Brug 817

Brug 819 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Ondanks het brugnummer wijst op een brug uit de beginjaren zestig is ze van later jaren. Ze ligt in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Het oostelijk deel van het park was in de loop der jaren dichtgegroeid, zodat er rond 2005 onvoldoende recreatiemogelijkheden waren, was de mening van de buurt. Onder supervisie van Oranjewoud Realisatie werd dat gedeelte van het park aangepast aan de verlangens van de buurtbewoners. De financiering kwam uit een overschotje dat men had weten te bereiken bij de aanpak van de Zuidas. Bij de bebouwing daarvan was een deel van het wateroppervlak verloren gegaan en dat wenste de gemeente Amsterdam terug te krijgen. Daartoe werd een deel van het oostelijke deel van park afgegraven en omgewerkt tot vijver. Over de uitgang van de vijver naar de parksingel werd vervolgens een brug gelegd. Deze brug wijkt af van de bruggen die Dirk Sterenberg met de Dienst der Publieke Werken heeft ontworpen. Die platte bruggen gedragen door brugpijlers kregen steevast een witte betonnen overspanning met daarop groen/witte brugleuningen. Brug 819 kreeg een grijs uiterlijk, een lichte welving en geen pijler(s). Het brugnummer 819 werd in 1962 voor aanduiding van een duiker in de Europaboulevard, maar die is in diezelfde periode weer gesloopt vanwege bouwwerkzaamheden aldaar.

Wamberg is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat werd aangelegd in het Algemeen Uitbreidingsplan van Cor van Eesteren voor Buitenveldert, hij ging er ook zelf wonen (Weldam 11). Start van de bouw van de wijk ligt omstreeks 1958. tot dan toe dienden de terrein voornamelijk tot land-, tuinbouw en veeteelt. Het oprukkende Amsterdam had echter ruimte nodig voor het toenemend aantal bewoners. Er werd hier snel gebouwd aan portiekwoningen in zogenaamde halfhoge flats. Voor de huizen aan Wamberg 1-32 (aaneengesloten genummerd) leverde dat standaardwoningen op ontworpen door Adolph Eibink en jan Brouwer (orde 2 (1963)). Architectonisch meer gewaardeerd wordt de torenflat Wamberg 35-85 van architectenduo Henk Brakel en Wijbrand Buma (orde 1 91967-1969)). De straat geldt als standaardstraat in dit deel van Buitenveldert. In de straat is op de hoek met Bouvigny een plaquette ingemetseld omtrent de “eerste steenlegging”:De eerste steen voor Tuinstad Buitenveldert is in deze gevel gemetseld op 2 juni 1956 door Dr.M.J.Prinsen, commissaris der koningin in de provincie Noord-Holland. Wamberg is vernoemd naar Wamberg, edelmanshuis en omliggende tuinen in Berlicum; Bouvigne naar een kasteel nabij Ginneken.

Weerdestein is een straat in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen in de wijk Buitenveldert. De straat kreeg haar naam per raadsbesluit van 14 juni 1961. Ze werd daarbij vernoemd naar kasteel Weerdesteyn bij Langbroek, Utrecht. De straat begint in het noorden bij de Arent Janszoon Ernststraat en eindigt in het zuiden bij een fietspad geheten Hinderstein. De bebouwing aan Weerdestein bestaat uit drie grote flatgebouwen uit 1968/1969, ontworpen door Piet Zanstra. De drie flats staan dwars op en aan de oostzijde van Weerdestein en staan met hun oostgevel tegen de Europaboulevard aan. De huisnummers aan Weerdestein lopen aaneengesloten op van 1 tot en met 224, waarbij alleen huisnummer 117 ontbreekt. De noordzijde van de noordelijkste flat kreeg adressen aan de Arent Janszoon Ernststraat (nrs. 1-53 oneven). In deze flat bevond zich tot voor kort onder meer het kantoor van Hillen & Roosen. In de flats zijn woningen, kantoren en praktijkruimten ondergebracht. In de plint van het gebouw bevinden zich bergingen en kantoren. De ruimten tussen de flats zijn bestemd voor uitpandige parkeerplaatsen en grasvelden. Op een van de grasvelden staat een kunstwerk zonder titel van Eugène van Lamsweerde.

Dikninge is een straat in Amsterdam-Zuid, Buitenveldert.

