Duizendste brug

Brug 2400 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De term kunstwerk kan hier uitgelegd worden in zowel de kunstzinnige en bouwkundige betekenis. De brug is weliswaar van beton, maar heeft de vorm van een touwbrug.

De Ahmed Zianibrug (brug 386) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Cornelis Lelylaan in de Stadsroute 106. Vanuit de stad gezien overspant ze eerst een fietspad tussen Postjeskade en Warmondstraat, vervolgens de Postjeswetering / Westlandgracht, dan een fietspad in een doorgaande route in het Rembrandtpark en dan nog een sloot langs dat park.

Het beeld van Jacoba van Tongeren is een standbeeld van Jacoba van Tongeren, gemaakt door Fabio Pravisani, ter herinnering aan Van Tongeren en de door haar geleide verzetsorganisatie Groep 2000. Het beeld staat in het plantsoen van de Antillenstraat, in de wijk de Baarsjes in Amsterdam-West, nabij de plek waar Van Tongeren in de begintijd van de Duitse bezetting van Nederland woonde (Antillenstraat 45, 1 hoog; om de hoek bij het beeld). Op de sokkel zijn drie plaquettes aangebracht. Op de voorkant een korte omschrijving van haar verzetswerk; links en rechts een lijst van leden van Groep 2000. In het beeld is een "codeboekje" verwerkt; het beeld is gesigneerd. Het beeld werd op 10 oktober 2021 officieel onthuld. Bij deze gelegenheid spraken onder meer Femke Halsema, burgemeester van Amsterdam; Karel Baracs, verhalenverteller; Job Cohen, voorzitter van het Amsterdams 4-en5-mei-comité'; Paul van Tongeren, neef van Jacoba; en Sam Ghilane, actrice.

De Antillenstraat is een straat in Amsterdam-West, het gedeelte dat Amsterdam Oud-West (Westindische Buurt) wordt genoemd.

Brug 2401 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het bouwwerk houdt het midden tussen een brug en duiker.

Brug 671 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in het Rembrandtpark, dat alleen toegankelijk is voor voetgangers en fietsers. De brug ligt in een vertakking naar het westen van de doorgaande route, die het park van noord naar zuid doorsnijdt. De brug ligt over de waterweg, die het park van noord naar zuid doorsnijdt. Ze leidt naar de toegang tot het park aan de Nachtwachtlaan tussen de Montessorischool en het kantoorkolos Ringpark. Vanaf de definitieve opening van het park in 1974 lag er een houten brug over de waterweg die van noord naar zuid door het park loopt. Deze brug, net als het park van de tekentafel Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken, bestond uit houten liggers met houten balustrades in de vorm van donkerbruine balken. De hoogte was door tuinarchitecte Janneke Willemsen zo gekozen, dat gehurkte schaatsers onder de brug door konden. De houten bruggen waren rond 2000 aan vervanging toe; ze waren vermolmd. Royal HaskoningDHV, met ontwerpers Syb van Breda, Joris Smits en René Rijkers, kwam met een soort standaardbrug voor het park. Zij bestaan uit een cortenstalen brugdek waarop de glazen borstwering/balustrades steunen. Het is een in materiaal duurzame brug, want de gebruikte materialen zijn recyclebaar. De relatief lichte constructie kon gezet worden op de oude fundering, zodat tijd en materiaal uitgespaard konden worden. Die bruggen liggen wel lager over het water. De doorzichtige balustraden werden al snel doelwit van graffiti en vandalisme . De brug is voor wat betreft uiterlijk een zuster van Brug 660.

