Brug 717

Brug 718 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Toen de gemeente Amsterdam hier in de jaren vijftig het stratenplan ontwikkelde, was er van een Cornelis Lelylaan op een dijklichaam nog geen sprake. Getuige een foto uit september 1959, sloot de Hemsterhuisstraat vanuit het noorden middels een dam (vermoedelijk met duiker voor doorstroming) over een gracht gelijkvloers aan op de Lelylaan. Via een knik in de weg werd ook de Louis Bouwmeesterstraaten vanuit het zuiden met de Lelylaan verbonden. Dat traject werd ook gebruikt door buslijn 23. Wanneer de Lelylaan een aantal jaren later opgehoogd is (ze wordt als zodanig geopend in 1962), is de situatie totaal anders. De gelijkvloerse kruising is een ongelijkvloerse kruising geworden en de knik is uit de weg gehaald. De ongelijkvloerse kruising wordt mogelijk gemaakt door brug 717. De dam is vervangen door een duikerbrug en het de ruimte van het voorheen gelijkvloers liggende deel van de Lelylaan werd gebruikt als oprit tussen de Hemsterhuisstraat en Lelylaan, die dus enigszins moet klimmen. Beide kunstwerken (brug 717 en 718) zijn ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Het zijn twee totaal verschillende bouwwerken. Daar waar brug 717 over een brede onderdoorgang voert, ligt brug 718 juist over een smalle doorvaart (karakteristiek van een duikerbrug). De afwateringstocht waar zij overheen voert en die ten noorden van de Cornelis Lelylaan ligt, is niet geschikt voor scheepvaart of het moet met kano of kajak gebeuren. Die onmogelijkheid wordt ook veroorzaakt door de even verderop liggende brug 720; eveneens een smalle duikerbrug. De brug 718 gaat in een haakse hoek over de gracht, waarbij het origineel plan was dat de walkanten in twee hoeken van 45 graden gezet zouden worden. Sterenberg ontwierp voor die hoek een aantal bankjes voor een soort terras over die afsnijding. Ze werd echter aangelegd in de haakse hoek, waardoor er geen plaats was voor Sterenbergs bankjes. De borstweringen zijn opgevuld met basaltpuinsteen. Direct ten noordoosten van de brug staat de in het oog springende torenflat Hemsterhuisstraat 145-241, jarenlang het hoogste gebouw in deze buurt.

Hemsterhuisstraat 145-241 te Amsterdam is torenflat in Amsterdam Nieuw-West.

Paard is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 719 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Brug 719 is gelegen in de Cornelis Lelylaan. Ze overspant het Christoffel Plantijnpad en de parallel daaraan lopende Christoffel Plantijngracht. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Zijn collega Dick Slebos ontwierp een aantal voet- en fietsbruggen in genoemd pad, maar het grootste bouwwerk over dat pad was dus van Sterenberg. Het werk van hem is te herkennen aan de kelkvormige pijlers, die ook te zien zijn in het gemeentelijk monument Brug 705, ook een viaduct. De pijlers bij brug 719 staan in tegenstelling tot die van brug 705 ook voor een deel in het water. Een andere gelijkenis met dat viaduct is terug te vinden in de strakke rechthoekige indeling in de leuningen. Een bijzonderheid bij brug 719 is dat aan alle vier de koppen van de brug wenteltrappen zijn geplaatst. Het gehele bouwwerk is opgeleverd in de standaardkleuren van destijds, wit en blauw. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Brug 720 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug in gelegen in het Christoffel Plantijnpad en voert over een duiker in een gracht die parallel loopt aan de Cornelis Lelylaan. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Hij was hier werkzaam met collega Dick Slebos; Slebos ontwierp bruggen in het pad, Sterenberg in de Lelylaan; de duiker is van Sterenberg. Het uiterlijk van de duikerbrug laat wat dat betreft geen duidelijkheid zien. Het bouwwerk ligt vrij onopvallend in het landschap, dat in tegenstelling tot brug 719 die nauwelijks tien meter zuidelijker ligt. De balustrades van de brug liggen als twee rechte haakjes om het voet- en fietspad. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken eromheen werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Muurschildering Emanuel van Meterenstraat is een kunstwerk in de vorm van een muurschildering in Amsterdam Nieuw-West. De muurschildering uit oktober 2016 is een initiatief van een bewoner van de wijk Emanuel van Meterenbuurt (vernoemd naar de Emanuel van Meterenstraat, op zich in 1955 vernoemd naar Emanuel van Meteren). Deze vond dat een blinde gevel aan die straat, maar van gebouw Hendrik van Wijnstraat 10 (HW10), wel wat versiering kon gebruiken. Hij vroeg daarop bevriend kunstenaar Nils Westergard uit Richmond (Virginia), Verenigde Staten, in Amsterdam voor een tentoonstelling, een muurschildering te plaatsen; alzo gedaan op 13/14 oktober 2016. Westergard zette in die jaren muurschilderingen op tientallen gevels verspreid over de wereld. Toen daarop de volgende dag gebruikers van het gebouw (een zogenaamde broedplaats) de schildering van een dromerige vrouw ontdekten, werd afkeurend gereageerd. Onder de kunstenaars van de broedplaats werd een stemming gehouden, waarbij het merendeel voor verwijdering stemde. Daarop kwamen juist de buurtbewoners in het verweer; zij vonden hem prachtig en wilden hem behouden. Het resultaat was dat de muurschildering bleef (gegevens 2020). De silhouet van een vlinder in de rechterbovenhoek is Westergards handtekening.

