Amsterdamsche Football Club

De wachter is een beeld, ontworpen door Boris Tellegen, in Amsterdam-Zuid, dat waakt over/wacht bij een plaatselijke kindercampus. In 2016 werd het beeld geplaatst op haar definitieve plek aan de Antonio Vivaldistraat in Amsterdam-Zuid aan de Zuidas. De wachter is een "standbeeld" gemaakt van gegalvaniseerd staal en roestvrij staal dat er op het eerste oog uitziet als een voormalige poortwachter aan de poorten van Amsterdam. Naderbij komend blijkt, behalve de twee stevige poten, er een gemankeerde wachter te staan. Vanaf het middel is de structuur als uit een fantasie van een half mens/half machine, waarbij onderdelen geen enkele binding met elkaar hebben, anders dan dat ze aan elkaar zitten, aldus het artikel in Het Parool in november 2016. De kunstenaar zelf omschreef het als "een kind leunend tegen een schoolmuur", toen het nog tegen de campus aanstond (2015). Sinds november 2016 staat het beeld zelfstandig.

Het Vivaldigebouw (Vivaldi building) is een kantoorgebouw aan de Amsterdamse Zuidas. De naam van het gebouw is ontleend aan de Antonio Vivaldistraat, een straat in de buurt. Het gebouw staat echter aan de Domenico Scarlattilaan. Het gebouw is ontwikkeld door het Rijksvastgoedbedrijf namens het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en huisvest het Europees Geneesmiddelenbureau (Engels: European Medicines Agency, kortweg EMA). Het EMA is dan afkomstig vanuit Londen. In verband met de Brexit moest de instantie verhuizen, waarbij de strijd voornamelijk ging tussen vestigingssteden Milaan (stad) en Amsterdam. Het vertrek uit Londen kreeg in maart 2019 zijn beslag. Amsterdam kwam op 20 november 2017 als winnaar uit de bus mede door inspanningen van Mark Rutte en Wouter Bos, de aanbestedingsronde was toen al in een vergevorderd stadium. Op 1 december 2017 begon men al met het bouwrijp maken van de beoogde plek aan de Domenico Scarlattilaan/Antonio Vivaldistraat, naamgever van het gebouw. Daartoe moest in eerste instantie een parkeergarage van de toekomstige buurman/vrouw Cross Towers (voorheen Drentestaete III) van Ernst & Young gesloopt worden. Tevens werd een sloot gedempt, een watergang langs de Rijksweg 10. Om verzakkingen tegen te gaan (de A10 ligt op een dijklichaam) werd een damwand geslagen. Ook werd een noodweg aangelegd voor het benodigde bouwverkeer. De aanbesteding werd gewonnen door Dura Vermeer met een bouwprijs van 225 miljoen euro, waarbij inbegrepen de bouw en twintig jaar onderhoud. Dura Vermeer, samen met Heijmans Utiliteit verenigd in Bouwcombinatie EMA, ging in overleg met de architect Fokke van Dijk van het Rijksvastgoedbedrijf om tot een definitief gebouw te komen. Van Dijk ontwierp een gebouw van circa tachtig meter hoog, met negentien verdiepingen, met een oppervlak van 38.500 m². Er zijn kantoren, vergaderzalen en congresruimten (ongeveer een kwart deel uitmakend van het geheel). Alhoewel er dus al volop bouwwerkzaamheden verricht werden kwam de directeur van de EMA op 28 mei 2018 naar Amsterdam om de bouwstart officieel te maken. Daartoe werd er in een boorgat voor een funderingspaal een tijdcapsule geplaatst. Bij die start was toenmalig (en later bleek scheidend) wethouder en locoburgemeester Eric van der Burg aanwezig. In begin september 2018 werd het hoogste punt bereikt. Vanaf midden november 2019 betrok het personeel het gebouw. Een van de binnenwanden van het atrium is (bijna) geheel bekleed met een "groene wand" ook wel "verticale tuin" genoemd ontworpen door OKRA landschapsarchitecten. Groen wordt afgewisseld met betonplaten en roestvast staal. De planten in de wand krijgen om te groeien licht van speciale schijnwerpers; water loopt via in de wand aangebrachte gootjes naar en van de planten. De vorm is geïnspireerd op de gangpaden die de medewerkers van het gebouw in de loop der jaren zullen ontwikkelen en het werk van Bridget Riley. De groene slingerende wand wijkt af van de streng rechthoekige bouw. In maart 2020 werd het beeld Pendulum van Gijs Assmann bij de ingang neergezet. Amsterdam kent overigens ook een Gebouw Vivaldi, dat hier om de hoek staat.

Valley (Engels voor vallei) is een woon- en kantoortoren aan de Zuidas in Amsterdam. Het complex bestaat uit drie torens die een grondperceel aan de Beethovenstraat tegenover het hoofdkantoor van ABN AMRO beslaan. Het perceel ligt daar ingeklemd tussen de Ringweg A10 Zuid, sportvelden van de Amsterdamsche Football Club en de Maurice Ravellaan in Zuidas-deelgebied Ravel.

