Bluebanddorp

De Frans van Goolbrug (brugnummer 709) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De betonnen verkeersbrug is gelegen in de Jacques Veltmanstraat over de Slotervaart. De brug is aangelegd ter ontsluiting van de toen nieuwe wijk Slotervaart richting Plesmanlaan. Zij is ontworpen door Dick Slebos van Publieke Werken. De brug werd op verzoek van inwoners van Amsterdam in 2016/'17 vernoemd naar architect Frans van Gool (1922-2015), alhoewel het verzoek daartoe was ingediend voor brug 701, ook in deze buurt gelegen. Van Gool ontwierp in de buurt het zogenaamde Bluebanddorp, onder andere met de zaagtandwoningen aan de Andries Snoekstraat. Met deze vernoeming maakte de gemeente een uitzondering op haar stelregel dat vernoeming naar personen pas mag plaatsvinden als zij vijf jaar dood zijn. Het bouwwerk in nieuwe-bouwenstijl was in 2008 op de gemeentelijk monumentenlijst geplaatst.

Sloterpoort is een buurt in Stadsdeel Amsterdam Nieuw-West (tot 2010 Stadsdeel Slotervaart). De buurt wordt begrensd door de Cornelis Lelylaan, de Ringspoordijk, de Slotervaart en het Christoffel Plantijnpad. De wijk bestaat uit Slotervaart-Zuid (gebouwd in de jaren vijftig). De belangrijkste straten zijn is de Johan Huizingalaan, die de buurt van noord naar zuid doorsnijdt en de Pieter Calandlaan, die de buurt van oost naar west doorsnijdt. In het midden ligt het Sierplein.

De Cornelis Lelylaan is een stadsautoweg in Amsterdam (onderdeel van de stadsroute s106) die de stadsdelen West en Nieuw-West met elkaar verbindt. Het trein- en metrostation Amsterdam Lelylaan ligt over de weg en is er naar vernoemd. Op de plaats van de weg lag oorspronkelijk de Slotervaart die werd gedempt en onder het zand verdween. Iets zuidelijker werd een nieuw Slotervaart gegraven. De weg is in 1955 opengesteld als smalle tijdelijke verbindingsweg tussen het Surinameplein en de nieuwbouw van Slotervaart en later Osdorp. De weg is vernoemd naar Cornelis Lely (1854-1929), waterbouwkundige, minister en gouverneur en de ontwerper van de Zuiderzeewerken. Het eerste deel van de definitieve weg tussen het Surinameplein en even voorbij "de Kuil" in de Ringspoorbaan werd op 19 april 1962 voor het verkeer opengesteld.De gehele definitieve weg werd op 14 juli 1962 officieel geopend door mevrouw Dirkje van 't Hull-Ras (1925-2018), echtgenote van wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull. Een plaquette op de brug over de Westlandgracht herinnert hieraan. De Cornelis Lelylaan loopt door de Westelijke Tuinsteden. De grotendeels hooggelegen weg begint bij het Surinameplein in Amsterdam-West. Hij loopt naar het westen, en kruist sinds 1975 met "het ei" de Ringweg A10 bovenlangs, vervolgens sinds 1986 de westtak van de Ringspoorbaan onderlangs en sinds 1997 de metrobaan en dan de Johan Huizingalaan met een viaduct. De weg was aanvankelijk geheel kruisingsvrij, waar een maximumsnelheid gold van 70 km/h, maar met de aanleg van de Ringweg en het station Lelylaan kwamen er toch gelijkvloerse kruisingen. De weg eindigt in Osdorp in een T-kruising bij Meer en Vaart aan de zuidwestelijke hoek van de Sloterplas. Oorspronkelijk zou de weg na Meer en Vaart en een verkeersplein waar het Geer Ban zou worden gekruist, hooggelegen verder doorlopen tot de Baden Powellweg en mogelijk later nog verder naar de Middelveldsche Akerpolder. De afslagen naar Meer en Vaart waren oorspronkelijk dan ook ruim aangelegd omdat ruimte was gereserveerd voor de doorgaande weg. In 1978 werd door de gemeenteraad besloten dit laatste deel, ook de kruisende hooggelegen Geer Ban, niet aan te leggen. Op het beoogde verlengde tracé van de Lelylaan stonden in de jaren zestig en zeventig langs het Hoekenespad de noodschoolgebouwen van de Osdorper Schoolgemeenschap. Deze strook werd in de jaren tachtig definitief bebouwd met woningen. Ook ten noorden van de Jan Oudegeeststraat verschenen woningen en de groenstrook langs de Hoekenesgracht werd het Stadspark Osdorp. Het laagste huisnummer van de Cornelis Lelylaan is nummer 3.

