Hans Kressebrug (Amsterdam)

De Piet Römerbrug is een vaste brug in Amsterdam Slotervaart. Ze is gebouwd in 1961/1962. De brug, alleen toegankelijk voor fietsers en voetgangers, is gelegen in het Christoffel Plantijnpad, voert over de Slotervaart en sluit aan op het fiets- en voetpad langs de Plesmanlaan. De bruggen zijn ontworpen door Dick Slebos, toen (jaren zestig van de 20e eeuw) werkzaam voor de Dienst der Publieke Werken. De brug laat enkele kenmerken zien binnen het oeuvre van die architect. De schuin weglopende witte betonnen walkanten, witte overspanning met blauwe balustrades met rechthoekige motieven komen vaker voor bij zijn bruggen. Afwijkend zijn de brugpijlers, hier vier stuks. De brug is sinds 2008 gemeentelijk monument. Omdat onder het zuidelijk landhoofd de duiker onder brug 712 uitkomt, moesten de zuidelijke brugpijlers dicht bij de oever staan; zij dragen de brug ook over de duiker heen. In november 2017 werd de brug vernoemd naar de Amsterdamse acteur Piet Römer, bekend van onder meer 't Schaep met de 5 pooten van rond 1970 en Baantjer (1995-2006). Ook was hij enige tijd hoofdpiet bij Sinterklaas.

Shelter is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het ontwerp van het beeld is afkomstig van kunstenaar Tony Andreas. Het laat een niet aaneengesloten tent zien, het is een schuilplaats (to shelter is schuilen). Andreas liet eerst een exemplaar van aluminium neerzetten; deze variant werd opgenomen in de collectie van Kröller-Müller Museum. Een tweede versie, dit maal van cortenstaal werd in 1974 door de gemeente Amsterdam aangekocht voor 25.000 gulden. Het werd geplaatst voor de Bijlmerhorstschool in Bijlmermeer. Het plein voor die school werd begin jaren tachtig opnieuw betegeld waarbij het kunstwerk verplaatst moest worden. De school gaf toen aan dat zij het beeld liever zagen vertrekken. Zij gaven dit aan bij de gemeente, die vervolgens het bestratingbedrijf verzocht het beeld af te voeren. Het bedrijf verkocht het als schroot door. De kunstenaar en diensten zich bezighoudende met kunst wisten echter van niets. Andreas voelde zich in zijn eer aangetast. Hij eiste een schadevergoeding van 25.000 gulden aan de gemeente en eiste daarbij tevens dat hij een nieuw exemplaar mocht maken. In 1992 werd de nieuwe cortenstalen versie in Amsterdam Nieuw-West geplaatst, die in 2005 verhuisde naar een groenstrook op de kruising Plesmanlaan en Christoffel Plantijnpad. Nabij het beeld stroomt het water in de duiker onder brug 712.

Brug 721 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht, een gracht die parallel aan het Christoffel Plantijnpad loopt. Die gracht is de verbinding tussen de Sloterplas en de Slotervaart. Het is een voetgangersbrug, die landt in het Piet Wiedijkpark. De ontwerper van de brug is van Dick Slebos, esthetisch architect werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken, die de bruggen in het Christoffel Plantijnpad voor zijn rekening nam. De brug werd destijds uitgevoerd in wit schoonbeton met blauwe brugleuningen, hetgeen een grote gelijkenis met de Piet Römerbrug (brug 711 en gemeentelijk monument en ontworpen door Slebos) opleverde. Opmerkelijk aan deze brug zijn de leuningen, de staanders daarvan zijn om het brugdek gemonteerd, en de hekwerkjes die op de walkanten en dwars op de leuningen staan.