400 Beethoven is een kantoorpand aan de Beethovenstraat in Amsterdam-Zuid. Het werd gebouwd als ontwikkeling binnen projectgebied Gershwin in Zuidas. Het gebouw staat op de hoek van Beethovenstraat en de Gustav Mahlerlaan en op de kop van de George Gershwinlaan. Het gebouw telt op zijn hoogste punt veertien verdiepingen met daaronder een parkeergarage. Architectenbureau UNStudio ontwierp het meer dan zestig meter hoge kantoorgebouw. Het heeft een vloeroppervlak van bijna 15.000 m². Het gebouw werd in 2016 opgeleverd door G&S Bouw. Het wordt gehuurd door onder meer NautaDutilh en voldoet aan de BREEAM-eisen. Het gebouw heeft in zijn uiterlijk overstekken, een glooiend dak, rondingen, blauwe blokachtige vormen bij de vensters, schuine gevellijnen en witte lintachtige versieringen. Door het toegepaste uiterlijk lijkt het gebouw geen echte voor- of achtergevel te hebben. De overheersende kleuren van het pand zijn blauw en wit. Het nabijgelegen kantoorgebouw 500 Beethoven dat samen met het gebouw ontwikkeld werd en een parkeergarage deelt, is in tegenstelling tot dit gebouw hoekig.

Brug 1801 is een bouwkundig en artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid.

De Van Leijenberghlaan is een straat in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid.

Brug 833 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze brug over een duiker ligt onopvallend in de Van Leijenberghlaan. In tijd van aanleg liep de Beethovenstraat hier nog maar door een herbepaling werd dit deel ingedeeld bij de Van Leijenberghlaan. Die laan loopt vanuit Amsterdam Oud-Zuid diep de Amsterdamse wijk Buitenveldert in. Om de afwatering te regelen werden ringsloten en afwateringstochten voorzien van bruggen en zoals hier door een duiker. De duiker ligt geheel onder de waterspiegel. De esthetisch architect was Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken, hij leverde het ontwerp van brug 820 en 833 tegelijk in. Het uiterlijk beide bruggen lijkt dan ook sterk op elkaar. De bruggen hebben dezelfde gebruikte materialen, leuningen balustraden zien er hetzelfde. De brug heeft met een keermuur waarop pad Magerhorst verbinding met brug 820. Er is ook een groot verschil tussen beide bruggen. Brug 820 is dankzij twee balustraden en leuningen duidelijk herkenbaar als brug, bij brug 833 is dat minder. Dat komt door het verschil in de twee zijden. Aan de westelijke kant zijn alle tekenen van een duikerbrug zichtbaar. Landhoofden en overspanning zijn (net als bij 820) verpakt in gevoegde volkanietstenen. Deze volkanietstenen lopen door tot in de balustrade. Op die balustraden staan eenvoudig modellen leuning. Dit alles ontbreekt aan de oostkant van de brug; deze bestaan uit een grasveld vanaf wegdek daalt tot het wateroppervlak.

De Christian Neefestraat is een doodlopende straat in Amsterdam-Zuid.

Keeping watch above the flowers is een kunstwerk van Richard John Jones in Amsterdam-Zuid. Het kunstwerk staat opgesteld tussen de zitbankjes aan het Beethovenplein, dat om een reeks gebouwen is gelegen. Aan het plein staan gebouwen in gebruik bij het Sint-Nicolaaslyceum, advocatenkantoor Stibbe en AkzoNobel. Achter die gebouwen zijn de 'bedrijven' richting Beatrixpark vertegenwoordigd door respectievelijk de kunstwerken Kennisoverdracht uit 1965, Dak van de parkeergarage van Stibbe uit 2015 en Keeping watch above the flowers uit 2018. Keeping watch above the flowers bestaat uit een houten plateau met print, een stellage van staal en daarin wapperende bedrukte T-shirts. Het geheel maakte deel uit van Get Lost, een kunstroute in Amsterdam-Zuid die te volgen was van 22 juni tot 22 september 2018. Het plateau zou daarbij kunnen uitnodigen tot het geven van een voorstelling, waarbij de omliggende gebouwen de structuur aannemen van een amfitheater. De kunstenaar wilde de kijkers de vraag stellen hoe vrij je nog werkelijk bent. Hij wilde mensen iets artistieks later scheppen binnen de openbare ruimte, waarbinnen de mens al dan niet vrijwillig omringd wordt door techniek. De kunstenaar vond zijn werk passen bij de opdrachtgever (fabrikant van verven) en vond het aangenaam eens werk te ontwerpen voor buiten de kunstgalerie. To keeping watch above the flowers is een dichtregel van Edgar Allan Poe (The valley of unrest).

