Brug 1801

Rotterdamsepad is een voetpad in Amsterdam-Zuid. Het pad kreeg haar naam per deelsraadsbesluit Buitenveldert 19 juni 1990; ze werd toen vernoemd naar Rotterdam. In de omgeving van het noordelijk deel van het pad zijn straten etc. vernoemd naar kastelen, landhuizen e.d. nabij Rotterdam, zoals Spangenhof en Weenahof. Het buurtje werd midden jaren tachtig ingericht. De vernoeming van de buurt is vermoedelijk Rotterdamgericht omdat hier in 1932 in het rijkswegenplan Rijksweg 3 (Rotterdamseweg) was geprojecteerd. Bouwtekeningen van de brug 1801 vermeldden dan ook dat de brug wordt aangelegd over een afwateringstocht van de voormalige Rijksweg 3, die dus nooit gebouwd is, maar waar nog wel tekenen terug te vinden zijn in het landschap. Het Rotterdamsepad begint aan de De Boelelaan, voert middels brug 1801 over een afwateringstocht en loopt verder zuidwaarts, kruist de Arent Janszoon Ernststraat om via brug 1802 te eindigen in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Daar stuit het pad op de Stadsdeelwerf, zodat een rechtstreekse verbinding met de Van Nijenrodeweg niet mogelijk is. Amsterdam kent ook een Rotterdammerbrug, die in Oud-West de Singelgracht overspant. Zij heet zo omdat een van de vorige versies bestond uit een brug die uit Rotterdam afkomstig was.

Brug 833 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze brug over een duiker ligt onopvallend in de Van Leijenberghlaan. In tijd van aanleg liep de Beethovenstraat hier nog maar door een herbepaling werd dit deel ingedeeld bij de Van Leijenberghlaan. Die laan loopt vanuit Amsterdam Oud-Zuid diep de Amsterdamse wijk Buitenveldert in. Om de afwatering te regelen werden ringsloten en afwateringstochten voorzien van bruggen en zoals hier door een duiker. De duiker ligt geheel onder de waterspiegel. De esthetisch architect was Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken, hij leverde het ontwerp van brug 820 en 833 tegelijk in. Het uiterlijk beide bruggen lijkt dan ook sterk op elkaar. De bruggen hebben dezelfde gebruikte materialen, leuningen balustraden zien er hetzelfde. De brug heeft met een keermuur waarop pad Magerhorst verbinding met brug 820. Er is ook een groot verschil tussen beide bruggen. Brug 820 is dankzij twee balustraden en leuningen duidelijk herkenbaar als brug, bij brug 833 is dat minder. Dat komt door het verschil in de twee zijden. Aan de westelijke kant zijn alle tekenen van een duikerbrug zichtbaar. Landhoofden en overspanning zijn (net als bij 820) verpakt in gevoegde volkanietstenen. Deze volkanietstenen lopen door tot in de balustrade. Op die balustraden staan eenvoudig modellen leuning. Dit alles ontbreekt aan de oostkant van de brug; deze bestaan uit een grasveld vanaf wegdek daalt tot het wateroppervlak.

De Van Leijenberghlaan is een straat in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid.

De wachter is een beeld, ontworpen door Boris Tellegen, in Amsterdam-Zuid, dat waakt over/wacht bij een plaatselijke kindercampus. In 2016 werd het beeld geplaatst op haar definitieve plek aan de Antonio Vivaldistraat in Amsterdam-Zuid aan de Zuidas. De wachter is een "standbeeld" gemaakt van gegalvaniseerd staal en roestvrij staal dat er op het eerste oog uitziet als een voormalige poortwachter aan de poorten van Amsterdam. Naderbij komend blijkt, behalve de twee stevige poten, er een gemankeerde wachter te staan. Vanaf het middel is de structuur als uit een fantasie van een half mens/half machine, waarbij onderdelen geen enkele binding met elkaar hebben, anders dan dat ze aan elkaar zitten, aldus het artikel in Het Parool in november 2016. De kunstenaar zelf omschreef het als "een kind leunend tegen een schoolmuur", toen het nog tegen de campus aanstond (2015). Sinds november 2016 staat het beeld zelfstandig.

