Brug 787

Brug 1894 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Rond 1960 schoot Amsterdam voor wat betreft bebouwing voorbij de Westlandgracht en niet veel later ook voorbij de Ringspoorbaan. Die ringspoorbaan lag op een dijklichaam dat aan weerszijden afwateringstochten kent. Ter plaatse van de Slotervaart lag er een gat in dat dijklichaam. Bij de komst van het spoor in 1986 was er nog geen moeilijkheid, maar bij de bouw van het metrostation Heemstedestraat was dat wel het geval. Door de afwateringstochten en de Slotervaart was het niet bereikbaar voor personen vanaf rondom het Koningin Wilhelminaplein en Wittgensteinlaan, die moesten een heel stuk omlopen omdat het dijklichaam aan drie zijden wordt omringd door water. In 1999 volgde dan ook deze brug 1894 over de oostelijk afwateringstocht maar liggend boven het water van de vaart. De ontwerper van de platte brug is vooralsnog onbekend. De welvende brug is opgetrokken uit beton en staal; brugleuningen zijn van metaal. De voetbrug is gelegen boven een uitstulping van de Slotervaart met een kleine opgang naar het metrostation. De brug sloot bij het westelijk landhoofd haaks aan op de “slurf” naar het metrostation. Er kwam echter een directe verbinding toen bij het plaatsen van elektronische toegangspoorten de toegang tot het metrostation aan de zijkant kwam te liggen van diezelfde slurf.

Brug 687 is een bouwkundig kunstwerk. Deze zogenaamde duikerbrug is gelegen in de Heemstedestraat en werd gebouwd in 1959, toen deze straat vanaf het Hoofddorpplein naar het westen toe werd doorgetrokken. Die straat lag in 1957 nog als een landelijke weg tussen wat eerder landerijen en plassen waren en dan opgespoten bouwterrein. De straat liep in een kaarsrechte lijn van het plein naar de ringspoorbaan. Het dijklichaam van die ringspoorbaan behoefde aan beide zijden een afwateringstocht, die overgestoken moest worden. Er werd gekozen voor een duiker met aan de oostzijde een lange aanloop. Het ontwerp van de duiker is afkomstig van de Publieke Werken, de specifieke architect is onbekend. In verband met de forse stadsuitbreiding werkten meerdere personen aan de benodigde kunstwerken. De brug is bovengronds circa 39 meter lang, maar de te overspannen duiker is nauwelijks 3 meter breed, maar zelf wel weer 33 meter lang. De opzet was in 1959 een rijweg met aan beide zijden een voetpad en rijwielpad. Bij de aanleg van de westwaartse verlenging van tram 2 in 1975 kwam een herindeling. De trambaan verscheen in een nieuw aangelegde middenberm, oorspronkelijk met siersteen, daarna asfalt en naderhand in het gras. Aan weerszijden kwamen stroken voor auto’s, fietsers en voetgangers waarbij de klinkerbestrating werd vervangen door asfalt. Opvallend zijn de balustrades annex leuningen; deze lijken op abstracte sculpturen. In 1960 werd er nog druk gebouwd aan woningen tussen de Westlandgracht en de ringspoorbaan. De brug lag toen opvallend in het landschap. De nogal forse duikerbrug is anno 2022 nauwelijks terug te zien kijken vanaf de rijweg. Er werd vanaf 1982 gebouwd aan de Heemstedespoorbrug in de Schiphollijn en weer later aan de Heemstedespoorbrug in de ringlijn van de Amsterdamse metro. Aan de andere zijde van de ringspoorbaan kreeg de straat een andere naam Plesmanlaan en ook een duikerbrug, brug 710.

