Brug 674

Brug 671 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in het Rembrandtpark, dat alleen toegankelijk is voor voetgangers en fietsers. De brug ligt in een vertakking naar het westen van de doorgaande route, die het park van noord naar zuid doorsnijdt. De brug ligt over de waterweg, die het park van noord naar zuid doorsnijdt. Ze leidt naar de toegang tot het park aan de Nachtwachtlaan tussen de Montessorischool en het kantoorkolos Ringpark. Vanaf de definitieve opening van het park in 1974 lag er een houten brug over de waterweg die van noord naar zuid door het park loopt. Deze brug, net als het park van de tekentafel Dirk Sterenberg en de Dienst der Publieke Werken, bestond uit houten liggers met houten balustrades in de vorm van donkerbruine balken. De hoogte was door tuinarchitecte Janneke Willemsen zo gekozen, dat gehurkte schaatsers onder de brug door konden. De houten bruggen waren rond 2000 aan vervanging toe; ze waren vermolmd. Royal HaskoningDHV, met ontwerpers Syb van Breda, Joris Smits en René Rijkers, kwam met een soort standaardbrug voor het park. Zij bestaan uit een cortenstalen brugdek waarop de glazen borstwering/balustrades steunen. Het is een in materiaal duurzame brug, want de gebruikte materialen zijn recyclebaar. De relatief lichte constructie kon gezet worden op de oude fundering, zodat tijd en materiaal uitgespaard konden worden. Die bruggen liggen wel lager over het water. De doorzichtige balustraden werden al snel doelwit van graffiti en vandalisme . De brug is voor wat betreft uiterlijk een zuster van Brug 660.

Brug 2401 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het bouwwerk houdt het midden tussen een brug en duiker.

Rembrandt Park One is een bedrijvencentrum in Amsterdam Nieuw-West. Het gebouw ging tot 2019 als Ringpark door het leven.

Brug 688 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Hoewel genummerd als brug, is zij een viaduct. Het bouwwerk is gelegen in de Cornelis Lelylaan, deel van Stadsroute 106, en verbindt de Johan Jongkindstraat met de Schipluidenlaan. De Cornelis Lelylaan werd in 1961/1962 verhoogd aangelegd om een geheel kruisingsvrije weg te verkrijgen tussen het Surinameplein en de Westelijke Tuinsteden. Daartoe werd de weg op een dijklichaam aangelegd en werden er tot het eind bij Meer en Vaart tien kunstwerken gebouwd, waaronder een van de grootste viaducten van Amsterdam destijds, brug 705 over de Johan Huizingalaan. De straat onder het viaduct droeg destijds geen naam, maar kreeg in 1963 de naam Nachtwachtlaan, naar het beroemde schilderij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn, waar hier in de buurt het Rembrandtpark naar vernoemd is. Op 14 juli 1962 opende mevrouw Didi van 't Hull-Ras, echtgenote van Wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull de Cornelis Lelylaan. Het ontwerp van de bruggen was van de Dienst der Publieke Werken. De ontwerper van de brug is niet bekend, maar het viaduct vertoont in haar uiterlijk veel overeenkomsten met brug 705 waarvan bekend is dat zij van de hand is van Dirk Sterenberg. De toenmalige stijl van de dienst is terug te vinden in het witte/blanke beton met daarop blauwe leuningen in een strak rechthoekig motief. De 'kale' overspanning bedraagt circa 18 meter, de lengte van de onderdoorgang bedraagt circa 39 meter. Ten noorden van het viaduct staat een kantoorkolos, genaamd Ringpark.

Brug 2400 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De term kunstwerk kan hier uitgelegd worden in zowel de kunstzinnige en bouwkundige betekenis. De brug is weliswaar van beton, maar heeft de vorm van een touwbrug.

Andreas Ensemble is een woonwijk in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West. Deze wijk wordt begrensd door de ringweg (A10) in het westen, de Westlandgracht in het zuiden en oosten en de Cornelis Lelylaan in het noorden. Het stedenbouwkundig ontwerp werd in 2006 door het Haagse architectenbureau Geurst & Schulze en de gemeente Amsterdam vervaardigd. De bouw van de wijk startte in 2008 en is voltooid in 2011.

