De Ark (Slotervaart)

Het Sierplein is een plein in Amsterdam Nieuw-West.

Sloterpoort is een buurt in Stadsdeel Amsterdam Nieuw-West (tot 2010 Stadsdeel Slotervaart). De buurt wordt begrensd door de Cornelis Lelylaan, de Ringspoordijk, de Slotervaart en het Christoffel Plantijnpad. De wijk bestaat uit Slotervaart-Zuid (gebouwd in de jaren vijftig). De belangrijkste straten zijn is de Johan Huizingalaan, die de buurt van noord naar zuid doorsnijdt en de Pieter Calandlaan, die de buurt van oost naar west doorsnijdt. In het midden ligt het Sierplein.

De Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Louis Bouwmeesterstraat in Amsterdam. De kerk werd in 1959-1961 gebouwd in de wijk Slotervaart, naar ontwerp van architect Gerard Holt. Het is een modernistische kerk met een losstaande klokkentoren. De kerk werd van 2007 tot 2019 gebruikt door de Parochie van de Heilige Marcus. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2023 zijn er in de Verrijzeniskerk geen reguliere vieringen meer.

Brug 705 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West en werd in gebruik gesteld op 14 juli 1962 maar was al in 1960 gereed. Het verkeersviaduct waar ook tramlijn 1, 17 en 27 overheen rijden is gelegen in de Cornelis Lelylaan en overspant de Johan Huizingalaan. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg, toen werkzaam bij Publieke Werken. Sterenberg had met deze brug een aantal jaren de langste brug van Amsterdam achter zijn naam staan maar ook de kortste: Brug 452. Ook het verschil in gebruik tussen beide bruggen is enorm. Brug 705 is een drukke verkeersbrug/viaduct waarover ook trams rijden terwijl brug 452 alleen voor voetgangers bestemd is. Brug 705 werd beginjaren zeventig qua lengte overtroffen door de Bijlmerdreefmetrobrug (ca. 1100 meter). Het viaduct wordt gedragen door in totaal 24 witte V-vormige pilaren die staan opgesteld in 6 rijen van elk 4 pilaren. Onder de brug ligt in het midden een ovaalvormige middenberm met in het midden vaste bestrating. Dit omdat volgens de oorspronkelijke plannen uit de jaren vijftig rekening werd gehouden met een eindpuntlus voor tramlijnen. Aan weerszijden van de middenberm bevinden zich beide rijbanen van de Johan Huizingalaan gelegen in een flauwe bocht. In de gevelwanden van het viaduct bevinden zich aan beide kanten winkeltjes en bedrijfsruimten. De brug is bijzonder breed en lang en ook overdag is daarom bij somber weer kunstlicht onder de brug noodzakelijk omdat onvoldoende daglicht doordringt. Het viaduct was volgens de gemeente het grootste stadsviaduct in Europa. In buitenlandse kranten en tijdschriften werd aandacht aan het viaduct geschonken, vergezeld met een foto. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Toch waren er ten tijde van de bouw al plannen voor een trambaan, maar door het gebrek aan samenwerking tussen Publieke werken en het GVB werd de brug volgens het oorspronkelijke plan gebouwd. Kort na de oplevering moest het betondek in het midden weer worden opengebroken voor de aanleg van de rails. Ook moesten alsnog met veel moeite en tegen hoge kosten grote gaten worden geboord in het net gebouwde viaduct voor de aanleg van de trappen naar de beoogde tramhaltes. Buslijn 18 en 63 hebben onder de brug een halte. De halte aan de westzijde biedt door middel van vaste trappen aansluiting op de tramlijnen 1, 17 en 27. Voor mindervaliden is deze halte niet toegankelijk door het ontbreken van een lift. De brug staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst. Aan weerszijden van het viaduct staat in de rotonde een titelloos werk, ook wel "Kubuspalen" van Joost van Santen.