Het Dak van de parkeergarage van Stibbe is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een voorbeeld van toegepaste kunst. Het advocatenkantoor Stibbe verhuisde midden jaren tien van de 21e eeuw vanuit gebouw De Tweeling (ook wel StibbeTorens) naar nieuwbouw aan het Beethovenplein. Om die verhuizing mogelijk te maken moest er achter het nieuwe gebouw een ondergrondse parkeergarage worden gebouwd. De bouwer Dura Vermeer gaf vervolgens samen met architectenbureau Group A aan kunstenaar Steven Aalders de opdracht een entree te ontwerpen voor die parkeergarage. Het door Aalders ontworpen polyester dak van het liftgebouwtje bestaat uit een kunstwerk van 8,5 bij 3,0 bij 4,8 meter. Het gewicht is 3000 kilo. Het dak vouwt zich als het ware om het boven het maaiveld stekende deel van de liftkoker heen. Het gevaarte werd na een productieproces van twee maanden in Dedemsvaart op 25/26 maart 2015 op een dieplader naar Amsterdam getransporteerd. Ondanks haar grootte hoefden er geen extra maatregelen getroffen te worden, zoals het weghalen van verkeersborden etc. Wel nam het transport de breedte van twee rijstroken in beslag. Het kunstwerk lijkt op een driedimensionale weergave van zijn Aalders' schilderij Cardinal points uit 2009/2010. De kleurige strepen op wit/lichtgrijs vlak doen denken aan een kruising van De Stijl (met inspirator Piet Mondriaan) en minimal art. Een voor wat betreft stijl overeenkomstig werk is te zien bij de Bloedtransfusiedienst in Edinburgh.

The George is een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert, Zuidas. Het complex is een ontwerp van Liesbeth van der Pol, Pieter Lievense, Johan Rombouts en Niek Slijkerman van DOK architecten,.die hiermee een steentje bedroegen in het volbouwen van de Zuidas, in dit geval tussen de George Gershwinstraat en een afwateringstocht (De Boelegracht). De naam The George verwijst dan ook net als de straat naar componist George Gershwin. Het geheel herbergt 47 luxe appartementen met parkeergarages; door de basisvorm van het gebouw heeft elk appartement een eigen plattegrond. Van der Pol lichtte het ontwerp toe als zijnde een “gedrapeerde stenen jurk”. Ze gaf ook aan de gevels opgeknipt, getailleerd en weer in elkaar gezet te hebben. Het elf verdiepingen hoog gebouw heeft haar balkons en terrassen aan de zuidkant richting De Boelelaan. De terrassen worden naarmate het appartement hoger ligt kleiner, zodat ook en onderste terrassen gegarandeerd zijn van voldoende zonlicht. De bedoeling is dat de structuur de gelegenheid geeft tot ontstaan van een verticale tuin. In tegenstelling tot Valley zal deze echter niet openbaar zijn. Het groen moet tevens zorgen voor de benodigde privacy. Het groen werd ontworpen door Boom Landschapsarchitecten. De luxe uitstraling wordt deels verzorgd door het gebruik van vijf kleuren baksteen die de kern omhullen en in een soort reliëf zijn geplaatst. Grijze tot rode geglazuurde bakstenen, gemaakt door Wienerberger, werden van onder tot boven gebruikt, bijzonder is dat ook de voegen daartussen met de kleurstelling meebewegen. De kleuren geven aan de bijna geheel uit baksteen (er zijn slechts hier en daar raampjes) enige speelsheid en een vlammend beeld mee. Duurzaamheid wordt gehaald uit een soort halfpipe op het dak, voorzien van zonnepanelen en wateropvang. De terreinafscheiding is voorzien van reliëfs in muren en deuren. De toegang wordt verder opgesierd door een artistiek naambord. Het complex werd genomineerd voor Amsterdamse Architectuur Prijs 2021, uiteindelijk won Westbeat. De vorm van het gebouw leidde wel tot opmerkingen om het gebouw te herdopen in een vrouwelijker naamvariant The Georgette.

Cross Towers is een kantoorgebouw in deelgebied Vivaldi van het Amsterdamse zakendistrict Zuidas. Het ligt aan de Antonio Vivaldistraat op slechts enkele tientallen meters afstand naast de A10. Het gebouw is het onderkomen voor de zakelijke dienstverlener Ernst & Young. Het gebouw heette ten tijde van de opening nog Drentestaete III. Vanwege de zilverkleurige diagonale dwarsbalken op de gevel is het gebouw erg herkenbaar. Van een afstand lijken het gestapelde kruizen, waardoor Cross Towers een veel gebruikte bijnaam werd. Deze naam is later officieel gemaakt. Van boven gezien heeft het gebouw de vorm van een H met ongelijke poten. Door deze speciale vorm valt er zo veel mogelijk daglicht naar binnen, wat het gebouw tien procent zuiniger maakt dan de eis voor nieuwe kantoren in Nederland. Het gebouw is ook op andere plekken zo duurzaam mogelijk ontworpen, met onder meer 'intelligente' energiezuinige liften, een groen dak en aparte regenwateropvang waarvan 65 procent in het gebouw zelf gebruikt wordt. De bouw liep enige vertraging op nadat de parkeergarage instortte en door stormschade aan de gevelpanelen. De totale vertraging was in totaal meer dan 6 maanden.