De Nachtwachtlaan is een laan in Amsterdam-West. De straat is op 14 oktober 1964 vernoemd naar het schilderij De Nachtwacht van Rembrandt van Rijn. De straat, die van zuid naar noord loopt vormt de westelijke grens van het Rembrandtpark. Ze werd in de loop van de jaren zeventig een parallelweg van de Ringweg-West, zonder dat ze daarmee een directe verbinding heeft. Oorspronkelijk begon de straat al bij de plaats waar de Schipluidenlaan een 90-gradenbocht maakte bij het (inmiddels gesloopte) Andreas Ziekenhuis. In dat stuk tot aan brug 688 stond nauwelijks bebouwing. Toen daar de wijk Andreas Ensemble werd gebouwd, werd dat stukje straat omgedoopt tot Hendrikje Stoffelstraat, ook al een verwijzing naar Rembrandt. De Nachtwachtlaan begint vanaf toen bij brug 688, een viaduct in de Cornelis Lelylaan. De straat kent vervolgens bebouwing meest aan de oostkant tot aan Postjesweg. Het zuidelijkste gebouw is het kantoorgebouw Ringpark van architecten Frederik Willem de Vlaming en Harry Salm, rondom de opening in 1967 beter bekend als De Rode Hoed (op het dak stond een rood reclamebord voor Nedlloyd). Daarna volgt opvallende laagbouw (één bouwlaag) van een Montessorischool. Naar het noorden toe staan vervolgens twee torenflats aan de oostkant en drie aan de westkant. Deze torenflats, met zestien bouwlagen en parkeergarages en vijftig meter hoog, maken deel uit van een complex dat werd ontworpen door Piet Zanstra, Ab Gmelig Meyling en Peter de Clercq Zubli. Dat complex bestaat uit totaal negen torenflats en twee kantoorgebouwen aan de Nachtwachtlaan en Staalmeesterslaan, de voortzetting van de Nachtwachtlaan richting noorden. Het wooncomplex, waarvoor rond 18 juni 1969 de eerste heipaal de grond inging, zou 810 woningen herbergen. In de ogen van Cornelis van Eesteren was het terrein van de straat en bebouwing nog onderdeel van het Rembrandtpark. Dat park lag lang op de tekentafel vanwege geldgebrek en zou eigenlijk pas nadat de flats klaar waren ingericht worden. Bij de bouw van de flats is rekening gehouden met een langzame overgang tussen het park en de bebouwing. De straat is lommerrijk en de parkeergarages liggen onder beplanting naar een ontwerp van de landschapsarchitecte van het park, Janneke Willemsen/Janneke Theelen.

De Duizendste brug (brug 684) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze overspant de Postjeswetering en vormt daarmee de verbinding tussen de Antillenstraat in de Surinamebuurt en het Rembrandtpark. De brug is de grotere zus van brug 682 en brug 683 en die analogie volgend ook een dochter van de Torontobrug. Ten noordoosten van de brug staat de voormalige Arminiuskerk, een gemeentelijk monument. Brug 1000 ligt in Amsterdam-Noord.

