Xavier (Amsterdam)

The George is een appartementencomplex in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert, Zuidas. Het complex is een ontwerp van Liesbeth van der Pol, Pieter Lievense, Johan Rombouts en Niek Slijkerman van DOK architecten,.die hiermee een steentje bedroegen in het volbouwen van de Zuidas, in dit geval tussen de George Gershwinstraat en een afwateringstocht (De Boelegracht). De naam The George verwijst dan ook net als de straat naar componist George Gershwin. Het geheel herbergt 47 luxe appartementen met parkeergarages; door de basisvorm van het gebouw heeft elk appartement een eigen plattegrond. Van der Pol lichtte het ontwerp toe als zijnde een “gedrapeerde stenen jurk”. Ze gaf ook aan de gevels opgeknipt, getailleerd en weer in elkaar gezet te hebben. Het elf verdiepingen hoog gebouw heeft haar balkons en terrassen aan de zuidkant richting De Boelelaan. De terrassen worden naarmate het appartement hoger ligt kleiner, zodat ook en onderste terrassen gegarandeerd zijn van voldoende zonlicht. De bedoeling is dat de structuur de gelegenheid geeft tot ontstaan van een verticale tuin. In tegenstelling tot Valley zal deze echter niet openbaar zijn. Het groen moet tevens zorgen voor de benodigde privacy. Het groen werd ontworpen door Boom Landschapsarchitecten. De luxe uitstraling wordt deels verzorgd door het gebruik van vijf kleuren baksteen die de kern omhullen en in een soort reliëf zijn geplaatst. Grijze tot rode geglazuurde bakstenen, gemaakt door Wienerberger, werden van onder tot boven gebruikt, bijzonder is dat ook de voegen daartussen met de kleurstelling meebewegen. De kleuren geven aan de bijna geheel uit baksteen (er zijn slechts hier en daar raampjes) enige speelsheid en een vlammend beeld mee. Duurzaamheid wordt gehaald uit een soort halfpipe op het dak, voorzien van zonnepanelen en wateropvang. De terreinafscheiding is voorzien van reliëfs in muren en deuren. De toegang wordt verder opgesierd door een artistiek naambord. Het complex werd genomineerd voor Amsterdamse Architectuur Prijs 2021, uiteindelijk won Westbeat. De vorm van het gebouw leidde wel tot opmerkingen om het gebouw te herdopen in een vrouwelijker naamvariant The Georgette.

400 Beethoven is een kantoorpand aan de Beethovenstraat in Amsterdam-Zuid. Het werd gebouwd als ontwikkeling binnen projectgebied Gershwin in Zuidas. Het gebouw staat op de hoek van Beethovenstraat en de Gustav Mahlerlaan en op de kop van de George Gershwinlaan. Het gebouw telt op zijn hoogste punt veertien verdiepingen met daaronder een parkeergarage. Architectenbureau UNStudio ontwierp het meer dan zestig meter hoge kantoorgebouw. Het heeft een vloeroppervlak van bijna 15.000 m². Het gebouw werd in 2016 opgeleverd door G&S Bouw. Het wordt gehuurd door onder meer NautaDutilh en voldoet aan de BREEAM-eisen. Het gebouw heeft in zijn uiterlijk overstekken, een glooiend dak, rondingen, blauwe blokachtige vormen bij de vensters, schuine gevellijnen en witte lintachtige versieringen. Door het toegepaste uiterlijk lijkt het gebouw geen echte voor- of achtergevel te hebben. De overheersende kleuren van het pand zijn blauw en wit. Het nabijgelegen kantoorgebouw 500 Beethoven dat samen met het gebouw ontwikkeld werd en een parkeergarage deelt, is in tegenstelling tot dit gebouw hoekig.

Bolenius is een restaurant aan de Zuidas in Amsterdam dat in 2010 geopend werd. Eigenaar en oprichter is chef-kok Luc Kusters. In 2017 kreeg het restaurant een Michelinster. In 2018 kende GaultMillau het restaurant 16 van de maximaal 20 punten toe, nadat Bolenius eerder met 16,5 punten gewaardeerd was. Het restaurant werd in 2015 door GaultMillau uitgeroepen tot "Beste Groenterestaurant van Nederland" en behoorde in 2018 tot de 15 beste groenterestaurants ter wereld in de Green Guide van We’re Smart.

