Golf (beeld)

Brug 816 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen tussen de straten De Klencke en Dikninge en dateert van ongeveer 1963/1964. Deze brug maakt deel uit van een hele serie bruggen die Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken voor Buitenveldert ontwierp. Ze hebben allemaal hetzelfde uiterlijk. Zo is brug 816 een kopie van brug 815, gelegen op de grens van het Gijsbrecht van Amstelpark. Ook brug 816 heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste de breedste is. Wat bij brug 816 duidelijker naar voren komt is dat de beide brughelften los van elkaar staan: twee brugpijlers met V-vormige draagstukken sluiten op elkaar aan. Brug 816 is grotendeels van beton, net als landhoofden etc. De leuningen zijn van metaal dat groen geverfd is met daarin verwerkt een witte band tegen het doorvallen. De brug is circa twintig meter lang en 3,64 meter breed.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.

Dikninge is een straat in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert.

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

De Telecomtoren Zuidas is een straalverbindingstoren op de Zuidas in Amsterdam. De toren is aangelegd om interlokale telefonieverbindingen tot stand te brengen en is eigendom van Cellnex Netherlands B.V. (voorheen Alticom Datacenters). Cellnex heeft deze telecomtoren net als 24 andere telecom- en datatorens overgenomen van de KPN (voorheen PTT). Later is de toren voorzien van een zendmast. Vanwege omliggende hoogbouw is de toren in 2009 verhoogd van 106 meter tot 150 meter. Hoger was niet toegestaan vanwege het vliegverkeer rond Schiphol. De toren is op 120 meter hoogte voorzien van het lichtkunstwerk White Noise van Giny Vos. White Noise verwijst naar witte ruis dat hoorbaar is op analoge televisietoestellen wanneer de ontvangst wegvalt. Het lichtkunstwerk verbeeldt de oerknal, een meteorietenregen en vallende sterren en verificatiecodes die gebruikt worden in communicatie.

Gebouw Vivaldi is een bouwwerk in Amsterdam-Zuid. Het gebouw dateert uit 1967/1968 en is ontworpen door Peter de Clercq Zubli en Piet Zanstra (Bureau Zanstra, Ab Gmelig Meyling & De Clercq Zubli). Het voormalige kantoor en magazijn van Philips-Duphar Nederland NV en Phonogram Records werd gebouwd aan de Drentestraat 11. Burgemeester Ivo Samkalden opende in augustus 1968 het complex. Bij herinrichting van de buurt begin 21e eeuw kreeg de straat in 2005 een nieuwe naam Antonio Vivaldistraat, de naam van het gebouw volgde daarna. Erfgoedvereniging Heemschut Amsterdam beoordeelt het gebouw in hun brochure Post ’65 Architecteuur 1966-1990 in Amsterdam als een strak vormgegeven kantoorgebouw. Zowel eerste als tweede verdieping kennen raampartijen die diep in de gevels zijn gesitueerd, zogenaamde neggen. De begane grond kent een teruggetrokken gevel, waardoor in combinatie met de betonnen kolommen een galerij-idee ontstaat. De voorgevel wordt opgesierd door een luifel. De zijgevel laat eenzelfde patroon zien, maar heeft ter hoogte van het trappenhuis een onderbreking in de strakke gevel. Bij een gehouden renovatie zijn onderdelen aan de dakopbouw toegevoegd zonder dat zij van invloed zijn voor het uiterlijk. Breevast heeft hier haar hoofdkantoor. Het gebouw staat er dus vijftig jaar langer dan het hoofdkantoor van het Europees Geneesmiddelenbureau (EMA), dat onder de naam Vivaldigebouw in 2018/2019 in rap tempo werd gebouwd.