Het Andreas Ziekenhuis was een ziekenhuis in Amsterdam Nieuw-West. Het ziekenhuis werd gebouwd ter vernieuwing van het oude Nederlands Hervormd Diaconessen Ziekenhuis / Inrichting dat gevestigd was aan de Overtoom. Het gebouw lag op de tekentafel toen er in Amsterdam op ziekenhuisgebied een overdaad aan nieuwbouw was. Het Ziekenhuis Amsterdam-Noord was bijna voltooid net als het VU Ziekenhuis in Buitenveldert. In Zuid was men nog bezig met de Pieter van Foreestkliniek en er waren ook al plannen voor het Slotervaartziekenhuis. De bestektekening was in januari 1964 klaar, maar de eerste heipaal ging pas een jaar later de grond in. Voor het ziekenhuis van circa 325 bedden werd een bedrag uitgetrokken van 27 miljoen gulden (gebouw en inventaris); het zou het modernste ziekenhuis van de stad worden. Het ontwerp kwam van Architectenbureau Duintjer en Istha, projectarchitect was Dingenis Jacob Istha (1918-2006), gespecialiseerd in ziekenhuisontwerpen. De geschatte oplevering werd in 1969, maar in april van dat jaar ging alleen de crèche voor kinderen van het verplegend personeel open. Een maand later werden de eerste patiënten overgebracht, maar er werd wel geconstateerd dat slechts de helft van het "beddenhuis" klaar was. Na een aantal maanden proefdraaien werd het ziekenhuis op 5 juni 1970 geopend, de kosten waren opgelopen tot 34 miljoen gulden. Het ziekenhuis kreeg vrijwel direct te maken met klachten met betrekking tot de bereikbaarheid. Met de auto was het redelijk goed te bereiken maar met Openbaar vervoer waren de loopafstanden te groot, was de opinie. Desalniettemin bleek het hospitaal te klein en er moesten ongeplande uitbreidingen plaatsvinden. In 1978 volgden een apotheek, een polikliniek en een afdeling intensive-care. In 1984 kreeg het een nieuw kunstniercentrum omdat dat centrum in het Wilhelminagasthuis haar deuren sloot. In tegenstelling tot de ongebreidelde uitbreidingen in de jaren zestig kwam aan het eind van de jaren tachtig aan het licht dat Amsterdam te veel ziekenhuisbedden zou hebben. Dit leidde in 1990 tot een bestuurscrisis in het Andreas, waarbij het bestuur op een fusie aanstuurde met het Slotervaartziekenhuis, de medici zagen liever een fusie met het Lucas Ziekenhuis. Er gingen vijf jaar verloren aan onderhandelingen, waarbij uiteindelijk werd gekozen voor een fusie met die laatste en wel op 1 januari 1996. Het Sint Lucas bleek moderner te zijn en overschaduwde het Andreas steeds meer. In de loop der jaren verhuisden steeds meer afdelingen naar het Sint Lucas. Op het eind diende het Andreas alleen nog als een soort verpleegafdeling, waarvan patiënten voor operaties naar het Sint Lucas of het Onze Lieve Vrouwe Gasthuis werden gereden en weer terug voor de uitbehandeling. Toen de renovatie van het Sint Lucas was voltooid werd het Andreas inclusief de kapel in 2004 gesloten. Er werd nog even gedacht om het gebouw te bestemmen voor een kunstenaarscentrum, maar in 2005 ging het onder de sloophamer. Op het terrein kwam woningbouw, met de naam Andreas Ensemble. De naam van het ziekenhuis was onder meer een verwijzing naar de Amsterdamse Andreaskruizen maar ook naar de protestants-christelijke achtergrond (in latere jaren was er tevens een moskee gevestigd), leeft voor in de naam van het centraal gelegen Andreasplein in die buurt.

De Ahmed Zianibrug (brug 386) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze is gelegen in de Cornelis Lelylaan in de Stadsroute 106. Vanuit de stad gezien overspant ze eerst een fietspad tussen Postjeskade en Warmondstraat, vervolgens de Postjeswetering / Westlandgracht, dan een fietspad in een doorgaande route in het Rembrandtpark en dan nog een sloot langs dat park.

Brug 2399 (werktitel: N2) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Zij overspant vanaf voorjaar 2018 de gracht gelegen voor de Saskia van Uijlenburgkade, die de verbinding vormt tussen het Rembrandtpark en de Slotervaart. Ze verzorgt daarbij de verbinding tussen de woonwijk Andreas Ensemble en de noordelijke dijk van de Westlandgracht, waarop een voet- en fietspad ligt. De woonwijk is aangelegd op het meest zuidelijke deel van het in 1935 door Cornelis van Eesteren ingetekende Rembrandtpark, maar dat sinds 1965 bezet werd door het Andreas Ziekenhuis. Dat ziekenhuis sloot in 1996 en werd in 2005 gesloopt. Daarna werd de nieuwe wijk gebouwd, daarbij moest het (bouw-)verkeer gebruik maken van provisorisch aangelegde dammen. Bij de inrichtingsplannen werd deze brug (en haar zusje brug 2398) al ingecalculeerd. De ontwerper van de brug is Korth Tielens Architecten, dat wel vaker bruggen voor Amsterdam heeft ontworpen. De technische details voor de bruggen tezamen luidde bij aanbesteding op 2 november 2012. circa 56 betonnen funderingspalen (achttien palen van 18 meter lengte per landhoofd) betonnen onderbouw ca. 245 m³ voorgespannen brugdekelementen van schoon beton van ca. 665 m² metalen brugleuningen/balustrades, ca. 140 meter brugdekverharding 480 m² De planning was dat men in december 2016 klaar zou zijn met het voorbereidend werk en dat de brug eind 2017 opgeleverd kon worden. In februari 2018 lagen de bruggen bijna voltooid nog in het zand (ze werden dus op het droge gebouwd). Op 26 april 2018 werden ze geopend, waarmee tegelijk het eind van brug 1817 werd ingeluid. Ze is 32 meter lang waarbij het brugdek verbreedt van 6,50 naar 9 meter en vervolgens weer inkrimpt naar 6,50 meter. Het brugdek kent de in Amsterdamse V-vorm (lengterichting); het brugdek kreeg onderweg een knik mee. De uiteinden van de brug vormen tevens het talud. Daar kreeg de aannemer te maken met allerlei verschillende hellingshoeken, die tevens star moesten worden uitgevoerd (per m³ aan beton werd 15 kg titanium toegevoegd). Korth Tielens had hier het idee van de Japanse vouwkunst origami voor ogen. De brug kreeg verzinkte balustraden aan weerszijden van de ongescheiden fiets- en voetpaden (alleen een verschil in kleur wegdek); ze kregen een blauwe kleur mee. Aan die balustraden is aan de binnenzijde (boven het brugdek) een opstapje gemaakt. Voor brug 2398 geldt nog de bijzonderheid dat in de leuningen een tekst is opgenomen van dichter Esma Moukhtar: Zie het water onder me doorgaan op de volgende brug. De oplevering van de twee bruggen werd gezien als de afsluiting van het project Andreas Ensemble.