Amsterdam Symphony is een bouwproject in de Amsterdamse Zuidas dat twee in het oog springende oranjerode wolkenkrabbers omvat. De woontoren met luxe appartementen is 105 meter hoog en telt 29 verdiepingen, de kantoortoren is 97 meter hoog en telt 27 verdiepingen. De torens zijn ontworpen door de Nederlandse architect Pi de Bruijn. In een derde, lager gebouw van donkerrode baksteen is het viersterrenhotel Crowne Plaza Amsterdam-South gevestigd, ontwerp van AWG architecten. Het project is een onderdeel van het Gershwin-project, een woonwijk met 1200 appartementen in het kerngebied Zuidas. Met de bouw is in september 2006 begonnen; het complex is in 2009 in gebruik genomen. Het complex speelde een belangrijke rol in de vastgoedfraudezaak. In december 2013 verkocht het Philips pensioenfonds de laatste kantoortoren voor 215,1 miljoen euro. De eerste woontoren werd al eerder verkocht.

Het Gustav Mahlerplein is een plein annex voetgangersgebied in Amsterdam-Zuid. Het plein werd op 17 december 2002 vernoemd naar componist/dirigent Gustav Mahler. Alle straten en plein in de buurt zijn vernoemd naar componisten.

De Fietsenstalling Mahlerplein is een ondergrondse fietsenstalling in Amsterdam-Zuid. Met de bouw van fietsenstalling onder het Gustav Mahlerplein in het gebied van de Zuidas werd een voorschot genomen op de ontwikkeling van het gebied rondom Station Amsterdam Zuid tot een groter verkeersknooppunt. Om te voorkomen dat fietsen van forenzen etc. gestald werden in de openbare ruimte werden ondergrondse fietsenstallingen in de omgeving gebouwd. Met Fietsenstalling De Vijfhoek en Fietsenstalling Zuidplein (beide ten noorden van het station) vormt de zuidelijk gelegen Fietsenstalling Mahlerplein de gelegenheid die openbare ruimten vrij te houden van allerlei rijwielen en de veiligheid en beheermogelijkheden te vergroten. ZJA ontwierp in 2014 samen met Ballast Nedam een ondergrondse fietsenstalling voor 3000 fietsen. Het plan werd echter niet gerealiseerd. Het ontwerp van Paul van der Ree (specialist in stallingen) van StudioSK, onderdeel van Movares, werd in samenwerking met de Koninklijke BAM Groep wel uitgevoerd. Het werd uitgevoerd in het kader van het project Zuidasdok. De fietsenstalling kon op 11 juli 2016 in gebruik worden genomen. Een vrij ontwerp was het echter niet. Vanwege de projectstructuur van Zuidasdok lag de ruimte-indeling boven de grond al vast, net zoals de plekken waar in- en uitgangen moesten komen. In de ruimte onder het plein wisten de ontwerpers een langgerekte ruimte van 100 bij 30 meter te plaatsen. In eerste instantie dacht men aan een bibliotheekstructuur (centrale gang leiden naar de haaks daarop staande rekken), maar dat verhoogde de veiligheid en overzichtelijkheid niet. Daarop werd gekozen voor een vanuit de roltrottoirs te bereiken centraal gelegen landingsplatform met toezichtkantoortje, dat aangegeven is door een verlichte ring in het plafond en afbeeldingen van componisten op de zuilen. Om dat uitzicht te vergroten staan op dat platform alleen fietsrekken op de grond. Vanuit dat platform zijn dan de fietsenrekken te bereiken van twee verdiepingen hoog. Nadat de paalfundering geslagen was, werd eerst het dak gebouwd, zodat werkzaamheden boven de grond door konden gaan. Vervolgens werd de grond onder het dak afgegraven en de vrijgekomen volgebouwd. Tegelijkertijd werd er gebouwd aan een wateropvangreservoir van 750 m³ en een compleet leidingensysteem.

