Brug 833

De Van Leijenberghlaan is een straat in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid.

Brug 1801 is een bouwkundig en artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid.

Rotterdamsepad is een voetpad in Amsterdam-Zuid. Het pad kreeg haar naam per deelsraadsbesluit Buitenveldert 19 juni 1990; ze werd toen vernoemd naar Rotterdam. In de omgeving van het noordelijk deel van het pad zijn straten etc. vernoemd naar kastelen, landhuizen e.d. nabij Rotterdam, zoals Spangenhof en Weenahof. Het buurtje werd midden jaren tachtig ingericht. De vernoeming van de buurt is vermoedelijk Rotterdamgericht omdat hier in 1932 in het rijkswegenplan Rijksweg 3 (Rotterdamseweg) was geprojecteerd. Bouwtekeningen van de brug 1801 vermeldden dan ook dat de brug wordt aangelegd over een afwateringstocht van de voormalige Rijksweg 3, die dus nooit gebouwd is, maar waar nog wel tekenen terug te vinden zijn in het landschap. Het Rotterdamsepad begint aan de De Boelelaan, voert middels brug 1801 over een afwateringstocht en loopt verder zuidwaarts, kruist de Arent Janszoon Ernststraat om via brug 1802 te eindigen in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Daar stuit het pad op de Stadsdeelwerf, zodat een rechtstreekse verbinding met de Van Nijenrodeweg niet mogelijk is. Amsterdam kent ook een Rotterdammerbrug, die in Oud-West de Singelgracht overspant. Zij heet zo omdat een van de vorige versies bestond uit een brug die uit Rotterdam afkomstig was.

De Elisabeth Otter-Knoll Stichting (EOKS) is een woonstichting gevestigd in de Amsterdamse Buitenveldert. De stichting is gevestigd op de hoek van Loowaard (vernoemd naar Huis Loowaard) en Van Leijenberghlaan. Zij is vernoemd naar de vermogende initiatiefneemster Elisabeth Otter-Knoll, die in 1894 een terrein kocht aan het Eikenplein voor de vestiging van een (te)huis voor deftige oude dames. Het gebouw Eikenplein 2-22 werd in 1912 in gebruik genomen en zou jaren achtereen aan de doelstelling van de stichtster voldoen. Begin jaren tachtig voldeed dat gebouw niet meer en liet de stichting een nieuw pand bouwen voor “deftige dames” in dezelfde sfeer als het gebouw aan het Eikenplein. De ontwerpers architecten Frederik Willem de Vlaming, Harry Salm en H.M. Fennis kregen een eisenpakket met onder andere schouwen, luchters, kunst aan de muur etc. Ook kwam er een binnentuin, zoals het vorige pand ook had. De stichting omschrijft haar doelstelling als volgt: In de Elisabeth Otter-Knoll Stichting woont een groep senioren die collectief willen wonen vanuit een gelijke leefstijl. De doelgroep van de EOKS karakteriseert zich door een sociale achtergrond en een leefstijl waarbij de betrokkenheid en belangstelling voor de samenleving, de medemens en cultuur centraal staan. Het gebouw aan Loowaard betreft een appartementencomplex voor senioren waarin uitsluitend zelfstandig gewoond kan worden, maar waar de bewoners gebruik kunnen maken van een ruim servicepakket en thuiszorg. De bewoners kunnen culturele evenementen bezoeken die in het gebouw gehouden worden, zoals concerten, lezingen etc. In 2014 vond er nieuwbouw plaats omdat het in 1982 geopende gebouw aan vernieuwing toe was, maar men geen mogelijkheid zag dat in de bestaande bouw te realiseren. De nieuwbouw vond plaats onder architectuur van Bureau LUX. Hiermee werd afscheid genomen van intramurale zorg. In 2013 deden tevens 13 studenten hun intrede. Deze studenten hebben als belangrijke taak de opvolging van het persoonsalarm van bewoners in de nacht te realiseren. Ook zijn studenten bereid om bewoners met kleine klusjes te ondersteunen. Zo werd het huis van Elisabeth Otter-Knoll een van de voorlopers op het gebied van intergenerationeel wonen. Vanuit de gedachte van Positieve Gezondheid staat Welzijn centraal en kan zorg, geleverd door externe Wijkverpleging, ondersteunend zijn zodat bewoners zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen. Burgemeester Eberhard van der Laan kwam op 13 januari 2017 het nieuwe gebouw openen. Het gebouw is gesitueerd naast winkelcentrum Gelderlandplein.

Het Gelderlandplein is een overdekt winkelcentrum op het Gelderlandplein in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid. Het bevindt zich tussen de Arent Janszoon Ernststraat, de Van Leijenberghlaan, Loowaard en de Willem van Weldammelaan. In 1966 kreeg het toenmalige plein zijn naam, naar de provincie Gelderland.

