Melkweg (Amsterdam)

De Melkfabriekbrug (brug 1900) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug werd rond 1949 neergelegd voor de N.V. Amsterdamse Melkinrichting O.V.v.V. Ze had aan de onbewoonde kant van de Lijnbaansgracht (lees de kant van de Marnixstraat) een melkfabriek staan, aan de andere kant waren er de kantoren, laboratoria, spoelruimtes en pakhuizen (voorheen van suikerfabriek De Granaatappel). Om het personeel van de ene naar de andere kant te kunnen laten lopen was een overloop geconstrueerd. Deze verdween, het personeel zou dan moeten omlopen om de Stadsschouwburg en daarom kwam deze brug om de weg te bekorten. Het was een zilverkleurige ophaalbrug uit Wolvega die die dienst zou verlenen. De directeur van de fabriek had haar zelf naar Amsterdam “gehaald”. Schepen met aan- en af te melk konden toen nog aanleggen voorbij de brug tot aan die Stadsschouwburg. In 1969 verdween hier de melkfabriek, de pakhuizen werden omgebouwd tot muziektempel Melkweg en sindsdien dient te brug als toegang tot dat zalencomplex. Na 1969 is de situatie rondom dit stukje Lijnbaansgracht geheel gewijzigd. Tweedederde van de panden werd gesloopt en vervangen door een politiebureau (1975-1977) en bioscopencomplex Cinecenter (geopend in 1979). Bovendien breidde de Stadsschouwburg naar achteren uit en begin 21e eeuw kwam hier de Rabozaal, een nieuwe concertzaal. De brug is dan echt als brug doelloos en onbeweegbaar en alleen de naam Melkfabriekbrug verwijst nog naar waar ze ooit voor diende. Even ten zuiden van de brug duikt de Lijnbaansgracht via een duiker onder de Stadsschouwburg en vervolgens het Kleine-Gartmanplantsoen door om vervolgens bij brug 198 pas weer zichtbaar te worden.

Lijnbaansgracht 219 is een gebouw in Amsterdam-Centrum en dient tot onderdak van het Politiebureau Lijnbaansgracht. In de jaren zeventig kwamen twee politiebureaus in de omgeving van het Rembrandtsplein en het Leidseplein in aanmerking voor vervanging. Ze werden beide te krap. Er werd besloten om een nieuw politiebureau te bouwen dat de uitgebreide vraag aankon. Een aantal jaren daarvoor vertrok een melkfabriek uit de binnenstad en die liet een leeg complex achter. De gebouwen waren in matige staat, op een sierlijke erker na die ooit de hoek Lijnbaansgracht/Leidsegracht sierde. Na sloop van de gebouwen in januari 1975 diende het terrein nog even als openbare parkeerplaats. Het ontwerp werd geleverd door de Dienst der Publieke Werken. Op dat moment was daar als architect werkzaam Anna Clasina van Hattem. Zij ontwierp ook de Sporthallen Zuid op het IJsbaanpad, de Pedagogische Academie aan de Prinses Irenestraat en een aantal wooncomplexen aan bijvoorbeeld Beemsterstraat en Ingelandenweg. In december 1977 werd het politiebureau officieel geopend door de commissaris van de Koningin. Al daarvoor was een arrestante in een van cellen overleden. Het politiebureau werd een van de drukste in de stad; ze bestreek het uitgangsgebied tussen Amstel, Singelgracht, Rozengracht en Kostverlorenvaart. Het bureau werd tevens voorzien van een cellencomplex in het souterrain. Het gebouw kostte circa 8.000.000 gulden, een gezamenlijke investering van gemeente en rijk. Aan de buitengevel hangt een metershoge plastiek van Harry Karssen (1933-2004). In 1984 moest het gebouw tijdelijk dicht; er was een vlooienplaag. Gerard Toorenaar was enige tijd districtchef aan die bureau.

De Sugarfactory was van 2005 tot 2019 een poppodium en club aan de Lijnbaansgracht in het centrum van Amsterdam. De Sugarfactory had als voornaamste doel om nieuw talent te programmeren in samenwerking met andere organisaties. De zaak was zeven dagen per week geopend en de grote zaal had een capaciteit tussen de 400 en 550 personen.

DeLaMar is een theatercomplex met twee zalen met 601 en 949 stoelen aan de Marnixstraat 402, nabij het Leidseplein in Amsterdam.

Het Oorlogsmonument Marnixstraat is een oorlogsmonument in Amsterdam-Centrum. Het staat ter hoogte van het DeLaMar aan de Marnixstraat 404.

De Liefde was de naam van een stellingmolen op het Amsterdamse bolwerk Sloten, niet ver van het Leidseplein. De molen is gebouwd als vervanger van een eerdere molen met dezelfde naam die op deze plek stond. De molen was in gebruik als korenmolen, en is vermoedelijk rond 1765 gebouwd. Toen bij de slechting van de stadswallen in het midden van de 19e eeuw duidelijk werd dat deze molen ook gesloopt zou gaan worden is het terrein en de opstallen verkocht aan de firma Ketjen, die er na de sloop van de molen een zwavelzuurfabriek vestigde.

