam het viaduct scheef over de paden te leggen. Ze had een lengte van ongeveer elf meter en een breedte van zes meter. Sinds de komst van genoemd station kende het gebied rondom Station RAI weinig rust. Er werd gebouwd aan de Ringweg-Zuid, daarna het nieuwe Station RAI (een doorgaand station in 1993) en de komst van Metro/sneltramlijn 51 (1990) en Metrolijn 50 (1997). Bij al die verbouwingen sneuvelde deze brug al snel. Tramlijn 4 kreeg in 1988 een nieuwe eindhalte aan de zuidkant van het station met een keerlus in het Drentepark.

Brug 867 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het betonnen bouwwerk wordt aangeduid als brug, maar is een viaduct/tunnel. Op het lage niveau reizen voetgangers en fietsers noord-zuid. Op het hoge niveau ligt de noordelijke oprit van de Europaboulevard naar de Rijksweg 10 westwaarts, in het verleden hier Ringweg-Zuid geheten. Het viaduct maakt deel uit van een viaductenstelsel die de kruising tussen Europaboulevard, rijksweg, het spoor en de metrolijn vormt. Daarbij zijn drie partijen in het spel: Rijkswaterstaat (de ringweg en dus Europaboulevardbrug), Nederlandse Spoorwegen/ProRail (spoorbaan) en de gemeente Amsterdam (metrobrug en de omgeving). De gemeente legde ook brug 868 (onder de Europaboulevard) aan en brug 869 (afrit Rijksweg naar Europaboulevard), die vrijwel gelijktijdig gebouwd werden en verbonden zijn door keerwanden. De drie bouwwerken naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken laten eenzelfde uiterlijk zien, waarbij met name de kanteelachtige balustrades opvallen. Sterenberg paste die ook toe bij andere bruggen in de stad, zoals bij brug 704.

Golf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld, waarvan de maker vooralsnog onbekend is, is verwerkt in de toegang tot een opleidingscomplex aan De Klencke. Hier stond vanaf de jaren zestig een school, die in het begin van de jaren tachtig werd afgebroken. Bij de nieuwbouw van rond 1983 werd een betonnen sculptuur nabij de ingang geplaatst, die de vorm heeft van een golf of geluidsgolf. De golf zelf is van kalksteen met een ruw golvend oppervlak, de sokkel is een gepolijst kubusvormig betonblok. De golf contrasteert door haar vorm met het gebouw; de sokkel sluit juist aan bij het hoekige gebouw. De neerwaartse slag van de golf ligt in een uitsparing van het betonblok. Golf en sokkel worden op hun beurt doorsneden door een eveneens gepolijst rechthoekig betonblok. Het beeld is voorzien van een monogram: "WB 84".

Brug 868 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het betonnen bouwwerk wordt aangeduid als brug, maar is een viaduct/tunnel. Op het lage niveau reizen voetgangers en fietsers oost-west. Op het hoge niveau ligt de Europaboulevard. Het viaduct maakt deel uit van een viaductenstelsel die de kruising tussen Europaboulevard, Rijksweg 10, het spoor en de metrolijn vormt. Daarbij zijn drie partijen in het spel: Rijkswaterstaat (de ringweg en dus Europaboulevardbrug), Nederlandse Spoorwegen/ProRail (spoorbaan) en de gemeente Amsterdam (metrobrug en de omgeving). De gemeente legde ook brug 867 aan en brug 869 (afrit Rijksweg naar Europaboulevard), die vrijwel gelijktijdig gebouwd werden en verbonden zijn door keerwanden. De drie bouwwerken naar een ontwerp van Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken laten eenzelfde uiterlijk zien, waarbij met name de kanteelachtige balustrades opvallen. Sterenberg paste die ook toe bij andere bruggen in de stad, zoals bij brug 704. Brug 868 werd in twee fasen gebouwd. Daarbij werd eerst het westelijk deel opgeleverd. Dit was nodig om het snelverkeer op het niveau te brengen van de oprit van de rijksweg richting westen. Het oostelijk deel van brug 868 kon later aangelegd worden, want dat deel van de ringweg werd ook later geopend. De Europaboulevard vormde enige tijd het oostelijk eindpunt van een in ontwikkeling zijnde Ringweg-Zuid. Het kunstwerk maakt deel uit van De Groene Zoom, een groenstrook met voet- en fietspaden, dat hier ten noorden langs de Rijksweg 10 is gecreëerd. In 2020 zette Rosalie de Graaf een muurschildering getiteld Kissing monkeys op een van de keermuren.