Westlandgrachtschutsluis

Golf met drukveer is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. De schepping van Gérard Leonard van den Eerenbeemt staat sinds 1980 op een grasveld tussen de Westlandgracht en de Heemstedestraat. Het grasveld ligt ten zuiden van de Westlandgrachtschutsluis. Die sluis regelt voor de scheepvaart de overgang tussen de waterpeilen van de Westlandgracht en Slotervaart. Van den Eerenbeemt gaf door middel van dit beeld van wit golvend beton en een blauwe stalen drukveer de waterdruk in de sluis weer.

De Karl Popperbrug (brugnummer 305) is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De betonnen brug verzorgt de verbinding tussen is het Koningin Wilhelminaplein en het zuidelijk deel van de Delflandlaan. Ze overspant de Slotervaart. De brug is een los onderdeel van de schutsluis Westlandgrachtschutsluis. De brug werd aangelegd bij de stadsuitbreiding begin jaren zestig, de bouwtekeningen dateren uit 1959. De brug is ontworpen in de stijl nieuwe bouwen door Dick Slebos van Publieke Werken en werd in juli 1963 opgeleverd. Op de brugvleugels zijn aan de zijde van de Slotervaart terrassen gebouwd. Bij de brug en de sluis zijn kops geplaatste bakstenen toegepast, waarbij de bakstenen de verhouding 2 (lengte) x 1 (breedte) x 1 (hoogte) hebben; een gelijkenis met brug 773 verder naar het westen over de Slotervaart gelegen. Dicht bij de brug staan huisjes; het zijn voormalige sluiswachterhuisjes van de schutsluis en onderdeel van het Gemaal Delflandlaan. De brug heeft geen brugwachtershuisjes nodig; ze is “vast”. De brug is sinds 2008 gemeentelijke monument. In 2016 werd naar aanleiding van een oproep van de gemeente Amsterdam de brug vernoemd naar filosoof Karl Popper.

De Heemstedebrug (brug 178P) is een combinatie van twee viaducten in Amsterdam Nieuw-West. Zij zijn gelegen in de Ringweg-West/Einsteinweg, een onderdeel van de Rondweg Amsterdam. Het betreft hier een aantal ongelijkvloerse kruisingen tussen die ringweg en (van noord naar zuid) de Hodenpijlkade (dat deel van het viaduct heet Hodenpijlbrug), Westlandgracht en de Heemstedestraat. De bouw begon in maart 1973 met het heien van de 186 palen. Die ringweg was toen nog maar afgebouwd tot aan de Cornelis Lelylaan. Vanaf 2 april 1975 kon het verkeer doorrijden naar de Henk Sneevlietweg. Tijdens de bouw van het viaduct werd de Heemstedestraat tijdelijk naar het zuiden opgeschoven. Pas na oplevering kwamen rond 1990 de geluidsschermen, daarvoor werden aparte dragende constructies geïntegreerd. In die pijlers voor de geluidsschermen zijn de namen van de Heemstedestraat en Hodenpijlkade uitgefreesd. De brug kreeg in 2018 een naam: Heemstedestraatbrug; deze werd in 2019 gecorrigeerd naar Heemstedebrug. Ten westen van het viaductenstelsel ligt de Westlandgrachtschutsluis met daarin de Karl Popperbrug (brug 305), een gemeentelijk monument. Op nog geen honderd meter ten oosten van dit viaduct ligt brug 385 uit 1959 ook in de Heemstedestraat, maar dan in een overspanning van een ander deel van de Westlandgracht.