Brug 1893 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Rond 1960 schoot Amsterdam voor wat betreft bebouwing voorbij de Westlandgracht en niet veel later ook voorbij de Ringspoorbaan. Die ringspoorbaan lag op een dijklichaam dat aan weerszijden afwateringstochten kent. Ter plaatse van de Slotervaart lag er een gat in dat dijklichaam. Bij de komst van het spoor in 1986 was er nog geen moeilijkheid, maar bij de bouw van het metrostation Heemstedestraat was dat wel het geval. Door de afwateringstochten en de Slotervaart was het niet bereikbaar voor personen vanaf de zuidzijde, die moesten een heel stuk omlopen omdat het dijklichaam aan drie zijden wordt omringd door water. In 1999 volgde dan ook deze brug 1893 over de Slotervaart, die bewoners van de wijken rondom de Heemstedestraat en Plesmanlaan naar en van het metrostation tilt. In samenhang met de brug werd de tramhalte van tram 2 verplaatst van de Ottho Heldringstraat naar het metrostation waardoor een korte overstap mogelijkheid ontstond. De ontwerper van de brug is vooralsnog onbekend. De welvende brug is opgetrokken uit beton en staal; brugleuningen zijn van metaal. De voetbrug is gelegen tussen de beide metrobruggen die de naam Heemstedemetrobrug dragen. De brugpijlers staan vrijwel tegen de landhoofden aan op de fundering van de metrobruggen. In het onderliggende water wordt door middel van remmingswerken de doorvaart smal gehouden. De brug sloot bij het noordelijk landhoofd vrijwel direct aan op de “slurf” naar het metrostation (ook tussen de metrobruggen). Deze directe verbinding ging verloren bij het plaatsen van elektronische toegangspoorten, waardoor de toegang tot het metrostation aan de zijkant kwam te liggen van diezelfde slurf.

Het Wilhelminapark of Koningin Wilhelminapark is een officieuze benaming voor een stadspark in Amsterdam Nieuw-West. Het ontstond rond 1998 toen de evenemententerreinen behorende bij het World Fashion Centre (Confectiecentrum) aan het Koningin Wilhelminaplein deels werden volgebouwd. Gemeente Amsterdam verdichtte de stad met woningbouw in een open ruimte. Aan Irene Fortuyn werd gevraagd een stadspark te ontwerpen en in te richten. Zij ontwierp onder meer het parkmeubilair, bronzen boomstronken als ook een enorme schommelinstallatie. Zij memoreerde zelf dat er door die inrichting voor elk wat wils was. Speciaal is ook een wandelpad omringd door geurbloemen.

Heemstedestraat is een station van de Amsterdamse metro in het stadsdeel Nieuw-West. Station Heemstedestraat ligt aan Ringlijn 50 en werd geopend op 28 mei 1997. Per 3 maart 2019 wordt dit station ook aangedaan door metrolijn 51, die vanaf die datum vanaf station Zuid naar Isolatorweg is verlegd. Het metrostation bevindt zich op een spoordijk ten noorden van de Heemstedestraat, waarvan het wordt gescheiden door de Slotervaart. Men kan er overstappen op tramlijn 2. Op loopafstand bevinden zich: ten oosten van het station het World Fashion Centre (het voormalige Confectiecentrum) aan het Koningin Wilhelminaplein ten westen van het station het Nederlands Kanker Instituut met het daaraan verbonden Antoni van Leeuwenhoekziekenhuis

Stadsdeel Slotervaart was van 1990 tot 2010 een stadsdeel van de gemeente Amsterdam in de Nederlandse provincie Noord-Holland. Per 1 mei 2010 is het opgegaan in het nieuwe stadsdeel Amsterdam Nieuw-West. Het stadsdeel telde (op 31 december 2006) 44.006 inwoners en heeft een oppervlakte van 11,14 km². De oorspronkelijke naam van dit stadsdeel sinds 1990 was Slotervaart/Overtoomse Veld. In oktober 2003 besloot het stadsdeel de naam te wijzigen in Slotervaart. Op 1 april 2004 stemde het bestuur van de centrale stad in met de naamswijziging. Het stadsdeelkantoor verhuisde in die periode van de Jan Tooropstraat naar de nieuwbouw aan de Pieter Calandlaan, geopend vanaf 13 april 2004.

