Haarlemmerwegbrug

De Coca-Colafabriek te Sloterdijk was de eerste bottelarij van Coca-Cola in Nederland. Deze werd in 1930 in gebruik genomen in Sloterdijk (gemeente Amsterdam). De fabriek was gevestigd in een opvallend laag, maar wel langgerekt gebouw van wit gepleisterde baksteen. De fabriek stond aan de Haarlemmertrekvaart, tussen de Haarlemmerweg met de tramlijn, aan de dorpsstraat en de spoorlijn naar Haarlem. Coca-Cola werd in Nederland in 1928 geïntroduceerd ter gelegenheid van de Olympische Spelen van Amsterdam. Er bestonden tot 1940 twee fabrieken, die in Amsterdam en daarna ook in Rotterdam. In mei 1940 werd de fabriek in Rotterdam, nog geen tien jaar oud, door het bombardement volledig verwoest en bleef alleen de fabriek in Amsterdam over. Er werd daarom gewerkt in vier ploegendiensten omdat alle afnemers waren aangewezen op de fabriek in Amsterdam. Het was een voor die tijd moderne fabriek met onder meer een flessenspoelmachine. Er was nooit voorraad en de vele vrachtwagens stonden geduldig te wachten tot ze volgeladen konden worden. In 1952 was er een speciale opdracht voor de Olympische Spelen in Finland waarbij in verband met de suiker-accijns ook de douane eraan te pas kwam. Ook waren er eigen bestelauto's met het embleem, om de bestellingen rond te brengen in Amsterdam en omgeving. Na het verdwijnen van de tram in 1957 werd de Haarlemmerweg verbreed. In de loop van de jaren 1960 begon ook de aanleg van de Einsteinweg (onderdeel van de A10-west) waardoor het westelijk deel van het dorp met ook de fabriek moesten verdwijnen. Coca-Cola Amsterdam verhuisde naar de Joan Muyskenweg 25. Ter vervanging van de fabriek in Rotterdam was er in de jaren 1950 al een nieuwe bottelarij in Schiedam gekomen. De productie werd daar overgenomen. Sinds begin 21ste eeuw wordt alle Nederlandse Coca-Cola gemaakt in een fabriek te Dongen. Op de plaats waar vroeger de fabriek was staat nu de Haarlemmerwegbrug, een viaduct in de Rijksweg 10.

Brug 33 is een brug in Amsterdam-West.

De Arlandabrug (brug 120P) is een brug in Amsterdam-West. Alhoewel genummerd als brug is er sprake van een viaduct. Ze is gelegen in de Rijksweg 10 (Ringweg Amsterdam) en voert over de Arlandaweg, waar ze haar naam aan dankt. Beide zijn vernoemd naar Luchthaven Stockholm-Arlanda (straat in 1989, brug in 2017). De geschiedenis van het bouwwerk loopt parallel aan die van de Haarlemmerwegbrug, die 85 meter ten zuiden van deze brug ligt. Daar waar die werd gebouwd in de ringweg over een brede Haarlemmerweg werd dit viaduct in de periode 1964-1966 gebouwd over de Spoorlijn Amsterdam - Haarlem. Treinen reden tijdens de bouw af en aan van en naar Station Sloterdijk. Bij herinrichting van het spoortracé dat in 1985 verlegd werd langs het nieuwe Station Amsterdam Sloterdijk verdwenen de treinsporen en werden vervangen door rails voor de trams die daarmee konden worden doorgetrokken naar het nieuwe station. In 2018 werd op de pijlers het kunstwerk Mirror, mirror aangebracht. De brug ging vanaf de oplevering naamloos door het leven. In december 2017 gaf de gemeente Amsterdam (bijna) alle bruggen en viaducten in beheer bij Rijkswaterstaat (vandaar de toevoeging P) namen.