Brug 712 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West (Slotervaart). De brug is gelegen over een duiker. Zij vormt de verbinding tussen een sloot die aan de oostkant parallel loopt met het Christoffel Plantijnpad en de Slotervaart. Het ontwerp voor de brug is van Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp bijna alle bruggen bij genoemd pad. Bovendien is de noordzijde van de duiker geïntegreerd in het zuidelijk landhoofd van de Piet Römerbrug, ook van Slebos. Die duiker is behoorlijk hoog uitgevoerd; het was de bedoeling dat klein baggermaterieel er door kon varen naar en van de Slotervaart. De brug eroverheen werd in twee fasen gebouwd; de Plesmanlaan was destijds al een belangrijke doorvoerweg, totale afsluiting was onwenselijk omdat men dan ver moest omrijden of omlopen. De duiker maakt vanaf het zuiden direct een bocht en ligt vervolgens vrijwel loodrecht onder de Plesmanlaan. Zo opvallend als de Piet Römerbrug over het water ligt, zo onopvallend ligt de duikerbrug. De zuidelijke opening is bijna geheel onzichtbaar door de flora; de noordkant ligt onder een brug. De vorm van de boezem naar de duiker is afwijkend; de ingang van het bouwwerk ligt er als een hoefijzer omheen.

De Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Louis Bouwmeesterstraat in Amsterdam. De kerk werd in 1959-1961 gebouwd in de wijk Slotervaart, naar ontwerp van architect Gerard Holt. Het is een modernistische kerk met een losstaande klokkentoren. De kerk werd van 2007 tot 2019 gebruikt door de Parochie van de Heilige Marcus. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2023 zijn er in de Verrijzeniskerk geen reguliere vieringen meer.

Spiegelkubus is een kunstwerk van Yvonne Kracht. Het is geplaatst voor de uit 1959 stammende oudbouw van Sanquin aan de Plesmanlaan 125 in Amsterdam, Slotervaart Het werk dateert uit ongeveer 1984 in een tijd waar de kunstenares werkte met opengewerkte ruimtelijke objecten. In dit geval is er spraak van een kubus. Zij staat op een ribbe, terwijl diagonaal over de kubusvlakken open ruimtes zijn gelaten, sommige begrensd door spiegelend materiaal. Het zou eerder te zien zijn geweest in Vlissingen en het Amsterdamse Amstelpark. Het kunstwerk wordt op het terrein vergezeld door twee titelloze kunstwerken van Piet Donk (aan de gevel) en Jan Wolkers voor de gevel.

Voor de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 staat een titelloos kunstwerk. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. Op de grond nabij de ingang staat een beeld van Jan Wolkers. Het is een bukkende vrouw, die een kind vasthoudt. Volgens Kunstwacht Amsterdam stond de toenmalige vrouw van Jan Wolkers Annemarie Nauta model voor de vrouw; ze zou later ook model staan voor Olga uit Wolkers’ roman Turks fruit. Aan de genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Piet Donk uit 1959.

Aan de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 in Amsterdam is een titelloos kunstwerk te vinden. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. De kunstenaar is Piet Donk (Leiden, 6 november 1904 – 29 maart 1994). Het stelt het embleem voor van genoemde instelling CLB en is gemaakt van koperen plaatwerk. Het kunstwerk bevindt zich op de in 1959 opgeleverde oudbouw ontworpen door architect Jan van der Linden. Voor genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Jan Wolkers.

