Brug 721

Brug 716 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De voet- en fietsbrug overspant de Christoffel Plantijngracht, die parallel loopt aan het Christoffel Plantijnpad. Ze ligt ter hoogte van het Johan Brakensiekhof en het Theo Mann-Bouwmeesterhof. Voor het Christoffel Plantijnpad ontwierp Dick Slebos van de Publieke Werken een aantal kunstwerken, zoals de nabij gelegen Piet Römerbrug met brugnummer 711. De vorm van de brug en leuningen lijken op ander werk van Slebos in de buurt. Het resultaat is een wit betonnen overspanning met blauwe leuningen. In 2023 werd deze brug vernoemd naar striptekenaar en illustrator Hans G. Kresse.

De Piet Bakkerbrug (brugnummer 715) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De verkeersbrug, waarover ook buslijn 63 rijdt, ligt in de Pieter Calandlaan en overspant de Christoffel Plantijngracht. De brug heeft zeven vlakken: voetgangers richting oost, fietspad richting oost, rijweg richting oost, verdrijvingsvlak, rijweg richting west, fietspad richting west, voetpad richting west. De brug, gelegen in het Piet Wiedijkpark, dateert uit de jaren 1959/1960 en er was destijds 325.000 gulden voor uitgetrokken. De brug heeft een overspanning van 17,5 en een breedte van 21 meter. De brug is van beton, waarbij toen voor het eerst gebruik gemaakt zou worden van prefexbalken, een Belgische vinding. Opvallend aan de brug is het terras dat aan het noordoostelijke landhoofd bevestigd is en dat uitzicht geeft op een vijver. Het ontwerp van de burg is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken, architect Dick Slebos, die zich bemoeide met meerdere bruggen in deze buurt. De brug had tot 2016 alleen het nummer 715. Toen kon de Amsterdamse bevolking namen aandragen voor bruggen die nog geen naam hadden of alleen een officieuze. De naam refereert aan journalist en schrijver Piet Bakker (o.a. Ciske de Rat), meerdere straten in de omgeving zijn vernoemd naar journalisten. In het voorjaar van 2019 werd de brug opgeknapt en kreeg een nieuwe schilderbeurt.

De Piet Römerbrug is een vaste brug in Amsterdam Slotervaart. Ze is gebouwd in 1961/1962. De brug, alleen toegankelijk voor fietsers en voetgangers, is gelegen in het Christoffel Plantijnpad, voert over de Slotervaart en sluit aan op het fiets- en voetpad langs de Plesmanlaan. De bruggen zijn ontworpen door Dick Slebos, toen (jaren zestig van de 20e eeuw) werkzaam voor de Dienst der Publieke Werken. De brug laat enkele kenmerken zien binnen het oeuvre van die architect. De schuin weglopende witte betonnen walkanten, witte overspanning met blauwe balustrades met rechthoekige motieven komen vaker voor bij zijn bruggen. Afwijkend zijn de brugpijlers, hier vier stuks. De brug is sinds 2008 gemeentelijk monument. Omdat onder het zuidelijk landhoofd de duiker onder brug 712 uitkomt, moesten de zuidelijke brugpijlers dicht bij de oever staan; zij dragen de brug ook over de duiker heen. In november 2017 werd de brug vernoemd naar de Amsterdamse acteur Piet Römer, bekend van onder meer 't Schaep met de 5 pooten van rond 1970 en Baantjer (1995-2006). Ook was hij enige tijd hoofdpiet bij Sinterklaas.

Het Piet Wiedijkpark is een park in de Amsterdamse wijk Osdorp, Amsterdam Nieuw-West.

Shelter is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het ontwerp van het beeld is afkomstig van kunstenaar Tony Andreas. Het laat een niet aaneengesloten tent zien, het is een schuilplaats (to shelter is schuilen). Andreas liet eerst een exemplaar van aluminium neerzetten; deze variant werd opgenomen in de collectie van Kröller-Müller Museum. Een tweede versie, dit maal van cortenstaal werd in 1974 door de gemeente Amsterdam aangekocht voor 25.000 gulden. Het werd geplaatst voor de Bijlmerhorstschool in Bijlmermeer. Het plein voor die school werd begin jaren tachtig opnieuw betegeld waarbij het kunstwerk verplaatst moest worden. De school gaf toen aan dat zij het beeld liever zagen vertrekken. Zij gaven dit aan bij de gemeente, die vervolgens het bestratingbedrijf verzocht het beeld af te voeren. Het bedrijf verkocht het als schroot door. De kunstenaar en diensten zich bezighoudende met kunst wisten echter van niets. Andreas voelde zich in zijn eer aangetast. Hij eiste een schadevergoeding van 25.000 gulden aan de gemeente en eiste daarbij tevens dat hij een nieuw exemplaar mocht maken. In 1992 werd de nieuwe cortenstalen versie in Amsterdam Nieuw-West geplaatst, die in 2005 verhuisde naar een groenstrook op de kruising Plesmanlaan en Christoffel Plantijnpad. Nabij het beeld stroomt het water in de duiker onder brug 712.

