Cross Towers

Pendulum is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld verscheen in het kader van de percentageregeling van de Rijksgebouwendienst bij de bouw van het Vivaldigebouw voor het nieuwe adres van Europees Geneesmiddelenbureau aan de Domenico Scarlattilaan 6. Er werd een wedstrijd uitgeschreven die Gijs Assmann won. Hijzelf is van mening dat hij onder meer gekozen werd omdat hij zich niet terugtrok in een atelier, maar gesprekken voerde met het personeel dat de overstap maakte van Londen (oude vestiging) naar Amsterdam (nieuwe vestiging). Hij stelde diverse werken voor; de kunstcommissie koos uiteindelijk voor Pendulum. Assmann kwam met een voor hem nieuwe uiting, alhoewel ook gelijkenissen met ouder werk te zien zouden zijn. Die basiszaken zijn knopen, slierten, zweven en vliegen, balans/evenwicht in het kunstwerk. Afwijkend is de vorm en ook het materiaal was nieuw voor hem. Hij zelf omschreef het beeld als lijntekening en volumineus zonder volume. Het is hoog, breed en diep maar tegelijkertijd leeg. Het overgrote deel van het beeld is lucht. Door hoogglanzend gepolijst roestvast staal te gebruiken weerspiegelt het gebouw in delen van de slingerende buis; bij elke beweging van de kijker verandert daardoor het beeld. Assmann liet zich inspireren door de structuur van enzymen, en de transparantie die het bureau moet uitstralen. Het beeld is gefabriceerd bij een gieterij in Pirna en werd in maart 2020 per dieplader naar Amsterdam vervoerd. In het negen meter hoge beeld is een buis van 54 meter lengte verwerkt met een totaal gewicht van 9000 kilogram.

Gebouw Vivaldi is een bouwwerk in Amsterdam-Zuid. Het gebouw dateert uit 1967/1968 en is ontworpen door Peter de Clercq Zubli en Piet Zanstra (Bureau Zanstra, Ab Gmelig Meyling & De Clercq Zubli). Het voormalige kantoor en magazijn van Philips-Duphar Nederland NV en Phonogram Records werd gebouwd aan de Drentestraat 11. Burgemeester Ivo Samkalden opende in augustus 1968 het complex. Bij herinrichting van de buurt begin 21e eeuw kreeg de straat in 2005 een nieuwe naam Antonio Vivaldistraat, de naam van het gebouw volgde daarna. Erfgoedvereniging Heemschut Amsterdam beoordeelt het gebouw in hun brochure Post ’65 Architecteuur 1966-1990 in Amsterdam als een strak vormgegeven kantoorgebouw. Zowel eerste als tweede verdieping kennen raampartijen die diep in de gevels zijn gesitueerd, zogenaamde neggen. De begane grond kent een teruggetrokken gevel, waardoor in combinatie met de betonnen kolommen een galerij-idee ontstaat. De voorgevel wordt opgesierd door een luifel. De zijgevel laat eenzelfde patroon zien, maar heeft ter hoogte van het trappenhuis een onderbreking in de strakke gevel. Bij een gehouden renovatie zijn onderdelen aan de dakopbouw toegevoegd zonder dat zij van invloed zijn voor het uiterlijk. Breevast heeft hier haar hoofdkantoor. Het gebouw staat er dus vijftig jaar langer dan het hoofdkantoor van het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA), dat onder de naam Vivaldigebouw in 2018/2019 in rap tempo werd gebouwd.