De Lex van Deldenbrug (brug 808) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is vernoemd naar de componist Lex van Delden, overige straten en pleinen in de buurt kregen ook namen die verwijzen naar componisten. De brug verbindt De Boelelaan met het George Gershwinplein. Ze overspant De Boelegracht, een gracht die noordelijk ligt van een deel van De Boelelaan. De brug werd geïnitieerd in het kader van de Zuidas en moet dienen als introductie van het deelgebied Gershwin binnen dat project. De brug is ontworpen door Liesbeth van der Pol van Dok-Architecten. Dura Vermeer bouwde de brug in 2012/2013 op een dam die in de gracht was gelegd. Ze kent een paalfundering van buispalen met groutinjectie. De architect liet zich inspireren door de Torensluis, die in het centrum van Amsterdam van ligt over de Singel. Ze wilde een brug maken die net als die Torensluis tevens moet dienen tot ontmoetingsplaats, de brug heeft bijvoorbeeld dermate lage en diepe leuningen, zodat die ook tot zitbank kunnen dienen. De brug ligt opvallend in de omgeving; ze ligt als een plein en rustpunt tussen de hoogbouw, die het omringen. Het geel kreeg een opvallende kleurvoering mee. De beide kades hebben antracietkleurige wegverharding, de brug is daartegen grotendeels bedekt met okergeelkleurig baksteen, dat aansluit in de bebouwing van de omgeving. Voor het roodoranje fietspad haalde de architect haar inspiratie uit het begrip Rode Loper. Die gele en oranjekleur wordt onderbroken door min of meer concentrisch lopende grijze natuurstenen cirkelsegmenten, waarvan het middelpunt tevens het middelpunt vormt van de brug. De brug is zo geconstrueerd dat ze uit het oppervlak van een bol lijkt te zijn gehaald; de brug heeft niet alleen een welving in de lengte, maar ook in de breedte. Die bolling wordt nog geaccentueerd door het lijnenspel in de bestrating. Overigens is niet alleen de bestrating van baksteen, ook de leuningen zijn dat. Er werd voor baksteen gekozen omdat dat materiaal makkelijk te bewerken is tot de gewenste vorm voor die dubbele bolling en de te vormen cirkels. Niet alleen het uiterlijk is afwijkend van andere bruggen van de stad. Ook de verlichting is afwijkend. De brug wordt verlicht door ledverlichting, die is opgenomen in de balustraden en klinkers van de brug. Door de verlichting in de klinkers wordt het fietspad in schemering en avond duidelijker zichtbaar.De brug is vernoemd naar Van Delden op initiatief van de hoboïst en radio presentator Peter Bree, wiens eerste plaatopname door Van Delden werd besproken in Het Parool. De brug werd op 8 juli 2014 overgedragen aan Stadsdeel Zuid. In de klinkers werd als gevolg van een misverstand tussen het stadsdeel en centrale stad het nummer 865 uitgespaard. Brug 865 ligt over dezelfde gracht bij de Tomasso Albinonistraat en is dieprood.

Valley (Engels voor vallei) is een woon- en kantoortoren aan de Zuidas in Amsterdam. Het complex bestaat uit drie torens die een grondperceel aan de Beethovenstraat tegenover het hoofdkantoor van ABN AMRO beslaan. Het perceel ligt daar ingeklemd tussen de Ringweg A10 Zuid, sportvelden van de Amsterdamsche Football Club en de Maurice Ravellaan in Zuidas-deelgebied Ravel.

De Ito-toren is een honderd meter hoog gebouw in de Amsterdamse Zuidas. Het kantoorgebouw is onderdeel van het complex Mahler4 en draagt binnen het complex de code 1AH. De bouw was onderdeel van de eerste bouwfase van het complex en vond plaats tussen september 2002 en juni 2005. De top van het gebouw werd in juni 2004 bereikt. De ontwikkelaars van de Ito-toren waren G&S Vastgoed, Fortis Vastgoed Ontwikkeling en ING Real Estate. Toyo Ito, naar wie het gebouw vernoemd is, en zijn architectenfirma waren de architect, maar ook ZZDP Architecten was bij het ontwerp betrokken. Het bedrijf Van der Vorm werd als ingenieur ingeschakeld. In december 2002 verkocht ontwikkelaar G&S Vastgoed de Ito-toren voor ruim €133,5 miljoen aan Commerz Grundbesitz-Investmentgesellschaft (CGI), een onderdeel van Commerz Real. CGI kocht tegelijkertijd het kantoorgebouw SOM, dat ook deel uitmaakt van Mahler4, en de parkeergarage. CGI was als belegger net als de drie ontwikkelaars sinds 1999 bij de ontwikkeling van Mahler4 betrokken. Eind 2013 onderhandelde eigenaar Commerz Real met Tishman Speyer over de verkoop van het gebouw, maar het kwam niet tot een overeenkomst. Op 15 april 2014 kocht het Duitse bedrijf Union Investment de Ito-toren samen met het kantoorgebouw SOM. Commerz Real ontving €172,8 miljoen voor de verkoop van de Ito-toren, wat €200.000 meer was dan de door een taxateur ingeschatte waarde. De Ito-toren telt 25 bovengrondse en daarnaast twee ondergrondse verdiepingen. De oppervlakte van de afdruk van het kantoorgebouw bedraagt ongeveer 2.600 m². De dragende delen van de Ito-toren zijn van gewapend beton en het gebouw beschikt over een stalen skelet. Het exterieur van de Ito-toren is hoekig en bevat gaten. De gevel wordt gekenmerkt door horizontaal lopende ramen en door aluminium panelen, die zich tussen die rijen van ramen bevinden. Binnen het gebouw bevinden zich vier vides. De Ito-toren heeft een vloeroppervlakte van ruim 38.000 m². Een deel van de begane grond wordt in beslag genomen door het bedrijfsrestaurant. De belangrijkste huurder is advocatenkantoor Houthoff, dat eind november 2013 zijn huurcontract met tien jaar heeft verlengd. Het advocatenkantoor huurt een vloeroppervlakte van 12.500 m². Andere huurders omvatten ABN AMRO, Accenture, Vibe Group, BearingPoint, Edelman en Trafigura. Ook Icesave had een kantoor in de Ito-toren.