Brug 1802 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug geeft vanuit het Rotterdamsepad toegang tot het voetpad Enzerinck in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Ze ligt over een water dat in de volle lengte in genoemd park ligt. Het park werd aangelegd in de periode 1958-1968, maar deze brug is van aanzienlijk jongere datum. Op deze plaats was namelijk in 1932 de Rijksweg 3 naar Rotterdam gepland, maar nooit uitgevoerd. In verband met stadsverdichting werd in het midden van de jaren 80 ten noorden van het park een buurt volgebouwd op het terrein van die rijksweg en werd tevens een verbinding met het park gemaakt. Alle bruggen in en naar het park waren toen nog van de hand van architect Dirk Sterenberg, werkend voor dan wel bij de Dienst der Publieke Werken. In 1986 was Sterenberg werkend als zelfstandig architect, maar werd toch gevraagd bruggen voor Amsterdam te blijven ontwerpen (in 2008 waren er 173 bruggen in Amsterdam ontworpen door hem). Hij kwam met twee betonnen liggerbruggen (brug 1801 en brug 1802 vormen een duo). De brug heeft in 2019 lichtgrijze borstweringen en groene balustrades. Die balustrades waren bij de oplevering overigens rood, maar werden later groen geschilderd (veel bruggen in Buitenveldert hebben groene leuningen/balustrades). De overspanning wordt gedragen door een brugpijler in het midden. Die brugpijler, een soort juk, is breder dan de overspanning en vormt de ondergrond van een lantaarnpaal. De brug landt in het zuiden op een soort plateau van waaruit uit naar beide kanten steigers vertrekken. Aan die zuidkant staat de Stadsdeelwerf Buitenveldert uit 2009 van Felix Claus en Jaap Graber, winnaar van de Amsterdamse Architectuur Prijs 2009. Op verzoek van buurtbewoners werd er op 15 september 2020 een gedenktegel bij de brug geplaatst. De steen moet de herinnering levend houden aan buurtbewoonster Rinia Chitanie die hier op 21 april 2019 slachtoffer werd van verkrachting, mishandeling, doodslag. Twee maanden later overleed ze aan haar verwondingen.

Amsterdamsche Football Club (afgekort tot AFC) is een amateurvoetbalclub uit Amsterdam. AFC is opgericht op 18 januari 1895 en is de oudste voetbalvereniging van Amsterdam. De club wordt ook wel aangeduid als The Reds. Deze bijnaam houdt verband met het rode shirt van AFC. Op het shirt is ook een zwarte V te vinden. Het standaardelftal van de zondagafdeling komt sinds 1961, met een onderbreking van drie seizoenen (1998-2001), op het hoogste amateurniveau uit. Er werd respectievelijk in de Eerste klasse (1961-1974), de Hoofdklasse (1974-1998, 2001-2010), de Topklasse (2010-2016) en de Tweede Divisie (vanaf 2016) gespeeld. De 33 seizoenen in de Hoofdklasse op het hoogste amateurniveau leverde op de 'Ranglijst aller tijden' van de Zondag Hoofdklasse de 2e plaats op. AFC werd kampioen van de Topklasse in het seizoen 2013/14. Vanaf het seizoen 2016/17 komt AFC uit in de Tweede Divisie. In 2019 wist de ploeg deze competitie te winnen, waardoor het zich voor het eerst in de historie de beste amateurclub van Nederland mocht noemen. Het zaterdagstandaardelftal komt met ingang van het seizoen 2018/19 weer uit in de Eerste klasse, na degradatie uit de Hoofdklasse. Deze klasse werd bereikt na twee opeenvolgende klassekampioenschappen in 2015/16 (2e klasse) en 2016/17 (1e klasse).

