Sloterhof

Brug 705 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West en werd in gebruik gesteld op 14 juli 1962 maar was al in 1960 gereed. Het verkeersviaduct waar ook tramlijn 1, 17 en 27 overheen rijden is gelegen in de Cornelis Lelylaan en overspant de Johan Huizingalaan. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg, toen werkzaam bij Publieke Werken. Sterenberg had met deze brug een aantal jaren de langste brug van Amsterdam achter zijn naam staan maar ook de kortste: Brug 452. Ook het verschil in gebruik tussen beide bruggen is enorm. Brug 705 is een drukke verkeersbrug/viaduct waarover ook trams rijden terwijl brug 452 alleen voor voetgangers bestemd is. Brug 705 werd beginjaren zeventig qua lengte overtroffen door de Bijlmerdreefmetrobrug (ca. 1100 meter). Het viaduct wordt gedragen door in totaal 24 witte V-vormige pilaren die staan opgesteld in 6 rijen van elk 4 pilaren. Onder de brug ligt in het midden een ovaalvormige middenberm met in het midden vaste bestrating. Dit omdat volgens de oorspronkelijke plannen uit de jaren vijftig rekening werd gehouden met een eindpuntlus voor tramlijnen. Aan weerszijden van de middenberm bevinden zich beide rijbanen van de Johan Huizingalaan gelegen in een flauwe bocht. In de gevelwanden van het viaduct bevinden zich aan beide kanten winkeltjes en bedrijfsruimten. De brug is bijzonder breed en lang en ook overdag is daarom bij somber weer kunstlicht onder de brug noodzakelijk omdat onvoldoende daglicht doordringt. Het viaduct was volgens de gemeente het grootste stadsviaduct in Europa. In buitenlandse kranten en tijdschriften werd aandacht aan het viaduct geschonken, vergezeld met een foto. In de oorspronkelijke plannen was geen rekening gehouden met een trambaan op de Cornelis Lelylaan, het besluit tot de aanleg van de tramlijn naar Osdorp viel pas in 1960. Toch waren er ten tijde van de bouw al plannen voor een trambaan, maar door het gebrek aan samenwerking tussen Publieke werken en het GVB werd de brug volgens het oorspronkelijke plan gebouwd. Kort na de oplevering moest het betondek in het midden weer worden opengebroken voor de aanleg van de rails. Ook moesten alsnog met veel moeite en tegen hoge kosten grote gaten worden geboord in het net gebouwde viaduct voor de aanleg van de trappen naar de beoogde tramhaltes. Buslijn 18 en 63 hebben onder de brug een halte. De halte aan de westzijde biedt door middel van vaste trappen aansluiting op de tramlijnen 1, 17 en 27. Voor mindervaliden is deze halte niet toegankelijk door het ontbreken van een lift. De brug staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst. Aan weerszijden van het viaduct staat in de rotonde een titelloos werk, ook wel "Kubuspalen" van Joost van Santen.

Het Sierplein is een plein in Amsterdam Nieuw-West.

De Cornelis Lelylaan is een stadsautoweg in Amsterdam (onderdeel van de stadsroute s106) die de stadsdelen West en Nieuw-West met elkaar verbindt. Het trein- en metrostation Amsterdam Lelylaan ligt over de weg en is er naar vernoemd. Op de plaats van de weg lag oorspronkelijk de Slotervaart die werd gedempt en onder het zand verdween. Iets zuidelijker werd een nieuw Slotervaart gegraven. De weg is in 1955 opengesteld als smalle tijdelijke verbindingsweg tussen het Surinameplein en de nieuwbouw van Slotervaart en later Osdorp. De weg is vernoemd naar Cornelis Lely (1854-1929), waterbouwkundige, minister en gouverneur en de ontwerper van de Zuiderzeewerken. Het eerste deel van de definitieve weg tussen het Surinameplein en even voorbij "de Kuil" in de Ringspoorbaan werd op 19 april 1962 voor het verkeer opengesteld.De gehele definitieve weg werd op 14 juli 1962 officieel geopend door mevrouw Dirkje van 't Hull-Ras (1925-2018), echtgenote van wethouder Publieke Werken Goos van 't Hull. Een plaquette op de brug over de Westlandgracht herinnert hieraan. De Cornelis Lelylaan loopt door de Westelijke Tuinsteden. De grotendeels hooggelegen weg begint bij het Surinameplein in Amsterdam-West. Hij loopt naar het westen, en kruist sinds 1975 met "het ei" de Ringweg A10 bovenlangs, vervolgens sinds 1986 de westtak van de Ringspoorbaan onderlangs en sinds 1997 de metrobaan en dan de Johan Huizingalaan met een viaduct. De weg was aanvankelijk geheel kruisingsvrij, waar een maximumsnelheid gold van 70 km/h, maar met de aanleg van de Ringweg en het station Lelylaan kwamen er toch gelijkvloerse kruisingen. De weg eindigt in Osdorp in een T-kruising bij Meer en Vaart aan de zuidwestelijke hoek van de Sloterplas. Oorspronkelijk zou de weg na Meer en Vaart en een verkeersplein waar het Geer Ban zou worden gekruist, hooggelegen verder doorlopen tot de Baden Powellweg en mogelijk later nog verder naar de Middelveldsche Akerpolder. De afslagen naar Meer en Vaart waren oorspronkelijk dan ook ruim aangelegd omdat ruimte was gereserveerd voor de doorgaande weg. In 1978 werd door de gemeenteraad besloten dit laatste deel, ook de kruisende hooggelegen Geer Ban, niet aan te leggen. Op het beoogde verlengde tracé van de Lelylaan stonden in de jaren zestig en zeventig langs het Hoekenespad de noodschoolgebouwen van de Osdorper Schoolgemeenschap. Deze strook werd in de jaren tachtig definitief bebouwd met woningen. Ook ten noorden van de Jan Oudegeeststraat verschenen woningen en de groenstrook langs de Hoekenesgracht werd het Stadspark Osdorp. Het laagste huisnummer van de Cornelis Lelylaan is nummer 3.