Mirror, mirror is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Westpoort. De Arlandabrug is een bouwkundig kunstwerk in de Rijksweg 10 over wat tot 1985 de spoorlijn Amsterdam-Haarlem was. Toen die hier opgeruimd werd, werd het een tunnel voor voetgangers, fietsers en trams. Die relatief lange onderdoorgang werd als onveilig gevoeld. De gemeente Amsterdam schreef daarom midden jaren tien van de 21e eeuw een competitie uit voor een kunstwerk dat het viaduct lichter (kleur) zou maken. Een van de deelnemers was Joep van Lieshout, maar de gemeente koos voor werk van Christopher Gabriel en Arnout Hulskamp (Children of the light) in samenwerking met Jarrik Ouburg (HOH Architecten). Zij kwamen met een oplossing, waarbij geen extra licht benodigd was; de kunstenaars zijn tegenstanders van lichtvervuiling. Zij lieten op brugpijlers en plafond lichtreflecterende panelen bevestigen die overdag het daglicht verder spiegelen onder de overspanning. Gedurende de nacht moeten fiets- en tramlampen hetzelfde effect veroorzaken. Zelf noemden ze het een 21e eeuwse stadspoort. Een van de oorzaken van het gevoel van onveiligheid brak dit kunstwerk op. Er werd graffiti overheen gespoten waardoor een deel van het (licht)effect weer verloren ging.

Individualiteit tegenover collectivisme (Individualism vs collectivism) is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Oud-West. Het betreft een gevelbrede muurschildering door Munir de Vries, die ook elders in de stad en in Utrecht muurschilderingen heeft geplaatst. Aan het eind van de Sara Burgerhartstraat bevindt zich een losstaand gebouw nr 80-82, dat gekoppeld is aan de bebouwing van de Willem Leevendstraat 28. De bebouwing sluit daarbij niet geheel op elkaar aan (fysiek en stilistisch), waardoor een grote blinde muur ontstond. In het kader van de "Muren van West" werd aan De Vries een ontwerp gevraagd voor deze muur. De Vries kwam met de afbeelding van een groot opengewerkt persoon, waarbinnen allerlei mensen samenwerken. Een ander deel van de blinde gevel werd voorzien van enkele beeltenissen die sterk lijken op Oud-Egyptische hierogliefen, een hobby van de kunstenaar. Het verwijst naar Bos en Lommer waarvan de "L" is afgebeeld als leeuw. Met enige vertraging werd de schildering op 12 november 2022 onthuld. "Muren van West" gaf als voorwaarde dat het verhaal achter de schilderingen moeten terugvoeren naar de buurt. De weergave zou daardoor mede geïnspireerd zijn op problemen met Lgbt-vlaggen en ten gevolge daarvan brandstichting in de tegenover liggende flat Zaanstad. Studenten kregen onderdak bij de tegenoverliggende moskee. Andere schilderingen in het project zijn Het toverbos aan De Rijpstraat en Samen bij De Boeg. Eerder maakte Munir de Vries een afbeelding Ode aan verbinding voor Amsterdam-Zuidoost. De Vries constateerde in augustus 2023 dat de muurschildering wellicht geen eeuwigheidswaarde heeft; er waren sloopplannen voor dit gebouw, maar onbekend is of dat daadwerkelijk uitgevoerd wordt en zo ja, wanneer.

Brug 2322 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

De Willem Leevendstraat is een straat in Amsterdam-West.

Molenwerf is een plein in Amsterdam-West.

Station Sloterdijk Zuid was een spoorwegstation in het dorp Sloterdijk dat sinds 1921 bij Amsterdam hoort.

AVV Sloterdijk is een Nederlandse amateurvoetbalclub uit Amsterdam, opgericht op 22 november 1917. De clubkleuren zijn blauw en wit. Het standaard zaterdagelftal speelt in de Vierde klasse zaterdag (2020/21) en het standaard zondagelftal in de Vijfde klasse zondag (2020/21) van het district West I. In maart 2016 besloot de KNVB zowel AVV Sloterdijk als HYS uit de competitie te halen vanwege ernstige ongeregeldheden gedurende de onderlinge wedstrijd in februari van dat jaar. Hierdoor bleven er in de betreffende competitie nog 6 clubs over nadat al eerder SV Parkstad, HFC Heemstede en VV THB de competitie hadden verlaten.