Klokkenhof is een flatgebouw in Amsterdam-Zuid. Het is gelegen op de zuidoosthoek van het Surinameplein en de Haarlemmermeerstraat, dat nog net tot Amsterdam-Zuid behoort; de grens ligt op de Cornelis Lelylaan. Het vormt sinds de oplevering een blikvanger op het plein. De omgeving kent voornamelijk woonhuizen in 3 à 4 lagen met daarop een zadeldak. Klokkenhof telt veertien etages en is circa 45 meter hoog. Het gebouw heeft sinds de oplevering een hotel-restaurant op de begane grond en eerste verdieping (het Belfort Hotel, een belfort of hallentoren is een middeleeuwse wachttoren met een stormklok). Daarboven zijn 144 flats gesitueerd voor alleenstaande werkende vrouwen. Het werd gebouwd in opdracht van aannemer/projectontwikkelaar Huibert van Saanen, die eerder betrokken was bij de bouw van Oranjehof, voor dezelfde doelgroep. Bij oplevering was er in de aanbouw een filiaal gevestigd van de Amsterdamse bibliotheken. De plannen voor het gebouw zouden uit 1959 dateren, oplevering vond plaats in 1962. De keus voor een hotel op deze plek was logisch vanwege de Cornelis Lelylaan, die in de toekomst zou gaan dienen als grote toevoerroute (Stadsroute 106) naar de binnenstad. Voor de deur van het flatgebouw ligt dan ook de brede stadsbrug brug 386 over de Westlandgracht. Het ontwerp is afkomstig van de architecten Cornelis Wegener Sleeswijk en Sijtse Johannes Sophius Wichers. Het hotelgedeelte werd in mei 1962 geopend. De naam Klokkenhof dankt zijn naam aan de beiaard, dat geplaatst is aan de bovenzijde van de noorder zijgevel. Dat speelde automatisch haar muziek af op de 28 klokken, gegoten door de Klokkengieterij Eijsbouts in het Noord-Brabantse Asten. In diezelfde noordgevel is een metershoog tegelmozaïek van Jan Goeting geïntegreerd wat de Bijbelse figuur Ruth zou voorstellen. Jarenlang was bovenop het gebouw een lichtreclame van Ennia en later Aegon te zien. Het gebouw steeg door sloop van andere "lelijke gebouwen" steeds hoger in de lijst van "Lelijkste gebouw van Amsterdam". De buurt kreeg in de jaren tien te maken met onderzoeken naar mogelijke verdichting van de stadsbebouwing. Daarbij werd onder meer gekeken of de aanwezige bebouwing nog wel aan de eisen voldeed en zo nee, of die bebouwing dan gesloopt moest worden. Om die dreiging voor te zijn liet Erfgoedvereniging Heemschut onderzoeken welke mogelijkheden er zijn om dit beeldbepalend gebouw te behouden. Stadsdeel Zuid heeft op 16 juni 2020 op verzoek die vereniging de Klokkenhof en het naastgelegen voormalige bibliotheekgebouw aangewezen als gemeentelijk monument. Het bleef daardoor in ieder geval behouden. In 2022 begon de uitwerking van de plannen om het gebouw en haar onmiddellijke omgeving te renoveren, vernieuwen (124 nieuwbouwwoningen) en daardoor te kunnen overgaan tot herontwikkeling.

Brug 674 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in het Rembrandtpark, dat hier alleen toegankelijk is voor voetgangers. De brug ligt buiten de doorgaande routes in het park. Ze ligt in een voetpad dat langs de vijver achter het Ringparkgebouw met haar (bouwkundig) uitstekende recreatiezaal. Bij de planning is iets misgegaan; de brug ligt in alleen een voetpad, maar kent zelf een scheiding tussen voetpad (grijs) en fietspad (roze). De brug is bijna drie keer zo breed als het voetpad dat er naar toe leidt. Vanaf de definitieve opening van het park in 1974 lag er een houten brug over de waterweg die van noord naar zuid door het park loopt. Deze brug, net als het park van de tekentafel Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken, bestond uit houten liggers met houten balustrades in de vorm van donkerbruine balken. De hoogte was door tuinarchitecte Janneke Willemsen zo gekozen, dat gehurkte schaatsers onder de brug door konden. De houten bruggen waren rond 2000 aan vervanging toe; ze waren vermolmd. Royal HaskoningDHV, met ontwerpers Syb van Breda, Joris Smits en René Rijkers, kwam met een soort standaardbrug voor het park. Zij bestaan uit een cortenstalen brugdek waarop de glazen borstwering/balustrades steunen. Het is een in materiaal duurzame brug, want de gebruikte materialen zijn recyclebaar. De relatief lichte constructie kon gezet worden op de oude fundering, zodat tijd en materiaal uitgespaard konden worden. Die bruggen liggen wel lager over het water. De doorzichtige balustraden werden al snel doelwit van graffiti en vandalisme. De brug is voor wat betreft uiterlijk een zuster van Brug 660.

De Levensboom, Monument van Besef (Bon Fu Gron Prakseri) is een monument op het Surinameplein in Amsterdam-West ter herdenking van het slavernijverleden, de afschaffing van de Nederlandse slavernij en de lotsverbondenheid van de landen die tot het Koninkrijk der Nederlanden behoorden. Het monument is ontworpen door Henry Renfurm. Het Monument van Besef werd onthuld op 30 juni 2003.