Brug 712 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West (Slotervaart). De brug is gelegen over een duiker. Zij vormt de verbinding tussen een sloot die aan de oostkant parallel loopt met het Christoffel Plantijnpad en de Slotervaart. Het ontwerp voor de brug is van Dick Slebos van de Dienst der Publieke Werken. Hij ontwierp bijna alle bruggen bij genoemd pad. Bovendien is de noordzijde van de duiker geïntegreerd in het zuidelijk landhoofd van de Piet Römerbrug, ook van Slebos. Die duiker is behoorlijk hoog uitgevoerd; het was de bedoeling dat klein baggermaterieel er door kon varen naar en van de Slotervaart. De brug eroverheen werd in twee fasen gebouwd; de Plesmanlaan was destijds al een belangrijke doorvoerweg, totale afsluiting was onwenselijk omdat men dan ver moest omrijden of omlopen. De duiker maakt vanaf het zuiden direct een bocht en ligt vervolgens vrijwel loodrecht onder de Plesmanlaan. Zo opvallend als de Piet Römerbrug over het water ligt, zo onopvallend ligt de duikerbrug. De zuidelijke opening is bijna geheel onzichtbaar door de flora; de noordkant ligt onder een brug. De vorm van de boezem naar de duiker is afwijkend; de ingang van het bouwwerk ligt er als een hoefijzer omheen.

De Verrijzenis van Onze Heer Jezus Christuskerk is een rooms-katholieke kerk aan de Louis Bouwmeesterstraat in Amsterdam. De kerk werd in 1959-1961 gebouwd in de wijk Slotervaart, naar ontwerp van architect Gerard Holt. Het is een modernistische kerk met een losstaande klokkentoren. De kerk werd van 2007 tot 2019 gebruikt door de Parochie van de Heilige Marcus. Het gebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument. In december 2019 werd door het Bisdom Haarlem-Amsterdam besloten dat de kerk per 1 januari 2020 fuseert met ver­schil­lende parochies van het stadsdeel Nieuw-West tot één parochie: De Vier Evangelisten. De gerenoveerde Pauluskerk in Osdorp is aangewezen als hoofdkerk van de parochie. Sinds 2023 zijn er in de Verrijzeniskerk geen reguliere vieringen meer.

Brug 719 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Brug 719 is gelegen in de Cornelis Lelylaan. Ze overspant het Christoffel Plantijnpad en de parallel daaraan lopende Christoffel Plantijngracht. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Zijn collega Dick Slebos ontwierp een aantal voet- en fietsbruggen in genoemd pad, maar het grootste bouwwerk over dat pad was dus van Sterenberg. Het werk van hem is te herkennen aan de kelkvormige pijlers, die ook te zien zijn in het gemeentelijk monument Brug 705, ook een viaduct. De pijlers bij brug 719 staan in tegenstelling tot die van brug 705 ook voor een deel in het water. Een andere gelijkenis met dat viaduct is terug te vinden in de strakke rechthoekige indeling in de leuningen. Een bijzonderheid bij brug 719 is dat aan alle vier de koppen van de brug wenteltrappen zijn geplaatst. Het gehele bouwwerk is opgeleverd in de standaardkleuren van destijds, wit en blauw. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Brug 720 is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De brug in gelegen in het Christoffel Plantijnpad en voert over een duiker in een gracht die parallel loopt aan de Cornelis Lelylaan. Het bouwwerk is ontworpen door de Dienst der Publieke Werken waar toen esthetisch architect Dirk Sterenberg werkzaam was. Hij was hier werkzaam met collega Dick Slebos; Slebos ontwierp bruggen in het pad, Sterenberg in de Lelylaan; de duiker is van Sterenberg. Het uiterlijk van de duikerbrug laat wat dat betreft geen duidelijkheid zien. Het bouwwerk ligt vrij onopvallend in het landschap, dat in tegenstelling tot brug 719 die nauwelijks tien meter zuidelijker ligt. De balustrades van de brug liggen als twee rechte haakjes om het voet- en fietspad. De Cornelis Lelylaan met al haar bouwwerken eromheen werd op 14 juli 1962 geopend door mevrouw Dirkje van ’t Hull, vrouw van wethouder Goos van ’t Hull.

