Muurschildering Emanuel van Meterenstraat

Paard is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Hemsterhuisstraat 145-241 te Amsterdam is torenflat in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 718 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Toen de gemeente Amsterdam hier in de jaren vijftig het stratenplan ontwikkelde, was er van een Cornelis Lelylaan op een dijklichaam nog geen sprake. Getuige een foto uit september 1959, sloot de Hemsterhuisstraat vanuit het noorden middels een dam (vermoedelijk met duiker voor doorstroming) over een gracht gelijkvloers aan op de Lelylaan. Via een knik in de weg werd ook de Louis Bouwmeesterstraaten vanuit het zuiden met de Lelylaan verbonden. Dat traject werd ook gebruikt door buslijn 23. Wanneer de Lelylaan een aantal jaren later opgehoogd is (ze wordt als zodanig geopend in 1962), is de situatie totaal anders. De gelijkvloerse kruising is een ongelijkvloerse kruising geworden en de knik is uit de weg gehaald. De ongelijkvloerse kruising wordt mogelijk gemaakt door brug 717. De dam is vervangen door een duikerbrug en het de ruimte van het voorheen gelijkvloers liggende deel van de Lelylaan werd gebruikt als oprit tussen de Hemsterhuisstraat en Lelylaan, die dus enigszins moet klimmen. Beide kunstwerken (brug 717 en 718) zijn ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Het zijn twee totaal verschillende bouwwerken. Daar waar brug 717 over een brede onderdoorgang voert, ligt brug 718 juist over een smalle doorvaart (karakteristiek van een duikerbrug). De afwateringstocht waar zij overheen voert en die ten noorden van de Cornelis Lelylaan ligt, is niet geschikt voor scheepvaart of het moet met kano of kajak gebeuren. Die onmogelijkheid wordt ook veroorzaakt door de even verderop liggende brug 720; eveneens een smalle duikerbrug. De brug 718 gaat in een haakse hoek over de gracht, waarbij het origineel plan was dat de walkanten in twee hoeken van 45 graden gezet zouden worden. Sterenberg ontwierp voor die hoek een aantal bankjes voor een soort terras over die afsnijding. Ze werd echter aangelegd in de haakse hoek, waardoor er geen plaats was voor Sterenbergs bankjes. De borstweringen zijn opgevuld met basaltpuinsteen. Direct ten noordoosten van de brug staat de in het oog springende torenflat Hemsterhuisstraat 145-241, jarenlang het hoogste gebouw in deze buurt.

Brug 717 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. Ze werd aanbesteed op 29 februari 1960 en in gebruik gesteld op 14 juli 1962. Het verkeersviaduct waar ook tramlijnen overheen voeren ligt in de Cornelis Lelylaan en overspant de overgang tussen de Hemsterhuisstraat en Louis Bouwmeesterstraat. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg toen werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp alle bouwkundige kunstwerken in de Cornelis Lelylaan, die bijna in haar geheel op een dijklichaam ligt. De brug lag echter tijdens de bouw in de open ruimte. Brug 717 is een eenvoudiger variant op brug 705, die 400 meter naar het oosten ligt. Het viaduct heeft iets weg van een oude brug met aanbruggen. De overspanning is opgedeeld in drie delen; twee galerijen voor voetgangers en een middendeel dat over de rijweg voert. Het gehele bouwwerk is van beton (paalfundering, liggers, borstweringen). Slechts de brugleuningen zijn van metaal in een patroon kenmerkend voor de bruggen in de Cornelis Lelylaan. Het viaduct is gekleurd in de standaardkleuren voor bruggen uit de jaren 60 in deze wijk: Blauw en witgrijs. Gezien de behoorlijke breedte van de brug (35 meter) werd voor het rijdek beneden verlichting aangebracht in nissen. Sterenberg wilde de brugranden afwerken met rood hardglas in aluminiumprofielen, maar dat werd tijdens de bouw achterwege gelaten.