White noise is een lichtkunstwerk op de Telecomtoren Zuidas in Amsterdam-Zuid. Het betreft een lichtinstallatie "Handschrift van het universum". Het werk van Giny Vos werd op 2009 in werking gesteld. Vos (in eigen woorden) omschreef het als een constant bewegend beeld in de uitvoering van meer dan 1000 computergestuurde LEDs in weergave van planeten, sterren, meteorieten en explosies. Dit wordt afgewisseld met in code staande letters en cijfers, hetgeen een weergave is van communicatie. Alles vindt plaats vanuit vijf platforms. Vos liet zich inspireren door het gebruik van de toren, zelfstudie in astronomie en kosmologie en heeft ook Vincent Icke geraadpleegd. Talloze foto’s van het heelal gingen door haar vingers. De opdracht kwam het Virtueel Museum Zuidas, Vos werkte er twee jaar aan en moest daarbij rekening houden met omwonenden, die vreesden voor meer lichtvervuiling. Een van de reden tot plaatsing was dat de communicatietoren, in Amsterdam bekend als KPN-toren of Cellnex-toren in 2008 verhoogd was om te blijven functioneren. In verband met de bouw op de Zuidas met al haar hoogbouw, dreigde de toren haar functie te verliezen. De toren werd met 38 meter verhoogd tot 148 meter onder begeleiding van architect Christof Schwencke. Het lichtwerk stokte in 2018, de LEDs stonden bloot aan weersinvloeden. Herstel begon in 2018 en kon pas afgerond worden in december 2020. Reparatie werd geplaagd door defecte liften, missende onderdelen en de coronapandemie. Restauratie werd mede bekostigd door Cellnex in samenwerking met gemeente en de firma Rena. De kunstenares won er in 2009 de Amsterdamse Straatkunstprijs mee. In Amsterdam zijn meerder kunstwerken van Giny Vos te vinden, echter meestal inpandig geplaatst. The white cube in de Nieuwezijds Armsteeg is echter juist geplaatst vanwege haar zichtbaarheid.

Aan de Europaboulevard in Amsterdam-Buitenveldert staat een titelloos kunstwerk. De creatie van Eugène van Lamsweerde staat op een grasveld tussen twee flats aan genoemde straat, die het adres Weerdestein dragen. Het werk bestaat uit schijnbaar eendimensionale lijnen (horizontaal, verticaal en diagonaal), een tweedimensionaal vlak (enigszins rechthoekig met schuine punt naar beneden) en een driedimensionale kubus (schuingeplaatst). Het staketsel raakt op drie punten de grond. Het gebruikte materiaal is geslepen roestvast staal.

Brug 837 is een vaste brug in Amsterdam, Buitenveldert. De brug was in opzet een voetbrug tussen de Europaboulevard en de Drentestraat over een afwateringstocht langs die eerste. In 1968 kwam Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken met een vaste brug. Zij was geplaatst tussen betonnen landhoofden en borstweringen. Ze had een lengte van 7,20 meter. In het midden was er een lichtgrijze brugpijler van 60 cm breedte waarop zich een donkergrijze V-vorm bevond, die het rijdek droeg. Het geheel was afgewerkt met witte brugleuningen met zwarte topbalk tussen zwarte balusters. De brug was vier meter breed en leidde onder andere naar de PTT-zendmast. In de 21e eeuw ging de gehele omgeving op de schop in verband met de ontwikkeling van de Zuidas. Kantoortorens werden uit de grond gestampt en het stratenplan werd gewijzigd. De Drentestraat is van de Amsterdamse kaart verdwenen, nieuw is de Barbara Strozzilaan. Eigenlijk herinnert alleen de naam Drentepark aan de straat. Dat was eerst nog een parkje, maar werd in 1988 in gebruik als keerlus van tramlijn 4 bij Station Amsterdam RAI. Drentepark werd daarna de naam van een bedrijventerrein tussen de Rijksweg 10/Rondweg Amsterdam en de De Boelelaan, waarbij de oostgrens ligt bij diezelfde Europaboulevard en de westgrens bij de Antonio Vivaldistraat. Van 2004 tot 2006 werd er vervolgens gebouwd aan kantoorgebouw Eurocenter II. Daarbij sneuvelde vermoedelijk ook de brug van Sterenburg. Vanaf 2006 liggen er voor de gehele ongeveer vijftig meter lange gevel van Eurocenter II stalen roosters op stalen balken. Alleen aan het zuideinde is nog een betonstructuur te zien. Het terrein tussen Eorocenter en de Rijkweg is dan nog in ontwikkeling met onder andere de bouw van het Vivaldigebouw (genoemd naar de Antonio Vivaldistraat) voor het Europees Geneesmiddelenbureau. Als brug zijn alleen het noordelijke en zuidelijke uiteinden in gebruik; het noordelijke ligt dan op de plaats van de oude brug 837 en is toegankelijk voor voetgangers en fietsers.