Brug 717 is een viaduct in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West. Ze werd aanbesteed op 29 februari 1960 en in gebruik gesteld op 14 juli 1962. Het verkeersviaduct waar ook tramlijnen overheen voeren ligt in de Cornelis Lelylaan en overspant de overgang tussen de Hemsterhuisstraat en Louis Bouwmeesterstraat. Het bouwwerk is ontworpen door Dirk Sterenberg toen werkzaam bij de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp alle bouwkundige kunstwerken in de Cornelis Lelylaan, die bijna in haar geheel op een dijklichaam ligt. De brug lag echter tijdens de bouw in de open ruimte. Brug 717 is een eenvoudiger variant op brug 705, die 400 meter naar het oosten ligt. Het viaduct heeft iets weg van een oude brug met aanbruggen. De overspanning is opgedeeld in drie delen; twee galerijen voor voetgangers en een middendeel dat over de rijweg voert. Het gehele bouwwerk is van beton (paalfundering, liggers, borstweringen). Slechts de brugleuningen zijn van metaal in een patroon kenmerkend voor de bruggen in de Cornelis Lelylaan. Het viaduct is gekleurd in de standaardkleuren voor bruggen uit de jaren 60 in deze wijk: Blauw en witgrijs. Gezien de behoorlijke breedte van de brug (35 meter) werd voor het rijdek beneden verlichting aangebracht in nissen. Sterenberg wilde de brugranden afwerken met rood hardglas in aluminiumprofielen, maar dat werd tijdens de bouw achterwege gelaten.

Brug 718 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Toen de gemeente Amsterdam hier in de jaren vijftig het stratenplan ontwikkelde, was er van een Cornelis Lelylaan op een dijklichaam nog geen sprake. Getuige een foto uit september 1959, sloot de Hemsterhuisstraat vanuit het noorden middels een dam (vermoedelijk met duiker voor doorstroming) over een gracht gelijkvloers aan op de Lelylaan. Via een knik in de weg werd ook de Louis Bouwmeesterstraaten vanuit het zuiden met de Lelylaan verbonden. Dat traject werd ook gebruikt door buslijn 23. Wanneer de Lelylaan een aantal jaren later opgehoogd is (ze wordt als zodanig geopend in 1962), is de situatie totaal anders. De gelijkvloerse kruising is een ongelijkvloerse kruising geworden en de knik is uit de weg gehaald. De ongelijkvloerse kruising wordt mogelijk gemaakt door brug 717. De dam is vervangen door een duikerbrug en het de ruimte van het voorheen gelijkvloers liggende deel van de Lelylaan werd gebruikt als oprit tussen de Hemsterhuisstraat en Lelylaan, die dus enigszins moet klimmen. Beide kunstwerken (brug 717 en 718) zijn ontworpen door Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken. Het zijn twee totaal verschillende bouwwerken. Daar waar brug 717 over een brede onderdoorgang voert, ligt brug 718 juist over een smalle doorvaart (karakteristiek van een duikerbrug). De afwateringstocht waar zij overheen voert en die ten noorden van de Cornelis Lelylaan ligt, is niet geschikt voor scheepvaart of het moet met kano of kajak gebeuren. Die onmogelijkheid wordt ook veroorzaakt door de even verderop liggende brug 720; eveneens een smalle duikerbrug. De brug 718 gaat in een haakse hoek over de gracht, waarbij het origineel plan was dat de walkanten in twee hoeken van 45 graden gezet zouden worden. Sterenberg ontwierp voor die hoek een aantal bankjes voor een soort terras over die afsnijding. Ze werd echter aangelegd in de haakse hoek, waardoor er geen plaats was voor Sterenbergs bankjes. De borstweringen zijn opgevuld met basaltpuinsteen. Direct ten noordoosten van de brug staat de in het oog springende torenflat Hemsterhuisstraat 145-241, jarenlang het hoogste gebouw in deze buurt.

Spiegelkubus is een kunstwerk van Yvonne Kracht. Het is geplaatst voor de uit 1959 stammende oudbouw van Sanquin aan de Plesmanlaan 125 in Amsterdam, Slotervaart Het werk dateert uit ongeveer 1984 in een tijd waar de kunstenares werkte met opengewerkte ruimtelijke objecten. In dit geval is er spraak van een kubus. Zij staat op een ribbe, terwijl diagonaal over de kubusvlakken open ruimtes zijn gelaten, sommige begrensd door spiegelend materiaal. Het zou eerder te zien zijn geweest in Vlissingen en het Amsterdamse Amstelpark. Het kunstwerk wordt op het terrein vergezeld door twee titelloze kunstwerken van Piet Donk (aan de gevel) en Jan Wolkers voor de gevel.