De Sloterhof is een woningbouwproject aan de Comeniusstraat (langs de Cornelis Lelylaan) in de Amsterdamse wijk Slotervaart. Het project, dat in 1958-'59 werd opgeleverd, bestaat uit dertien portiekflats (vier woonlagen) drie hoogbouwblokken (zeven woonlagen), een torenflat met twaalf woonlagen en een blok met atelierwoningen. De architect, J.F. Berghoef, had zijn wortels in de Delftse School (die de voorkeur geeft aan traditionele materialen zoals hout, natuursteen en baksteen) maar maakte voor dit project gebruik van moderne industriële materialen en technieken. Sloterhof is een van de bekendste voorbeelden van toepassing van dergelijke systeembouw in de naoorlogse Wederopbouwarchitectuur. Het geheel is gebouwd met gebruikmaking van het zogenaamde Nemavo-Aireysysteem: een assemblage van stalen, betonnen en houten prefab-onderdelen. Het was de eerste toepassing van dit systeem bij hogere woongebouwen. De portiekflats met gestapelde etagewoningen hebben aan de voorzijde een trap die toegang geeft tot het trapportaal. Aan de achterzijde bevindt zich gelijkvloers een galerij die toegang geeft tot de bergingen onder de woonlagen. De drie grotere flatblokken van zeven woonlagen zijn gedeeltelijk over een siergracht heen gebouwd. Hier zijn 'pilotis' toegepast (Les pilotis: het gebouw moet van de grond verheven worden). De bergingen bevinden zich op de begane grond; daarboven bevindt zich een laag met woningen voor alleenstaanden en daarboven drie lagen met maisonnettes van twee verdiepingen. De galerijen geven afwisselend toegang tot de bovenste en de onderste verdieping van deze maisonnettes. De torenflat aan de Hemsterhuisstraat 145-241 vormt de westelijke afsluiting van het ensemble. Hiervan is de ingangspartij onder de luifel versierd met een artistiek kunstwerk in sgraffitotechniek van Jan Goeting. Tot het project behoren tevens een tweetal benzinestations met autogarages, de haaks op de Johan Huizingalaan staande winkelpanden aan weerszijden van deze laan en de twee restaurants (waarvan het westelijke oorspronkelijk als bankfiliaal was ontworpen) aan de rotonde onder het viaduct in de Cornelis Lelylaan. Tevens bevatten negen van de dertien portiekflats een winkelruimte aan de noordzijde van de blokken. Evenals het iets oudere Amstelhof-complex aan de President Kennedylaan in Amsterdam-Zuid, eveneens ontworpen door Berghoef, is dit woningbouwcomplex in particulier bezit gerealiseerd en verkeert het, als gevolg van het uitblijven van grote investeringen en renovaties, nog in een nagenoeg originele staat. Hoewel aan de Sloterhof een grote architectonische en stedenbouwkundige waarde wordt toegekend was dit vooralsnog niet op de lijst van rijksmonumenten geplaatst. Wel is aan het project in 2008 de status van gemeentelijk monument toegekend. In het voorjaar van 2016 volgde plaatsing op de lijst van rijksmonumenten. Een grote schilderbeurt van de portiekflats van het complex, die in 2008 is gestart aan de oostzijde van het complex, is als gevolg van deze status gestaakt toen bleek dat men niet de originele kleuren toepaste. Inmiddels is uit onderzoek vastgesteld welke kleuren oorspronkelijk werden toegepast. Vanaf de afwijkende portiekflats met winkels aan weerszijden van de Johan Huizingalaan is de schilderbeurt in de juiste kleuren voortgezet. De resterende flats en de hoogbouwblokken volgen in een later stadium.

Spiegelkubus is een kunstwerk van Yvonne Kracht. Het is geplaatst voor de uit 1959 stammende oudbouw van Sanquin aan de Plesmanlaan 125 in Amsterdam, Slotervaart Het werk dateert uit ongeveer 1984 in een tijd waar de kunstenares werkte met opengewerkte ruimtelijke objecten. In dit geval is er spraak van een kubus. Zij staat op een ribbe, terwijl diagonaal over de kubusvlakken open ruimtes zijn gelaten, sommige begrensd door spiegelend materiaal. Het zou eerder te zien zijn geweest in Vlissingen en het Amsterdamse Amstelpark. Het kunstwerk wordt op het terrein vergezeld door twee titelloze kunstwerken van Piet Donk (aan de gevel) en Jan Wolkers voor de gevel.

Voor de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 staat een titelloos kunstwerk. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. Op de grond nabij de ingang staat een beeld van Jan Wolkers. Het is een bukkende vrouw, die een kind vasthoudt. Volgens Kunstwacht Amsterdam stond de toenmalige vrouw van Jan Wolkers Annemarie Nauta model voor de vrouw; ze zou later ook model staan voor Olga uit Wolkers’ roman Turks fruit. Aan de genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Piet Donk uit 1959.

Aan de gevel van het gebouw van de Plesmanlaan 125 in Amsterdam is een titelloos kunstwerk te vinden. Het werk dateert uit 1959 en werd gemaakt voor het gebouw van het Centraal Laboratorium van de Bloedtransfusiedienst in Slotervaart, Amsterdam. De kunstenaar is Piet Donk (Leiden, 6 november 1904 – 29 maart 1994). Het stelt het embleem voor van genoemde instelling CLB en is gemaakt van koperen plaatwerk. Het kunstwerk bevindt zich op de in 1959 opgeleverde oudbouw ontworpen door architect Jan van der Linden. Voor genoemde vleugel staat een eveneens titelloos werk van Jan Wolkers.

