Ramskapelle (Nieuwpoort)

De Sint-Laurentiuskerk is de parochiekerk van de tot de West-Vlaamse gemeente Nieuwpoort behorende plaats Ramskapelle, gelegen aan de Ramskapellestraat.

De Belgische militaire begraafplaats van Ramskapelle is een begraafplaats met uitsluitend Belgische gesneuvelde soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in Ramskapelle. De begraafplaats ligt aan de noordkant van het dorpscentrum. Er liggen 632 gesneuvelden, meer dan 400 niet geïdentificeerd. De begraafplaats heeft een driehoekig grondplan en ligt ingeklemd tussen de Ramskapellestraat en de Frontzate, de vroegere spoorwegbedding van Diksmuide naar Nieuwpoort. De begraafplaats heeft een oppervlakte van ongeveer 84 are. De graven staan in negen halfcirkelvormige rijen rond de ingang. Tijdens de oorlog lag Ramskapelle aan het IJzerfront, waar in de tweede helft van oktober 1914 de Slag om de IJzer werd gestreden. De oprukkende Duitsers probeerden de IJzer over te steken en verder westwaarts te trekken. Na hevige gevechten werd op het eind van oktober het gebied tussen de IJzer en de spoorwegbedding onder water gezet om de Duitsers een halt toe te roepen. Op 30 en 31 oktober werd er nog gevochten in Ramskapelle en konden de Belgen en Fransen het dorp heroveren op de Duitsers. Na de oorlog werd in de jaren 20 de verzamelbegraafplaats aangelegd met militaire graven die werden overgebracht uit de omliggende slagvelden van de sectoren Ramskapelle en Nieuwpoort en uit civiele begraafplaatsen. Het Ministerie van Landsverdediging kocht het terrein in september 1922. Een groot aantal van de geïdentificeerde soldaten sneuvelde tijdens de gevechten van 1914. In 1952 werd hier ook het lichaam bijgezet van Louis Notaert, die toen bij het ploegen werd teruggevonden in Stuivekenskerke.

Station Ramskapelle is een voormalig spoorwegstation langs spoorlijn 74 (Diksmuide-Nieuwpoort) in Ramskapelle, een deelgemeente van de stad Nieuwpoort. In de omgeving van Ramskapelle werden bij het begin van de Eerste Wereldoorlog hevige gevechten gehouden. Het stationsgebouw werd in 1914 vernield en nadien tijdens de oorlog gebruikt als versterkte observatiepost. In de Slag om de IJzer werd de vlakte tussen de spoorwegberm en de IJzer onder water gezet. Langs de spoorlijn zijn nog vele bunkers en stellingen te vinden. De ruïne van het stationsgebouw van Ramskapelle staat er nog steeds. De versterkte stationsruïne werd in 1992 beschermd als monument. Op de goederenkoer staan twee stootblokken met korte stukken meterspoor. Deze dateren uit 1980 toen er plannen waren om op de bedding van spoorlijn 74 een toeristische tramlijn aan te leggen. De plannen werden nooit uitgevoerd. Op de spoorwegbedding werd later een fietspad aangelegd.

De N356 is een gewestweg in België tussen Nieuwpoort (N367) en Ramskapelle (N355). De weg heeft een lengte van ongeveer 3 kilometer. De gehele weg bestaat uit twee rijstroken voor beide rijrichtingen samen.

De Koolhofput is een recreatiegebied rond de gelijknamige waterplas, op de grens van de gemeenten Nieuwpoort en Koksijde, en vlak bij het centrum van Nieuwpoort-Stad en Ramskapelle. De 10 ha grote waterplas is in 1978 ontstaan door zandwinning voor de aanleg van de autosnelweg A18 (E40). De plas is genoemd naar de Koolhofvaart die er dwars doorheen stroomt, en die de verbinding maakt met het Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke. De vaart is op haar beurt genoemd naar een hoeve verderop, het Koolhof. In 2020 is het provinciaal domein Koolhofput geopend, een recreatiegebied met wandelpaden, voetgangersbruggen, picknicktafels, poelen en andere waterrijke natuur, een vogelkijkwand en plaatsen om te hengelen. Het gebied grenst aan het fietspad op de Frontzate, de vroegere spoorlijn Nieuwpoort-Diksmuide die in de Eerste Wereldoorlog samen met de overstroomde IJzervlakte de frontlijn vormde. In de directe nabijheid zijn er restanten van deze oorlog.

Nieuwpoort is een stad en badplaats aan de Belgische Kust. Nieuwpoort zelf bestaat eigenlijk uit twee delen, Nieuwpoort-Stad en Nieuwpoort-Bad. Daarnaast behoren tot de gemeente ook de dorpjes Sint-Joris en Ramskapelle. De stad telt ruim 11.000 inwoners. In Nieuwpoort mondt de rivier de IJzer via de Ganzepoot (zie Bezienswaardigheden) uit in de Noordzee.

Het Sasje van Dierendonck, ook Sasje van de Oostvaart of Oostsluis genoemd is een kleine schutsluis ten oosten van Nieuwpoort-Stad. Het sasje verbindt de Slijkvaart met de Veurnevaart en zo de afwateringswaterlopen van de polder met de scheepvaartkanalen.