Het Vivaldigebouw (Vivaldi building) is een kantoorgebouw aan de Amsterdamse Zuidas. De naam van het gebouw is ontleend aan de Antonio Vivaldistraat, een straat in de buurt. Het gebouw staat echter aan de Domenico Scarlattilaan. Het gebouw is ontwikkeld door het Rijksvastgoedbedrijf namens het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en huisvest het Europees Geneesmiddelenbureau (Engels: European Medicines Agency, kortweg EMA). Het EMA is dan afkomstig vanuit Londen. In verband met de Brexit moest de instantie verhuizen, waarbij de strijd voornamelijk ging tussen vestigingssteden Milaan (stad) en Amsterdam. Het vertrek uit Londen kreeg in maart 2019 zijn beslag. Amsterdam kwam op 20 november 2017 als winnaar uit de bus mede door inspanningen van Mark Rutte en Wouter Bos, de aanbestedingsronde was toen al in een vergevorderd stadium. Op 1 december 2017 begon men al met het bouwrijp maken van de beoogde plek aan de Domenico Scarlattilaan/Antonio Vivaldistraat, naamgever van het gebouw. Daartoe moest in eerste instantie een parkeergarage van de toekomstige buurman/vrouw Cross Towers (voorheen Drentestaete III) van Ernst & Young gesloopt worden. Tevens werd een sloot gedempt, een watergang langs de Rijksweg 10. Om verzakkingen tegen te gaan (de A10 ligt op een dijklichaam) werd een damwand geslagen. Ook werd een noodweg aangelegd voor het benodigde bouwverkeer. De aanbesteding werd gewonnen door Dura Vermeer met een bouwprijs van 225 miljoen euro, waarbij inbegrepen de bouw en twintig jaar onderhoud. Dura Vermeer, samen met Heijmans Utiliteit verenigd in Bouwcombinatie EMA, ging in overleg met de architect Fokke van Dijk van het Rijksvastgoedbedrijf om tot een definitief gebouw te komen. Van Dijk ontwierp een gebouw van circa tachtig meter hoog, met negentien verdiepingen, met een oppervlak van 38.500 m². Er zijn kantoren, vergaderzalen en congresruimten (ongeveer een kwart deel uitmakend van het geheel). Alhoewel er dus al volop bouwwerkzaamheden verricht werden kwam de directeur van de EMA op 28 mei 2018 naar Amsterdam om de bouwstart officieel te maken. Daartoe werd er in een boorgat voor een funderingspaal een tijdcapsule geplaatst. Bij die start was toenmalig (en later bleek scheidend) wethouder en locoburgemeester Eric van der Burg aanwezig. In begin september 2018 werd het hoogste punt bereikt. Vanaf midden november 2019 betrok het personeel het gebouw. Een van de binnenwanden van het atrium is (bijna) geheel bekleed met een "groene wand" ook wel "verticale tuin" genoemd ontworpen door OKRA landschapsarchitecten. Groen wordt afgewisseld met betonplaten en roestvast staal. De planten in de wand krijgen om te groeien licht van speciale schijnwerpers; water loopt via in de wand aangebrachte gootjes naar en van de planten. De vorm is geïnspireerd op de gangpaden die de medewerkers van het gebouw in de loop der jaren zullen ontwikkelen en het werk van Bridget Riley. De groene slingerende wand wijkt af van de streng rechthoekige bouw. In maart 2020 werd het beeld Pendulum van Gijs Assmann bij de ingang neergezet. Amsterdam kent overigens ook een Gebouw Vivaldi, dat hier om de hoek staat.

De Telecomtoren Zuidas is een straalverbindingstoren op de Zuidas in Amsterdam. De toren is aangelegd om interlokale telefonieverbindingen tot stand te brengen en is eigendom van Cellnex Netherlands B.V. (voorheen Alticom Datacenters). Cellnex heeft deze telecomtoren net als 24 andere telecom- en datatorens overgenomen van de KPN (voorheen PTT). Later is de toren voorzien van een zendmast. Vanwege omliggende hoogbouw is de toren in 2009 verhoogd van 106 meter tot 150 meter. Hoger was niet toegestaan vanwege het vliegverkeer rond Schiphol. De toren is op 120 meter hoogte voorzien van het lichtkunstwerk White Noise van Giny Vos. White Noise verwijst naar witte ruis dat hoorbaar is op analoge televisietoestellen wanneer de ontvangst wegvalt. Het lichtkunstwerk verbeeldt de oerknal, een meteorietenregen en vallende sterren en verificatiecodes die gebruikt worden in communicatie.

De wachter is een beeld, ontworpen door Boris Tellegen, in Amsterdam-Zuid, dat waakt over/wacht bij een plaatselijke kindercampus. In 2016 werd het beeld geplaatst op haar definitieve plek aan de Antonio Vivaldistraat in Amsterdam-Zuid aan de Zuidas. De wachter is een "standbeeld" gemaakt van gegalvaniseerd staal en roestvrij staal dat er op het eerste oog uitziet als een voormalige poortwachter aan de poorten van Amsterdam. Naderbij komend blijkt, behalve de twee stevige poten, er een gemankeerde wachter te staan. Vanaf het middel is de structuur als uit een fantasie van een half mens/half machine, waarbij onderdelen geen enkele binding met elkaar hebben, anders dan dat ze aan elkaar zitten, aldus het artikel in Het Parool in november 2016. De kunstenaar zelf omschreef het als "een kind leunend tegen een schoolmuur", toen het nog tegen de campus aanstond (2015). Sinds november 2016 staat het beeld zelfstandig.