Brug 710 is een bouwkundig kunstwerk in de Nederlandse stad Amsterdam. Deze zogenaamde duikerbrug is gelegen, daar waar de Heemstedestraat overgaat in de Plesmanlaan. Ze werd gebouwd in 1959, toen die eerste straat vanaf het Hoofddorpplein naar het westen toe werd doorgetrokken. Die straat lag in 1957 nog als een landelijke weg tussen wat eerder landerijen en plassen waren en dan opgespoten bouwterrein. De straat liep in een kaarsrechte lijn van het plein naar de ringspoorbaan en verder. Het dijklichaam van die ringspoorbaan behoefde aan beide zijden een afwateringstocht, die overgestoken moest worden. Er werd gekozen voor een duiker met aan de westzijde een lange aanloop. Het ontwerp van de duiker is afkomstig van de Publieke Werken, de specifieke architect is onbekend. In verband met de forse stadsuitbreiding werkten meerdere personen aan de benodigde kunstwerken. De brug is bovengronds circa 39 meter lang, maar de te overspannen duiker is nauwelijks 3 meter breed, maar zelf wel weer 33 meter lang. De opzet was in 1959 een rijweg met aan beide zijden een voetpad en rijwielpad. Bij de aanleg van de westwaartse verlenging van tram 2 in 1975 kwam een herindeling. De trambaan verscheen in een nieuw aangelegde middenberm, oorspronkelijk met siersteen, daarna asfalt en naderhand in het gras. Aan weerszijden kwamen stroken voor auto’s, fietsers en voetgangers waarbij de klinkerbestrating werd vervangen door asfalt. Bus 23, die sinds 10 juli 1960 over de brug reed, werd bij de komst van de tram verlegd naar de Aletta Jacobslaan en Vlaardingenlaan. Opvallend zijn de balustrades annex leuningen; deze lijken op abstracte sculpturen. De brug is als het ware de zuster van brug 687 met eenzelfde uiterlijk. Echter de balustrade van brug 710 maakt een hoek naar de voormalige Telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart, Ottho Heldringstraat 1. In 1960 werd er nog druk gebouwd aan woningen tussen de Westlandgracht en de ringspoorbaan. De brug lag toen opvallend in het landschap. De nogal forse duikerbrug is anno 2022 nauwelijks terug te zien kijkend vanaf de rijweg. Er werd vanaf 1982 gebouwd aan de Heemstedespoorbrug in de Schiphollijn en weer later aan de Heemstedespoorbrug in de ringlijn van de Amsterdamse metro.

De telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart (afkorting: Asd-Slov) is een telefooncentrale in de wijk Slotervaart in Nederlandse stad Amsterdam. Het gebouw werd op 2 december 2008 tot gemeentelijk monument verklaard. De centrale, die aan de Plesmanlaan 1, op de hoek met de Ottho Heldringstraat 1, staat, dateert uit de periode 1958-1960.. Vanaf 1928 was voor het gebied waar nauwelijks iemand woonde de Telefooncentrale Amsterdam-West in de Filips van Almondestraat werkzaam, maar die kon de toestroom niet meer aan. Het is een zogenaamde ondercentrale en die had bij de oplevering op 28 oktober 1960 een capaciteit van 20.000 aansluitingen, maar er slechts 4.000 kreeg; de telefoondienst kwam werknemers te kort om de overige aansluitingen direct te realiseren. In de jaren na oplevering werden in rap tempo nieuwe aansluiting aangelegd; er waren er rond het jaar 2000 nog 17.000 in gebruik. Het gebouw is ontworpen door de architect B.J. Odink en bouwkundige J.W. Kamerling van de Dienst der Publieke Werken van de gemeente Amsterdam. De buitenwanden aan de Plesmanlaan hebben de vorm van een blokkendoos en zo werden die ook gebouwd; het zijn prefab-elementen. Het gebouw bestaat in wezen uit twee gebouwen die gescheiden worden door de toegang, waarboven al sinds de opening het beeld Communicatie van Lotti van der Gaag bevestigd is. Aan de Plesmanlaan staat genoemde blokkendoos, aan de Ottho Heldringstraat een meer kantoorachtig deel met veel glas, een deel was bij opening in gebruik bij de draadomroep. In 2008 werd de centrale door het Bureau Monumenten & Archeologie van de gemeente Amsterdam (BMA) op de Amsterdamse Top 100 van jong erfgoed geplaatst. De BMA had deze lijst, met de honderd mooiste Amsterdamse gebouwen uit de jaren 1940-1968, samengesteld in opdracht van wethouder Tjeerd Herrema. Aanleiding hiervoor was de landelijke lijst met 100 voorgedragen rijksmonumenten uit de periode 1940-1958 die in 2007 door minister Plasterk van OC&W was vastgesteld. In december 2008 werd het gebouw op de gemeentelijke monumentenlijst van Stadsdeel Slotervaart geplaatst, als een van de 13 objecten in dat stadsdeel. Het gebouw bleef in de periode 2020 tot 2022 als enige op deze hoek staan. Aan de zuidkant werd toen het zogenaamde Plesman Plaza met hoogbouw ingericht. Aan de Louis van Sonsbeekstraat in Osdorp staat een telefooncentrale van (vrijwel) gelijk ontwerp. Ook aan de Graafschapstraat bij de Europaboulevard stond zo'n telefooncentrale, maar is in 2012 afgebroken.

