Telecomtoren Zuidas

White noise is een lichtkunstwerk op de Telecomtoren Zuidas in Amsterdam-Zuid. Het betreft een lichtinstallatie "Handschrift van het universum". Het werk van Giny Vos werd op 2009 in werking gesteld. Vos (in eigen woorden) omschreef het als een constant bewegend beeld in de uitvoering van meer dan 1000 computergestuurde LEDs in weergave van planeten, sterren, meteorieten en explosies. Dit wordt afgewisseld met in code staande letters en cijfers, hetgeen een weergave is van communicatie. Alles vindt plaats vanuit vijf platforms. Vos liet zich inspireren door het gebruik van de toren, zelfstudie in astronomie en kosmologie en heeft ook Vincent Icke geraadpleegd. Talloze foto’s van het heelal gingen door haar vingers. De opdracht kwam het Virtueel Museum Zuidas, Vos werkte er twee jaar aan en moest daarbij rekening houden met omwonenden, die vreesden voor meer lichtvervuiling. Een van de reden tot plaatsing was dat de communicatietoren, in Amsterdam bekend als KPN-toren of Cellnex-toren in 2008 verhoogd was om te blijven functioneren. In verband met de bouw op de Zuidas met al haar hoogbouw, dreigde de toren haar functie te verliezen. De toren werd met 38 meter verhoogd tot 148 meter onder begeleiding van architect Christof Schwencke. Het lichtwerk stokte in 2018, de LEDs stonden bloot aan weersinvloeden. Herstel begon in 2018 en kon pas afgerond worden in december 2020. Reparatie werd geplaagd door defecte liften, missende onderdelen en de coronapandemie. Restauratie werd mede bekostigd door Cellnex in samenwerking met gemeente en de firma Rena. De kunstenares won er in 2009 de Amsterdamse Straatkunstprijs mee. In Amsterdam zijn meerder kunstwerken van Giny Vos te vinden, echter meestal inpandig geplaatst. The white cube in de Nieuwezijds Armsteeg is echter juist geplaatst vanwege haar zichtbaarheid.

Tommaso Albinonistraat 200-204 te Amsterdam, is een 55 meter hoog gebouw aan de Tommaso Albinonistraat in Amsterdam-Zuid, wijk Zuidas.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

Pendulum is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld verscheen in het kader van de percentageregeling van de Rijksgebouwendienst bij de bouw van het Vivaldigebouw voor het nieuwe adres van Europees Geneesmiddelenbureau aan de Domenico Scarlattilaan 6. Er werd een wedstrijd uitgeschreven die Gijs Assmann won. Hijzelf is van mening dat hij onder meer gekozen werd omdat hij zich niet terugtrok in een atelier, maar gesprekken voerde met het personeel dat de overstap maakte van Londen (oude vestiging) naar Amsterdam (nieuwe vestiging). Hij stelde diverse werken voor; de kunstcommissie koos uiteindelijk voor Pendulum. Assmann kwam met een voor hem nieuwe uiting, alhoewel ook gelijkenissen met ouder werk te zien zouden zijn. Die basiszaken zijn knopen, slierten, zweven en vliegen, balans/evenwicht in het kunstwerk. Afwijkend is de vorm en ook het materiaal was nieuw voor hem. Hij zelf omschreef het beeld als lijntekening en volumineus zonder volume. Het is hoog, breed en diep maar tegelijkertijd leeg. Het overgrote deel van het beeld is lucht. Door hoogglanzend gepolijst roestvast staal te gebruiken weerspiegelt het gebouw in delen van de slingerende buis; bij elke beweging van de kijker verandert daardoor het beeld. Assmann liet zich inspireren door de structuur van enzymen, en de transparantie die het bureau moet uitstralen. Het beeld is gefabriceerd bij een gieterij in Pirna en werd in maart 2020 per dieplader naar Amsterdam vervoerd. In het negen meter hoge beeld is een buis van 54 meter lengte verwerkt met een totaal gewicht van 9000 kilogram.