Het Sierplein is een plein in Amsterdam Nieuw-West.

Communicatie is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Lotti van der Gaag werd gevraagd de entree van de Telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart aan de Plesmanlaan op te fleuren met een sculptuur. De beoogd eigenaar PTT stelde daarvoor de voorwaarde, dat de stijl van het kunstwerk moest overeenkomen met de bouwstijl, aldus Christiaan de Moor (esthetisch adviseur van de PTT in 1960). Voor het overige werd de kunstenaar vrij gelaten (vrije expressie) houden. Van der Gaag beeldde voor het genoemde gebouw een schakelverbinding uit; twee figuren verbonden door de verbinding van telefoon. Het beeld brengt trouwens ook de verbinding tussen de twee bouwblokken, die samen het gebouw vormen. Ter gelegenheid van de overdracht van het gebouw van de gemeente aan de PTT in 1961 werd er een kleine expositie gehouden van het werk van Lotti van der Gaag en haar collegae Hans Ittmann en Henk Zweerus, die twee andere gebouwen met beeldhouwwerken mochten versieren. Lotti van der Gaag had in 1958 de Jacob Marisprijs gewonnen, categorie materiaal (beeld Tortakel uitgevoerd in chamotte).

Brug 708 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt aan het begin van de Pieter Calandlaan, tussen de dijklichamen van de ringspoorbaan-west. Ten noordoosten van de brug ligt Station Amsterdam Lelylaan. De brug overspant sinds jaren vijftig een relatief grote duiker over een gracht ten westen van de spoordijk en het station. Ze is een zus van brug 685, maar die is sinds 2012 dichtgemetseld. De brug komt van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken, waar toen Dick Slebos en/of Dirk Sterenberg de esthetisch ontwerper waren. Deze brug is echter van tijdelijke collega Peter Pennink. Hij ging hun achterna met de vorm van het witte beton en de blauwe leuningen. Deze brug lijkt echter meer op een brug doordat de balustrade die bij brug 685 doorloopt hier onderbroken is met open leuning met een uitzicht op het water in het gracht.

De telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart (afkorting: Asd-Slov) is een telefooncentrale in de wijk Slotervaart in Nederlandse stad Amsterdam. Het gebouw werd op 2 december 2008 tot gemeentelijk monument verklaard. De centrale, die aan de Plesmanlaan 1, op de hoek met de Ottho Heldringstraat 1, staat, dateert uit de periode 1958-1960.. Vanaf 1928 was voor het gebied waar nauwelijks iemand woonde de Telefooncentrale Amsterdam-West in de Filips van Almondestraat werkzaam, maar die kon de toestroom niet meer aan. Het is een zogenaamde ondercentrale en die had bij de oplevering op 28 oktober 1960 een capaciteit van 20.000 aansluitingen, maar er slechts 4.000 kreeg; de telefoondienst kwam werknemers te kort om de overige aansluitingen direct te realiseren. In de jaren na oplevering werden in rap tempo nieuwe aansluiting aangelegd; er waren er rond het jaar 2000 nog 17.000 in gebruik. Het gebouw is ontworpen door de architect B.J. Odink en bouwkundige J.W. Kamerling van de Dienst der Publieke Werken van de gemeente Amsterdam. De buitenwanden aan de Plesmanlaan hebben de vorm van een blokkendoos en zo werden die ook gebouwd; het zijn prefab-elementen. Het gebouw bestaat in wezen uit twee gebouwen die gescheiden worden door de toegang, waarboven al sinds de opening het beeld Communicatie van Lotti van der Gaag bevestigd is. Aan de Plesmanlaan staat genoemde blokkendoos, aan de Ottho Heldringstraat een meer kantoorachtig deel met veel glas, een deel was bij opening in gebruik bij de draadomroep. In 2008 werd de centrale door het Bureau Monumenten & Archeologie van de gemeente Amsterdam (BMA) op de Amsterdamse Top 100 van jong erfgoed geplaatst. De BMA had deze lijst, met de honderd mooiste Amsterdamse gebouwen uit de jaren 1940-1968, samengesteld in opdracht van wethouder Tjeerd Herrema. Aanleiding hiervoor was de landelijke lijst met 100 voorgedragen rijksmonumenten uit de periode 1940-1958 die in 2007 door minister Plasterk van OC&W was vastgesteld. In december 2008 werd het gebouw op de gemeentelijke monumentenlijst van Stadsdeel Slotervaart geplaatst, als een van de 13 objecten in dat stadsdeel. Het gebouw bleef in de periode 2020 tot 2022 als enige op deze hoek staan. Aan de zuidkant werd toen het zogenaamde Plesman Plaza met hoogbouw ingericht. Aan de Louis van Sonsbeekstraat in Osdorp staat een telefooncentrale van (vrijwel) gelijk ontwerp. Ook aan de Graafschapstraat bij de Europaboulevard stond zo'n telefooncentrale, maar is in 2012 afgebroken.