Magneten is een beeld in Amsterdam-West. Het kunstwerk staat op het Koningin Wilhelminaplein (voor nummer 16), daar waar die met brug 691 een verbinding heeft met de Schipluidenlaan. Het roestvaststalen plastiek is een ontwerp van Lies Maes en betekende de eerste Amsterdamse opdracht voor deze kunstenares. De Magneten kregen op 8 februari 1974 hun onthulling voor een onderstation van het Amsterdamse energiebedrijf GEB, gebouwd ten westen van het beeld. Het GEB ging naderhand over in Nuon en Liander, maar het beeld bleef staan. Het kunstwerk bestaat uit zes in elkaar verstrengelde magneten.

Communicatie is een artistiek kunstwerk in Amsterdam Nieuw-West. Lotti van der Gaag werd gevraagd de entree van de Telefooncentrale Amsterdam-Slotervaart aan de Plesmanlaan op te fleuren met een sculptuur. De beoogd eigenaar PTT stelde daarvoor de voorwaarde, dat de stijl van het kunstwerk moest overeenkomen met de bouwstijl, aldus Christiaan de Moor (esthetisch adviseur van de PTT in 1960). Voor het overige werd de kunstenaar vrij gelaten (vrije expressie) houden. Van der Gaag beeldde voor het genoemde gebouw een schakelverbinding uit; twee figuren verbonden door de verbinding van telefoon. Het beeld brengt trouwens ook de verbinding tussen de twee bouwblokken, die samen het gebouw vormen. Ter gelegenheid van de overdracht van het gebouw van de gemeente aan de PTT in 1961 werd er een kleine expositie gehouden van het werk van Lotti van der Gaag en haar collegae Hans Ittmann en Henk Zweerus, die twee andere gebouwen met beeldhouwwerken mochten versieren. Lotti van der Gaag had in 1958 de Jacob Marisprijs gewonnen, categorie materiaal (beeld Tortakel uitgevoerd in chamotte).