Aan de Europaboulevard in Amsterdam-Buitenveldert staat een titelloos kunstwerk. De creatie van Eugène van Lamsweerde staat op een grasveld tussen twee flats aan genoemde straat, die het adres Weerdestein dragen. Het werk bestaat uit schijnbaar eendimensionale lijnen (horizontaal, verticaal en diagonaal), een tweedimensionaal vlak (enigszins rechthoekig met schuine punt naar beneden) en een driedimensionale kubus (schuingeplaatst). Het staketsel raakt op drie punten de grond. Het gebruikte materiaal is geslepen roestvast staal.

Tongelaer is een straat in Amsterdam-Zuid.

Brug 816 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen tussen de straten De Klencke en Dikninge en dateert van ongeveer 1963/1964. Deze brug maakt deel uit van een hele serie bruggen die Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken voor Buitenveldert ontwierp. Ze hebben allemaal hetzelfde uiterlijk. Zo is brug 816 een kopie van brug 815, gelegen op de grens van het Gijsbrecht van Amstelpark. Ook brug 816 heeft drie doorvaarten, waarvan de middelste de breedste is. Wat bij brug 816 duidelijker naar voren komt is dat de beide brughelften los van elkaar staan: twee brugpijlers met V-vormige draagstukken sluiten op elkaar aan. Brug 816 is grotendeels van beton, net als landhoofden etc. De leuningen zijn van metaal dat groen geverfd is met daarin verwerkt een witte band tegen het doorvallen. De brug is circa twintig meter lang en 3,64 meter breed.

Golf is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het beeld, waarvan de maker vooralsnog onbekend is, is verwerkt in de toegang tot een opleidingscomplex aan De Klencke. Hier stond vanaf de jaren zestig een school, die in het begin van de jaren tachtig werd afgebroken. Bij de nieuwbouw van rond 1983 werd een betonnen sculptuur nabij de ingang geplaatst, die de vorm heeft van een golf of geluidsgolf. De golf zelf is van kalksteen met een ruw golvend oppervlak, de sokkel is een gepolijst kubusvormig betonblok. De golf contrasteert door haar vorm met het gebouw; de sokkel sluit juist aan bij het hoekige gebouw. De neerwaartse slag van de golf ligt in een uitsparing van het betonblok. Golf en sokkel worden op hun beurt doorsneden door een eveneens gepolijst rechthoekig betonblok. Het beeld is voorzien van een monogram: "WB 84".

De Rode brug (brug 836) in Amsterdam-Zuid is zowel een bouwkundig als een artistiek kunstwerk. De rode brug, vernoemd naar zijn kleur, verzorgt voor voetgangers de verbinding tussen de Europaboulevard en het Amstelpark ter hoogte van de Van Nijenrodeweg. Er zijn meer verbindingen over het water, maar deze is aangelegd uitsluitend voor voetgangers. De brug werd in 2005/2006 neergelegd naar een ontwerp van ipv Delft en kunstenaar Stefan Strauss. Zij lieten zich inspireren door voetgangersbruggen in de Verenigde Staten. De brug vormt met haar rode kleur een opvallende verschijning. Bovendien is de vorm van de brug afwijkend. Ze heeft aan de zuidkant een gangbare leuning meegekregen. Tussen stalen balusters lopen rode houten planken als relingen tot gangbare hoogte. Aan de noordzijde vormt de leuning tevens de dragende constructie van een afdak dat boven de daadwerkelijke brug loopt. Ook deze leuning en het afdak bestaan uit staal en rood geschilderd hout. Aan de oostzijde van de brug is voorts in het verlengde van beide leuningen en afdak een soort tunnel gecreëerd, waardoor de brug een half uur voor zonsondergang afgesloten kan worden om om 8:00 weer open te gaan. De brug, ontworpen volgens de opdracht “maak een brug ongeschikt voor bromfietsen”, is voorzien van een aanmerkelijke welving. Bovendien werden er trapjes voor gelegd. Dit bleek na oplevering echter ook onoverkomelijk te zijn voor mensen die zich in een rolstoel voortbewegen. Bewoners van een nabijgelegen zorgcentrum kregen het voor elkaar dat die trapjes omgezet werden in hellingen naar de brug. Die hellingen bleken echter te steil voor mensen die slecht ter been zijn of zich via rolstoel voortbewegen. Er werd nog overwogen er een platte brug naast te leggen, maar ook deze moet dan afgesloten kunnen worden. Om die brug over te kunnen moest dan een sleutel gehaald worden bij een post die ligt bij een andere toegangsbrug tot het park. De platte brug werd daarmee een overbodig object en kwam er dan ook niet. Ook bij sneeuw en ijs wordt de brug een haast onneembaar obstakel. De brug is medegefinancierd door het Amsterdams Fonds voor de kunst en maakt onderdeel uit van een project van kunstzinnige toegangen tot het park. Amsterdam heeft nog een brug die officieus de titel 'Rode brug' kreeg: de Pythonbrug.

