Schakelobject 3

Brug 815 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. Ze is gelegen tussen het Gijsbrecht van Aemstelpark (voetpad Hunneschans) en de Van der Boechorststraat. Ze vormt tevens een indirecte verbinding tussen twee delen van genoemd park, dat zowel ten oosten (grote deel) als ten westen (kleine deel). Ontwerpen van bruggen werden destijds verzorgd door de Dienst der Publieke Werken, waar toen architecten Dick Slebos en Dirk Sterenberg de esthetiek van de bruggen verzorgden. Die laatste is verantwoordelijk voor een tiental bruggen in en om het park. Ze dateren alle uit de jaren zestig en hebben derhalve alle hetzelfde uiterlijk. Het aanbesteden van brug 815 maakte uit van een pakket voor de bouw van twaalf bruggen in 1962/1963 in Buitenveldert. De voetbrug is ongeveer 3,60 meter breed en heeft drie doorvaarten. Er is een centrale doorvaart van 9,1 meter en twee doorvaarten daarnaast van elk 4,45 meter met daartussen betonnen brugpijlers. Het geheel van betonnen landhoofden en liggers van gewapend beton wordt gedragen door een houten paalfundering. De brug heeft een lengte van iets meer dan 20 meter en ligt op de landhoofden in een 25 meter brede afwateringstocht die parallel loopt aan de Van de Boechorststraat.

De Liesbeth den Uylbrug (brug 834) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid, wijk Buitenveldert. De voet- en fietsbrug vormt de verbinding tussen een aantal woontorens aan weerszijden van het water. De verbinding kruist de Van der Boechorststraat. Ten westen van die straat ligt Cronenburg, ten oosten van het water Egelenburg, Nijenburg en Assumburg, alle zijn woontorens. De brug maakt deel uit van een plaatselijk fietsnet dat soms ongelijkvloers ligt met het net voor het snelle verkeer. De brug dateert uit de periode nazomer 1965 tot zomer 1966; het ontwerp kwam toen steevast uit de koker van de Publieke Werken waar toen Dirk Sterenberg (samen met Dick Slebos) verantwoordelijk was voor de bruggen. Sterenberg werd gevraagd een tiental bruggen te ontwerpen naar en rondom het Gijsbrecht van Aemstelpark. De bruggen hebben een gelijk uiterlijk en zeker de deze brug 834 en brug 835 (ligt om de hoek bij de Den Uylbrug) die ook nog in aanbestedingspakket zaten. Ze zijn van gewapend beton met witte zijden, waarop groene metalen balustrades met een witte reling te zien zijn. De balustrades doen voor wat betreft sierlijkheid aan de ontwerpen van Piet Kramer denken (Kramer was al vertrokken bij PW). De brug van betonliggers is circa twintig meter lang en 4,5 meter breed, waarvan aan beide zijden 0,5 meter voor de leuningen/balustraden. De brug heeft drie doorvaarten, twee maal vierenhalf meter aan de randen en een maal negen meter breed in het midden. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering. De brug ging bijna zestig jaar anoniem door het leven, alleen aangeduid met haar nummer 834. In 2016/2017 kon de burgerij voorstellen indienen tot naamgeving van die anonieme bruggen. De gemeente keurde in maart 2017 de inzending voor een vernoeming naar de activiste, publiciste en PvdA-politica Liesbeth den Uyl, tevens vrouw van politicus Joop den Uyl goed. Het echtpaar woonde op Weldam, een straat even ten noorden van de brug.

Brug 835 is een vaste brug in Amsterdam-Zuid, wijk Buitenveldert. De voetbrug over een afwateringstocht leidt van een zuidelijk gelegen woonwijk met flat Egelenburg naar het Gijsbrecht van Aemstelpark met een doorgaande wandelroute naar Cannenburg. De brug werd aangelegd samen met de Liesbeth den Uylbrug (brug 834), die op nog geen vijftig meter afstand van deze brug ligt. Ze dateren uit de periode nazomer 1965 tot zomer 1966. Het ontwerp kwam in die jaren steevast uit de koker van de Publieke Werken waar toen Dirk Sterenberg (samen met Dick Slebos) verantwoordelijk was voor de bruggen. Sterenberg werd gevraagd een tiental bruggen te ontwerpen naar en rondom het park. De bruggen hebben een gelijk uiterlijk en zeker deze brug 835 en de Liesbeth den Uylbrug, ze zaten samen in een aanbestedingspakket. Ze zijn van gewapend beton met witte zijden, waarop groene metalen balustrades met een witte reling te zien zijn. De balustrades doen voor wat betreft sierlijkheid aan de ontwerpen van Piet Kramer denken (Kramer was toen net vertrokken bij PW). De brug van betonliggers is circa twintig meter lang en 4,5 meter breed. De brug heeft drie doorvaarten, twee maal vierenhalf meter aan de randen en een maal negen meter breed in het midden. Het geheel wordt gedragen door een houten paalfundering. In tegenstelling tot brug 834 die een vernoeming kreeg, is deze brug alleen nog bekend onder haar brugnummer.

