Weerdestein (Amsterdam)

Aan de Europaboulevard in Amsterdam-Buitenveldert staat een titelloos kunstwerk. De creatie van Eugène van Lamsweerde staat op een grasveld tussen twee flats aan genoemde straat, die het adres Weerdestein dragen. Het werk bestaat uit schijnbaar eendimensionale lijnen (horizontaal, verticaal en diagonaal), een tweedimensionaal vlak (enigszins rechthoekig met schuine punt naar beneden) en een driedimensionale kubus (schuingeplaatst). Het staketsel raakt op drie punten de grond. Het gebruikte materiaal is geslepen roestvast staal.

Brug 817 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen tussen de straat Rhijnestein en het Gijsbrecht van Aemstelpark en dateert van ongeveer 1963/1964. Deze brug maakt deel uit van een hele serie bruggen die Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken voor Buitenveldert ontwierp. Ze hebben allemaal hetzelfde uiterlijk. Zo is brug 817 een kopie van brug 816, elders in de wijk. Ook brug 817 heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste de breedste is. De brug is opgebouwd uit twee helften op brugpijlers in V-vormige draagstukken. Brug 817 is grotendeels van beton, net als landhoofden etc. De leuningen zijn van metaal dat groen geverfd is met daarin verwerkt een witte band tegen het doorvallen. De brug is circa twintig meter lang en 3,64 meter breed.

Brug 840 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze vaste brug is een van de verbindingen in brugvorm tussen de Europaboulevard en het Amstelpark in de wijk Buitenveldert. Ze ligt in het verlengde van de Arent Janszoon Ernststraat. De brug is gelegen over een afwateringstocht. Ze vormt daarbij ook de hoofdingang van het park. Het park wordt ’s avonds bij schemering afgesloten; de toegang is dan ook voorzien van metalen hekwerken. Het park is alleen toegankelijk voor voetgangers, maar over de brug kunnen ook voertuigen rijden voor bijvoorbeeld onderhoud, ook nooddiensten kunnen via deze brug het park bedienen. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg (gedateerd 9 december 1969), werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp een bijna geheel betonnen brug; paalfundering (65 heipalen), liggers, borstweringen, balustrades, landhoofdenen ook de bloembak zijn van beton. De hekwerken zijn van metaal; de brugleuningen en leuningen van de terrasjes zijn van hout. Opvallende details aan de brug: twee terrassen op de westelijke oever twee lichtmasten, geïntegreerd onderdeel van de brug en staande op verlengingen van de brugpijler een betonnen bloembak en kubistische sculpturen een juist ronde en geheel open kiosk op de westelijke oever een metalen busje aan de brugleuning. Brug 840 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 841, ingang aan de Amsteldijk.

Dikninge is een straat in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert.

Golf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld, waarvan de maker vooralsnog onbekend is, is verwerkt in de toegang tot een opleidingscomplex aan De Klencke. Hier stond vanaf de jaren zestig een school, die in het begin van de jaren tachtig werd afgebroken. Bij de nieuwbouw van rond 1983 werd een betonnen sculptuur nabij de ingang geplaatst, die de vorm heeft van een golf of geluidsgolf. De golf zelf is van kalksteen met een ruw golvend oppervlak, de sokkel is een gepolijst kubusvormig betonblok. De golf contrasteert door haar vorm met het gebouw; de sokkel sluit juist aan bij het hoekige gebouw. De neerwaartse slag van de golf ligt in een uitsparing van het betonblok. Golf en sokkel worden op hun beurt doorsneden door een eveneens gepolijst rechthoekig betonblok. Het beeld is voorzien van een monogram: "WB 84".