De Elisabeth Otter-Knoll Stichting (EOKS) is een woonstichting gevestigd in de Amsterdamse Buitenveldert. De stichting is gevestigd op de hoek van Loowaard (vernoemd naar Huis Loowaard) en Van Leijenberghlaan. Zij is vernoemd naar de vermogende initiatiefneemster Elisabeth Otter-Knoll, die in 1894 een terrein kocht aan het Eikenplein voor de vestiging van een (te)huis voor deftige oude dames. Het gebouw Eikenplein 2-22 werd in 1912 in gebruik genomen en zou jaren achtereen aan de doelstelling van de stichtster voldoen. Begin jaren tachtig voldeed dat gebouw niet meer en liet de stichting een nieuw pand bouwen voor “deftige dames” in dezelfde sfeer als het gebouw aan het Eikenplein. De ontwerpers architecten Frederik Willem de Vlaming, Harry Salm en H.M. Fennis kregen een eisenpakket met onder andere schouwen, luchters, kunst aan de muur etc. Ook kwam er een binnentuin, zoals het vorige pand ook had. De stichting omschrijft haar doelstelling als volgt: In de Elisabeth Otter-Knoll Stichting woont een groep senioren die collectief willen wonen vanuit een gelijke leefstijl. De doelgroep van de EOKS karakteriseert zich door een sociale achtergrond en een leefstijl waarbij de betrokkenheid en belangstelling voor de samenleving, de medemens en cultuur centraal staan. Het gebouw aan Loowaard betreft een appartementencomplex voor senioren waarin uitsluitend zelfstandig gewoond kan worden, maar waar de bewoners gebruik kunnen maken van een ruim servicepakket en thuiszorg. De bewoners kunnen culturele evenementen bezoeken die in het gebouw gehouden worden, zoals concerten, lezingen etc. In 2014 vond er nieuwbouw plaats omdat het in 1982 geopende gebouw aan vernieuwing toe was, maar men geen mogelijkheid zag dat in de bestaande bouw te realiseren. De nieuwbouw vond plaats onder architectuur van Bureau LUX. Hiermee werd afscheid genomen van intramurale zorg. In 2013 deden tevens 13 studenten hun intrede. Deze studenten hebben als belangrijke taak de opvolging van het persoonsalarm van bewoners in de nacht te realiseren. Ook zijn studenten bereid om bewoners met kleine klusjes te ondersteunen. Zo werd het huis van Elisabeth Otter-Knoll een van de voorlopers op het gebied van intergenerationeel wonen. Vanuit de gedachte van Positieve Gezondheid staat Welzijn centraal en kan zorg, geleverd door externe Wijkverpleging, ondersteunend zijn zodat bewoners zo lang mogelijk zelfstandig kunnen blijven wonen. Burgemeester Eberhard van der Laan kwam op 13 januari 2017 het nieuwe gebouw openen. Het gebouw is gesitueerd naast winkelcentrum Gelderlandplein.

Het Gelderlandplein is een overdekt winkelcentrum op het Gelderlandplein in de wijk Buitenveldert in Amsterdam-Zuid. Het bevindt zich tussen de Arent Janszoon Ernststraat, de Van Leijenberghlaan, Loowaard en de Willem van Weldammelaan. In 1966 kreeg het toenmalige plein zijn naam, naar de provincie Gelderland.

Brug 822 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze betonnen voetbrug is gelegen in geeft vanuit de Van Leijenberghlaan toegang tot het voetpad Enzerinck dat het Gijsbrecht van Aemstelpark van oost naar west doorsnijdt. De brug is rond 1961 ontworpen door architect Dirk Sterenberg, op dat moment werkend bij en voor de bruggendienst van de Dienst der Publieke Werken. Hij kreeg de eer ontwerpen te maken voor alle toe- en uitgangen van genoemd park en kon hiermee een forse bijdrage leveren in zijn eindtotaal van 173 bruggen (gegevens 2008) voor Amsterdam. Alle bruggen in het park kregen alle hetzelfde stramien mee. Een V-vormige overspanning met daarop groen geschilderde leuningen met een witte balustrade. Sterenberg ontwierp ook de Bloementuin; het terrein met onder andere een pergola dat aansluit op de brug.

