Brug 671

Brug 674 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in het Rembrandtpark, dat hier alleen toegankelijk is voor voetgangers. De brug ligt buiten de doorgaande routes in het park. Ze ligt in een voetpad dat langs de vijver achter het Ringparkgebouw met haar (bouwkundig) uitstekende recreatiezaal. Bij de planning is iets misgegaan; de brug ligt in alleen een voetpad, maar kent zelf een scheiding tussen voetpad (grijs) en fietspad (roze). De brug is bijna drie keer zo breed als het voetpad dat er naar toe leidt. Vanaf de definitieve opening van het park in 1974 lag er een houten brug over de waterweg die van noord naar zuid door het park loopt. Deze brug, net als het park van de tekentafel Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken, bestond uit houten liggers met houten balustrades in de vorm van donkerbruine balken. De hoogte was door tuinarchitecte Janneke Willemsen zo gekozen, dat gehurkte schaatsers onder de brug door konden. De houten bruggen waren rond 2000 aan vervanging toe; ze waren vermolmd. Royal HaskoningDHV, met ontwerpers Syb van Breda, Joris Smits en René Rijkers, kwam met een soort standaardbrug voor het park. Zij bestaan uit een cortenstalen brugdek waarop de glazen borstwering/balustrades steunen. Het is een in materiaal duurzame brug, want de gebruikte materialen zijn recyclebaar. De relatief lichte constructie kon gezet worden op de oude fundering, zodat tijd en materiaal uitgespaard konden worden. Die bruggen liggen wel lager over het water. De doorzichtige balustraden werden al snel doelwit van graffiti en vandalisme. De brug is voor wat betreft uiterlijk een zuster van Brug 660.

Brug 2401 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het bouwwerk houdt het midden tussen een brug en duiker.

De Duizendste brug (brug 684) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze overspant de Postjeswetering en vormt daarmee de verbinding tussen de Antillenstraat in de Surinamebuurt en het Rembrandtpark. De brug is de grotere zus van brug 682 en brug 683 en die analogie volgend ook een dochter van de Torontobrug. Ten noordoosten van de brug staat de voormalige Arminiuskerk, een gemeentelijk monument. Brug 1000 ligt in Amsterdam-Noord.

Brug 2400 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De term kunstwerk kan hier uitgelegd worden in zowel de kunstzinnige en bouwkundige betekenis. De brug is weliswaar van beton, maar heeft de vorm van een touwbrug.

Rembrandt Park One is een bedrijvencentrum in Amsterdam Nieuw-West. Het gebouw ging tot 2019 als Ringpark door het leven.

De Ahmed Zianibrug (brug 386) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Cornelis Lelylaan in de Stadsroute 106. Vanuit de stad gezien overspant ze eerst een fietspad tussen Postjeskade en Warmondstraat, vervolgens de Postjeswetering / Westlandgracht, dan een fietspad in een doorgaande route in het Rembrandtpark en dan nog een sloot langs dat park.

Brug 688 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Hoewel genummerd als brug, is zij een viaduct. Het bouwwerk is gelegen in de Cornelis Lelylaan, deel van Stadsroute 106, en verbindt de Johan Jongkindstraat met de Schipluidenlaan. De Cornelis Lelylaan werd in 1961/1962 verhoogd aangelegd om een geheel kruisingsvrije weg te verkrijgen tussen het Surinameplein en de Westelijke Tuinsteden. Daartoe werd de weg op een dijklichaam aangelegd en werden er tot het eind bij Meer en Vaart tien kunstwerken gebouwd, waaronder een van de grootste viaducten van Amsterdam destijds, brug 705 over de Johan Huizingalaan. De straat onder het viaduct droeg destijds geen naam, maar kreeg in 1963 de naam Nachtwachtlaan, naar het beroemde schilderij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn, waar hier in de buurt het Rembrandtpark naar vernoemd is. Op 14 juli 1962 opende mevrouw Didi van 't Hull-Ras, echtgenote van Wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull de Cornelis Lelylaan. Het ontwerp van de bruggen was van de Dienst der Publieke Werken. De ontwerper van de brug is niet bekend, maar het viaduct vertoont in haar uiterlijk veel overeenkomsten met brug 705 waarvan bekend is dat zij van de hand is van Dirk Sterenberg. De toenmalige stijl van de dienst is terug te vinden in het witte/blanke beton met daarop blauwe leuningen in een strak rechthoekig motief. De 'kale' overspanning bedraagt circa 18 meter, de lengte van de onderdoorgang bedraagt circa 39 meter. Ten noorden van het viaduct staat een kantoorkolos, genaamd Ringpark.