De Sloterhof is een woningbouwproject aan de Comeniusstraat (langs de Cornelis Lelylaan) in de Amsterdamse wijk Slotervaart. Het project, dat in 1958-'59 werd opgeleverd, bestaat uit dertien portiekflats (vier woonlagen) drie hoogbouwblokken (zeven woonlagen), een torenflat met twaalf woonlagen en een blok met atelierwoningen. De architect, J.F. Berghoef, had zijn wortels in de Delftse School (die de voorkeur geeft aan traditionele materialen zoals hout, natuursteen en baksteen) maar maakte voor dit project gebruik van moderne industriële materialen en technieken. Sloterhof is een van de bekendste voorbeelden van toepassing van dergelijke systeembouw in de naoorlogse Wederopbouwarchitectuur. Het geheel is gebouwd met gebruikmaking van het zogenaamde Nemavo-Aireysysteem: een assemblage van stalen, betonnen en houten prefab-onderdelen. Het was de eerste toepassing van dit systeem bij hogere woongebouwen. De portiekflats met gestapelde etagewoningen hebben aan de voorzijde een trap die toegang geeft tot het trapportaal. Aan de achterzijde bevindt zich gelijkvloers een galerij die toegang geeft tot de bergingen onder de woonlagen. De drie grotere flatblokken van zeven woonlagen zijn gedeeltelijk over een siergracht heen gebouwd. Hier zijn 'pilotis' toegepast (Les pilotis: het gebouw moet van de grond verheven worden). De bergingen bevinden zich op de begane grond; daarboven bevindt zich een laag met woningen voor alleenstaanden en daarboven drie lagen met maisonnettes van twee verdiepingen. De galerijen geven afwisselend toegang tot de bovenste en de onderste verdieping van deze maisonnettes. De torenflat aan de Hemsterhuisstraat 145-241 vormt de westelijke afsluiting van het ensemble. Hiervan is de ingangspartij onder de luifel versierd met een artistiek kunstwerk in sgraffitotechniek van Jan Goeting. Tot het project behoren tevens een tweetal benzinestations met autogarages, de haaks op de Johan Huizingalaan staande winkelpanden aan weerszijden van deze laan en de twee restaurants (waarvan het westelijke oorspronkelijk als bankfiliaal was ontworpen) aan de rotonde onder het viaduct in de Cornelis Lelylaan. Tevens bevatten negen van de dertien portiekflats een winkelruimte aan de noordzijde van de blokken. Evenals het iets oudere Amstelhof-complex aan de President Kennedylaan in Amsterdam-Zuid, eveneens ontworpen door Berghoef, is dit woningbouwcomplex in particulier bezit gerealiseerd en verkeert het, als gevolg van het uitblijven van grote investeringen en renovaties, nog in een nagenoeg originele staat. Hoewel aan de Sloterhof een grote architectonische en stedenbouwkundige waarde wordt toegekend was dit vooralsnog niet op de lijst van rijksmonumenten geplaatst. Wel is aan het project in 2008 de status van gemeentelijk monument toegekend. In het voorjaar van 2016 volgde plaatsing op de lijst van rijksmonumenten. Een grote schilderbeurt van de portiekflats van het complex, die in 2008 is gestart aan de oostzijde van het complex, is als gevolg van deze status gestaakt toen bleek dat men niet de originele kleuren toepaste. Inmiddels is uit onderzoek vastgesteld welke kleuren oorspronkelijk werden toegepast. Vanaf de afwijkende portiekflats met winkels aan weerszijden van de Johan Huizingalaan is de schilderbeurt in de juiste kleuren voortgezet. De resterende flats en de hoogbouwblokken volgen in een later stadium.

