Yab Yum (bordeel)

De Joes Kloppenburgbrug, brug nr. 5, is een plaatbrug in Amsterdam-Centrum en verbindt de Raamsteeg met de Oude Spiegelstraat en voert over het Singel. Het is een relatief smalle en enigszins bolle brug voorzien van drie doorgangen voor de scheepvaart en versierd met een kunstwerk van graniet.

De Nieuwezijds Voorburgwal is een gedempte gracht in het centrum van Amsterdam. Hij verbindt het Spui met de Martelaarsgracht. De straat loopt min of meer noord-zuid, evenwijdig aan de Spuistraat. De Raadhuisstraat loopt vanaf de Nieuwezijds Voorburgwal in westelijke richting. Aan de oostkant van de Nieuwezijds Voorburgwal loopt een reeks steegjes naar de Kalverstraat (en verder naar het Rokin) en de Nieuwendijk (en verder naar het Damrak).

Vrankrijk is een voormalig gekraakt woon- en werkpand aan de Spuistraat 216 te Amsterdam. Het wordt bevolkt door autonomen. Het pand bestaat uit een woongedeelte en meer algemene ruimtes waaronder een café. Wekelijks is er een kraakspreekuur. Na de ernstige mishandeling van een bezoeker van het kraakcafé door medewerkers van Vrankrijk is het café bijna twee jaar gesloten geweest.

Spuistraat 289 is een gebouw in Amsterdam-Centrum.

Het Bungehuis is een monumentaal kantoorpand aan de Spuistraat, dat dateert uit 1934. Het pand was lange tijd in gebruik bij de Universiteit van Amsterdam die er verschillende onderdelen van de faculteit Geesteswetenschappen had ondergebracht.

Brug 6 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De verkeersbrug verbindt de Paleisstraat met de Gasthuismolensteeg. Ze overspant daarbij de Singel. Ten zuidoosten van de brug staat het Bungehuis.

De begijnhofkapel is een rooms-katholieke kapel op het Begijnhof in Amsterdam. De officiële naam is de HH. Johannes en Ursulakapel. Op het begijnhof is nog een andere kapel die ook begijnhofkapel genoemd wordt, maar deze is beter bekend als de Engelse Kerk. De kapel valt onder de Sint-Nicolaasparochie, wordt bediend door de paters sacramentijnen en heeft een centrale rol in de devotie rond het Mirakel van Amsterdam.

Argus is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. In beginjaren twintig van de 21e eeuw werd de Nieuwezijds Voorburgwal tussen de Wijdesteeg en Rosmarijnsteeg heringericht. In plaats van doorgaande rijbanen aan weerszijden van de tramrails, kwam er één doorgaande rijbaan en een ventweg annex fietspad. Op de opengevallen plek, waar voor en na de werkzaamheden de postzegelmarkt werd/wordt gehouden werd een plantsoen (volksnaam Postzegelpark) aangelegd. Voor dat plantsoen maakte kunstenares Saske van der Eerden in opdracht van de Commissie Journalisten onder aanvoering van Paul Arnoldussen en Rudie Kagie een beeld onder de titel Argus. Het genoemde traject van de burgwal stond jarenlang tot de jaren zeventig bekend als de Amsterdamse Fleet Street omdat menige krant er zijn werkzaamheden uitoefende en journalisten er in de diverse kroegen de dag afsloten. Arnoldussen en Kagie werkten in die kantoren en vormden later de redactie van opiniekrant Argus. Argus is daarbij vernoemd naar de stripjournalist uit de Bommelsaga van Marten Toonder. Die journalist heeft het uiterlijk dat enigszins op een rat lijkt, zo ook het beeld. Op de sokkel wordt door middel van een plaquette uitleg gegeven. Het NRC Handelsblad omschreef het 10 juni 2022 als "Monument voor een journalistieke krabbelaar". Het beeld werd 16 juni 2022 onthuld.

Het Heilig Hartbeeld is een standbeeld in de Nederlandse plaats Amsterdam.

Brug 25 is een brug in Amsterdam-Centrum. Ze vormt de verbinding tussen de Oude Spiegelstraat en de Wolvenstraat in het gebied van de Negen Straatjes in de Amsterdamse grachtengordel. Ze overspant daarbij de Herengracht. De brug beschikt over drie doorvaartopeningen, de breedste is 5.65 meter breed en heeft een hoogte van 1,79 meter. Er ligt hier al eeuwen een brug. Balthasar Florisz. van Berckenrode tekende de brug in op zijn kaart van 1625. Er is dan een boogbrug met vijf doorvaarten die over de Heere Graft voert naar de Wolve Straet. De huidige brug stamt uit 1910. Toen werd de aanbesteding gedaan voor tonnen ijzer voor de vernieuwing van de brug en de brug 5 tussen Raamsteeg en Oude Spiegelgracht over de Singel (een gracht terug de stad in). Gedurende het tijdvak 18 augustus 1910 tot en met 17 januari 1911 zouden de oude bruggen gestremd zijn voor het verkeer. De brug werd daarbij meteen afgevlakt. Vlak voor de renovatie was hier een paard en wagen te water geraakt vanwege een te steile helling. Na de vernieuwing zijn er geen grote wijzigingen meer aangebracht, anders dan de verkeersstromenindeling. Per 10 oktober 1995 is de brug een gemeentelijk monument. Opvallend aan de brug zijn de uitkragingen in/aan de pijlers.

De Heisteeg is een korte steeg in Amsterdam-Centrum.

