Valley (Amsterdam)

400 Beethoven is een kantoorpand aan de Beethovenstraat in Amsterdam-Zuid. Het werd gebouwd als ontwikkeling binnen projectgebied Gershwin in Zuidas. Het gebouw staat op de hoek van Beethovenstraat en de Gustav Mahlerlaan en op de kop van de George Gershwinlaan. Het gebouw telt op zijn hoogste punt veertien verdiepingen met daaronder een parkeergarage. Architectenbureau UNStudio ontwierp het meer dan zestig meter hoge kantoorgebouw. Het heeft een vloeroppervlak van bijna 15.000 m². Het gebouw werd in 2016 opgeleverd door G&S Bouw. Het wordt gehuurd door onder meer NautaDutilh en voldoet aan de BREEAM-eisen. Het gebouw heeft in zijn uiterlijk overstekken, een glooiend dak, rondingen, blauwe blokachtige vormen bij de vensters, schuine gevellijnen en witte lintachtige versieringen. Door het toegepaste uiterlijk lijkt het gebouw geen echte voor- of achtergevel te hebben. De overheersende kleuren van het pand zijn blauw en wit. Het nabijgelegen kantoorgebouw 500 Beethoven dat samen met het gebouw ontwikkeld werd en een parkeergarage deelt, is in tegenstelling tot dit gebouw hoekig.

The George is een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert, Zuidas. Het complex is een ontwerp van Liesbeth van der Pol, Pieter Lievense, Johan Rombouts en Niek Slijkerman van DOK architecten,.die hiermee een steentje bedroegen in het volbouwen van de Zuidas, in dit geval tussen de George Gershwinstraat en een afwateringstocht (De Boelegracht). De naam The George verwijst dan ook net als de straat naar componist George Gershwin. Het geheel herbergt 47 luxe appartementen met parkeergarages; door de basisvorm van het gebouw heeft elk appartement een eigen plattegrond. Van der Pol lichtte het ontwerp toe als zijnde een “gedrapeerde stenen jurk”. Ze gaf ook aan de gevels opgeknipt, getailleerd en weer in elkaar gezet te hebben. Het elf verdiepingen hoog gebouw heeft haar balkons en terrassen aan de zuidkant richting De Boelelaan. De terrassen worden naarmate het appartement hoger ligt kleiner, zodat ook en onderste terrassen gegarandeerd zijn van voldoende zonlicht. De bedoeling is dat de structuur de gelegenheid geeft tot ontstaan van een verticale tuin. In tegenstelling tot Valley zal deze echter niet openbaar zijn. Het groen moet tevens zorgen voor de benodigde privacy. Het groen werd ontworpen door Boom Landschapsarchitecten. De luxe uitstraling wordt deels verzorgd door het gebruik van vijf kleuren baksteen die de kern omhullen en in een soort reliëf zijn geplaatst. Grijze tot rode geglazuurde bakstenen, gemaakt door Wienerberger, werden van onder tot boven gebruikt, bijzonder is dat ook de voegen daartussen met de kleurstelling meebewegen. De kleuren geven aan de bijna geheel uit baksteen (er zijn slechts hier en daar raampjes) enige speelsheid en een vlammend beeld mee. Duurzaamheid wordt gehaald uit een soort halfpipe op het dak, voorzien van zonnepanelen en wateropvang. De terreinafscheiding is voorzien van reliëfs in muren en deuren. De toegang wordt verder opgesierd door een artistiek naambord. Het complex werd genomineerd voor Amsterdamse Architectuur Prijs 2021, uiteindelijk won Westbeat. De vorm van het gebouw leidde wel tot opmerkingen om het gebouw te herdopen in een vrouwelijker naamvariant The Georgette.

De Christian Neefestraat is een doodlopende straat in Amsterdam-Zuid.