De Rode brug (brug 836) in Amsterdam-Zuid is zowel een bouwkundig als een artistiek kunstwerk. De rode brug, vernoemd naar zijn kleur, verzorgt voor voetgangers de verbinding tussen de Europaboulevard en het Amstelpark ter hoogte van de Van Nijenrodeweg. Er zijn meer verbindingen over het water, maar deze is aangelegd uitsluitend voor voetgangers. De brug werd in 2005/2006 neergelegd naar een ontwerp van ipv Delft en kunstenaar Stefan Strauss. Zij lieten zich inspireren door voetgangersbruggen in de Verenigde Staten. De brug vormt met haar rode kleur een opvallende verschijning. Bovendien is de vorm van de brug afwijkend. Ze heeft aan de zuidkant een gangbare leuning meegekregen. Tussen stalen balusters lopen rode houten planken als relingen tot gangbare hoogte. Aan de noordzijde vormt de leuning tevens de dragende constructie van een afdak dat boven de daadwerkelijke brug loopt. Ook deze leuning en het afdak bestaan uit staal en rood geschilderd hout. Aan de oostzijde van de brug is voorts in het verlengde van beide leuningen en afdak een soort tunnel gecreëerd, waardoor de brug een half uur voor zonsondergang afgesloten kan worden om om 8:00 weer open te gaan. De brug, ontworpen volgens de opdracht “maak een brug ongeschikt voor bromfietsen”, is voorzien van een aanmerkelijke welving. Bovendien werden er trapjes voor gelegd. Dit bleek na oplevering echter ook onoverkomelijk te zijn voor mensen die zich in een rolstoel voortbewegen. Bewoners van een nabijgelegen zorgcentrum kregen het voor elkaar dat die trapjes omgezet werden in hellingen naar de brug. Die hellingen bleken echter te steil voor mensen die slecht ter been zijn of zich via rolstoel voortbewegen. Er werd nog overwogen er een platte brug naast te leggen, maar ook deze moet dan afgesloten kunnen worden. Om die brug over te kunnen moest dan een sleutel gehaald worden bij een post die ligt bij een andere toegangsbrug tot het park. De platte brug werd daarmee een overbodig object en kwam er dan ook niet. Ook bij sneeuw en ijs wordt de brug een haast onneembaar obstakel. De brug is medegefinancierd door het Amsterdams Fonds voor de kunst en maakt onderdeel uit van een project van kunstzinnige toegangen tot het park. Amsterdam heeft nog een brug die officieus de titel 'Rode brug' kreeg: de Pythonbrug.

Brug 816 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen tussen de straten De Klencke en Dikninge en dateert van ongeveer 1963/1964. Deze brug maakt deel uit van een hele serie bruggen die Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken voor Buitenveldert ontwierp. Ze hebben allemaal hetzelfde uiterlijk. Zo is brug 816 een kopie van brug 815, gelegen op de grens van het Gijsbrecht van Amstelpark. Ook brug 816 heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste de breedste is. Wat bij brug 816 duidelijker naar voren komt is dat de beide brughelften los van elkaar staan: twee brugpijlers met V-vormige draagstukken sluiten op elkaar aan. Brug 816 is grotendeels van beton, net als landhoofden etc. De leuningen zijn van metaal dat groen geverfd is met daarin verwerkt een witte band tegen het doorvallen. De brug is circa twintig meter lang en 3,64 meter breed.

Brug 482 is een kunstwerk in Buitenveldert, Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen in het Amstelpark. Het is een zogenaamde dubbeldeksbrug, twee gescheiden verkeersstromen boven elkaar, al is dat hier beperkt tot voetgangers (het Amstelpark is voetgangersgebied). De brug is de enige toevoer naar en afvoer vanaf het doolhof dat op een eiland ligt. De brug vormt daarbij een onderdeel van het doolhof. Iemand die via het benedendek het doolhof betreedt en het doolhof doorloopt, komt vervolgens via het bovendek terug, en omgekeerd. Bij oplevering van de brug was er nog een verplichte looprichting; dit in verband met de te verwachten drukte tijdens Floriade 1972. Op het doolhofeiland kan men via gangbare paden niet direct van beneden- naar bovendek klimmen. De officieuze bijnaam is Doolhofbrug. De oorspronkelijke bruggen in en naar het Amstelpark werden ontworpen door de Dienst der Publieke Werken. Voor deze brug werd het architectencollectief Oyevaar, Stolle en Van Gool ingeschakeld, waarmee samengewerkt werd. Het kunstwerk wordt gedragen door een houten paalfundering met betonnen opzetstukken (22 heipalen). Er werd bijna het gehele jaar 1971 aan gewerkt. Op de fundering zijn betonnen landhoofden gebouwd waartussen betonnen liggers kwamen. Het enige andere materiaal dat gebruikt is is metaal voor de toegangshekjes van de brug. Voor de breedte van de doorvaart wordt 7,5 meter vermeld, maar de doorvaarthoogte is met minder dan 20 cm een onneembaar obstakel.