Brug 705 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West en werd in gebruik gesteld op 14 juli 1962 maar was al in 1960 gereed. Het verkeersviaduct waar ook tramlijn 1, 17 en 27 overheen rijden is gelegen in de Cornelis Lelylaan en overspant de Johan Huizingalaan. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg, toen werkzaam bij Publieke Werken. Sterenberg had met deze brug een aantal jaren de langste brug van Amsterdam achter zijn naam staan maar ook de kortste: Brug 452. Ook het verschil in gebruik tussen beide bruggen is enorm. Brug 705 is een drukke verkeersbrug/viaduct waarover ook trams rijden terwijl brug 452 alleen voor voetgangers bestemd is. Brug 705 werd beginjaren zeventig qua lengte overtroffen door de Bijlmerdreefmetrobrug (ca. 1100 meter). Het viaduct wordt gedragen door in totaal 24 witte V-vormige pilaren die staan opgesteld in 6 rijen van elk 4 pilaren. Onder de brug ligt in het midden een ovaalvormige middenberm met in het midden vaste bestrating. Dit omdat volgens de oorspronkelijke plannen uit de jaren vijftig rekening werd gehouden met een eindpuntlus voor tramlijnen. Aan weerszijden van de middenberm bevinden zich beide rijbanen van de Johan Huizingalaan gelegen in een flauwe bocht. In de gevelwanden van het viaduct bevinden zich aan beide kanten winkeltjes en bedrijfsruimten. De brug is bijzonder breed en lang en ook overdag is daarom bij somber weer kunstlicht onder de brug noodzakelijk omdat onvoldoende daglicht doordringt. Het viaduct was volgens de gemeente het grootste stadsviaduct in Europa. In buitenlandse kranten en tijdschriften werd aandacht aan het viaduct geschonken, vergezeld met een foto. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Toch waren er ten tijde van de bouw al plannen voor een trambaan, maar door het gebrek aan samenwerking tussen Publieke werken en het GVB werd de brug volgens het oorspronkelijke plan gebouwd. Kort na de oplevering moest het betondek in het midden weer worden opengebroken voor de aanleg van de rails. Ook moesten alsnog met veel moeite en tegen hoge kosten grote gaten worden geboord in het net gebouwde viaduct voor de aanleg van de trappen naar de beoogde tramhaltes. Buslijn 18 en 63 hebben onder de brug een halte. De halte aan de westzijde biedt door middel van vaste trappen aansluiting op de tramlijnen 1, 17 en 27. Voor mindervaliden is deze halte niet toegankelijk door het ontbreken van een lift. De brug staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst. Aan weerszijden van het viaduct staat in de rotonde een titelloos werk, ook wel "Kubuspalen" van Joost van Santen.

Brug 720 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug in gelegen in het Christoffel Plantijnpad en voert over een duiker in een gracht die parallel loopt aan de Cornelis Lelylaan. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Hij was hier werkzaam met collega Dick Slebos; Slebos ontwierp bruggen in het pad, Sterenberg in de Lelylaan; de duiker is van Sterenberg. Het uiterlijk van de duikerbrug laat wat dat betreft geen duidelijkheid zien. Het bouwwerk ligt vrij onopvallend in het landschap, dat in tegenstelling tot brug 719 die nauwelijks tien meter zuidelijker ligt. De balustrades van de brug liggen als twee rechte haakjes om het voet- en fietspad. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken eromheen werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Brug 719 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Brug 719 is gelegen in de Cornelis Lelylaan. Ze overspant het Christoffel Plantijnpad en de parallel daaraan lopende Christoffel Plantijngracht. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Zijn collega Dick Slebos ontwierp een aantal voet- en fietsbruggen in genoemd pad, maar het grootste bouwwerk over dat pad was dus van Sterenberg. Het werk van hem is te herkennen aan de kelkvormige pijlers, die ook te zien zijn in het gemeentelijk monument Brug 705, ook een viaduct. De pijlers bij brug 719 staan in tegenstelling tot die van brug 705 ook voor een deel in het water. Een andere gelijkenis met dat viaduct is terug te vinden in de strakke rechthoekige indeling in de leuningen. Een bijzonderheid bij brug 719 is dat aan alle vier de koppen van de brug wenteltrappen zijn geplaatst. Het gehele bouwwerk is opgeleverd in de standaardkleuren van destijds, wit en blauw. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Het Sierplein is een plein in Amsterdam Nieuw-West.