De Piet Bakkerbrug (brugnummer 715) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De verkeersbrug, waarover ook buslijn 63 rijdt, ligt in de Pieter Calandlaan en overspant de Christoffel Plantijngracht. De brug heeft zeven vlakken: voetgangers richting oost, fietspad richting oost, rijweg richting oost, verdrijvingsvlak, rijweg richting west, fietspad richting west, voetpad richting west. De brug, gelegen in het Piet Wiedijkpark, dateert uit de jaren 1959/1960 en er was destijds 325.000 gulden voor uitgetrokken. De brug heeft een overspanning van 17,5 en een breedte van 21 meter. De brug is van beton, waarbij toen voor het eerst gebruik gemaakt zou worden van prefexbalken, een Belgische vinding. Opvallend aan de brug is het terras dat aan het noordoostelijke landhoofd bevestigd is en dat uitzicht geeft op een vijver. Het ontwerp van de burg is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken, architect Dick Slebos, die zich bemoeide met meerdere bruggen in deze buurt. De brug had tot 2016 alleen het nummer 715. Toen kon de Amsterdamse bevolking namen aandragen voor bruggen die nog geen naam hadden of alleen een officieuze. De naam refereert aan journalist en schrijver Piet Bakker (o.a. Ciske de Rat), meerdere straten in de omgeving zijn vernoemd naar journalisten. In het voorjaar van 2019 werd de brug opgeknapt en kreeg een nieuwe schilderbeurt.

De Karel van het Revebrug (Brug 676) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt in een gescheiden voetgangers- en fietspad. Dat pad loopt deels parallel Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost, een parkachtige omgeving op de oostoever van de Sloterplas in de Westelijke Tuinsteden. Via de brug ligt de verbinding van het pad naar de Cornelis Lelylaan. Ze overspant daarbij de Christoffel Plantijngracht, die uitmondt in de Sloterplas. De brug werd in 1961 door architect Dirk Sterenberg, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken ontworpen. De brug werd in 1964 gebouwd. De brug is opgetrokken uit beton, staal en granieten stenen. De brug ging vanaf de aanleg naamloos door het leven; ze was alleen bekend onder haar nummer. Sinds april 2016 nodigt de gemeente Amsterdam actief mensen uit om voorstellen aan te dragen voor dergelijke naamloze bruggen. Het voorstel om deze brug naar de schrijver en hoogleraar in de Russische letterkunde Karel van het Reve te noemen werd in november 2017 goedgekeurd, zodat de brug aldus in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen wordt opgenomen. In de omgeving van de buurt zijn ook straten naar schrijvers en journalisten vernoemd.