De toren Viñoly aan het Gustav Mahlerplein maakt deel uit van het Mahler4-complex aan de Zuidas te Amsterdam. De toren was het eerste gerealiseerde ontwerp in Europa voor de Zuid-Amerikaanse architect Rafael Viñoly. De constructie van deze 95 meter hoge kantoortoren bestaat uit een staalskelet en een betonkern voor de stabiliteit. Kenmerkend voor het gebouw zijn de in de gevel 'gekerfde' vluchttrappen en de ver uitstekende verticale vliesgevelprofielen. Het is een van de hoogste gebouwen aan de Zuidas.

De Minervapassage is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is de voetgangerstunnel onder Station Amsterdam Zuid, die het Zuidplein en het Gustav Mahlerplein met elkaar verbindt. Ze werd vernoemd naar de Minervalaan. Het genoemde station stond als Zuiderstation al ingepland in Plan Zuid, midden jaren tien van de 20e eeuw, in die planning liep de Minervalaan door tot aan het station. Spoor kwam er echter pas in 1978, maar de Minervalaan reikte toen niet tot aan het station; de Strawinskylaan en het Zuidplein kwamen tussen de laan en station te liggen. Het station en de passage, die pas veel later haar naam kreeg, begonnen als een zeer eenvoudig uitgevoerde treinhalte. Het station werd opgetrokken in de middenberm van de Rijksweg 10/Ringweg Zuid en dus moesten er twee voetgangerstunnels komen onder beide rijbanen. Sindsdien kent de omgeving geen rust. Er kwamen (snel)trams en metro’s, zodat niet alleen het station steeds aanpassing behoefde maar ook de onderdoorgang. Zo werd in 1988 gebouwd aan de achtentwintig meter lange brug 1635 van gewapend beton voor de Amstelveenlijn. Bij een herinrichting in 2007 werden de wanden opgefleurd door een kunstwerk ontworpen door architect Nienke van de Lune en Nathalie van Landsbergen. Zij lieten over de volle lengte van de passage in vierkante blokjes een silhouet van een stad zien in lichte tinten groen (natuur), grijstinten (bebouwing) en blauw (lucht). In de weergegeven lucht is dan nog een aantal (in vergelijking) zeer grote vogels te zien, juist donkerkleurig weergegeven. Het vormde destijds een geheel met een uitzicht op een bergachtig landschap, dat afgebeeld was op een glaswand aan de zuidkant van het station. Een grote wijziging vond plaats in 2011/2012 toen de passage meer winkels kreeg en ook duidelijker aangegeven in- en uitgangen. Daarbij sneuvelde ook de glaswand met berglandschap. Ook in de jaren twintig van de 21e eeuw zal de omgeving en het station veranderen. Het station wordt dan weer uitgebreid in het kader van het ontlasten van Station Amsterdam Centraal. De Minervapassage volgt die ontwikkeling en wordt tweemaal zo breed (40 meter) en krijgt voor de verwerking van passagiers assistentie van de Brittenpassage, die westelijk van het station komt te liggen. De omgeving gaat voor jaren op de schop in verband met de Zuidasdok (de Rijksweg 10 gaat hier ondergronds). Volgens schattingen moeten beide passages in 2030 250.000 reizigers per dag verwerken, in de jaren tien was dat nog 80.000 reizigers voor alleen deze passage.

Brug 820 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze brug over een duiker ligt in de Willem van Weldammelaan in Buitenveldert. Die duiker, in de vorm van een afwateringsbuis met een doorsnede van 70 cm, ligt hier geheel onder water in een afwateringstocht. De brug heeft dan ook eerder het uiterlijk van een dam. De architect Dirk Sterenberg, die meerdere bruggen voor Buitenveldert ontwierp, tekende voor de Dienst der Publieke Werken een bouwwerk, dat bij de landhoofden qua breedte aansluit op de weg, maar bij de overspanning aan weerszijden verbredingen heeft, waarop door Sterenberg ontworpen zitbankjes (4 setjes van 4) staan. Op de brug staan lantaarnpalen ontworpen door Friso Kramer, zoon van Sterenbergs voorganger bij Publieke Werken, Piet Kramer. De borstweringen en balustraden bestaan uit de betonnen T-profiel waartegenaan volkanietstenen zijn geplaatst. Op het T-profiel staan dan groen geschilderde leuninkjes. Brug 820 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 833, die ten oosten van brug 820 ligt. Daarbij werd de zuidelijke oever van de afwateringstocht voorzien van een 150 meter lange keerwand bestaande uit hetzelfde materiaal. Het ontwerp dateert van 1961; in najaar 1963 gingen de eerste heipalen de grond in. Februari 1965 werd de brug opgeleverd.