Heemstedestraat is een station van de Amsterdamse metro in het stadsdeel Nieuw-West. Station Heemstedestraat ligt aan Ringlijn 50 en werd geopend op 28 mei 1997. Per 3 maart 2019 wordt dit station ook aangedaan door metrolijn 51, die vanaf die datum vanaf station Zuid naar Isolatorweg is verlegd. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk ten noorden van de Heemstedestraat, waarvan het wordt gescheiden door de Slotervaart. Men kan er overstappen op tramlijn 2. Op loopafstand bevinden zich: ten oosten van het station het World Fashion Centre (het voormalige Confectiecentrum) aan het Koningin Wilhelminaplein ten westen van het station het Nederlands Kanker Instituut met het daaraan verbonden Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis

Brug 710 is een bouwkundig kunstwerk in de Nederlandse stad Amsterdam. Deze zogenaamde duikerbrug is gelegen, daar waar de Heemstedestraat overgaat in de Plesmanlaan. Ze werd gebouwd in 1959, toen die eerste straat vanaf het Hoofddorpplein naar het westen toe werd doorgetrokken. Die straat lag in 1957 nog als een landelijke weg tussen wat eerder landerijen en plassen waren en dan opgespoten bouwterrein. De straat liep in een kaarsrechte lijn van het plein naar de ringspoorbaan en verder. Het dijklichaam van die ringspoorbaan behoefde aan beide zijden een afwateringstocht, die overgestoken moest worden. Er werd gekozen voor een duiker met aan de westzijde een lange aanloop. Het ontwerp van de duiker is afkomstig van de Publieke Werken, de specifieke architect is onbekend. In verband met de forse stadsuitbreiding werkten meerdere personen aan de benodigde kunstwerken. De brug is bovengronds circa 39 meter lang, maar de te overspannen duiker is nauwelijks 3 meter breed, maar zelf wel weer 33 meter lang. De opzet was in 1959 een rijweg met aan beide zijden een voetpad en rijwielpad. Bij de aanleg van de westwaartse verlenging van tram 2 in 1975 kwam een herindeling. De trambaan verscheen in een nieuw aangelegde middenberm, oorspronkelijk met siersteen, daarna asfalt en naderhand in het gras. Aan weerszijden kwamen stroken voor auto’s, fietsers en voetgangers waarbij de klinkerbestrating werd vervangen door asfalt. Bus 23, die sinds 10 juli 1960 over de brug reed, werd bij de komst van de tram verlegd naar de Aletta Jacobslaan en Vlaardingenlaan. Opvallend zijn de balustrades annex leuningen; deze lijken op abstracte sculpturen. De brug is als het ware de zuster van brug 687 met eenzelfde uiterlijk. Echter de balustrade van brug 710 maakt een hoek naar de voormalige Telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart, Ottho Heldringstraat 1. In 1960 werd er nog druk gebouwd aan woningen tussen de Westlandgracht en de ringspoorbaan. De brug lag toen opvallend in het landschap. De nogal forse duikerbrug is anno 2022 nauwelijks terug te zien kijkend vanaf de rijweg. Er werd vanaf 1982 gebouwd aan de Heemstedespoorbrug in de Schiphollijn en weer later aan de Heemstedespoorbrug in de ringlijn van de Amsterdamse metro.

Het Staalmanpark is een stadspark in Amsterdam-Nieuw-West.