Brug 2398 (werktitel: N3) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Zij overspant vanaf voorjaar 2018 de gracht gelegen voor de Saskia van Uijlenburgkade, die zorgt voor een waterstroom tussen de waterweg en vijvers van het Rembrandtpark en de Slotervaart. Ze verzorgt daarbij de verbinding tussen het zuidelijkste stukje Rembrandtpark en de woonwijk Andreas Ensemble. Die woonwijk is aangelegd op het meest zuidelijke deel van het in 1935 door Cornelis van Eesteren ingetekende park, maar dat sinds 1965 bezet werd door het Andreas Ziekenhuis. Dat ziekenhuis sloot in 1996 en werd in 2005 gesloopt. Vanaf dan bouwde men rustig aan deze nieuwe wijk, maar daarbij moest het (bouw-)verkeer gebruik maken provisorisch aangelegde dammen. Bij de inrichtingsplannen werd deze brug (en haar zusje Brug 2399) al ingecalculeerd. De ontwerper van de brug is Korth Tielens Architecten, dat wel vaker bruggen voor Amsterdam heeft ontworpen. De technische details voor de bruggen tezamen luidde bij aanbesteding op 2 november 2012. circa 56 betonnen funderingspalen (achttien palen van 18 meter lengte per landhoofd) betonnen onderbouw ca. 245 m³ voorgespannen brugdekelementen van schoon beton van ca. 665 m² metalen brugleuningen/balustrades, ca. 140 meter brugdekverharding 480 m² De planning was dat men in december 2016 klaar zou zijn met het voorbereidend werk en dat de brug eind 2017 opgeleverd kon worden. In februari 2018 lagen de bruggen bijna voltooid nog in het zand (ze werden dus op het droge gebouwd). Brug 2398 kreeg vanaf bovenaf gezien de vorm mee van een vlinder naar het idee van Korth Tielen. Ze is 38 meter lang waarbij het brugdek versmalt van 9 naar 6,50 en vervolgens weer uitloopt naar 9 meter. Het brugdek kent de in Amsterdamse V-vorm (lengterichting); het brugdek kreeg onderweg een knik mee. De uiteinden van de brug (vleugels van de vlinder) vormen tevens het talud. Daar kreeg de aannemer te maken met allerlei verschillende hellingshoeken, die tevens star moesten worden uitgevoerd (per m³ aan beton werd 15 kg titanium toegevoegd). Korth Tielen had hier het idee van de Japanse vouwkunst origami voor ogen. De brug kreeg verzinkte balustraden aan weerszijden van de ongescheiden fiets- en voetpaden (alleen een verschil in kleur wegdek); ze kregen een blauwe kleur mee. In de leuningen van brug 2398 is een tekst opgenomen van dichter Esma Moukhtar: Zie het water onder me doorgaan op de volgende brug. De oplevering van de twee bruggen wordt gezien als de afsluiting van het project Andreas Ensemble.