Brug 865 is een vaste voetgangersbrug in Amsterdam-Zuid. De brug werd aangelegd in het kader van het project Vivaldi in het totaalproject Zuidas. De brug is gelegen over de De Boelegracht een gracht die de afwatering moet verzorgen in een verder versteend bebouwd gebied. De brug vormt de verbinding tussen De Boelelaan en het eerste pand daaraan; het Holiday Inn De Boelelaan 2. Tot 2007 lag er aan de zuid- en oostzijde van het hotel een vijver die samen met de Spoorslagsloot diende voor opvang van overtollig water. Door verdere verstening van het gebied was een grotere bassin nodig. Dit werd bereikt door in fasen de De Boelegracht te graven, eerst van de Europaboulevard tot aan de Tomasso Albinonistraat. Daarmee zou het hotel beroofd worden van haar direct toegang van voetgangers. Om gasten een directe verbinding van en naar de De Boelelaan, een belangrijke verkeersweg hier, te geven werd brug 865 gebouwd. Het werd een atypische brug. De brug heeft de vorm van een welfbrug, waarbij de welving hoekig is uitgevoerd. Aan de westzijde heeft de brug in het midden een knik; aan de oostzijde is ook in hoekige vorm een zitje annex balkon geplaatst, dat ook weer wijkt van een "rechte" brug. De borstweringen en balustraden zijn bekleed met gezaagde straatklinkers, die in drie kleuren variëren van rood naar bruin, ook de texturen kennen twee varianten. De bovenlagen van de borstweringen/balustraden zijn eveneens enigszins schuin geplaatst hellend naar het westen toe. De brug wordt door hun ontwerpers Karres en Brands omschreven als monolithisch. Opvallend voor 2007 is het brugnummer 865. Brug 864 en brug 866 dateren beide uit 1977/1978.

Holiday Inn Amsterdam (voorheen genaamd: Esso Motor Hotel Amsterdam, en vanaf 1975 het Amsterdam Crest Hotel) was een hotel aan De Boelelaan, in het stadsdeel Zuid in Amsterdam. Anno 2023 staat het gebouw er nog steeds en wordt het gebruikt als opvangplek voor vluchtelingen.

Brug 819 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Ondanks het brugnummer wijst op een brug uit de beginjaren zestig is ze van later jaren. Ze ligt in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Het oostelijk deel van het park was in de loop der jaren dichtgegroeid, zodat er rond 2005 onvoldoende recreatiemogelijkheden waren, was de mening van de buurt. Onder supervisie van Oranjewoud Realisatie werd dat gedeelte van het park aangepast aan de verlangens van de buurtbewoners. De financiering kwam uit een overschotje dat men had weten te bereiken bij de aanpak van de Zuidas. Bij de bebouwing daarvan was een deel van het wateroppervlak verloren gegaan en dat wenste de gemeente Amsterdam terug te krijgen. Daartoe werd een deel van het oostelijke deel van park afgegraven en omgewerkt tot vijver. Over de uitgang van de vijver naar de parksingel werd vervolgens een brug gelegd. Deze brug wijkt af van de bruggen die Dirk Sterenberg met de Dienst der Publieke Werken heeft ontworpen. Die platte bruggen gedragen door brugpijlers kregen steevast een witte betonnen overspanning met daarop groen/witte brugleuningen. Brug 819 kreeg een grijs uiterlijk, een lichte welving en geen pijler(s). Het brugnummer 819 werd in 1962 voor aanduiding van een duiker in de Europaboulevard, maar die is in diezelfde periode weer gesloopt vanwege bouwwerkzaamheden aldaar.

De Ben Ali Libibrug (brug 838) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De tien meter brede voetgangersbrug is gelegen in het Amstelpark en voert over een binnenwater in het park. Ze is gelegen nabij Het Doolhof in het park. De brug ligt daarbij scheef over het water heen. De landhoofden zijn van beton, net als de paalfundering, juk en brugpijlers die de overspanning dragen. Die overspanning is net als de balustraden van hout en bestaat uit gelijkvormige balken. De balustrades van Azobe worden gedragen door dwarshouten. Het loop- en rijdek bestaat uit houten planken. De brug is ongeveer twintig meter lang. De brug dateert van eind 1970 begin 1971 toen het beginnend park ingericht werd voor de Floriade 1972. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. De brug ging tientallen jaren anoniem door het leven, alleen aangeduid met haar nummer 838. In 2016 kon de burgerij voorstellen indienen tot naamgeving van die anonieme bruggen. De gemeente gaf in maart 2017 goedkeuring aan de inzending voor een vernoeming naar de in de Tweede Wereldoorlog vermoorde goochelaar Ben Ali Libi, een pseudoniem van Michel Velleman.