Xavier is een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid. Het complex is genoemd naar terrein X waarop gebouwd werd. Het complex van 159 appartementen bestaat uit een bouwvolume verdeeld over verschillende hoogten. De voorzijde staande aan de Gustav Mahlerlaan is hoogbouw met 21 verdiepingen. De achterzijde wordt gevormd door twee blokken (relatieve) laagbouw van zes etages hoog met een ingang aan de George Gershwinlaan. Het U-vormig complex bestaat uit een onderverdieping waarin commerciële ruimten gevestigd zijn met daaronder een parkeergarage. Boven de plint begint het woongedeelte met een combinatie van huur- en koopwoningen. Er werd gebouwd tussen 2016 en 2019. Binnen de grotendeels rechthoekige constructies in het kantorensegment langs de Zuidas valt dit complex op door haar robuuste balkonranden (voorzijde) en de verspringende balkons (achterzijde). Het ontwerp is afkomstig van Pim Köther van K en K Architecten.

Amsterdamsche Football Club (afgekort tot AFC) is een amateurvoetbalclub uit Amsterdam. AFC is opgericht op 18 januari 1895 en is de oudste voetbalvereniging van Amsterdam. De club wordt ook wel aangeduid als The Reds. Deze bijnaam houdt verband met het rode shirt van AFC. Op het shirt is ook een zwarte V te vinden. Het standaardelftal van de zondagafdeling komt sinds 1961, met een onderbreking van drie seizoenen (1998-2001), op het hoogste amateurniveau uit. Er werd respectievelijk in de Eerste klasse (1961-1974), de Hoofdklasse (1974-1998, 2001-2010), de Topklasse (2010-2016) en de Tweede Divisie (vanaf 2016) gespeeld. De 33 seizoenen in de Hoofdklasse op het hoogste amateurniveau leverde op de 'Ranglijst aller tijden' van de Zondag Hoofdklasse de 2e plaats op. AFC werd kampioen van de Topklasse in het seizoen 2013/14. Vanaf het seizoen 2016/17 komt AFC uit in de Tweede Divisie. In 2019 wist de ploeg deze competitie te winnen, waardoor het zich voor het eerst in de historie de beste amateurclub van Nederland mocht noemen. Het zaterdagstandaardelftal komt met ingang van het seizoen 2018/19 weer uit in de Eerste klasse, na degradatie uit de Hoofdklasse. Deze klasse werd bereikt na twee opeenvolgende klassekampioenschappen in 2015/16 (2e klasse) en 2016/17 (1e klasse).

Keeping watch above the flowers is een kunstwerk van Richard John Jones in Amsterdam-Zuid. Het kunstwerk staat opgesteld tussen de zitbankjes aan het Beethovenplein, dat om een reeks gebouwen is gelegen. Aan het plein staan gebouwen in gebruik bij het Sint-Nicolaaslyceum, advocatenkantoor Stibbe en AkzoNobel. Achter die gebouwen zijn de 'bedrijven' richting Beatrixpark vertegenwoordigd door respectievelijk de kunstwerken Kennisoverdracht uit 1965, Dak van de parkeergarage van Stibbe uit 2015 en Keeping watch above the flowers uit 2018. Keeping watch above the flowers bestaat uit een houten plateau met print, een stellage van staal en daarin wapperende bedrukte T-shirts. Het geheel maakte deel uit van Get Lost, een kunstroute in Amsterdam-Zuid die te volgen was van 22 juni tot 22 september 2018. Het plateau zou daarbij kunnen uitnodigen tot het geven van een voorstelling, waarbij de omliggende gebouwen de structuur aannemen van een amfitheater. De kunstenaar wilde de kijkers de vraag stellen hoe vrij je nog werkelijk bent. Hij wilde mensen iets artistieks later scheppen binnen de openbare ruimte, waarbinnen de mens al dan niet vrijwillig omringd wordt door techniek. De kunstenaar vond zijn werk passen bij de opdrachtgever (fabrikant van verven) en vond het aangenaam eens werk te ontwerpen voor buiten de kunstgalerie. To keeping watch above the flowers is een dichtregel van Edgar Allan Poe (The valley of unrest).