Houten driehoeken is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een schepping van kunstenaar Josum Walstra, dat bestaat uit vijf in elkaar grijpende driehoeken van onbewerkt hout. De driehoeken staan in het Gijsbrecht van Aemstelpark, nabij de toegang via brug 835 naar/vanuit de Van Nijenrodeweg. Ondanks dat de driehoeken van azobé of bankirai, zeer duurzame houtsoorten, zijn gemaakt, begon de natuur haar werk te doen; het hout begon te rotten. Tussen 2014 en 2018 zijn er delen van het kunstwerk vernieuwd, hetgeen het werk een kleuriger uiterlijk gaf dan het origineel. Het werk zou in opdracht van de Dienst der Publieke Werken zijn gemaakt.

Mens in beweging is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De creatie van kunstenaar Peter van den Akker is geplaatst en staat aan de Arent Janszoon Ernststraat in de wijk Buitenveldert. Van den Akker maakte de beeldengroep in opdracht van de GGZ Buiten Amstel die daar gevestigd is in gebouw met huisnummer 1187. Het kunstwerk bestaat vier cortenstalen platen, die aan elkaar zijn gezet. Uit elke plaat is een silhouet van een mensfiguur gespaard. Desalniettemin lijkt het of de vier "uitgesneden" mensen met elkaar praten of juist weglopen van elkaar. Een van de vier uitgesneden mensen is terug te vinden aan de gevel van het gebouw; ook hij/zij is van cortenstaal, te interpreteren als geest buiten het lichaam. Het kunstwerk stond eerst aan de voorgevel van het gebouw maar werd later verplaatst, ook de eenzame figuur verhuisde van voor- naar zijgevel. Mens in beweging werd op 21 juni 2007 onthuld als eerbetoon aan psychiater Paul Dercksen, die bij de instelling heeft gewerkt. In het gebouw zijn ook twee figuren van Peter van den Akker te zien onder de titel Inside, outside; het is een kunstwerk dat om een hoek van een gangpad is gevouwen. Elders in het gebouw hangen zeefdrukken van de kunstenaar.

De M. Justbrug (brug 803) is een vaste brug in Amsterdam-Zuid. De brug is gelegen in de Van Nijenrodeweg in Buitenveldert. Ze overspant een water dat parallel loopt met de Van der Boechorststraat. De ongeveer 35 meter brede verkeersbrug dateert uit 1961. Het is een zogenaamde duikerbrug, een brug over een duiker in de vorm van een betonnen koker van vier meter breed (invaart acht meter); de gracht is 25 meter breed. De brug kent in 2018 allemaal geschieden verkeersstromen. Over de brug liggen van noord naar zuid een voetpad, een fietspad, een bermpje, een rijstrook (alle westwaarts), een brede middenberm, een rijstrook, bermpje, een fietspad en voetpad (oostwaarts). Op de originele bouwtekening ontbrak de middenberm nog. Het geheel wordt gedragen door een paalfundering van voorgespannen betonpalen. De brug gaat vergezeld van een terrasje aan het water met zitbankjes op de noordwestpunt. Het terrasje heeft drie zitbankjes, die in de ontwerptekening zijn meegenomen. De brug is ontworpen door Peter Pennink, destijds in dienst dan wel werkend voor de Dienst der Publieke Werken. Hij paste als bekleding van de brede landhoofden groengrijze gneis breuksteen toe. De brug werd in april 2013 vernoemd naar de in 2010 overleden opperrabbijn Meir Just, die een standplaats had in de synagoge aan het Jacob Obrechtplein. Bij de naamgeving waren de kleinzoon van Just aanwezig en ook de ambassadeur van Israël, Haim Divon. Meir Just wandelde vaak over de brug tussen zijn huis aan Soetendaal en Van der Boechorststraat 26, alwaar sinds de jaren zeventig een Joods Cultuteel Centrum gevestigd was.