Andreas Ensemble is een woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Deze wijk wordt begrensd door de ringweg (A10) in het westen, de Westlandgracht in het zuiden en oosten en de Cornelis Lelylaan in het noorden. Het stedenbouwkundig ontwerp werd in 2006 door het Haagse architectenbureau Geurst & Schulze en de gemeente Amsterdam vervaardigd. De bouw van de wijk startte in 2008 en is voltooid in 2011.

De Nachtwachtlaan is een laan in Amsterdam-West. De straat is op 14 oktober 1964 vernoemd naar het schilderij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. De straat, die van zuid naar noord loopt vormt de westelijke grens van het Rembrandtpark. Ze werd in de loop van de jaren zeventig een parallelweg van de Ringweg-West, zonder dat ze daarmee een directe verbinding heeft. Oorspronkelijk begon de straat al bij de plaats waar de Schipluidenlaan een 90-gradenbocht maakte bij het (inmiddels gesloopte) Andreas Ziekenhuis. In dat stuk tot aan brug 688 stond nauwelijks bebouwing. Toen daar de wijk Andreas Ensemble werd gebouwd, werd dat stukje straat omgedoopt tot Hendrikje Stoffelstraat, ook al een verwijzing naar Rembrandt. De Nachtwachtlaan begint vanaf toen bij brug 688, een viaduct in de Cornelis Lelylaan. De straat kent vervolgens bebouwing meest aan de oostkant tot aan Postjesweg. Het zuidelijkste gebouw is het kantoorgebouw Ringpark van architecten Frederik Willem de Vlaming en Harry Salm, rondom de opening in 1967 beter bekend als De Rode Hoed (op het dak stond een rood reclamebord voor Nedlloyd). Daarna volgt opvallende laagbouw (één bouwlaag) van een Montessorischool. Naar het noorden toe staan vervolgens twee torenflats aan de oostkant en drie aan de westkant. Deze torenflats, met zestien bouwlagen en parkeergarages en vijftig meter hoog, maken deel uit van een complex dat werd ontworpen door Piet Zanstra, Ab Gmelig Meyling en Peter de Clercq Zubli. Dat complex bestaat uit totaal negen torenflats en twee kantoorgebouwen aan de Nachtwachtlaan en Staalmeesterslaan, de voortzetting van de Nachtwachtlaan richting noorden. Het wooncomplex, waarvoor rond 18 juni 1969 de eerste heipaal de grond inging, zou 810 woningen herbergen. In de ogen van Cornelis van Eesteren was het terrein van de straat en bebouwing nog onderdeel van het Rembrandtpark. Dat park lag lang op de tekentafel vanwege geldgebrek en zou eigenlijk pas nadat de flats klaar waren ingericht worden. Bij de bouw van de flats is rekening gehouden met een langzame overgang tussen het park en de bebouwing. De straat is lommerrijk en de parkeergarages liggen onder beplanting naar een ontwerp van de landschapsarchitecte van het park, Janneke Willemsen/Janneke Theelen.