Het Dak van de parkeergarage van Stibbe is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een voorbeeld van toegepaste kunst. Het advocatenkantoor Stibbe verhuisde midden jaren tien van de 21e eeuw vanuit gebouw De Tweeling (ook wel StibbeTorens) naar nieuwbouw aan het Beethovenplein. Om die verhuizing mogelijk te maken moest er achter het nieuwe gebouw een ondergrondse parkeergarage worden gebouwd. De bouwer Dura Vermeer gaf vervolgens samen met architectenbureau Group A aan kunstenaar Steven Aalders de opdracht een entree te ontwerpen voor die parkeergarage. Het door Aalders ontworpen polyester dak van het liftgebouwtje bestaat uit een kunstwerk van 8,5 bij 3,0 bij 4,8 meter. Het gewicht is 3000 kilo. Het dak vouwt zich als het ware om het boven het maaiveld stekende deel van de liftkoker heen. Het gevaarte werd na een productieproces van twee maanden in Dedemsvaart op 25/26 maart 2015 op een dieplader naar Amsterdam getransporteerd. Ondanks haar grootte hoefden er geen extra maatregelen getroffen te worden, zoals het weghalen van verkeersborden etc. Wel nam het transport de breedte van twee rijstroken in beslag. Het kunstwerk lijkt op een driedimensionale weergave van zijn Aalders' schilderij Cardinal points uit 2009/2010. De kleurige strepen op wit/lichtgrijs vlak doen denken aan een kruising van De Stijl (met inspirator Piet Mondriaan) en minimal art. Een voor wat betreft stijl overeenkomstig werk is te zien bij de Bloedtransfusiedienst in Edinburgh.

Het gebouw van Kempen & Co staat bij de Beethovenstraat in de Amsterdamse Zuidas en is als E-toren onderdeel van het World Trade Center. Het is de op een na hoogste toren van WTC en hij neemt de 5e plek in op de lijst van gebouwen op de Zuidas. De gevel bestaat bijna geheel uit een vliesgevel (twee gevels met een ruimte van lucht ertussen).

Brug 866 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug heeft de vorm van een viaduct of tunnel afhankelijk vanuit welk standpunt men kijkt. Het ligt samen met brug 864 op de kruising Beethovenstraat en Strawinskylaan in de buurt Zuidas Noord. Beide, verbonden door een keerwand, zijn aangelegd in het tijdperk waarin er zorgvuldige scheiding plaatsvond tussen snel- en langzaam verkeer. Het snelverkeer (gemotoriseerd vervoer en trams) ligt op de Strawinskylaan op een dijklichaam; het voet/fietspad op maaiveldniveau. Het geheel wordt gedragen door een betonnen paalfundering, de overspanning bestaat uit betonnen liggers, elk 1 meter breed. Op 1 augustus 1977 ging de eerste heipaal de grond in; oplevering vond plaats in 1978. De architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken paste ook hier zijn opvallende kanteelachtige balustrades toe. De brug kwam in de standaardkleuren van destijds blauw (balustraden en leuningen) en wit (borstweringen en landhoofden). In de landhoofden zijn enkele plastieken toegepast in blauw en rood. In november 1990 werd tramlijn 5 voor een betere aansluiting op sneltram 51 verlegd naar Station Zuid-Hoog, waarbij niet meer over de Strawinskylaan werd gereden maar rechtdoor en over de brug en daarna in zijligging in de Beethovenstraat tot het punt waar toen nog de Van Leijenberghlaan begon. Bij het station werd met een helling omhoog gereden naar een halte op de plaats waar nu metrolijn 52 eindigt. In mei 2008 moest lijn 5 de hooggelegen halte verlaten in verband met de aanleg van het metroperron en keerde lijn 5 weer terug op de Strawinksylaan en verdween de trambaan van de brug. Thans rijdt bus 62 over de brug.

Tussen de brug 864 en brug 866 is in maart 2019 een tijdelijk kunstwerk geplaatst. De kruising Strawinskylaan en Beethovenstraat heeft gescheiden verkeersstromen. Gemotoriseerd verkeer wordt geleid via een talud annex dijklichaam, langzaam verkeer kruist dat via een tunnelstelsel middels de twee genoemde bruggen. Eind jaren tien en begin jaren twintig vinden op de kruising ingrijpende werkzaamheden plaats, waaronder uitbreiding van het WTC. Om voetgangers en fietsers te beschermen tegen mogelijk vallende bouwmaterialen werd tussen beide viaducten een corridor aangelegd. Deze corridor werd dan weer als donker ervaren. Lies Hansen Light & Design, voornamelijk bezig in lichtadviezen bij woningen en bedrijven, kwam met een kunstwerk, dat een combinatie legde tussen functie (verlichting) en gebruik (fietserstunnel). Op beide wanden werden in reliëf een aantal types fietsen geplaatst, die bij het voorbijgaan op een rijwiel door vijf sensoren in LED oplichten in diverse kleuren (blauw, roze, paars). Daarbij lichten de rijwielen stuk voor stuk op bij het voorbijgaan. De kleuren rood, blauw en paars verwijzen naar de abstracte plastieken, die architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken in 1977/1978 in de landhoofden en keerwand van de tunnel had voorgeschreven.