Sloterpoort is een buurt in Stadsdeel Amsterdam Nieuw-West (tot 2010 Stadsdeel Slotervaart). De buurt wordt begrensd door de Cornelis Lelylaan, de Ringspoordijk, de Slotervaart en het Christoffel Plantijnpad. De wijk bestaat uit Slotervaart-Zuid (gebouwd in de jaren vijftig). De belangrijkste straten zijn is de Johan Huizingalaan, die de buurt van noord naar zuid doorsnijdt en de Pieter Calandlaan, die de buurt van oost naar west doorsnijdt. In het midden ligt het Sierplein.

De Ark is een kerkgebouw in de wijk Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. De kerk is gebouwd in 1960-'61 naar ontwerp van architect Piet Zanstra. Het gebouw staat sinds 2008 op de gemeentelijke monumentenlijst en op de Top-100 van jonge monumenten van Amsterdam. Het gebied van Slotervaart en Overtoomse Veld werd in 1958 bij de Hervormde Gemeente Sloten N.H. ingedeeld. De Hervormde Gemeente Amsterdam-Sloten kreeg opdracht de kerk te bouwen in de tuinstad Slotervaart, gebouwd omstreeks 1956. Veel financiële steun was er van de gemeenteleden. Een vasthoudende groep ging trouw iedere maand met spaarzegels langs de huizen. Op 12 april 1960 kon uiteindelijk de eerste paal worden geslagen. In de programmering van De Ark waren er twee elementen die nieuw waren voor de protestantse kerkenbouw die invloed hadden op de vormgeving: 1. het gebouw moest ook op werkdagen opengesteld kunnen worden; 2. er werd een bidkapel gevraagd. Rond de kerkzaal is er een grote verkeersruimte, zodat alle ruimten voor sociale en pastorale doeleinden konden worden bereikt. De verkeersruimte fungeerde ook als ontmoetingsruimte voor kerkgangers en als foyer. Omdat de grote kerkruimte niet de juiste sfeer voor gebed op kleine schaal bood werd een aparte kleine bidkapel gemaakt, met een eigen sfeer. Deze is doordeweeks geopend. Bijzonder aan het gebouw zijn de bronzen deuren, de aparte klokkentoren en de bijzondere gekleurde ramen. Gebeeldhouwde deuren werden in Duitsland in de jaren vijftig al vaker toegepast. Er zijn vier hoofdstukken uit het verhaal van Noach afgebeeld. Te zien zijn de bouw van de ark, de intocht in de ark, de duif met een takje en het dankoffer. De deuren zijn ontworpen door Irene Lopez-Zanstra, dochter van de architect. De ramen in de kerkzaal waren oorspronkelijk een glas-appliqué, zij zijn inmiddels vervangen. In de bidkapel is het raam nog origineel. Zij verbeelden het scheppingsverhaal uit Genesis. Het orgel is gebouwd door Verschueren (1961) en Flentrop (1967). In 2010 ging De Ark samen met de Woestduinkerk, sinds 1996 genoemd Jacobuskapel. Die kerk werd in 2014 gesloopt. In 2015 is een deel van De Ark afgebroken, de westelijke gevel, om twaalf woningen te bouwen. Dit vooral om extra inkomsten te genereren. De alzijdigheid is hiermee verstoord; het monument is nu verminkt. In 2015-2016 is het overgebleven gebouw gerenoveerd.