Brug 837 is een vaste brug in Amsterdam, Buitenveldert. De brug was in opzet een voetbrug tussen de Europaboulevard en de Drentestraat over een afwateringstocht langs die eerste. In 1968 kwam Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken met een vaste brug. Zij was geplaatst tussen betonnen landhoofden en borstweringen. Ze had een lengte van 7,20 meter. In het midden was er een lichtgrijze brugpijler van 60 cm breedte waarop zich een donkergrijze V-vorm bevond, die het rijdek droeg. Het geheel was afgewerkt met witte brugleuningen met zwarte topbalk tussen zwarte balusters. De brug was vier meter breed en leidde onder andere naar de PTT-zendmast. In de 21e eeuw ging de gehele omgeving op de schop in verband met de ontwikkeling van de Zuidas. Kantoortorens werden uit de grond gestampt en het stratenplan werd gewijzigd. De Drentestraat is van de Amsterdamse kaart verdwenen, nieuw is de Barbara Strozzilaan. Eigenlijk herinnert alleen de naam Drentepark aan de straat. Dat was eerst nog een parkje, maar werd in 1988 in gebruik als keerlus van tramlijn 4 bij Station Amsterdam RAI. Drentepark werd daarna de naam van een bedrijventerrein tussen de Rijksweg 10/Rondweg Amsterdam en de De Boelelaan, waarbij de oostgrens ligt bij diezelfde Europaboulevard en de westgrens bij de Antonio Vivaldistraat. Van 2004 tot 2006 werd er vervolgens gebouwd aan kantoorgebouw Eurocenter II. Daarbij sneuvelde vermoedelijk ook de brug van Sterenburg. Vanaf 2006 liggen er voor de gehele ongeveer vijftig meter lange gevel van Eurocenter II stalen roosters op stalen balken. Alleen aan het zuideinde is nog een betonstructuur te zien. Het terrein tussen Eorocenter en de Rijkweg is dan nog in ontwikkeling met onder andere de bouw van het Vivaldigebouw (genoemd naar de Antonio Vivaldistraat) voor het Europees Geneesmiddelenbureau. Als brug zijn alleen het noordelijke en zuidelijke uiteinden in gebruik; het noordelijke ligt dan op de plaats van de oude brug 837 en is toegankelijk voor voetgangers en fietsers.

Gebouw Vivaldi is een bouwwerk in Amsterdam-Zuid. Het gebouw dateert uit 1967/1968 en is ontworpen door Peter de Clercq Zubli en Piet Zanstra (Bureau Zanstra, Ab Gmelig Meyling & De Clercq Zubli). Het voormalige kantoor en magazijn van Philips-Duphar Nederland NV en Phonogram Records werd gebouwd aan de Drentestraat 11. Burgemeester Ivo Samkalden opende in augustus 1968 het complex. Bij herinrichting van de buurt begin 21e eeuw kreeg de straat in 2005 een nieuwe naam Antonio Vivaldistraat, de naam van het gebouw volgde daarna. Erfgoedvereniging Heemschut Amsterdam beoordeelt het gebouw in hun brochure Post ’65 Architecteuur 1966-1990 in Amsterdam als een strak vormgegeven kantoorgebouw. Zowel eerste als tweede verdieping kennen raampartijen die diep in de gevels zijn gesitueerd, zogenaamde neggen. De begane grond kent een teruggetrokken gevel, waardoor in combinatie met de betonnen kolommen een galerij-idee ontstaat. De voorgevel wordt opgesierd door een luifel. De zijgevel laat eenzelfde patroon zien, maar heeft ter hoogte van het trappenhuis een onderbreking in de strakke gevel. Bij een gehouden renovatie zijn onderdelen aan de dakopbouw toegevoegd zonder dat zij van invloed zijn voor het uiterlijk. Breevast heeft hier haar hoofdkantoor. Het gebouw staat er dus vijftig jaar langer dan het hoofdkantoor van het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA), dat onder de naam Vivaldigebouw in 2018/2019 in rap tempo werd gebouwd.

Golf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld, waarvan de maker vooralsnog onbekend is, is verwerkt in de toegang tot een opleidingscomplex aan De Klencke. Hier stond vanaf de jaren zestig een school, die in het begin van de jaren tachtig werd afgebroken. Bij de nieuwbouw van rond 1983 werd een betonnen sculptuur nabij de ingang geplaatst, die de vorm heeft van een golf of geluidsgolf. De golf zelf is van kalksteen met een ruw golvend oppervlak, de sokkel is een gepolijst kubusvormig betonblok. De golf contrasteert door haar vorm met het gebouw; de sokkel sluit juist aan bij het hoekige gebouw. De neerwaartse slag van de golf ligt in een uitsparing van het betonblok. Golf en sokkel worden op hun beurt doorsneden door een eveneens gepolijst rechthoekig betonblok. Het beeld is voorzien van een monogram: "WB 84".

Cross Towers is een kantoorgebouw in deelgebied Vivaldi van het Amsterdamse zakendistrict Zuidas. Het ligt aan de Antonio Vivaldistraat op slechts enkele tientallen meters afstand naast de A10. Het gebouw is het onderkomen voor de zakelijke dienstverlener Ernst & Young. Het gebouw heette ten tijde van de opening nog Drentestaete III. Vanwege de zilverkleurige diagonale dwarsbalken op de gevel is het gebouw erg herkenbaar. Van een afstand lijken het gestapelde kruizen, waardoor Cross Towers een veel gebruikte bijnaam werd. Deze naam is later officieel gemaakt. Van boven gezien heeft het gebouw de vorm van een H met ongelijke poten. Door deze speciale vorm valt er zo veel mogelijk daglicht naar binnen, wat het gebouw tien procent zuiniger maakt dan de eis voor nieuwe kantoren in Nederland. Het gebouw is ook op andere plekken zo duurzaam mogelijk ontworpen, met onder meer 'intelligente' energiezuinige liften, een groen dak en aparte regenwateropvang waarvan 65 procent in het gebouw zelf gebruikt wordt. De bouw liep enige vertraging op nadat de parkeergarage instortte en door stormschade aan de gevelpanelen. De totale vertraging was in totaal meer dan 6 maanden.