Het Koningin Wilhelminaplein ligt in de wijk Overtoomse Veld, Amsterdam Nieuw-West

Het World Fashion Centre (WFC) is een gebouwencomplex aan het Koningin Wilhelminaplein in Amsterdam, langs de ringweg A10. In het WFC is een groot aantal kledingproducenten, -inkopers, -verkopers en -ontwerpers gevestigd. Het WFC beschrijft zichzelf als het grootste modehandelscentrum ter wereld, met meer dan 400 showrooms en vele nationale en internationale merken en labels. Ook voorziet het gebouw de Universiteit van Amsterdam van tentamenzalen. Het complex bestaat uit drie torens: Toren 1 (1968), 17 etages (68 m) Toren 2 (1968), 11 etages (45.1 m) Toren 3 (1977), 13 etages (52.1 m) Het WFC omvat ook een parkeergarage. Een vierde toren van het complex (de KLM-toren) is niet onderdeel van het WFC. In juli 2005 werd een beurshal van 3500 m2 toegevoegd waar grote vakbeurzen plaatsvinden voor de mode- en confectieindustrie. Deze WFC Beursplaza bevindt zich boven de centrale hal, tussen toren 1 en 2.

Bloemenzee is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Het is een creatie van Berkman en Janssens bestaande uit Margot Berkman en Eline Janssens, destijds een kunstenaarsduo(2000-2010) vormend. Zij betegelden het noordelijk landhoofd van de Rijswijkstraatbrug. Zij beeldden een aantal dieren af die hier een aantal eeuwen geleden hun sporen achterlieten nabij het gebied rond de Slotervaart, die ergens anders liep dan de Slotervaart. Het uit tegels opgebouwde tableau van 300 m² laat herten, wilde zwijnen en kikkers zien omringd door een bloemenzee (groene tegels geven gras weer) achter een water (blauwe tegels geven de Slotervaart weer). Het viaduct/de tunnel werd als onveilig gevoeld mede ingegeven door het grijze beton. Door gebruik te maken van lichte kleuren zou het gevoel van onveiligheid verminderen; de tunnel kreeg ook nog verlichting. Het tableau werd 20 juni 2007 onthuld. Het is voor wat thema een voortzetting van De dames en de muze in een ander viaduct; de Leeuwendalerswegbrug.

De Muurschildering Rijswijkstraatbrug is een muurschildering aangebracht op een landhoofd van de Rijswijkstraatbrug in Amsterdam Nieuw-West. Het beton van het zuidelijk landhoofd werd in 2008 voorzien van een tunnelschildering. Het is een creatie van kunstenaar Frederik Molenschot. De kunstenaar haalde inspiratie uit de workshops met dak- en thuislozen, die verbleven in het thuis voor daklozen in de nabijgelegen Poeldijkstraat, ook wel "Hotel Rijswijk" genoemd. Het beton werd beschilderd in vormen ontsproten aan de geesten van de dak- en thuislozen. Zo is een olifant te zien in laarsjes of cowboylaarzen, een bewoner met hond, handen in de vorm van een vredesteken en ook een sleutel. Het kunstwerk kreeg een vervolg met gravures in de buitengevel van het gebouw zelf.

De Rijswijkstraatbrug (brug 179P) is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Alhoewel de naam dragend van een brug is het een viaduct dan wel een tunnel, Amsterdam duidt meestal viaducten en tunnels als bruggen aan. Het viaduct, geheel van beton is gelegen in de Rijksweg 10, Het kunstwerk vormt de verbinding tussen twee delen van de Rijswijkstraat, waarnaar ze vernoemd is. De straat is daarbij weer vernoemd naar Rijswijk. Het viaduct ligt daarbij schuin over de Rijswijkstraat. De twee viaducten die tegen elkaar liggen werden in 1974/1975 gebouwd toen Amsterdam en Het Rijk werkten aan de verlenging van de Ringweg-West op het tracé Cornelis Lelylaan en Henk Sneevlietweg. Het ontwerp is afkomstig van Rijkswaterstaat. Het genoemde traject werd onder protest geopend op 2 april 1975. De viaducten gingen sindsdien naamloos door het leven met het brugnummer 179P hetgeen verwijst naar een brug in Amsterdam in beheer bij het rijk of de provincie, in dit geval het rijk. Op 5 december 2017 besloot de Amsterdamse gemeenteraad om deze brug in een serie vernoemingen te vernoemen naar de onderliggende weg, zodat het bouwwerk kon worden opgenomen in de Basisadministratie Adressen en Gebouwen. De eerder genoemde protesten golden onder andere tegen de dreigende geluidsoverlast. De ringweg werd, op plaatsen waar dat noodzakelijk geacht werd, voorzien van geluidsschermen. Deze geluidsschermen werden voorzien van Andreaskruizen uit het stadswapen van Amsterdam. Beide landhoofden van het viaduct worden opgefleurd door kunstwerken: Muurschildering Rijswijkstraatbrug van Frederik Molenschot en Bloemenzee van Margot Berkman en Eline Janssens