De Ark is een kerkgebouw in de wijk Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. De kerk is gebouwd in 1960-'61 naar ontwerp van architect Piet Zanstra. Het gebouw staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst en op de Top-100 van jonge monumenten van Amsterdam. Het gebied van Slotervaart en Overtoomse Veld werd in 1958 bij de Hervormde Gemeente Sloten N.H. ingedeeld. De Hervormde Gemeente Amsterdam-Sloten kreeg opdracht de kerk te bouwen in de tuinstad Slotervaart, gebouwd omstreeks 1956. Veel financiële steun was er van de gemeenteleden. Een vasthoudende groep ging trouw iedere maand met spaarzegels langs de huizen. Op 12 april 1960 kon uiteindelijk de eerste paal worden geslagen. In de programmering van De Ark waren er twee elementen die nieuw waren voor de protestantse kerkenbouw die invloed hadden op de vormgeving: 1. het gebouw moest ook op werkdagen opengesteld kunnen worden; 2. er werd een bidkapel gevraagd. Rond de kerkzaal is er een grote verkeersruimte, zodat alle ruimten voor sociale en pastorale doeleinden konden worden bereikt. De verkeersruimte fungeerde ook als ontmoetingsruimte voor kerkgangers en als foyer. Omdat de grote kerkruimte niet de juiste sfeer voor gebed op kleine schaal bood werd een aparte kleine bidkapel gemaakt, met een eigen sfeer. Deze is doordeweeks geopend. Bijzonder aan het gebouw zijn de bronzen deuren, de aparte klokkentoren en de bijzondere gekleurde ramen. Gebeeldhouwde deuren werden in Duitsland in de jaren vijftig al vaker toegepast. Er zijn vier hoofdstukken uit het verhaal van Noach afgebeeld. Te zien zijn de bouw van de ark, de intocht in de ark, de duif met een takje en het dankoffer. De deuren zijn ontworpen door Irene Lopez-Zanstra, dochter van de architect. De ramen in de kerkzaal waren oorspronkelijk een glas-appliqué, zij zijn inmiddels vervangen. In de bidkapel is het raam nog origineel. Zij verbeelden het scheppingsverhaal uit Genesis. Het orgel is gebouwd door Verschueren (1961) en Flentrop (1967). In 2010 ging De Ark samen met de Woestduinkerk, sinds 1996 genoemd Jacobuskapel. Die kerk werd in 2014 gesloopt. In 2015 is een deel van De Ark afgebroken, de westelijke gevel, om twaalf woningen te bouwen. Dit vooral om extra inkomsten te genereren. De alzijdigheid is hiermee verstoord; het monument is nu verminkt. In 2015-2016 is het overgebleven gebouw gerenoveerd.

Het Antoni van Leeuwenhoek is een ziekenhuis en onderzoeksinstituut in Amsterdam dat is gespecialiseerd in oncologie: diagnose en behandeling en wetenschappelijk onderzoek van kanker. Het Antoni van Leeuwenhoek bevindt zich in de wijk Slotervaart aan de Plesmanlaan naast de bloedbank (Sanquin) en het voormalige Slotervaartziekenhuis. Het ziekenhuis is vernoemd naar Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723), die in de medische wereld vooral bekend is als een van de eersten die successen behaalde met de microscoop. Het Antoni van Leeuwenhoek is het enige door de Organisation of European Cancer Institutes aangewezen Comprehensive Cancer Center in Nederland, voor kankerzorg en onderzoek.

Het Nederlands Kanker Instituut (NKI) te Amsterdam is opgericht in 1913 door onder meer de chirurg Jacob Rotgans. Het NKI vormt met het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis één organisatie. Vroeger werd deze organisatie het NKI-AVL genoemd. In 2013 is de naam gewijzigd naar het Antoni van Leeuwenhoek, dat hiermee een wetenschappelijk onderzoeksinstituut en een gespecialiseerde kliniek, gericht op het bestrijden van de ziekte kanker, omvat. Sinds 1973 is het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam Nieuw-West gevestigd naast het voormalige Slotervaartziekenhuis. Centraal staan nieuwe methoden van diagnostiek en behandeling. De primaire clusters van het Antoni van Leeuwenhoek zijn: Research, Heelkundig Oncologische Disciplines, Medisch Oncologische Disciplines, Radiotherapie en Diagnostisch Oncologische Disciplines. Begin negentiger jaren heeft het NKI in samenwerking met de medische faculteit van de Vrije Universiteit Amsterdam de Onderzoekschool Oncologie Amsterdam (OOA) opgericht voor postdoctoraal onderwijs en onderzoek. Deze onderzoeksschool was in 1993 voor het eerst geaccrediteerd door de KNAW.

Het Sierplein is een plein in Amsterdam Nieuw-West.