Het Begijnhof in Amsterdam is het enige hofje gesticht in het middeleeuwse Amsterdam, gelegen binnen het Singel. Het Heilig Hartbeeld op het hofje stamt uit 1920, gemaakt door Johannes Petrus Maas. Begijnhoven zijn zeldzaam in Nederland, naast Amsterdam is er ook nog één groot Begijnhof in Breda. Het hofje in Amsterdam ligt bijna een meter lager dan de rest van de binnenstad, op het middeleeuwse straatniveau. Onduidelijk is wanneer het Begijnhof is gesticht. De begijnen woonden in 1346 nog in één huis (in een document uit dat jaar wordt gesproken van een “beghynhuys”). Pas in 1389 wordt voor de eerste keer gesproken van een hof (in een privilegebrief). Oorspronkelijk was het Begijnhof geheel omsloten door water (de Nieuwezijds Voorburgwal, het Spui en de Begijnensloot) met als enige toegang een poortje bij de Begijnensteeg (met een brug over de Begijnensloot welke in 1865 wegens verwaarlozing werd gedempt). De achtergevels stonden dus in het water. De ingang aan het Spui bestaat pas sinds de 19e eeuw. Het Begijnhof is geen gewoon hofje, omdat het geen oudedagsvoorziening gesticht door particulieren was. Het was meer een soort klooster, alhoewel de begijnen meer vrijheid hadden dan nonnen in een klooster: de begijnen legden wel een gelofte van kuisheid af maar mochten op elk moment het hof verlaten om te trouwen. Bovendien staan er hoge, specifiek Amsterdamse stadshuizen (het Begijnhof is het enige hofje waarvan de huizen als adres de naam van het hofje zelf hebben), waaruit het min of meer particuliere karakter van het hof in het oog valt. Hier geen aaneengerijde woninkjes, zoals gebruikelijk en kenmerk van de meeste hofjes. Er staan 47 gewone stadshuizen met elk hun individueel aanzien, de meeste met gevels uit de 17e en 18e eeuw, maar de huizen zijn doorgaans ouder: 18 huizen hebben nog een gotisch houtskelet. Ruime bekendheid heeft Het Houten Huys, Begijnhof 34. Dit huis uit circa 1528 heeft stenen zijmuren en een houten voor- en achtergevel met een karakteristiek middeleeuwse uitkragende zolderverdieping. Geheel houten huizen zijn er niet meer in het oude centrum van Amsterdam. Het stond lange tijd bekend als het oudste nog bestaande houten huis van Nederland. In juni 2012 werd in de Warmoesstraat ontdekt dat achter een onopvallende 19e-eeuwse gevel een woonhuis schuilgaat uit circa 1485, waarmee het nog circa een halve eeuw ouder is dan het huis aan het Begijnhof. Met dit 'oudste bestaande woonhuis van Amsterdam', bestaat er in Amsterdam toch nog een woonhuis uit de 15e eeuw. Het hof heeft twee bleekvelden met de Begijnhofkapel ertussenin. Het oude, in 1907 gerestaureerde poortje aan de Begijnensloot, dateert uit 1574 en heeft een steen waarop Sint Ursula is afgebeeld, de patrones van de Amsterdamse begijnen. Het poorthuis aan de zijde van het Spui, van ongeveer 1725, maakte in 1907 plaats voor het poortgebouw dat er nu staat, een ontwerp van de architect Anton J. Joling. Het Begijnhof bevat een groot aantal gevelstenen, waarvan de meesten een duidelijk rooms-katholiek karakter hebben. Het Begijnhof was de enige katholieke instelling die na de Alteratie van 1578 bleef bestaan; overige katholieke kerken en instellingen werden met geweld gedwongen over te gaan naar het protestantse geloof. De Begijnhofhuizen waren namelijk particulier eigendom van de begijntjes zelf. Wel moest de katholieke kapel aan de Engelse presbyterianen (hervormd-protestanten) worden afgestaan, onder dwang van de protestantse overheden. Sindsdien wordt dit kerkje de Engelse kerk genoemd. Tegenover de ingang van de kapel werden in 1671 door de architect Philips Vingboons twee woonhuizen omgebouwd tot rooms-katholieke schuilkerk: de H.H. Joannes en Ursula Kapel (de beschermheiligen van het Begijnhof). Nadat de Kapel ter Heilige Stede in 1908 is afgebroken werd deze kerk officieel de mirakelkerk. Het beroemdste Begijntje in de geschiedenis van het Begijnhof is Cornelia Arens, overleden op 14 oktober 1654 (geboortedatum onbekend, datum van professie 6 juli 1621). Haar laatste wil was in de goot begraven te worden in plaats van in de “ontheiligde” kapel. Volgens de legende werd zij toch in de kapel begraven maar lag haar kist de volgende dag in de goot naast de kapel (dit herhaalde zich nog tweemaal). Zij werd toen alsnog in de goot begraven. Volgens een andere variant van de legende kon haar ziel geen rust vinden en zwierf zij ‘s nachts over het hof, waarna zij alsnog in de goot werd begraven. Op 23 mei 1971 overleed op 84-jarige leeftijd het laatste Begijntje, "Zuster Antonia", eigenlijk Agatha Kaptein (geboren op 13 april 1887 te Akersloot). Op 26 mei werd zij begraven op het Zustergraf van de Rooms-katholieke Begraafplaats Sint Barbara te Amsterdam. Het Begijnhof had tot de renovatie in 1979 140 woningen (waarvan circa 110 eenkamer- en ca. 25 tweekamerwoningen) bewoond door een gelijk aantal bewoonsters. Na de renovatie zijn er alleen nog twee- en driekamerwoningen. Het aantal bewoonsters is sindsdien constant, namelijk 105. Het Begijnhof is een van de oudste Amsterdamse grachtentuinen die de stad (nog) rijk is. Naast de Oude Kerk uit 1280.