Oorlogsmonument Marnixstraat

Leidseplein 28/Leidsekade 97 te Amsterdam is een complex gebouwen in Amsterdam-Centrum. Het is vanaf de oplevering in gebruik bij het American Hotel.

DeLaMar is een theatercomplex met twee zalen met 601 en 949 stoelen aan de Marnixstraat 402, nabij het Leidseplein in Amsterdam.

De Hans Snoekfontein is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De fontein is vernoemd naar Hans Snoek, oprichtster van het Scapino Ballet, die via een legaat financieel bijdroeg aan de bouw van de fontein en het opknappen van het plein. Andere bijdragen kwamen van American Hotel en Holland Casino. Het geheel werd op 12 juni 2006 onthuld. Sinds 1962 spoot een fontein met bijnaam Leidseplein-vissen naar ontwerp van Gerarda Rueter water in en uit een bassin aan het deel van het Leidseplein dat voor het hotel ligt. Water stroomde uit onder andere twee vissen. Hans Snoek uitte samen met haar man regisseur Erik de Vries in 2001 de wens, dat er een fontein met meer allure kwam. Ze overleden echter in de jaren daarop. De twee vissen van Rueter kregen bij de vernieuwing een nieuw bassin. Uit het bassin spuiten diverse spuwers waarbij een lijnenspel ontstaat, horizontaal, verticaal en diagonaal. Vier spuwers spuiten water omhoog; de twee snoeken van Rueter spuiten diagonaal; de sokkel daarvan horizontaal, vier waterstralen komen uit wat op grote slakkenhuizen lijken en vier stralen komen uit Botticelli-schelpen. Het bassin meet ongeveer 20 bij 10 meter in ovale vorm en heeft 1 miljoen euro gekost. Het nieuwe ontwerp kwam van landschapsarchitect Eriq Nijhuis van Gelder, werkend bij Stadsdeel Centrum. Hij ontwierp een bassin van Chinees geel graniet, materiaal dat ook terug te vinden is in de bouwconstructie van het American Hotel. Tegelijkertijd werden vier kroonlantaarns geplaatst, gefinancierd door stichting Heijmeijer van Heemstede, welke toen een nieuwe kleur kroon meekregen (blauw in plaats van rood). De fontein overleefde een nieuwe inrichting van dit deel van het plein in de periode 2016-2019.

Café Américain, ook wel Café Americain genoemd, is een klassiek grand café in Amsterdam dat dateert uit 1902 en zich bevindt aan het Leidseplein op het gelijkvloers van wat Amsterdammers Hotel Américain noemen. Hotel Americain is onderdeel van Eden Hotel Group.

Het American Hotel (formeel voluit 'Clayton Hotel Amsterdam American') is een hotel aan het Leidseplein 28 in Amsterdam. Het hotel is gelegen naast de Stadsschouwburg. In het hotel met zijn beroemde Café Américain bevindt zich de oudste leestafel van Amsterdam. Het hotel wordt door de Amsterdammers vaak simpelweg het Americain genoemd.

De Melkweg is een poppodium en cultureel centrum met live-muziek, clubnachten, fotografie, film en festivals. Het is gevestigd in de voormalige suikerraffinaderij De Granaatappel en melkfabriek aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam, achter het Leidseplein en naast de Stadsschouwburg.

De Stadsschouwburg Amsterdam (SSBA) is een theatergebouw aan het Leidseplein in Amsterdam en tevens de naam van enkele inmiddels verdwenen hoofdstedelijke schouwburgen aan de Keizersgracht en het Leidseplein. Het huidige gebouw dateert uit 1894 en is sinds 1982 een rijksmonument. Hoofdbespeler van de Stadsschouwburg is Toneelgroep Amsterdam. Per 1 januari 2018 vormen beide instellingen één organisatie, onder de naam ITA (Internationaal Theater Amsterdam).