Brug 820 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze brug over een duiker ligt in de Willem van Weldammelaan in Buitenveldert. Die duiker, in de vorm van een afwateringsbuis met een doorsnede van 70 cm, ligt hier geheel onder water in een afwateringstocht. De brug heeft dan ook eerder het uiterlijk van een dam. De architect Dirk Sterenberg, die meerdere bruggen voor Buitenveldert ontwierp, tekende voor de Dienst der Publieke Werken een bouwwerk, dat bij de landhoofden qua breedte aansluit op de weg, maar bij de overspanning aan weerszijden verbredingen heeft, waarop door Sterenberg ontworpen zitbankjes (4 setjes van 4) staan. Op de brug staan lantaarnpalen ontworpen door Friso Kramer, zoon van Sterenbergs voorganger bij Publieke Werken, Piet Kramer. De borstweringen en balustraden bestaan uit de betonnen T-profiel waartegenaan volkanietstenen zijn geplaatst. Op het T-profiel staan dan groen geschilderde leuninkjes. Brug 820 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 833, die ten oosten van brug 820 ligt. Daarbij werd de zuidelijke oever van de afwateringstocht voorzien van een 150 meter lange keerwand bestaande uit hetzelfde materiaal. Het ontwerp dateert van 1961; in najaar 1963 gingen de eerste heipalen de grond in. Februari 1965 werd de brug opgeleverd.

De wachter is een beeld, ontworpen door Boris Tellegen, in Amsterdam-Zuid, dat waakt over/wacht bij een plaatselijke kindercampus. In 2016 werd het beeld geplaatst op haar definitieve plek aan de Antonio Vivaldistraat in Amsterdam-Zuid aan de Zuidas. De wachter is een "standbeeld" gemaakt van gegalvaniseerd staal en roestvrij staal dat er op het eerste oog uitziet als een voormalige poortwachter aan de poorten van Amsterdam. Naderbij komend blijkt, behalve de twee stevige poten, er een gemankeerde wachter te staan. Vanaf het middel is de structuur als uit een fantasie van een half mens/half machine, waarbij onderdelen geen enkele binding met elkaar hebben, anders dan dat ze aan elkaar zitten, aldus het artikel in Het Parool in november 2016. De kunstenaar zelf omschreef het als "een kind leunend tegen een schoolmuur", toen het nog tegen de campus aanstond (2015). Sinds november 2016 staat het beeld zelfstandig.

Amsterdamsche Football Club (afgekort tot AFC) is een amateurvoetbalclub uit Amsterdam. AFC is opgericht op 18 januari 1895 en is de oudste voetbalvereniging van Amsterdam. De club wordt ook wel aangeduid als The Reds. Deze bijnaam houdt verband met het rode shirt van AFC. Op het shirt is ook een zwarte V te vinden. Het standaardelftal van de zondagafdeling komt sinds 1961, met een onderbreking van drie seizoenen (1998-2001), op het hoogste amateurniveau uit. Er werd respectievelijk in de Eerste klasse (1961-1974), de Hoofdklasse (1974-1998, 2001-2010), de Topklasse (2010-2016) en de Tweede Divisie (vanaf 2016) gespeeld. De 33 seizoenen in de Hoofdklasse op het hoogste amateurniveau leverde op de 'Ranglijst aller tijden' van de Zondag Hoofdklasse de 2e plaats op. AFC werd kampioen van de Topklasse in het seizoen 2013/14. Vanaf het seizoen 2016/17 komt AFC uit in de Tweede Divisie. In 2019 wist de ploeg deze competitie te winnen, waardoor het zich voor het eerst in de historie de beste amateurclub van Nederland mocht noemen. Het zaterdagstandaardelftal komt met ingang van het seizoen 2018/19 weer uit in de Eerste klasse, na degradatie uit de Hoofdklasse. Deze klasse werd bereikt na twee opeenvolgende klassekampioenschappen in 2015/16 (2e klasse) en 2016/17 (1e klasse).