Brug 94 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen over de Leidsegracht en vorm de verbinding tussen de Raamdwarsstraat (noord) en de kade van de Lijnbaansgracht (zuid). Ten noorden van de brug staat het gebouw en rijksmonument Leidsegracht 108 uit oude tijden, ten zuiden van de brug staat het moderne politiebureau Lijnbaansgracht uit de jaren zeventig. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert tekende op zijn ontwerpkaart van 1662 hier al een brug. Het is onzeker of de brug er toen al lag, er is ten zuiden van de Leidsegracht dan bijna nog geen enkele bebouwing te zien. Stalpaert kon de ontwikkeling van de brug volgen, want hij was de bewoner van Leidsegracht 108, toen nog de woning van de stadsarchitect en werknemer van de Stadsmetseltuinen, die achter die woning lag. Op de kaart van Frederik de Wit van 1688 is bijna het gehele terrein tussen Leidsegracht en Amstel volgebouwd. De moderne geschiedenis begon in 1864. Toen werd het besluit genomen de houten brug voor 3800 gulden te vernieuwen; een jaar later ging een aannemer aan de slag. De huidige brug dateert vermoedelijk uit 1902. Op 17 februari van dat jaar werd aanbesteed Het vernieuwen van de brug no, 94 over de Leidschegracht aan de Lijnbaansgracht, met bijbehorende werken. In mei begonnen de werkzaamheden, waarbij al het verkeer, weg- en scheepvaart-, gestremd was; voetgangers konden over een noodbrug. Er kwam een ijzeren liggerbrug. In 1913 sneuvelde de brug bijna; er werd gesproken over demping van de Leidschegracht om er een hoofdverkeersweg van te maken. Het bleef bij plannen. De brug werd bij de vernieuwing niet verlaagd zoals andere bruggen in de stad. Ook bij latere herstelwerkzaamheden bleef de brug zijn oorspronkelijke hoogte en structuur behouden, ze werd dus bij hersteld niet vervangen door welfbrug, zoals elders in de stad. Toch stootte in 1938 een schipper van een zolderschuit nog zijn hoofd aan de balken van de brug; hij stortte in het water, werd gered, maar hield een schedelbasisfractuur aan het voorval over.

Leidseplein 28/Leidsekade 97 te Amsterdam is een complex gebouwen in Amsterdam-Centrum. Het is vanaf de oplevering in gebruik bij het American Hotel.

De Stadsschouwburg Amsterdam (SSBA) is een theatergebouw aan het Leidseplein in Amsterdam en tevens de naam van enkele inmiddels verdwenen hoofdstedelijke schouwburgen aan de Keizersgracht en het Leidseplein. Het huidige gebouw dateert uit 1894 en is sinds 1982 een rijksmonument. Hoofdbespeler van de Stadsschouwburg is Toneelgroep Amsterdam. Per 1 januari 2018 vormen beide instellingen één organisatie, onder de naam ITA (Internationaal Theater Amsterdam).

De Hans Snoekfontein is een kunstwerk in Amsterdam-Centrum. De fontein is vernoemd naar Hans Snoek, oprichtster van het Scapino Ballet, die via een legaat financieel bijdroeg aan de bouw van de fontein en het opknappen van het plein. Andere bijdragen kwamen van American Hotel en Holland Casino. Het geheel werd op 12 juni 2006 onthuld. Sinds 1962 spoot een fontein met bijnaam Leidseplein-vissen naar ontwerp van Gerarda Rueter water in en uit een bassin aan het deel van het Leidseplein dat voor het hotel ligt. Water stroomde uit onder andere twee vissen. Hans Snoek uitte samen met haar man regisseur Erik de Vries in 2001 de wens, dat er een fontein met meer allure kwam. Ze overleden echter in de jaren daarop. De twee vissen van Rueter kregen bij de vernieuwing een nieuw bassin. Uit het bassin spuiten diverse spuwers waarbij een lijnenspel ontstaat, horizontaal, verticaal en diagonaal. Vier spuwers spuiten water omhoog; de twee snoeken van Rueter spuiten diagonaal; de sokkel daarvan horizontaal, vier waterstralen komen uit wat op grote slakkenhuizen lijken en vier stralen komen uit Botticelli-schelpen. Het bassin meet ongeveer 20 bij 10 meter in ovale vorm en heeft 1 miljoen euro gekost. Het nieuwe ontwerp kwam van landschapsarchitect Eriq Nijhuis van Gelder, werkend bij Stadsdeel Centrum. Hij ontwierp een bassin van Chinees geel graniet, materiaal dat ook terug te vinden is in de bouwconstructie van het American Hotel. Tegelijkertijd werden vier kroonlantaarns geplaatst, gefinancierd door stichting Heijmeijer van Heemstede, welke toen een nieuwe kleur kroon meekregen (blauw in plaats van rood). De fontein overleefde een nieuwe inrichting van dit deel van het plein in de periode 2016-2019.

Café Américain, ook wel Café Americain genoemd, is een klassiek grand café in Amsterdam dat dateert uit 1902 en zich bevindt aan het Leidseplein op het gelijkvloers van wat Amsterdammers Hotel Américain noemen. Hotel Americain is onderdeel van Eden Hotel Group.

Het American Hotel (formeel voluit 'Clayton Hotel Amsterdam American') is een hotel aan het Leidseplein 28 in Amsterdam. Het hotel is gelegen naast de Stadsschouwburg. In het hotel met zijn beroemde Café Américain bevindt zich de oudste leestafel van Amsterdam. Het hotel wordt door de Amsterdammers vaak simpelweg het Americain genoemd.