White noise is een lichtkunstwerk op de Telecomtoren Zuidas in Amsterdam-Zuid. Het betreft een lichtinstallatie "Handschrift van het universum". Het werk van Giny Vos werd op 2009 in werking gesteld. Vos (in eigen woorden) omschreef het als een constant bewegend beeld in de uitvoering van meer dan 1000 computergestuurde LEDs in weergave van planeten, sterren, meteorieten en explosies. Dit wordt afgewisseld met in code staande letters en cijfers, hetgeen een weergave is van communicatie. Alles vindt plaats vanuit vijf platforms. Vos liet zich inspireren door het gebruik van de toren, zelfstudie in astronomie en kosmologie en heeft ook Vincent Icke geraadpleegd. Talloze foto’s van het heelal gingen door haar vingers. De opdracht kwam het Virtueel Museum Zuidas, Vos werkte er twee jaar aan en moest daarbij rekening houden met omwonenden, die vreesden voor meer lichtvervuiling. Een van de reden tot plaatsing was dat de communicatietoren, in Amsterdam bekend als KPN-toren of Cellnex-toren in 2008 verhoogd was om te blijven functioneren. In verband met de bouw op de Zuidas met al haar hoogbouw, dreigde de toren haar functie te verliezen. De toren werd met 38 meter verhoogd tot 148 meter onder begeleiding van architect Christof Schwencke. Het lichtwerk stokte in 2018, de LEDs stonden bloot aan weersinvloeden. Herstel begon in 2018 en kon pas afgerond worden in december 2020. Reparatie werd geplaagd door defecte liften, missende onderdelen en de coronapandemie. Restauratie werd mede bekostigd door Cellnex in samenwerking met gemeente en de firma Rena. De kunstenares won er in 2009 de Amsterdamse Straatkunstprijs mee. In Amsterdam zijn meerder kunstwerken van Giny Vos te vinden, echter meestal inpandig geplaatst. The white cube in de Nieuwezijds Armsteeg is echter juist geplaatst vanwege haar zichtbaarheid.

Tommaso Albinonistraat 200-204 te Amsterdam, is een 55 meter hoog gebouw aan de Tommaso Albinonistraat in Amsterdam-Zuid, wijk Zuidas.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.

Golf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld, waarvan de maker vooralsnog onbekend is, is verwerkt in de toegang tot een opleidingscomplex aan De Klencke. Hier stond vanaf de jaren zestig een school, die in het begin van de jaren tachtig werd afgebroken. Bij de nieuwbouw van rond 1983 werd een betonnen sculptuur nabij de ingang geplaatst, die de vorm heeft van een golf of geluidsgolf. De golf zelf is van kalksteen met een ruw golvend oppervlak, de sokkel is een gepolijst kubusvormig betonblok. De golf contrasteert door haar vorm met het gebouw; de sokkel sluit juist aan bij het hoekige gebouw. De neerwaartse slag van de golf ligt in een uitsparing van het betonblok. Golf en sokkel worden op hun beurt doorsneden door een eveneens gepolijst rechthoekig betonblok. Het beeld is voorzien van een monogram: "WB 84".

Brug 816 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen tussen de straten De Klencke en Dikninge en dateert van ongeveer 1963/1964. Deze brug maakt deel uit van een hele serie bruggen die Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken voor Buitenveldert ontwierp. Ze hebben allemaal hetzelfde uiterlijk. Zo is brug 816 een kopie van brug 815, gelegen op de grens van het Gijsbrecht van Amstelpark. Ook brug 816 heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste de breedste is. Wat bij brug 816 duidelijker naar voren komt is dat de beide brughelften los van elkaar staan: twee brugpijlers met V-vormige draagstukken sluiten op elkaar aan. Brug 816 is grotendeels van beton, net als landhoofden etc. De leuningen zijn van metaal dat groen geverfd is met daarin verwerkt een witte band tegen het doorvallen. De brug is circa twintig meter lang en 3,64 meter breed.

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

Amsterdamsche Football Club (afgekort tot AFC) is een amateurvoetbalclub uit Amsterdam. AFC is opgericht op 18 januari 1895 en is de oudste voetbalvereniging van Amsterdam. De club wordt ook wel aangeduid als The Reds. Deze bijnaam houdt verband met het rode shirt van AFC. Op het shirt is ook een zwarte V te vinden. Het standaardelftal van de zondagafdeling komt sinds 1961, met een onderbreking van drie seizoenen (1998-2001), op het hoogste amateurniveau uit. Er werd respectievelijk in de Eerste klasse (1961-1974), de Hoofdklasse (1974-1998, 2001-2010), de Topklasse (2010-2016) en de Tweede Divisie (vanaf 2016) gespeeld. De 33 seizoenen in de Hoofdklasse op het hoogste amateurniveau leverde op de 'Ranglijst aller tijden' van de Zondag Hoofdklasse de 2e plaats op. AFC werd kampioen van de Topklasse in het seizoen 2013/14. Vanaf het seizoen 2016/17 komt AFC uit in de Tweede Divisie. In 2019 wist de ploeg deze competitie te winnen, waardoor het zich voor het eerst in de historie de beste amateurclub van Nederland mocht noemen. Het zaterdagstandaardelftal komt met ingang van het seizoen 2018/19 weer uit in de Eerste klasse, na degradatie uit de Hoofdklasse. Deze klasse werd bereikt na twee opeenvolgende klassekampioenschappen in 2015/16 (2e klasse) en 2016/17 (1e klasse).