Van der Boechorststraat 26, beter bekend als Paviljoen Buitenveldert, is een gebouw in de Van der Boechorststraat in Amsterdam-Buitenveldert. Het ontwerp van het gebouw is in basis afkomstig van Gerrit Rietveld. Hij werkte als architect vanaf 1963 tot aan zijn dood in juni 1964 aan het ontwerp. Voordat de bouw ter hand genomen kon worden moest Rietvelds medewerker Jan van Tricht het ontwerp voltooien. Het gebouw werd neergezet op een eigen terrein van De Vrije Gemeente en is gebouwd in een bijna rechthoekige vorm, waarvan het noordoostelijk kwadrant ontbreekt (bij vooraanzicht het rechter gevelgedeelte). Het totaaloppervlakte van het terrein was daarbij 1600 m². De beoogde kerk zou 2 miljoen gulden hebben gekost, wat mede werd gefinancierd door de verkoop van gebouw en grond aan de Weteringschans, het latere Paradiso). Op aandringen van de gemeente werd er een gebouw neergezet dat voor meerdere doeleinden kon worden gebruikt. De grote zaal met 425 stoelen kon zo gebruikt worden als concertzaal, andere ruimten konden dienen als expositieruimte, bibliotheek en jeugdhonk. Begin december 1967 opende de toenmalige burgemeester Ivo Samkalden het complex. Een van de eerste exposerende kunstenaars was Harry van Kruiningen; een van de eerste musici die er speelden was Theo Bruins. De Vrije Gemeente maakte slechts enkele jaren gebruik van het gebouw; het werd in circa 1970 overgenomen door de Nederlands-Israëlietische Hoofdsynagoge (NIHS). Zij vestigde er een Joods Cultureel Centrum in. Deze constateerde begin 21e eeuw dat het gebouw eigenlijk niet meer geschikt is voor haar toenmalige doelen. Het zou onpraktisch zijn en lekken. Het NIHS zag toen meer in een moderne variant, die ook beter aan zou sluiten bij de omgeving (er is sinds de bouw steeds meer hogere bouw toegepast in de omgeving). Zij zag meer in een nieuwe gebouw van vijf etages hoog (het huidige telt slechts twee etages) met ruimten voor niet-religieuze activiteiten met daarboven koopwoningen voor derden. Het zou hun een grote bezuiniging aan onderhoudskosten opleveren. Tegen vervanging van het gebouw was de Erfgoedvereniging Heemschut. Zij vond het gebouw uniek. Rietveld heeft slechts twee kerken ontworpen en het is een van Rietvelds laatste ontwerpen. Dat het gebouw lekt zou verholpen moeten worden, maar zou er in hun ogen bijhoren. De Erfgoedvereniging probeerde dan ook het gebouw erkend te krijgen als gemeentelijk monument of rijksmonument.

Egelenburg is een woonflat in Amsterdam-Buitenveldert. Het is een van de vier - naar kastelen vernoemde - flats aan de Van Nijenrodeweg. De andere flats zijn Cronenburg, Nijenburg en Assumburg. Het hoogste gedeelte van de flat heeft 12 etages. De flat werd gebouwd in de jaren 60 van de twintigste eeuw. De flat is opgebouwd uit twee delen. Het hoogste gedeelte reikt van de nummers 4 - 152. Het andere gedeelte van de flat ligt dwars op de Van Nijenrodeweg. In dit gedeelte zijn ook twee bedrijven gevestigd. In dit gedeelte zijn minder woonhuizen. Egelenburg ligt aan de Van Nijenrodeweg, een grote zijweg van de Buitenveldertselaan. De Van Nijenrodeweg geen eigen halte van tramlijn 5 en 25, maar halte Van Boshuizenstraat ligt redelijk dichtbij. De Egelenburg staat bekend om het grote aantal oudere mensen dat in de flat woont. Het complex heeft een eigen parkeerplaats vóór en achter de flat, en er staan ongeveer 20 garages, waarin sommige bewoners van de flat hun auto hebben staan. Egelenburg is een flat zonder galerijen. De woonhuizen zijn via ruimtes binnenin de flat bereikbaar met deuren. In de flat bevinden zich twee liften, één lift gaat naar de oneven (1-3-5-7-9-11) etages, één lift naar de even (2-4-6-8-10-12) etages.