Brug 691 is een vaste brug in Amsterdam Nieuw-West. De brug is gelegen over een duiker in een waterweg die parallel loopt aan de Schipluidenlaan. Ze vormt daarbij de verbinding tussen de Wittgensteinlaan en het Koningin Wilhelminaplein met het Stibbegebouw aan de zuidkant en de Schipluidenlaan aan de noordkant. De overspanning van de gracht dateert van rond 1960, al komt ze nog niet voor op de plattegrond van het ontwerp voor het Confectiecentrum (later World Fashion Centre) uit september 1962. Die datering is tevens terug te vinden in het brugnummer, zo zijn de bruggen 688 en 689 in de iets noordelijker gelegen Cornelis Lelylaan uit dezelfde tijd. Het ontwerp is afkomstig van de Dienst der Publieke Werken. De combinatie van brug en duiker ligt op straatniveau en was geheel opgenomen in de doorgaande weg. Een klein opvallend detail is dat aan de zuidkant van de duiker een loopplankje is bevestigd voor landdieren om onder de brug door te kunnen, voor hen is het dus een viaduct. In de jaren tien van de 21e eeuw werd het gebied ten oosten van Station Amsterdam Lelylaan opnieuw ingericht. Hierbij verdween onder meer het voormalige gebouw van de Hogere Zeevaartschool Amsterdam uit de jaren zestig, dat in 2017 werd vervangen door het Little Manhattan-gebouw en de Willem Frogerstraat. Voorts was er een nieuwe toevoerweg nodig van de Schipluidenlaan en Koningin Wilhelminaplein naar de Cornelis Lelylaan. Die weg, de Willem Frogerstraat, dient als toe- en aanvoerroute van de vijftig jaar oude wijk, maar ook van de nieuwe wijk Andreas Ensemble. Om het verkeer te laten doorstromen werd niet gekozen voor een rechte kruising, maar voor een rotonde, direct ten noorden van de brug 691. Om het verkeer van het zuiden naar en het verkeer van het noorden van de rotonde te kunnen leiden was het noodzakelijk om de brug te verbreden en de duiker te verlengen. De brug werd onder leiding van Ingenieurs Bureau Amsterdam en Waternet aan beide zijden met 2,5 meter verbreed (duiker met twee keer 2,5 verlengd). Daartoe werd aan beide zijden van de brug een damwand geslagen en het wateroppervlak verlaagd. Om toch voldoende mogelijkheden tot waterverversing te houden aan de oostkant, werd alle beschoeiing verderop in de gracht verwijderd. Vervolgens werd de verbreding gebouwd, werd de bouwput weer onder water gezet en de damwanden verwijderd. De werkzaamheden namen ongeveer zes maanden in beslag, rond de jaarwisseling 2017/2018 waren de brug en duiker gereed. Ten zuidwesten van de brug staat het kunstwerk Magneten. Het Stibbegebouw is sinds 2008 een gemeentelijk monument.

Synovate was een bedrijf dat zich bezighield met marktonderzoek, waaronder opinieonderzoek. Het bedrijf was een internationaal netwerk van onderzoeksbureaus en was in meer dan 60 landen actief, waaronder ook in België en Nederland. In 2011 werd Synovate overgekocht door Ipsos. De internationale marktonderzoekstak van Aegis Group plc. werd in 2001 opgericht en is tot stand gekomen via een reeks van acquisities van kleinere marktonderzoekbureaus. In 2008 had het bedrijf meer dan 6000 personeelsleden, verdeeld over 138 vestigingen in 62 landen, verspreid over de hele wereld. Het bedrijf had geen hoofdkantoor. De hoofdkantoorfuncties waren verdeeld over de verschillende lokale bureaus over heel de wereld verspreid. Het had onder andere vestigingen in Amsterdam, Antwerpen en Gent. Op 29 januari 2007 werd het Nederlandse marktonderzoekbureau Interview-NSS onderdeel van Synovate. Synovate Nederland bekleedde een vooraanstaande rol op het gebied van opinieonderzoek, politieke voorkeuren en maatschappelijke ontwikkelingen. Twee keer per maand peilde Synovate door middel van de Politieke Barometer de politieke voorkeur van de Nederlanders. De werkzaamheden van Synovate in Nederland waren ook te zien voor personen die regelmatig gebruikmaakten van het openbaar vervoer. In treinen van NS, Syntus en Veolia voerden medewerkers van het bedrijf zogenaamd "reizigersonderzoek" uit, wat inhield dat ze in opdracht van de vervoerder bekeken van welk type vervoerbewijs de reizigers gebruikmaakten.