Brug 1802 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug geeft vanuit het Rotterdamsepad toegang tot het voetpad Enzerinck in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Ze ligt over een water dat in de volle lengte in genoemd park ligt. Het park werd aangelegd in de periode 1958-1968, maar deze brug is van aanzienlijk jongere datum. Op deze plaats was namelijk in 1932 de Rijksweg 3 naar Rotterdam gepland, maar nooit uitgevoerd. In verband met stadsverdichting werd in het midden van de jaren 80 ten noorden van het park een buurt volgebouwd op het terrein van die rijksweg en werd tevens een verbinding met het park gemaakt. Alle bruggen in en naar het park waren toen nog van de hand van architect Dirk Sterenberg, werkend voor dan wel bij de Dienst der Publieke Werken. In 1986 was Sterenberg werkend als zelfstandig architect, maar werd toch gevraagd bruggen voor Amsterdam te blijven ontwerpen (in 2008 waren er 173 bruggen in Amsterdam ontworpen door hem). Hij kwam met twee betonnen liggerbruggen (brug 1801 en brug 1802 vormen een duo). De brug heeft in 2019 lichtgrijze borstweringen en groene balustrades. Die balustrades waren bij de oplevering overigens rood, maar werden later groen geschilderd (veel bruggen in Buitenveldert hebben groene leuningen/balustrades). De overspanning wordt gedragen door een brugpijler in het midden. Die brugpijler, een soort juk, is breder dan de overspanning en vormt de ondergrond van een lantaarnpaal. De brug landt in het zuiden op een soort plateau van waaruit uit naar beide kanten steigers vertrekken. Aan die zuidkant staat de Stadsdeelwerf Buitenveldert uit 2009 van Felix Claus en Jaap Graber, winnaar van de Amsterdamse Architectuur Prijs 2009. Op verzoek van buurtbewoners werd er op 15 september 2020 een gedenktegel bij de brug geplaatst. De steen moet de herinnering levend houden aan buurtbewoonster Rinia Chitanie die hier op 21 april 2019 slachtoffer werd van verkrachting, mishandeling, doodslag. Twee maanden later overleed ze aan haar verwondingen.

400 Beethoven is een kantoorpand aan de Beethovenstraat in Amsterdam-Zuid. Het werd gebouwd als ontwikkeling binnen projectgebied Gershwin in Zuidas. Het gebouw staat op de hoek van Beethovenstraat en de Gustav Mahlerlaan en op de kop van de George Gershwinlaan. Het gebouw telt op zijn hoogste punt veertien verdiepingen met daaronder een parkeergarage. Architectenbureau UNStudio ontwierp het meer dan zestig meter hoge kantoorgebouw. Het heeft een vloeroppervlak van bijna 15.000 m². Het gebouw werd in 2016 opgeleverd door G&S Bouw. Het wordt gehuurd door onder meer NautaDutilh en voldoet aan de BREEAM-eisen. Het gebouw heeft in zijn uiterlijk overstekken, een glooiend dak, rondingen, blauwe blokachtige vormen bij de vensters, schuine gevellijnen en witte lintachtige versieringen. Door het toegepaste uiterlijk lijkt het gebouw geen echte voor- of achtergevel te hebben. De overheersende kleuren van het pand zijn blauw en wit. Het nabijgelegen kantoorgebouw 500 Beethoven dat samen met het gebouw ontwikkeld werd en een parkeergarage deelt, is in tegenstelling tot dit gebouw hoekig.

The George is een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert, Zuidas. Het complex is een ontwerp van Liesbeth van der Pol, Pieter Lievense, Johan Rombouts en Niek Slijkerman van DOK architecten,.die hiermee een steentje bedroegen in het volbouwen van de Zuidas, in dit geval tussen de George Gershwinstraat en een afwateringstocht (De Boelegracht). De naam The George verwijst dan ook net als de straat naar componist George Gershwin. Het geheel herbergt 47 luxe appartementen met parkeergarages; door de basisvorm van het gebouw heeft elk appartement een eigen plattegrond. Van der Pol lichtte het ontwerp toe als zijnde een “gedrapeerde stenen jurk”. Ze gaf ook aan de gevels opgeknipt, getailleerd en weer in elkaar gezet te hebben. Het elf verdiepingen hoog gebouw heeft haar balkons en terrassen aan de zuidkant richting De Boelelaan. De terrassen worden naarmate het appartement hoger ligt kleiner, zodat ook en onderste terrassen gegarandeerd zijn van voldoende zonlicht. De bedoeling is dat de structuur de gelegenheid geeft tot ontstaan van een verticale tuin. In tegenstelling tot Valley zal deze echter niet openbaar zijn. Het groen moet tevens zorgen voor de benodigde privacy. Het groen werd ontworpen door Boom Landschapsarchitecten. De luxe uitstraling wordt deels verzorgd door het gebruik van vijf kleuren baksteen die de kern omhullen en in een soort reliëf zijn geplaatst. Grijze tot rode geglazuurde bakstenen, gemaakt door Wienerberger, werden van onder tot boven gebruikt, bijzonder is dat ook de voegen daartussen met de kleurstelling meebewegen. De kleuren geven aan de bijna geheel uit baksteen (er zijn slechts hier en daar raampjes) enige speelsheid en een vlammend beeld mee. Duurzaamheid wordt gehaald uit een soort halfpipe op het dak, voorzien van zonnepanelen en wateropvang. De terreinafscheiding is voorzien van reliëfs in muren en deuren. De toegang wordt verder opgesierd door een artistiek naambord. Het complex werd genomineerd voor Amsterdamse Architectuur Prijs 2021, uiteindelijk won Westbeat. De vorm van het gebouw leidde wel tot opmerkingen om het gebouw te herdopen in een vrouwelijker naamvariant The Georgette.

De Willem van Weldammelaan is een straat in de wijk Buitenveldert, Amsterdam-Zuid.