Tommaso Albinonistraat 200-204 te Amsterdam, is een 55 meter hoog gebouw aan de Tommaso Albinonistraat in Amsterdam-Zuid, wijk Zuidas.

Weerdestein is een straat in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen in de wijk Buitenveldert. De straat kreeg haar naam per raadsbesluit van 14 juni 1961. Ze werd daarbij vernoemd naar kasteel Weerdesteyn bij Langbroek, Utrecht. De straat begint in het noorden bij de Arent Janszoon Ernststraat en eindigt in het zuiden bij een fietspad geheten Hinderstein. De bebouwing aan Weerdestein bestaat uit drie grote flatgebouwen uit 1968/1969, ontworpen door Piet Zanstra. De drie flats staan dwars op en aan de oostzijde van Weerdestein en staan met hun oostgevel tegen de Europaboulevard aan. De huisnummers aan Weerdestein lopen aaneengesloten op van 1 tot en met 224, waarbij alleen huisnummer 117 ontbreekt. De noordzijde van de noordelijkste flat kreeg adressen aan de Arent Janszoon Ernststraat (nrs. 1-53 oneven). In deze flat bevond zich tot voor kort onder meer het kantoor van Hillen & Roosen. In de flats zijn woningen, kantoren en praktijkruimten ondergebracht. In de plint van het gebouw bevinden zich bergingen en kantoren. De ruimten tussen de flats zijn bestemd voor uitpandige parkeerplaatsen en grasvelden. Op een van de grasvelden staat een kunstwerk zonder titel van Eugène van Lamsweerde.

Pendulum is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld verscheen in het kader van de percentageregeling van de Rijksgebouwendienst bij de bouw van het Vivaldigebouw voor het nieuwe adres van Europees Geneesmiddelenbureau aan de Domenico Scarlattilaan 6. Er werd een wedstrijd uitgeschreven die Gijs Assmann won. Hijzelf is van mening dat hij onder meer gekozen werd omdat hij zich niet terugtrok in een atelier, maar gesprekken voerde met het personeel dat de overstap maakte van Londen (oude vestiging) naar Amsterdam (nieuwe vestiging). Hij stelde diverse werken voor; de kunstcommissie koos uiteindelijk voor Pendulum. Assmann kwam met een voor hem nieuwe uiting, alhoewel ook gelijkenissen met ouder werk te zien zouden zijn. Die basiszaken zijn knopen, slierten, zweven en vliegen, balans/evenwicht in het kunstwerk. Afwijkend is de vorm en ook het materiaal was nieuw voor hem. Hij zelf omschreef het beeld als lijntekening en volumineus zonder volume. Het is hoog, breed en diep maar tegelijkertijd leeg. Het overgrote deel van het beeld is lucht. Door hoogglanzend gepolijst roestvast staal te gebruiken weerspiegelt het gebouw in delen van de slingerende buis; bij elke beweging van de kijker verandert daardoor het beeld. Assmann liet zich inspireren door de structuur van enzymen, en de transparantie die het bureau moet uitstralen. Het beeld is gefabriceerd bij een gieterij in Pirna en werd in maart 2020 per dieplader naar Amsterdam vervoerd. In het negen meter hoge beeld is een buis van 54 meter lengte verwerkt met een totaal gewicht van 9000 kilogram.