Ramscappelle Road Military Cemetery is een Britse militaire begraafplaats met gesneuvelden uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgische dorp Sint-Joris. De begraafplaats werd ontworpen door Edwin Lutyens en wordt onderhouden door de Commonwealth War Graves Commission. Het terrein heeft een oppervlakte van zo'n 3.370 m². De begraafplaats ligt ruim een halve kilometer ten westen van het dorpscentrum van Sint-Joris en 1,150 km ten oosten van de kerk van Nieuwpoort, aan het kruispunt van de Brugse Steenweg (N367) richting Nieuwpoort en de Ramskapellestraat (N356). Aan de westkant staat het Cross of Sacrifice en aan de oostkant de Stone of Remembrance. Er worden 843 doden herdacht, waarvan 314 niet geïdentificeerde.

De Sint-Laurentiustoren, in de volksmond "Duvetorre" genoemd, is een ruïne gelegen in de Belgische havenstad Nieuwpoort. Deze torenruïne is een overblijfsel van de voormalige middeleeuwse parochiekerk Sint-Laurentius die tegen de oostelijke rand van de stadskern lag. Na de belegering van Nieuwpoort door de Engelsen in 1383 werd de kerk verwoest, maar bleef de toren intact en heeft tijdens de verdere geschiedenis van Nieuwpoort meerdere bestemmingen gekend. Op vandaag zijn de overblijfselen als een beschermd monument te bezichtigen op de hoek van de Willem de Roolaan en de Emiel Coppietersstraat.

Het Belfort van Nieuwpoort is een belforttoren in de Belgische stad Nieuwpoort. De 35 meter hoge toren is gebouwd aan de Graanhalle of Stadshalle. Het is een van de 56 belforten in België en Frankrijk die tot werelderfgoed van de UNESCO verklaard zijn. Het belfort is opgevat als gedeeltelijke uitbouw van de voorgevel van het gebouw. Het torent uit boven de rechthoekige hal van 14e-eeuwse oorsprong die behoort tot de grensoverschrijdende baksteengotiek. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is de toren gedynamiteerd en de halle, samen met de hele stad, bijna volledig verwoest. In 1921-1923 zijn het belfort en de halle naar historisch model gereconstrueerd. De bekroning is nu uitgewerkt waardoor het belfort meer aanleunt bij de streekeigen kerktorens. De halle heeft hetzelfde uiterlijk als de eerste die vermoedelijk in 1280 werd gebouwd in laatgotische stijl.

De Onze-Lieve-Vrouwekerk is de kerk in het centrum van de Belgische havenstad Nieuwpoort. Het is een driebeukige gotische hallenkerk, met een bijna losstaande noordelijke toren. De oorspronkelijk kerk werd in 1163 ingewijd door bisschop Milo van Terwaan. Oorspronkelijk was het een kapel die bediend werd door kanunniken van de Sint-Niklaasabdij te Veurne. Tijdens de Eerste Wereldoorlog stond hier een vroeg-15e-eeuwse hallenkerk met een 17e-eeuwse toren die toen volledig werd verwoest. Van de geplande renaissancetoren kwam wegens geldgebrek alleen de vierhoekige onderbouw tot stand. Pas in 1735 werd de lage achthoekige bovenbouw met open torenhelm afgewerkt. In 1922, na haar vernieling in het begin van de Eerste Wereldoorlog, werd de kerk, behalve de toren, naar de oorspronkelijke plannen wederopgebouwd. In 1940 werd ze, waarschijnlijk door Engelse kanonnen, in brand geschoten en in 1946 heropgebouwd als driebeukige bakstenen hallenkerk. De bakstenen neogotische toren, die losstaat van de kerk, werd in 1952 opgetrokken. De toren is een variant op het typische torenschema van de kuststreek. In de kerk vindt men het schilderij De Slag bij Nieuwpoort in 1600 dat wordt toegeschreven aan Louis Moritz. Het was een geschenk van koning Willem I van Nederland in 1821 aan de stad. Oorspronkelijk hing het schilderij in de raadzaal van het stadhuis maar wegens plaatsgebrek werd het na de Eerste Wereldoorlog naar de kerk verhuisd. Verder hangt er Het oordeel van Cambyses van Vigor Boucqet (Vlaamse Meesters in Situ).

Het Veurnesas is het eerste waterbouwkundig kunstwerk op de Ganzepoot bij de Belgische stad Nieuwpoort, komende van de stad. Het werd gebouwd in 1876. Het werk bestaat uit een schutsluis en een uitwateringssluis of overlaat. De schutsluis is acht en een halve meter breed en de schutkolk is vijfenveertig meter lang. Ze geeft toegang tot het Kanaal Nieuwpoort-Duinkerke (het kanaal Nieuwpoort-Veurne-Duinkerke), kortweg de Veurnevaart. De Veurnesluis krijgt enkel bediening in de periode vanaf 3 uur voor hoogwater tot 3 uur erna. De overlaat laat toe hemelwater af te voeren dat gevallen is in de polder van de Noordwatering Veurne en daar voorbij.