De Amsterdam International Community School (AICS), is een school in Amsterdam. Ze biedt zowel basisonderwijs (Primary education) als middelbaar onderwijs (Secondary education) met de mogelijkheid om het IB-diploma te behalen. De school is volledig Engelstalig. Naast het zich ontwikkelende aanbod van tweetalig onderwijs in de regio is het de derde in Amsterdam / Amstelveen opgerichte internationale school. De Amsterdam International Community School is opgericht in 2003. Ze was van 2007 tot en met 2021 gevestigd in de Prinses Irenestraat in Amsterdam-Zuid en daarna aan de Arent Janszoon Ernststraat in Buitenveldert.

De Toegang Botanische tuin Zuidas is toegepaste kunst in Amsterdam-Zuid. Bij de omvorming van de Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam tot de Botanische tuin Zuidas was men van mening dat het wat achteraf gehelen park “meer zichtbaar” moest worden. De stichting Vrienden van de VU-Hortus onder injectie van Stadsdeel Zuid verzocht daarom kunstenaar Ruud-Jan Kokke een nieuw hekwerk te ontwerpen. Hij kwam met een soort poort dat tekenen vertoont van zowel abstracte als figuratieve elementen. Dat leidde tot minstens één misverstand; bij opening dacht de voorzitter van de stichting, dat hij vogels op het hek zag zitten, Kokke hielp hem verder door te vertellen dat het bladeren van een kiwiplant (Actinidia kolomikta) zijn, (donker met gouden puntjes). Andere vormen verwijzen naar de cactusverzameling binnen de hortus, naar eigen zeggen de grootste verzameling binnen Nederland.s, waaronder de Euphorbia cooperi. Het hekwerk werd in 2016 geplaatst. Bij sluiting van het hek wordt op het raakvlak van beide deuren de tekst Botanische Tuin leesbaar. Kokke heeft ook de Voetbalkooi Geschutswerf en het Hekwerk Olympiaplein op zijn naam staan, beide eveneens terreinafscheidingen.

Pekkendam is een straat in Amsterdam-Zuid. De straat is op 3 april 1963 vernoemd naar landgoed Pekkendam (ook wel Peckedam, Peckendam), in de 20e/21e eeuw gevestigd op Goorseweg 30 te Diepenheim en sinds 12 april 2005 een rijksmonument (527017). Andere straten in de buurt zijn ook vernoemd naar dergelijke landgoederen in de omgeving van Diepenheim. De bebouwing bestaat uit twaalf stadsvilla’s, waarvan een of meer ontworpen door Christiaan Nielsen, laatste stadsbouwmeester van Amsterdam. Het zijn zogenaamde patiobungalows waarvan er ook een aantal aan Weldam (vernoemd naar landgoed Weldam) staat, die parallel ten oosten van Pekkendam loopt. De architect kende de buurt goed, hij woonde zelf van 1967 tot 1970 aan de nabijgelegen Van der Boechorststraat 32, welke villa hij ook had ontworpen. De huizen in dit relatief rustige wijkje dateren uit de laatste helft van de jaren zestig. De huisnummers lopen op van 1 tot en met 11 en 2 tot en met 12. De villa's op huisnummers 9 en 11 hebben op de verdieping en bij de toegang glaskunstwerken ontworpen en gemaakt door Louis la Rooy (gekleurd glas) en zijn collega Richard Wieland (wit glas), die eerste is zelf in Amstelveen woonachtig en werkzaam.

Botanische tuin Zuidas, voor augustus 2016 bekend als Hortus Botanicus Vrije Universiteit Amsterdam, is een botanische tuin in Amsterdam-Zuid. De tuin ligt tussen het VU medisch centrum (VUmc) en de universiteitscampus, in de verder veelal zakelijke omgeving van de Zuidas. Hij bevat in 2016 ruim 6000 soorten bijzondere planten, die onderdeel zijn van de Nationale Plantencollectie. Bovendien heeft de tuin de grootste collectie cactussen en succulenten van Nederland met meer dan 30.000 planten. Aan de Van der Boechorststraat vormt het hek, gemaakt door kunstenaar Ruud-Jan Kokke, de entree tot de tuin. De achterzijde van de Botanische tuin Zuidas sluit aan op de tuin van VUmc en vormt hiermee de verbinding met het ziekenhuis. De tuin wordt onderhouden door de vaste medewerkers met de hulp van vrijwilligers. De tuin is lid van de Nederlandse Vereniging van Botanische Tuinen en de stichting Nationale Plantencollectie.