Het Vivaldigebouw (Vivaldi building) is een kantoorgebouw aan de Amsterdamse Zuidas. De naam van het gebouw is ontleend aan de Antonio Vivaldistraat, een straat in de buurt. Het gebouw staat echter aan de Domenico Scarlattilaan. Het gebouw is ontwikkeld door het Rijksvastgoedbedrijf namens het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en huisvest het Europees Geneesmiddelenbureau (Engels: European Medicines Agency, kortweg EMA). Het EMA is dan afkomstig vanuit Londen. In verband met de Brexit moest de instantie verhuizen, waarbij de strijd voornamelijk ging tussen vestigingssteden Milaan (stad) en Amsterdam. Het vertrek uit Londen kreeg in maart 2019 zijn beslag. Amsterdam kwam op 20 november 2017 als winnaar uit de bus mede door inspanningen van Mark Rutte en Wouter Bos, de aanbestedingsronde was toen al in een vergevorderd stadium. Op 1 december 2017 begon men al met het bouwrijp maken van de beoogde plek aan de Domenico Scarlattilaan/Antonio Vivaldistraat, naamgever van het gebouw. Daartoe moest in eerste instantie een parkeergarage van de toekomstige buurman/vrouw Cross Towers (voorheen Drentestaete III) van Ernst & Young gesloopt worden. Tevens werd een sloot gedempt, een watergang langs de Rijksweg 10. Om verzakkingen tegen te gaan (de A10 ligt op een dijklichaam) werd een damwand geslagen. Ook werd een noodweg aangelegd voor het benodigde bouwverkeer. De aanbesteding werd gewonnen door Dura Vermeer met een bouwprijs van 225 miljoen euro, waarbij inbegrepen de bouw en twintig jaar onderhoud. Dura Vermeer, samen met Heijmans Utiliteit verenigd in Bouwcombinatie EMA, ging in overleg met de architect Fokke van Dijk van het Rijksvastgoedbedrijf om tot een definitief gebouw te komen. Van Dijk ontwierp een gebouw van circa tachtig meter hoog, met negentien verdiepingen, met een oppervlak van 38.500 m². Er zijn kantoren, vergaderzalen en congresruimten (ongeveer een kwart deel uitmakend van het geheel). Alhoewel er dus al volop bouwwerkzaamheden verricht werden kwam de directeur van de EMA op 28 mei 2018 naar Amsterdam om de bouwstart officieel te maken. Daartoe werd er in een boorgat voor een funderingspaal een tijdcapsule geplaatst. Bij die start was toenmalig (en later bleek scheidend) wethouder en locoburgemeester Eric van der Burg aanwezig. In begin september 2018 werd het hoogste punt bereikt. Vanaf midden november 2019 betrok het personeel het gebouw. Een van de binnenwanden van het atrium is (bijna) geheel bekleed met een "groene wand" ook wel "verticale tuin" genoemd ontworpen door OKRA landschapsarchitecten. Groen wordt afgewisseld met betonplaten en roestvast staal. De planten in de wand krijgen om te groeien licht van speciale schijnwerpers; water loopt via in de wand aangebrachte gootjes naar en van de planten. De vorm is geïnspireerd op de gangpaden die de medewerkers van het gebouw in de loop der jaren zullen ontwikkelen en het werk van Bridget Riley. De groene slingerende wand wijkt af van de streng rechthoekige bouw. In maart 2020 werd het beeld Pendulum van Gijs Assmann bij de ingang neergezet. Amsterdam kent overigens ook een Gebouw Vivaldi, dat hier om de hoek staat.

Brug 819 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Ondanks het brugnummer wijst op een brug uit de beginjaren zestig is ze van later jaren. Ze ligt in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Het oostelijk deel van het park was in de loop der jaren dichtgegroeid, zodat er rond 2005 onvoldoende recreatiemogelijkheden waren, was de mening van de buurt. Onder supervisie van Oranjewoud Realisatie werd dat gedeelte van het park aangepast aan de verlangens van de buurtbewoners. De financiering kwam uit een overschotje dat men had weten te bereiken bij de aanpak van de Zuidas. Bij de bebouwing daarvan was een deel van het wateroppervlak verloren gegaan en dat wenste de gemeente Amsterdam terug te krijgen. Daartoe werd een deel van het oostelijke deel van park afgegraven en omgewerkt tot vijver. Over de uitgang van de vijver naar de parksingel werd vervolgens een brug gelegd. Deze brug wijkt af van de bruggen die Dirk Sterenberg met de Dienst der Publieke Werken heeft ontworpen. Die platte bruggen gedragen door brugpijlers kregen steevast een witte betonnen overspanning met daarop groen/witte brugleuningen. Brug 819 kreeg een grijs uiterlijk, een lichte welving en geen pijler(s). Het brugnummer 819 werd in 1962 voor aanduiding van een duiker in de Europaboulevard, maar die is in diezelfde periode weer gesloopt vanwege bouwwerkzaamheden aldaar.

400 Beethoven is een kantoorpand aan de Beethovenstraat in Amsterdam-Zuid. Het werd gebouwd als ontwikkeling binnen projectgebied Gershwin in Zuidas. Het gebouw staat op de hoek van Beethovenstraat en de Gustav Mahlerlaan en op de kop van de George Gershwinlaan. Het gebouw telt op zijn hoogste punt veertien verdiepingen met daaronder een parkeergarage. Architectenbureau UNStudio ontwierp het meer dan zestig meter hoge kantoorgebouw. Het heeft een vloeroppervlak van bijna 15.000 m². Het gebouw werd in 2016 opgeleverd door G&S Bouw. Het wordt gehuurd door onder meer NautaDutilh en voldoet aan de BREEAM-eisen. Het gebouw heeft in zijn uiterlijk overstekken, een glooiend dak, rondingen, blauwe blokachtige vormen bij de vensters, schuine gevellijnen en witte lintachtige versieringen. Door het toegepaste uiterlijk lijkt het gebouw geen echte voor- of achtergevel te hebben. De overheersende kleuren van het pand zijn blauw en wit. Het nabijgelegen kantoorgebouw 500 Beethoven dat samen met het gebouw ontwikkeld werd en een parkeergarage deelt, is in tegenstelling tot dit gebouw hoekig.