De Melkfabriekbrug (brug 1900) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug werd rond 1949 neergelegd voor de N.V. Amsterdamse Melkinrichting O.V.v.V. Ze had aan de onbewoonde kant van de Lijnbaansgracht (lees de kant van de Marnixstraat) een melkfabriek staan, aan de andere kant waren er de kantoren, laboratoria, spoelruimtes en pakhuizen (voorheen van suikerfabriek De Granaatappel). Om het personeel van de ene naar de andere kant te kunnen laten lopen was een overloop geconstrueerd. Deze verdween, het personeel zou dan moeten omlopen om de Stadsschouwburg en daarom kwam deze brug om de weg te bekorten. Het was een zilverkleurige ophaalbrug uit Wolvega die die dienst zou verlenen. De directeur van de fabriek had haar zelf naar Amsterdam “gehaald”. Schepen met aan- en af te melk konden toen nog aanleggen voorbij de brug tot aan die Stadsschouwburg. In 1969 verdween hier de melkfabriek, de pakhuizen werden omgebouwd tot muziektempel Melkweg en sindsdien dient te brug als toegang tot dat zalencomplex. Na 1969 is de situatie rondom dit stukje Lijnbaansgracht geheel gewijzigd. Tweedederde van de panden werd gesloopt en vervangen door een politiebureau (1975-1977) en bioscopencomplex Cinecenter (geopend in 1979). Bovendien breidde de Stadsschouwburg naar achteren uit en begin 21e eeuw kwam hier de Rabozaal, een nieuwe concertzaal. De brug is dan echt als brug doelloos en onbeweegbaar en alleen de naam Melkfabriekbrug verwijst nog naar waar ze ooit voor diende. Even ten zuiden van de brug duikt de Lijnbaansgracht via een duiker onder de Stadsschouwburg en vervolgens het Kleine-Gartmanplantsoen door om vervolgens bij brug 198 pas weer zichtbaar te worden.

De Liefde was de naam van een stellingmolen op het Amsterdamse bolwerk Sloten, niet ver van het Leidseplein. De molen is gebouwd als vervanger van een eerdere molen met dezelfde naam die op deze plek stond. De molen was in gebruik als korenmolen, en is vermoedelijk rond 1765 gebouwd. Toen bij de slechting van de stadswallen in het midden van de 19e eeuw duidelijk werd dat deze molen ook gesloopt zou gaan worden is het terrein en de opstallen verkocht aan de firma Ketjen, die er na de sloop van de molen een zwavelzuurfabriek vestigde.

De Leidsebrug of Leidsepleinbrug, brug nr. 174, is een vaste plaatbrug in Amsterdam-Centrum en voert over de Singelgracht. De brug verbindt het Leidseplein en de Marnixstraat met het Leidsebosje en de Stadhouderkade. De brug is vernoemd naar de vroegere Leidsepoort. De landhoofden en pijlers werden gemaakt van natuursteen. De brug werd verfraaid met een aantal beeldhouwwerken van Johan Polet op de hoeken van de landhoofden en stelde twee nijlpaarden en twee leeuwenkoppen voor. Daarnaast gaat nog wat kleiner beeldhouwwerk over in de borstweringen langs de walkant. In het ontwerp werd voor het eerst een aantal houten zitelementen opgenomen in de borstweringen. Aan de noordwestzijde van de brug staat Hotel Americain met daarvoor de Hans Snoekfontein en daar tegenover staat het Hirschgebouw. Naast de brug bevindt zich, van de brug af gezien, aan de rechterkant van het Leidsebosje een steiger voor de Canal Bus. Tramlijn 1, 2, 5 en 12 rijden over de brug en hebben er staduitwaarts een halte.

De Sugarfactory was van 2005 tot 2019 een poppodium en club aan de Lijnbaansgracht in het centrum van Amsterdam. De Sugarfactory had als voornaamste doel om nieuw talent te programmeren in samenwerking met andere organisaties. De zaak was zeven dagen per week geopend en de grote zaal had een capaciteit tussen de 400 en 550 personen.

Het Boomzagertje, Houtzagertje of Het zagertje, is een klein onopvallend beeld in het Leidsebosje in Amsterdam. Het beeld bestaat uit een mannetje dat staat te zagen in een dikke overhangende tak; tot oktober 2019 deed hij dat in de zuidelijkste plataan. Hij doet dat voorover bukkend, tussen zijn benen. Het beeld van ijzer is in de nacht van 30 januari 1989 geplaatst, rond dezelfde tijd als onder andere de uit de grond oprijzende violist in de Stopera. De maker is voor de buitenwereld onbekend. Er zijn in Amsterdam meer van deze anonieme beelden, die aan dezelfde artiest, De Onbekende Beeldhouwer, worden toegeschreven. De beelden van De Onbekende Beeldhouwer zijn in eigendom aan de gemeente overgedragen onder de voorwaarde dat de identiteit van de maker niet bekend wordt gemaakt. De man kan de tak niet afzagen zonder daar zelf van af te vallen. Hij draagt een alpinopet die ook al een keer vermist werd. Ook is de zaag een keer afgebroken. Herstelwerkzaamheden werden ook door onbekenden gedaan. Op de oude tak leek de boom de zaag ingekapseld te hebben. In oktober 2019 werd de tak, die tussen stam en beeld geknakt was en na een tijd lang vastgebonden te zijn geweest aan een erbovenhangende tak, bij de stam afgezaagd. Het zagertje is daarbij voor herstel teruggekeerd naar zijn anonieme maker. In mei 2020 werd het beeldje teruggeplaatst, maar op een tak van een andere boom.