Het Delflandplein in het Amsterdamse stadsdeel Nieuw-West kreeg zijn naam op 30 maart 1960 en is genoemd naar het Delfland, een hoogheemraadschap in Zuid-Holland, grenzende aan Rijnland en Schieland. Het plein is voetgangersgebied en ligt tussen de Rijswijkstraat, Overschiestraat, Voorburgstraat en het talud van de Ringweg-West. De eerste bouwblokken kwamen in 1961 en 1962 gereed, zij liggen aan de Overschiestraat en Rijswijkstraat en bevatten op de begane grond winkels, met ingang aan de pleinkant, en daarboven woningen en kantoren. In 1970 kwam er nog laagbouw bij. Op het middendeel van het plein is een speelplek voor kinderen met vijver en sculpturen. In 1997 is het kunstwerk 'Zwanen' van Titia Ex geplaatst. Het Delflandplein vormt het middelpunt van de Delflandpleinbuurt, die aanvankelijk Tuinstad Westlandgracht werd genoemd en waarvan de bouw begon in 1958. De straten in de Delflandpleinbuurt zijn genoemd naar plaatsen in het Delfland. De buurt wordt begrensd door de Slotervaart, Westlandgracht, Henk Sneevlietweg en Ringspoordijk. Sinds enige jaren vindt stedelijke vernieuwing plaats, waarbij de oorspronkelijke bebouwing van rond 1960 gedeeltelijk door nieuwbouw wordt vervangen. In de buurt is er openbaar vervoer op de Heemstedestraat: tramlijn 2 (halte Delflandlaan) en op de Vlaardingenlaan: buslijn 62 (halte Maassluisstraat). Beide wegen lopen niet direct langs het plein.