Brug 864 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug heeft de vorm van een viaduct of tunnel afhankelijk vanuit welk standpunt men kijkt. Het ligt samen met brug 866 op de kruising Beethovenstraat en Strawinskylaan in buurt Zuidas Noord. Beide, verbonden door een keerwand, zijn aangelegd in het tijdperk waarin er zorgvuldige scheiding plaatsvond tussen snel- en langzaam verkeer. Het snelverkeer (gemotoriseerd vervoer en trams) ligt op de Strawinskylaan op een dijklichaam; het voet/fietspad op maaiveldniveau. Het geheel wordt gedragen door een betonnen paalfundering, de overspanning bestaat uit betonnen liggers, elk 1 meter breed. Op 1 augustus 1977 ging de eerste heipaal de grond in. Op 20 december 1978 kon tramlijn 5 erover rijden op weg naar of komend van Station Amsterdam Zuid. Bij de brug was op de Strawinskylaan een halte die net als de haltes op de Cornelis Lelylaan door middel van trappen naar het maaiveld was te bereiken. In november 1990 werd lijn 5 voor een betere aansluiting op sneltram 51 verlegd naar Station Zuid-Hoog, waarbij niet meer over de Strawinskylaan werd gereden, dus ook niet meer over de brug, maar rechtdoor in zijligging op wat toen nog de Van Leijenberghlaan heette. Bij het station werd met een helling omhoog gereden naar een halte op de plaats waar nu metrolijn 52 eindigt. De trappen onder het viaduct naar de halte op de Strawinskylaan werden daarna verwijderd. In mei 2008 moest lijn 5 de hooggelegen halte verlaten in verband met de aanleg van het metroperron en keerde lijn 5 weer terug op de Strawinksylaan met een halte ter hoogte van het station, waardoor de halte bij de brug niet meer terugkeerde. Naast lijn 5 rijden ook buslijn 62 over de brug. De architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken paste ook hier zijn opvallende kanteelachtige balustrades toe. De brug kwam in de standaardkleuren van destijds blauw (balustraden en leuningen) en wit (borstweringen en landhoofden). In de landhoofden zijn enkele plastieken toegepast in blauw en rood.

Kennisoverdracht is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het geeft een schoolmeester en drie van zijn leerlingen weer. Twee van de leerlingen lijken gebukt te gaan onder een rij boeken. Het beeld geeft, volgens de zoon en vrouw van de ontwerper, de volgende figuren weer: links: een grote zittende figuur op stoel aan de ene kant, de onderwijzer die lesgeeft rechts daarvan: een kleine zittende figuur op stoel, een leerling die les krijgt rechts daarvan: een op de grond zittende figuur die leert en studeert rechts: een op boeken geknield zittende figuur, als weergave van het “onder de knie krijgen/hebben” Het beeld heeft te lijden onder erosie. Het natuurstenen beeld staat in het Beatrixpark in een grasveld, dat wordt aangeduid met Beethovenplein. De noordelijke grens van het parkgedeelte wordt gevormd door het fietspadgedeelte van de Prinses Irenestraat. Het beeld behoort bij het Sint-Nicolaaslyceum. Kennisoverdracht dateert van 1965 en is ontworpen door kunstenaar Frans van der Burgt. Het beeld staat op betonnen palen. De opdrachtgever voor het beeld was het bureau Peters en Boogers van onder andere architect Lau Peters, ontwerper van de eerste versie van die school. Het stond eerst bij de ingang van de school, Prinses Irenestraat 21. Het Sint-Nicolaaslyceum kreeg in de jaren tien van de 21e eeuw nieuwbouw, waarbij het beeld enkele meters verhuisde.