De Ark is een kerkgebouw in de wijk Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. De kerk is gebouwd in 1960-'61 naar ontwerp van architect Piet Zanstra. Het gebouw staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst en op de Top-100 van jonge monumenten van Amsterdam. Het gebied van Slotervaart en Overtoomse Veld werd in 1958 bij de Hervormde Gemeente Sloten N.H. ingedeeld. De Hervormde Gemeente Amsterdam-Sloten kreeg opdracht de kerk te bouwen in de tuinstad Slotervaart, gebouwd omstreeks 1956. Veel financiële steun was er van de gemeenteleden. Een vasthoudende groep ging trouw iedere maand met spaarzegels langs de huizen. Op 12 april 1960 kon uiteindelijk de eerste paal worden geslagen. In de programmering van De Ark waren er twee elementen die nieuw waren voor de protestantse kerkenbouw die invloed hadden op de vormgeving: 1. het gebouw moest ook op werkdagen opengesteld kunnen worden; 2. er werd een bidkapel gevraagd. Rond de kerkzaal is er een grote verkeersruimte, zodat alle ruimten voor sociale en pastorale doeleinden konden worden bereikt. De verkeersruimte fungeerde ook als ontmoetingsruimte voor kerkgangers en als foyer. Omdat de grote kerkruimte niet de juiste sfeer voor gebed op kleine schaal bood werd een aparte kleine bidkapel gemaakt, met een eigen sfeer. Deze is doordeweeks geopend. Bijzonder aan het gebouw zijn de bronzen deuren, de aparte klokkentoren en de bijzondere gekleurde ramen. Gebeeldhouwde deuren werden in Duitsland in de jaren vijftig al vaker toegepast. Er zijn vier hoofdstukken uit het verhaal van Noach afgebeeld. Te zien zijn de bouw van de ark, de intocht in de ark, de duif met een takje en het dankoffer. De deuren zijn ontworpen door Irene Lopez-Zanstra, dochter van de architect. De ramen in de kerkzaal waren oorspronkelijk een glas-appliqué, zij zijn inmiddels vervangen. In de bidkapel is het raam nog origineel. Zij verbeelden het scheppingsverhaal uit Genesis. Het orgel is gebouwd door Verschueren (1961) en Flentrop (1967). In 2010 ging De Ark samen met de Woestduinkerk, sinds 1996 genoemd Jacobuskapel. Die kerk werd in 2014 gesloopt. In 2015 is een deel van De Ark afgebroken, de westelijke gevel, om twaalf woningen te bouwen. Dit vooral om extra inkomsten te genereren. De alzijdigheid is hiermee verstoord; het monument is nu verminkt. In 2015-2016 is het overgebleven gebouw gerenoveerd.

Brug 675 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt met een gescheiden voetgangers- en fietspad dat loopt van het Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost. Ze overspant de Christoffel Plantijngracht naar het Watersporteiland bij de Sloterplas. De brug is ontworpen door architect D.L. Sterenberg, werkzaam bij de Dienst Publieke Werken in april 1961 en gebouwd in 1964. De brug is opgetrokken uit beton en staal. De brug staat op betonnen pijlers, die nog net niet op de oevers staan. De ruimte tussen pijlers, brugdek en oever is opgevuld met baksteen.

De Karel van het Revebrug (Brug 676) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt in een gescheiden voetgangers- en fietspad. Dat pad loopt deels parallel Christoffel Plantijnpad in het Sloterpark Oost, een parkachtige omgeving op de oostoever van de Sloterplas in de Westelijke Tuinsteden. Via de brug ligt de verbinding van het pad naar de Cornelis Lelylaan. Ze overspant daarbij de Christoffel Plantijngracht, die uitmondt in de Sloterplas. De brug werd in 1961 door architect Dirk Sterenberg, werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken ontworpen. De brug werd in 1964 gebouwd. De brug is opgetrokken uit beton, staal en granieten stenen. De brug ging vanaf de aanleg naamloos door het leven; ze was alleen bekend onder haar nummer. Sinds april 2016 nodigt de gemeente Amsterdam actief mensen uit om voorstellen aan te dragen voor dergelijke naamloze bruggen. Het voorstel om deze brug naar de schrijver en hoogleraar in de Russische letterkunde Karel van het Reve te noemen werd in november 2017 goedgekeurd, zodat de brug aldus in de Basisregistratie Adressen en Gebouwen wordt opgenomen. In de omgeving van de buurt zijn ook straten naar schrijvers en journalisten vernoemd.