Koningin Wilhelmina is een kunstwerk staande op het Koningin Wilhelminaplein in Amsterdam Nieuw-West. Het beeld is gemaakt door Nico Onkenhout en werd rond 1967 besteld door het Confectiecentrum, later omgedoopt tot World Fashion Centre. Het Confectiecentrum zat verspreid over de stad gevestigd en ging centraliseren rondom genoemd plein. Zij wilde Wilhelmina herdenken als grootse koningin en om hetgeen zij betekend had voor de Joodse gemeenschap. Onkenhout werkte vanaf september 1967 aan het beeld in zijn atelier aan de Wibautstraat. Eerst kwam er een voorstudie in gips en vervolgens een bronzen afgietsel dat nog tentoongesteld werd in Arti et Amicitiae. Vanwege de grootte en zwaarte werd het definitieve beeld in Epe uit een monoliet dolomietsteen uitgehakt. Toen de beeldhouwer bezig was met de afronding van de definitieve versie, was nog niet bekend waar het beeld zou worden neergezet, in Amsterdam-Centrum of juist daarbuiten. Onkenhout vertelde in Het Parool van 11 mei 1968 dat hij Wilhelmina als een soort generaal heeft neergezet ("een stukkie generaal") en haar hoofddeksel bewust op een soldatenhelm heeft gemodelleerd. Het confectiecentrum bevond zich in hetzelfde stadium als het beeld. Amsterdam kreeg in korte termijn twee beelden van de overleden koningin; Theresia van der Pant was al bezig met haar Koningin Wilhelmina te paard, dat zou worden geplaatst op het Rokin. De wethouder Wim Polak, later burgemeester van Amsterdam, vond dat wat veel. Dat zou de reden zijn geweest dat Onkenhout het beeld zelf mocht onthullen, al was dat hem niet als zodanig meegedeeld. Onkenhout was uitgenodigd door het centrum om eens langs te komen en trof het inpandig aan. De gemeente Amsterdam had geen toestemming gegeven het beeld buiten te plaatsen hoewel de architect van het gebouw Huig Maaskant een open ruimte in zijn ontwerp had open gelaten. Het beeld van 30.000 kilo werd daarop binnen geplaatst waardoor Onkenhout het zelf mocht onthullen op 4 juli 1968. Hij vond het een eer om aan een vorstelijk beeld te hebben mogen bijdragen; de kosten bleven daardoor beperkt tot 7.500 gulden. Het beeld vermeldt geen naam. Op de sokkel worden wel de jaartallen 1880 en 1962 genoemd, respectievelijk jaar van geboorte en overlijden van de vorstin. De achterzijde vermeldt een tekst van Jan Campert: Gedenken hen die toen het volk verslagen en machtloos scheen de vaan der vrijheid hebben hoog hooggedragen door alles heen. In 1993 zag het World Fashion Centre het anders. Ze wilde van het beeld af; het voldeed niet meer aan de modernere bedrijfsvisie die het wilde voeren. Er werd overwogen het beeld over te brengen naar het Oorlogsmuseum Overloon, dat wel al een betonnen kopie had, dat onderhevig was aan betonrot. Uiteindelijk kwam het beeld buiten bij een van de torens van het kledingcentrum te staan.

De Poeldijkstraat is een straat in de wijk Westlandgracht in Slotervaart in Amsterdam Nieuw-West.

De Voorburgstraatbrug (brug 180P) is een kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Alhoewel de naam dragend van een brug is het een viaduct dan wel een tunnel, Amsterdam duidt meestal viaducten en tunnels als bruggen aan. Het viaduct, geheel van beton, is gelegen in de Rijksweg 10. Het kunstwerk vormt de verbinding tussen twee delen van de Voorburgstraat, waarnaar ze vernoemd is. De straat is daarbij weer vernoemd naar Voorburg. De twee viaducten die tegen elkaar liggen werden in 1974/1975 gebouwd, toen Amsterdam en Het Rijk werkten aan de verlenging van de Ringweg-West op het tracé Cornelis Lelylaan en Henk Sneevlietweg. Het ontwerp is dan ook afkomstig van Rijkswaterstaat. Het genoemde traject werd onder protest geopend op 2 april 1975. De viaducten gingen sindsdien naamloos door het leven met het brugnummer 180P hetgeen verwijst naar een brug in Amsterdam in beheer bij het rijk of de provincie, in dit geval het rijk. Op 5 december 2017 besloot de Amsterdamse gemeenteraad om deze brug in een serie vernoemingen te vernoemen naar de onderliggende weg, zodat het bouwwerk kon worden opgenomen in de Basisadministratie Adressen en Gebouwen. De eerder genoemde protesten golden onder andere tegen de dreigende geluidsoverlast. De ringweg werd, op plaatsen waar dat noodzakelijk geacht werd, later voorzien een geluidsscherm. De geluidsschermen werden voorzien van Andreaskruizen uit het stadswapen van Amsterdam. Bij het landhoofd aan de noordwestzijde werd door het duo Margot Berkman en Eline Janssens een artistiek kunstwerkje geplaatst, dat later deels door graffiti/tags werd overgespoten. De Rijswijkstraatbrug, een viaduct even ten noorden van de Voorburgstraatbrug laat een veel groter werk van het duo zien.