De Haarlemmermeerstraat is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat verbindt het Hoofddorpplein met het Surinameplein en is in 1927 genoemd naar de Haarlemmermeer. Andere straten in de buurt zijn eveneens genoemd naar plaatsen ten zuidwesten van Amsterdam. De straat is ongeveer 650 meter lang. Halverwege tussen de Theophile de Bockstraat en de Albert Neuhuysstraat bevindt zich aan beide kanten een plantsoen. De straat werd aangelegd in 1927 op het grondgebied van de in 1921 geannexeerde gemeente Sloten. Deze gemeente had voordien al plannen gemaakt voor een nieuwbouwwijk ten westen van de Sloterkade, maar de plannen werden in gewijzigde vorm uitgevoerd door de gemeente Amsterdam als onderdeel van het Plan West. Tot de indeling in stadsdelen maakte de Haarlemmermeerstraat onderdeel uit van het Overtoomse Veld. Vanaf 1990 werd de Hoofddorppleinbuurt ingedeeld bij stadsdeel Amsterdam-Zuid, van 1998 tot 2010 was dit Oud Zuid.

Brug 2398 (werktitel: N3) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Zij overspant vanaf voorjaar 2018 de gracht gelegen voor de Saskia van Uijlenburgkade, die zorgt voor een waterstroom tussen de waterweg en vijvers van het Rembrandtpark en de Slotervaart. Ze verzorgt daarbij de verbinding tussen het zuidelijkste stukje Rembrandtpark en de woonwijk Andreas Ensemble. Die woonwijk is aangelegd op het meest zuidelijke deel van het in 1935 door Cornelis van Eesteren ingetekende park, maar dat sinds 1965 bezet werd door het Andreas Ziekenhuis. Dat ziekenhuis sloot in 1996 en werd in 2005 gesloopt. Vanaf dan bouwde men rustig aan deze nieuwe wijk, maar daarbij moest het (bouw-)verkeer gebruik maken provisorisch aangelegde dammen. Bij de inrichtingsplannen werd deze brug (en haar zusje Brug 2399) al ingecalculeerd. De ontwerper van de brug is Korth Tielens Architecten, dat wel vaker bruggen voor Amsterdam heeft ontworpen. De technische details voor de bruggen tezamen luidde bij aanbesteding op 2 november 2012. circa 56 betonnen funderingspalen (achttien palen van 18 meter lengte per landhoofd) betonnen onderbouw ca. 245 m³ voorgespannen brugdekelementen van schoon beton van ca. 665 m² metalen brugleuningen/balustrades, ca. 140 meter brugdekverharding 480 m² De planning was dat men in december 2016 klaar zou zijn met het voorbereidend werk en dat de brug eind 2017 opgeleverd kon worden. In februari 2018 lagen de bruggen bijna voltooid nog in het zand (ze werden dus op het droge gebouwd). Brug 2398 kreeg vanaf bovenaf gezien de vorm mee van een vlinder naar het idee van Korth Tielen. Ze is 38 meter lang waarbij het brugdek versmalt van 9 naar 6,50 en vervolgens weer uitloopt naar 9 meter. Het brugdek kent de in Amsterdamse V-vorm (lengterichting); het brugdek kreeg onderweg een knik mee. De uiteinden van de brug (vleugels van de vlinder) vormen tevens het talud. Daar kreeg de aannemer te maken met allerlei verschillende hellingshoeken, die tevens star moesten worden uitgevoerd (per m³ aan beton werd 15 kg titanium toegevoegd). Korth Tielen had hier het idee van de Japanse vouwkunst origami voor ogen. De brug kreeg verzinkte balustraden aan weerszijden van de ongescheiden fiets- en voetpaden (alleen een verschil in kleur wegdek); ze kregen een blauwe kleur mee. In de leuningen van brug 2398 is een tekst opgenomen van dichter Esma Moukhtar: Zie het water onder me doorgaan op de volgende brug. De oplevering van de twee bruggen wordt gezien als de afsluiting van het project Andreas Ensemble.

De Floris Versterstraat is een straat in de Hoofddorppleinbuurt binnen de wijk Oud-Zuid binnen Amsterdam-Zuid.