De Jacob Geelstraat is een straat in Amsterdam Nieuw-West. De straat loopt van noord naar zuid van de Hemsterhuisstraat naar de Comeniusstraat.

Het Bluebanddorp is een buurt met laagbouwwoningen in Slotervaart, Amsterdam Nieuw-West, gelegen tussen de Johan Huizingalaan, Pieter Calandlaan, Ringspoorbaan en de Slotervaart. De naam van de buurt is in de volksmond ontleend aan margarinemerk Blue Band, geïnspireerd op de blauwe daklijsten van de huizen. De huizen zijn ook bekend als 'Zaagtandwoningen', dit omdat de huizen verspringende voorgevels hebben, in de vorm van een zaagtand. Het ontwerp is van architect Frans van Gool. Hij ontwierp voor de Zaagtandwoningen een experimentele plattegrond met een gedraaide entreepartij. Hierdoor vormden de voorgevels van een blok een zigzaglijn. De woningen zijn gebouwd in 1959. Het complex omvat 299 laagbouwwoningen verdeeld over vijf stempels rondom gemeenschappelijke hoven. Ieder stempel bestaat uit twee L-vormige haken rond een hof. Sinds 2008 is Bluebanddorp een gemeentelijk monument.

Brug 707 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West.

Brug 702 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Deze brug ligt over een duiker die onder de Cornelis Lelylaan ligt. Die duiker ligt in een gracht ten westen van de ringspoorbaan waarop het Station Amsterdam Lelylaan ligt. Toen de duiker werd gebouwd in het begin van de jaren zestig was er alleen een dijklichaam voor de toekomstige spoorlijn. De bouwwerken werden ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Zijn architectonische handtekening is terug te vinden in de brugleuningen, die een strak geometrisch uiterlijk meekregen. Het is bekend dat Sterenberg veelvuldig samenwerkte met Herman van der Heide, vooralsnog is onbekend wie de ontwerper van de leuningen is. Totdat de bouw van de duiker in 1961 lag er ter plaatse een dam in de gracht. Het wegdek van de Cornelis Lelylaan lag toen nog in het midden waar bij de bouw van Station Amsterdam Lelylaan op de plaats waar later de hoofdingang van het station kwam te liggen. De duiker is circa 65 meter lang. Over die duiker liggen in 2018 (van noord naar zuid) een voetpad, een fietspad (twee richtingen), een stoepje, twee rijstroken naar het westen, een middenberm waarin de tramrails (twee richtingen) liggen, twee rijstroken naar het oosten, een fietspad (twee richtingen), een stoepje en een voetpad.

De Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Louis Bouwmeesterstraat in Amsterdam. De kerk werd in 1959-1961 gebouwd in de wijk Slotervaart, naar ontwerp van architect Gerard Holt. Het is een modernistische kerk met een losstaande klokkentoren. De kerk werd van 2007 tot 2019 gebruikt door de Parochie van de Heilige Marcus. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2023 zijn er in de Verrijzeniskerk geen reguliere vieringen meer.

Brug 1892 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Brug 1892 is de jongere broer/zuster van brug 729. Beide voet- en fietsbruggen leggen een verbinding tussen de parkeerplaats en het stationsplein van Station Amsterdam Lelylaan, maar zodoende ook tussen de Johan Jongkindstraat en Cornelis Lelylaan. Brug 729 doet dat al sinds 1986, toen het station geopend werd; brug 1892 pas sinds 1996. Ook brug 1892 is een vakwerkbrug over een afwateringstocht nog behorende bij het dijklichaam van de ringspoorbaan die hier ter plaatse afgegraven werd ten behoeve van de parkeerplaats.

Brug 708 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug ligt aan het begin van de Pieter Calandlaan, tussen de dijklichamen van de ringspoorbaan-west. Ten noordoosten van de brug ligt Station Amsterdam Lelylaan. De brug overspant sinds jaren vijftig een relatief grote duiker over een gracht ten westen van de spoordijk en het station. Ze is een zus van brug 685, maar die is sinds 2012 dichtgemetseld. De brug komt van de tekentafels van de Dienst der Publieke Werken, waar toen Dick Slebos en/of Dirk Sterenberg de esthetisch ontwerper waren. Deze brug is echter van tijdelijke collega Peter Pennink. Hij ging hun achterna met de vorm van het witte beton en de blauwe leuningen. Deze brug lijkt echter meer op een brug doordat de balustrade die bij brug 685 doorloopt hier onderbroken is met open leuning met een uitzicht op het water in het gracht.