Brug 675 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt met een gescheiden voetgangers- en fietspad dat loopt van het Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht naar het Watersporteiland bij de Sloterplas. De brug is ontworpen door architect D.L. Sterenberg, werkzaam bij de Dienst Publieke Werken in april 1961 en gebouwd in 1964. De brug is opgetrokken uit beton en staal. De brug staat op betonnen pijlers, die nog net niet op de oevers staan. De ruimte tussen pijlers, brugdek en oever is opgevuld met baksteen.

Brug 721 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht, een gracht die parallel aan het Christoffel Plantijnpad loopt. Die gracht is de verbinding tussen de Sloterplas en de Slotervaart. Het is een voetgangersbrug, die landt in het Piet Wiedijkpark. De ontwerper van de brug is van Dick Slebos, esthetisch architect werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken, die de bruggen in het Christoffel Plantijnpad voor zijn rekening nam. De brug werd destijds uitgevoerd in wit schoonbeton met blauwe brugleuningen, hetgeen een grote gelijkenis met de Piet Römerbrug (brug 711 en gemeentelijk monument en ontworpen door Slebos) opleverde. Opmerkelijk aan deze brug zijn de leuningen, de staanders daarvan zijn om het brugdek gemonteerd, en de hekwerkjes die op de walkanten en dwars op de leuningen staan.

Het Piet Wiedijkpark is een park in de Amsterdamse wijk Osdorp, Amsterdam Nieuw-West.

De Ark is een kerkgebouw in de wijk Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. De kerk is gebouwd in 1960-'61 naar ontwerp van architect Piet Zanstra. Het gebouw staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst en op de Top-100 van jonge monumenten van Amsterdam. Het gebied van Slotervaart en Overtoomse Veld werd in 1958 bij de Hervormde Gemeente Sloten N.H. ingedeeld. De Hervormde Gemeente Amsterdam-Sloten kreeg opdracht de kerk te bouwen in de tuinstad Slotervaart, gebouwd omstreeks 1956. Veel financiële steun was er van de gemeenteleden. Een vasthoudende groep ging trouw iedere maand met spaarzegels langs de huizen. Op 12 april 1960 kon uiteindelijk de eerste paal worden geslagen. In de programmering van De Ark waren er twee elementen die nieuw waren voor de protestantse kerkenbouw die invloed hadden op de vormgeving: 1. het gebouw moest ook op werkdagen opengesteld kunnen worden; 2. er werd een bidkapel gevraagd. Rond de kerkzaal is er een grote verkeersruimte, zodat alle ruimten voor sociale en pastorale doeleinden konden worden bereikt. De verkeersruimte fungeerde ook als ontmoetingsruimte voor kerkgangers en als foyer. Omdat de grote kerkruimte niet de juiste sfeer voor gebed op kleine schaal bood werd een aparte kleine bidkapel gemaakt, met een eigen sfeer. Deze is doordeweeks geopend. Bijzonder aan het gebouw zijn de bronzen deuren, de aparte klokkentoren en de bijzondere gekleurde ramen. Gebeeldhouwde deuren werden in Duitsland in de jaren vijftig al vaker toegepast. Er zijn vier hoofdstukken uit het verhaal van Noach afgebeeld. Te zien zijn de bouw van de ark, de intocht in de ark, de duif met een takje en het dankoffer. De deuren zijn ontworpen door Irene Lopez-Zanstra, dochter van de architect. De ramen in de kerkzaal waren oorspronkelijk een glas-appliqué, zij zijn inmiddels vervangen. In de bidkapel is het raam nog origineel. Zij verbeelden het scheppingsverhaal uit Genesis. Het orgel is gebouwd door Verschueren (1961) en Flentrop (1967). In 2010 ging De Ark samen met de Woestduinkerk, sinds 1996 genoemd Jacobuskapel. Die kerk werd in 2014 gesloopt. In 2015 is een deel van De Ark afgebroken, de westelijke gevel, om twaalf woningen te bouwen. Dit vooral om extra inkomsten te genereren. De alzijdigheid is hiermee verstoord; het monument is nu verminkt. In 2015-2016 is het overgebleven gebouw gerenoveerd.