Het Andreas Ziekenhuis was een ziekenhuis in Amsterdam Nieuw-West. Het ziekenhuis werd gebouwd ter vernieuwing van het oude Nederlands Hervormd Diaconessen Ziekenhuis / Inrichting dat gevestigd was aan de Overtoom. Het gebouw lag op de tekentafel toen er in Amsterdam op ziekenhuisgebied een overdaad aan nieuwbouw was. Het Ziekenhuis Amsterdam-Noord was bijna voltooid net als het VU Ziekenhuis in Buitenveldert. In Zuid was men nog bezig met de Pieter van Foreestkliniek en er waren ook al plannen voor het Slotervaartziekenhuis. De bestektekening was in januari 1964 klaar, maar de eerste heipaal ging pas een jaar later de grond in. Voor het ziekenhuis van circa 325 bedden werd een bedrag uitgetrokken van 27 miljoen gulden (gebouw en inventaris); het zou het modernste ziekenhuis van de stad worden. Het ontwerp kwam van Architectenbureau Duintjer en Istha, projectarchitect was Dingenis Jacob Istha (1918-2006), gespecialiseerd in ziekenhuisontwerpen. De geschatte oplevering werd in 1969, maar in april van dat jaar ging alleen de crèche voor kinderen van het verplegend personeel open. Een maand later werden de eerste patiënten overgebracht, maar er werd wel geconstateerd dat slechts de helft van het "beddenhuis" klaar was. Na een aantal maanden proefdraaien werd het ziekenhuis op 5 juni 1970 geopend, de kosten waren opgelopen tot 34 miljoen gulden. Het ziekenhuis kreeg vrijwel direct te maken met klachten met betrekking tot de bereikbaarheid. Met de auto was het redelijk goed te bereiken maar met Openbaar vervoer waren de loopafstanden te groot, was de opinie. Desalniettemin bleek het hospitaal te klein en er moesten ongeplande uitbreidingen plaatsvinden. In 1978 volgden een apotheek, een polikliniek en een afdeling intensive-care. In 1984 kreeg het een nieuw kunstniercentrum omdat dat centrum in het Wilhelminagasthuis haar deuren sloot. In tegenstelling tot de ongebreidelde uitbreidingen in de jaren zestig kwam aan het eind van de jaren tachtig aan het licht dat Amsterdam te veel ziekenhuisbedden zou hebben. Dit leidde in 1990 tot een bestuurscrisis in het Andreas, waarbij het bestuur op een fusie aanstuurde met het Slotervaartziekenhuis, de medici zagen liever een fusie met het Lucas Ziekenhuis. Er gingen vijf jaar verloren aan onderhandelingen, waarbij uiteindelijk werd gekozen voor een fusie met die laatste en wel op 1 januari 1996. Het Sint Lucas bleek moderner te zijn en overschaduwde het Andreas steeds meer. In de loop der jaren verhuisden steeds meer afdelingen naar het Sint Lucas. Op het eind diende het Andreas alleen nog als een soort verpleegafdeling, waarvan patiënten voor operaties naar het Sint Lucas of het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis werden gereden en weer terug voor de uitbehandeling. Toen de renovatie van het Sint Lucas was voltooid werd het Andreas inclusief de kapel in 2004 gesloten. Er werd nog even gedacht om het gebouw te bestemmen voor een kunstenaarscentrum, maar in 2005 ging het onder de sloophamer. Op het terrein kwam woningbouw, met de naam Andreas Ensemble. De naam van het ziekenhuis was onder meer een verwijzing naar de Amsterdamse Andreaskruizen maar ook naar de protestants-christelijke achtergrond (in latere jaren was er tevens een moskee gevestigd), leeft voor in de naam van het centraal gelegen Andreasplein in die buurt.

Het beeld van Jacoba van Tongeren is een standbeeld van Jacoba van Tongeren, gemaakt door Fabio Pravisani, ter herinnering aan Van Tongeren en de door haar geleide verzetsorganisatie Groep 2000. Het beeld staat in het plantsoen van de Antillenstraat, in de wijk de Baarsjes in Amsterdam-West, nabij de plek waar Van Tongeren in de begintijd van de Duitse bezetting van Nederland woonde (Antillenstraat 45, 1 hoog; om de hoek bij het beeld). Op de sokkel zijn drie plaquettes aangebracht. Op de voorkant een korte omschrijving van haar verzetswerk; links en rechts een lijst van leden van Groep 2000. In het beeld is een "codeboekje" verwerkt; het beeld is gesigneerd. Het beeld werd op 10 oktober 2021 officieel onthuld. Bij deze gelegenheid spraken onder meer Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam; Karel Baracs, verhalenverteller; Job Cohen, voorzitter van het Amsterdams 4-en5-mei-comité'; Paul van Tongeren, neef van Jacoba; en Sam Ghilane, actrice.

De Antillenstraat is een straat in Amsterdam-West, het gedeelte dat Amsterdam Oud-West (Westindische Buurt) wordt genoemd.