Brug 705 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West en werd in gebruik gesteld op 14 juli 1962 maar was al in 1960 gereed. Het verkeersviaduct waar ook tramlijn 1, 17 en 27 overheen rijden is gelegen in de Cornelis Lelylaan en overspant de Johan Huizingalaan. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg, toen werkzaam bij Publieke Werken. Sterenberg had met deze brug een aantal jaren de langste brug van Amsterdam achter zijn naam staan maar ook de kortste: Brug 452. Ook het verschil in gebruik tussen beide bruggen is enorm. Brug 705 is een drukke verkeersbrug/viaduct waarover ook trams rijden terwijl brug 452 alleen voor voetgangers bestemd is. Brug 705 werd beginjaren zeventig qua lengte overtroffen door de Bijlmerdreefmetrobrug (ca. 1100 meter). Het viaduct wordt gedragen door in totaal 24 witte V-vormige pilaren die staan opgesteld in 6 rijen van elk 4 pilaren. Onder de brug ligt in het midden een ovaalvormige middenberm met in het midden vaste bestrating. Dit omdat volgens de oorspronkelijke plannen uit de jaren vijftig rekening werd gehouden met een eindpuntlus voor tramlijnen. Aan weerszijden van de middenberm bevinden zich beide rijbanen van de Johan Huizingalaan gelegen in een flauwe bocht. In de gevelwanden van het viaduct bevinden zich aan beide kanten winkeltjes en bedrijfsruimten. De brug is bijzonder breed en lang en ook overdag is daarom bij somber weer kunstlicht onder de brug noodzakelijk omdat onvoldoende daglicht doordringt. Het viaduct was volgens de gemeente het grootste stadsviaduct in Europa. In buitenlandse kranten en tijdschriften werd aandacht aan het viaduct geschonken, vergezeld met een foto. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Toch waren er ten tijde van de bouw al plannen voor een trambaan, maar door het gebrek aan samenwerking tussen Publieke werken en het GVB werd de brug volgens het oorspronkelijke plan gebouwd. Kort na de oplevering moest het betondek in het midden weer worden opengebroken voor de aanleg van de rails. Ook moesten alsnog met veel moeite en tegen hoge kosten grote gaten worden geboord in het net gebouwde viaduct voor de aanleg van de trappen naar de beoogde tramhaltes. Buslijn 18 en 63 hebben onder de brug een halte. De halte aan de westzijde biedt door middel van vaste trappen aansluiting op de tramlijnen 1, 17 en 27. Voor mindervaliden is deze halte niet toegankelijk door het ontbreken van een lift. De brug staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst. Aan weerszijden van het viaduct staat in de rotonde een titelloos werk, ook wel "Kubuspalen" van Joost van Santen.

(De) Staalman is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het beeld komt voort uit een samenwerking tussen Stadsdeel Slotervaart, woningbouwvereniging De Alliantie en Face your world (Stedelijk lab Slotervaart). Er werd door (jeugdige) buurtbewoners gewerkt aan een ontwerp en inrichting van het Staalmanpark in het kader van stadsvernieuwing in de Staalmanbuurt. Daaruit voortvloeiend kwam in samenwerking met kunstenaar Florentijn Hofman het beeld (De) Staalman, ook wel Beer de Staalman, voort. Het beeld, geplaatst in 2011, van Florentijn Hofman bestaat uit een reusachtige beer van spuitbeton om een stalen frame geplaatst op een betonnen plateau. Volgens Hofman, die zich liet inspireren voor een beeldje van een beer 'Made in China', is het beeld stoer, staande voor trots, zelfredzaamheid en samenhang in de buurt. De beer kreeg, als vaker in Hofmans werk, ook een zachte kant, een kussen, mee. Het kussen zou verwijzen naar dat het goed is voor jongeren om vroeg naar bed te gaan in plaats van op straat rond te hangen. Ook staat het voor dat bewoners door de stadsvernieuwing vaak hun hele huisraad samen moesten pakken om één of twee keer te verhuizen. Anderen vinden het lijken dat de beer naar bed gaat of er juist uit komt. Het kussen geeft het beeld het uiterlijk van een grote teddybeer. In Rotterdam staat van dezelfde kunstenaar de Bospoldervos; een grote vos met boodschappentasje, in Arnhem lag het Feestaardvarken. In 2013 mocht de kunstenaar zijn verhaal doen in Pauw & Witteman.