Amsterdam RAI is een station gelegen aan de zuidelijke tak van de Amsterdamse Ringspoorbaan tussen de rijbanen van de A10. Het station is gelegen tussen station Amsterdam Zuid en station Duivendrecht en wordt bediend door treinen, metro's/sneltrams en tramlijn 4. Het metrostation en de haltes van het stadsvervoer hebben de officiële naam Station RAI. De namen van het station verwijzen naar het nabijgelegen RAI-complex. Het eerste station RAI werd geopend in 1981, tegelijk met de Schiphollijn Schiphol – Leiden, en was het tijdelijke eindpunt van deze lijn. Dit eerste station had één perron, met één spoor en geen wissels. Men kon vanuit de trein direct overstappen op tramlijn 4, die zijn eindpunt had aan de overzijde van het perron. In 1988 verviel het hooggelegen eindpunt van deze tram, in verband met de aanlegwerkzaamheden voor de Amstelveenlijn en kwam er een laaggelegen tramspoor onder de viaducten. Vervolgens werd een nieuw perron aangelegd voor deze metro/sneltramlijn 51, dat in 1990 in gebruik werd genomen. Het metroperron bestaat uit een eilandperron met twee sporen. Het ligt ten opzichte van het NS-station meer naar het westen verschoven. Tussen het uiterlijk van beide perrons is geen enkele samenhang. Oorspronkelijk was het perron niet voorzien van een perronkap. De perronkap, identiek aan de andere perronkappen van de Ringlijnstations, werd in 1997 alsnog aangebracht. Het oude station werd in 1992 vervangen door een nieuw station met een eilandperron en twee sporen. De spoorlijn werd in 1993 doorgetrokken naar Duivendrecht – Weesp. Het door architect Rob Steenhuis ontworpen station heeft transparante gebogen wanden met veel doorkijk. De stationskap van 150 m lengte lijkt qua vorm op het hoofd van een kat. Het opvallende is dat door de glazen wanden (en de overkapping) de sporen geheel omsloten zijn. Dit geeft de reizigers maximale beschutting tegen regen en wind en dit is een voorziening die bij kleinere stations niet vaak voorkomt. Het veel minder drukke station Diemen Zuid, dat toen ook door Rob Steenhuis in dezelfde stijl is ontworpen, kent deze beschutting met glazen wanden aan de zijkant bijvoorbeeld niet. In 2015 werden de west- en oostwand opgefleurd door kunstwerk Mise-en-scène.

De Europaboulevardbrug (brug 172P N en brug 172 Z in A10)) bestaat uit een tweetal viaducten (Noord en Zuid) over de Europaboulevard in Amsterdam-Zuid, die ter plaatse een knik heeft tussen het noordelijk en zuidelijke deel. Het maakt deel uit van een viaductencomplex, dat direct vernoemd is naar die Europaboulevard, en indirect naar Europa. Er liggen in het jaar 2017 zes kunstwerken. Ten noordoosten van het bruggencomplex ligt RAI Amsterdam, ten zuiden van het bruggencomplex staat als blikvanger de Alticomtoren aan de Barbara Strozzilaan. Tram 4 reed van 1981-1988 alleen onder het noordelijke autoviaduct en reed toen omhoog maakte een lus en had toen zijn eindpunt aan de andere kant van het perron naast de enkelsporige spoorbaan naast de trein. In 1988 moest dit eindpunt verdwijnen door de bouw van de metro en werd de trambaan verlengd tot onder alle viaducten naar de huidige eindlus.

Mise-en-scène is een tweedelig artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het werk werd in 2015 in opdracht van ProRail geplaatst bij de toegangen van Station Amsterdam RAI door kunstenaars Anna de Jong en Anne Huijnen werkend onder de naam Polly's Picture Show. De kunstenaars bouwden in hun atelier twee muren na van genoemd station en begonnen die te beschilderen. Vervolgens namen zij er foto’s van, waarvan prints werden gemaakt. Deze werden vervolgens gemonteerd op de west- en oostwand van het station. In het werk zijn in- en uitgangen van het station geïntegreerd, net als deuren, informatieschermen etc. Het geheel is opgetrokken in zachte tinten. Mise-en-scène (toneelschikking) verwijst naar de mogelijkheid dat de ene (al dan niet trein-)reiziger een andere ziet als onderdeel van het kunstwerk, terwijl hij/zij er zelf deel vanuit maakt of juist niet; het kunstwerk is namelijk van de openbare weg (Europaboulevard) te zien, maar niet zonder OV-chipkaart te betreden. De kunstenaars lieten zich bij het kunstwerk inspireren door de verscheidenheid aan reizigers die het station gebruiken of alleen passeren. Dat kunnen kantoormedewerkers van de Zuidas zijn of bezoekers van de Huishoudbeurs in de RAI Amsterdam. De westkant van het kunstwerk gaat vanaf 2018 langdurig schuil achter bouwstellingen omdat het station een grote verbouwing ondergaat.