Het Nederlands Kanker Instituut (NKI) te Amsterdam is opgericht in 1913 door onder meer de chirurg Jacob Rotgans. Het NKI vormt met het Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis één organisatie. Vroeger werd deze organisatie het NKI-AVL genoemd. In 2013 is de naam gewijzigd naar het Antoni van Leeuwenhoek, dat hiermee een wetenschappelijk onderzoeksinstituut en een gespecialiseerde kliniek, gericht op het bestrijden van de ziekte kanker, omvat. Sinds 1973 is het Antoni van Leeuwenhoek in Amsterdam Nieuw-West gevestigd naast het voormalige Slotervaartziekenhuis. Centraal staan nieuwe methoden van diagnostiek en behandeling. De primaire clusters van het Antoni van Leeuwenhoek zijn: Research, Heelkundig Oncologische Disciplines, Medisch Oncologische Disciplines, Radiotherapie en Diagnostisch Oncologische Disciplines. Begin negentiger jaren heeft het NKI in samenwerking met de medische faculteit van de Vrije Universiteit Amsterdam de Onderzoekschool Oncologie Amsterdam (OOA) opgericht voor postdoctoraal onderwijs en onderzoek. Deze onderzoeksschool was in 1993 voor het eerst geaccrediteerd door de KNAW.

Het Bluebanddorp is een buurt met laagbouwwoningen in Slotervaart, Amsterdam Nieuw-West, gelegen tussen de Johan Huizingalaan, Pieter Calandlaan, Ringspoorbaan en de Slotervaart. De naam van de buurt is in de volksmond ontleend aan margarinemerk Blue Band, geïnspireerd op de blauwe daklijsten van de huizen. De huizen zijn ook bekend als 'Zaagtandwoningen', dit omdat de huizen verspringende voorgevels hebben, in de vorm van een zaagtand. Het ontwerp is van architect Frans van Gool. Hij ontwierp voor de Zaagtandwoningen een experimentele plattegrond met een gedraaide entreepartij. Hierdoor vormden de voorgevels van een blok een zigzaglijn. De woningen zijn gebouwd in 1959. Het complex omvat 299 laagbouwwoningen verdeeld over vijf stempels rondom gemeenschappelijke hoven. Ieder stempel bestaat uit twee L-vormige haken rond een hof. Sinds 2008 is Bluebanddorp een gemeentelijk monument.

Het Antoni van Leeuwenhoek is een ziekenhuis en onderzoeksinstituut in Amsterdam dat is gespecialiseerd in oncologie: diagnose en behandeling en wetenschappelijk onderzoek van kanker. Het Antoni van Leeuwenhoek bevindt zich in de wijk Slotervaart aan de Plesmanlaan naast de bloedbank (Sanquin) en het voormalige Slotervaartziekenhuis. Het ziekenhuis is vernoemd naar Antoni van Leeuwenhoek (1632-1723), die in de medische wereld vooral bekend is als een van de eersten die successen behaalde met de microscoop. Het Antoni van Leeuwenhoek is het enige door de Organisation of European Cancer Institutes aangewezen Comprehensive Cancer Center in Nederland, voor kankerzorg en onderzoek.

De Piet Römerbrug is een vaste brug in Amsterdam Slotervaart. Ze is gebouwd in 1961/1962. De brug, alleen toegankelijk voor fietsers en voetgangers, is gelegen in het Christoffel Plantijnpad, voert over de Slotervaart en sluit aan op het fiets- en voetpad langs de Plesmanlaan. De bruggen zijn ontworpen door Dick Slebos, toen (jaren zestig van de 20e eeuw) werkzaam voor de Dienst der Publieke Werken. De brug laat enkele kenmerken zien binnen het oeuvre van die architect. De schuin weglopende witte betonnen walkanten, witte overspanning met blauwe balustrades met rechthoekige motieven komen vaker voor bij zijn bruggen. Afwijkend zijn de brugpijlers, hier vier stuks. De brug is sinds 2008 gemeentelijk monument. Omdat onder het zuidelijk landhoofd de duiker onder brug 712 uitkomt, moesten de zuidelijke brugpijlers dicht bij de oever staan; zij dragen de brug ook over de duiker heen. In november 2017 werd de brug vernoemd naar de Amsterdamse acteur Piet Römer, bekend van onder meer 't Schaep met de 5 pooten van rond 1970 en Baantjer (1995-2006). Ook was hij enige tijd hoofdpiet bij Sinterklaas.