SV Robinhood is een Nederlandse amateurvoetbalclub uit Amsterdam, opgericht op 1 juli 2015 als opvolging van SC Voorland. Het eerste elftal van de club speelt in de Vierde klasse zaterdag (seizoen 2020/21). De club speelt op Sportpark Sportpark Multatuliweg in Amsterdam West. Op dit sportpark speelt ook de voetbalclub AVV Sloterdijk. SV Robinhood heeft een Surinaamse achtergrond. De clubnaam is daarom ook afgeleid van de Surinaamse voetbalclub SV Robinhood. Het thuistenue is een rood shirt met groene verticale banen, zwarte broek en rode kousen. Het uittenue bevat een wit shirt met één brede verticale blauwe baan in het midden, blauwe broek en blauwe kousen.

Zaanstad (officieel West-Kantoor) is een gebouw in Amsterdam-West. Het is ontworpen door Willem Dudok (hij was al met pensioen) en Robert Magnée. Het gebouw werd neergezet op initiatief van een projectontwikkelaar, die een kantoorgebouw wilde plaatsen op een terrein dat eenvoudig te bereiken was. Voor de toegang (dan op het westen) lag de Multatuliweg nog in een parkachtige omgeving; de Haarlemmerweg lag even ten noorden van het kantoor en ook Station Amsterdam Sloterdijk lag op loopafstand. De projectontwikkelaar wilde als eigenaar een soort Vereniging van Eigenaars, maar dat bleek niet haalbaar. Belegger Blaauwhoed en het pensioenfonds van Koninklijke Shell (samen Blauwfonds) stapten in. In het gebouw kwamen allerlei huurders af, waarvan McCann-Erikson, Hoechst en Reed Elsevier de bekendsten waren. Er werd veel gewisseld, maar die laatste huurder gaf tot 2005 het gebouw zijn bijnaam Elseviergebouw. De bouw ging gepaard met administratieve moeilijkheden. Bouwplannen mochten alleen tot uitvoer worden gebracht als er voldoende gebruikers zich hadden gemeld. De gebruikers wachtten echter op de goedkeuring voordat ze tot die beslissing konden overgaan. Er werd van 1964 tot en met 1967 gebouwd door NV Amsterdamse Ballastmaatschappij. Het kantoorgebouw valt op omdat in de omgeving slechts woningen staan met vier of vijf bouwlagen; terwijl het kantoorgebouw twaalf verdiepingen heeft en veertig meter hoog is. Het kantooroppervlak was 13.000 m². Oorspronkelijk hadden Eggink (bekend van het Europahuis), Dudok en Magnée een hoger gebouw (18 lagen) voor ogen, maar de gemeente Amsterdam keurde dat niet goed; het gebouw zou een veel te grote aanzuigende werking hebben op automobilisten. Dudok en Magnée waren teleurgesteld, want de verlaging kwam de geometrische verhoudingen niet ten goede. De eerste paal ging in september 1964 de grond in onder toezicht van wethouder Joop den Uijl. Men verwachtte 2,5 jaar met de bouw op een vloeroppervlak van 3500 m² bezig te zijn; kostprijs 5 a 6 miljoen gulden. In de tijd met kantorenoverschot kwam ook dit gebouw leeg te staan. In de periode 2012 tot en met 2015 werd het in het kader van herbestemming omgebouwd tot flatgebouw met studio’s, appartementen en penthouses. Begeleidend architectenbureau was Knevel Architecten (WRK Architecten). De Multituliweg was al tijdens de bouw uitgegroeid tot de Rijksweg 10 (Ringweg-Amsterdam). Bij de verbouwing werd waarom de originele toegang verplaatst naar de Krelis Louwenstraat en de kopse kant van de flat kreeg ramen en balkons. De zijde van de flat aan de Rijksweg 10 kreeg geluidsisolatie. Op 25 juni 2019 werd het tot gemeentelijk monument verklaard. Het is ook dan een van de hoogste gebouwen in de omgeving.