Brug 840 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Deze vaste brug is een van de verbindingen in brugvorm tussen de Europaboulevard en het Amstelpark in de wijk Buitenveldert. Ze ligt in het verlengde van de Arent Janszoon Ernststraat. De brug is gelegen over een afwateringstocht. Ze vormt daarbij ook de hoofdingang van het park. Het park wordt ’s avonds bij schemering afgesloten; de toegang is dan ook voorzien van metalen hekwerken. Het park is alleen toegankelijk voor voetgangers, maar over de brug kunnen ook voertuigen rijden voor bijvoorbeeld onderhoud, ook nooddiensten kunnen via deze brug het park bedienen. De brug is ontworpen door Dirk Sterenberg (gedateerd 9 december 1969), werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp een bijna geheel betonnen brug; paalfundering (65 heipalen), liggers, borstweringen, balustrades, landhoofdenen ook de bloembak zijn van beton. De hekwerken zijn van metaal; de brugleuningen en leuningen van de terrasjes zijn van hout. Opvallende details aan de brug: twee terrassen op de westelijke oever twee lichtmasten, geïntegreerd onderdeel van de brug en staande op verlengingen van de brugpijler een betonnen bloembak en kubistische sculpturen een juist ronde en geheel open kiosk op de westelijke oever een metalen busje aan de brugleuning. Brug 840 werd gelijktijdig gebouwd met Brug 841, ingang aan de Amsteldijk.

Brug 1802 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug geeft vanuit het Rotterdamsepad toegang tot het voetpad Enzerinck in het Gijsbrecht van Aemstelpark. Ze ligt over een water dat in de volle lengte in genoemd park ligt. Het park werd aangelegd in de periode 1958-1968, maar deze brug is van aanzienlijk jongere datum. Op deze plaats was namelijk in 1932 de Rijksweg 3 naar Rotterdam gepland, maar nooit uitgevoerd. In verband met stadsverdichting werd in het midden van de jaren 80 ten noorden van het park een buurt volgebouwd op het terrein van die rijksweg en werd tevens een verbinding met het park gemaakt. Alle bruggen in en naar het park waren toen nog van de hand van architect Dirk Sterenberg, werkend voor dan wel bij de Dienst der Publieke Werken. In 1986 was Sterenberg werkend als zelfstandig architect, maar werd toch gevraagd bruggen voor Amsterdam te blijven ontwerpen (in 2008 waren er 173 bruggen in Amsterdam ontworpen door hem). Hij kwam met twee betonnen liggerbruggen (brug 1801 en brug 1802 vormen een duo). De brug heeft in 2019 lichtgrijze borstweringen en groene balustrades. Die balustrades waren bij de oplevering overigens rood, maar werden later groen geschilderd (veel bruggen in Buitenveldert hebben groene leuningen/balustrades). De overspanning wordt gedragen door een brugpijler in het midden. Die brugpijler, een soort juk, is breder dan de overspanning en vormt de ondergrond van een lantaarnpaal. De brug landt in het zuiden op een soort plateau van waaruit uit naar beide kanten steigers vertrekken. Aan die zuidkant staat de Stadsdeelwerf Buitenveldert uit 2009 van Felix Claus en Jaap Graber, winnaar van de Amsterdamse Architectuur Prijs 2009. Op verzoek van buurtbewoners werd er op 15 september 2020 een gedenktegel bij de brug geplaatst. De steen moet de herinnering levend houden aan buurtbewoonster Rinia Chitanie die hier op 21 april 2019 slachtoffer werd van verkrachting, mishandeling, doodslag. Twee maanden later overleed ze aan haar verwondingen.

Op de kruising van de Europaboulevard en de Van Boshuizenstraat in Amsterdam-Buitenveldert staat een titelloos kunstwerk. Deze driedelige schepping van Alfred Eikelenboom staat op een rotonde. Het is samengesteld uit een pilaar met een daaromheen gedrapeerde kabel geplaatst op een betonnen plaat een bol op een betonnen plaat, door de bol lijkt een kogel te zijn geschoten; rondom de inslag is de bol naar binnengedrukt; aan het uiteinde is alleen het uitgangsgat te zien een bouwwerk met afdaken met daaronder een soort traliewerken. De eerste twee zijn helrood; het derde is rood, zwart en grijs. Het zijn zogenaamde utopische modellen, een kruising tussen kunstwerk en architectuur. De gebruikte vormen komen vaker voor in het oeuvre van de kunstenaar, niet alleen als beelden, hij gebruikte zo ook in zeefdrukken etc.