Lijnbaansgracht 219

De Melkfabriekbrug (brug 1900) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug werd rond 1949 neergelegd voor de N.V. Amsterdamse Melkinrichting O.V.v.V. Ze had aan de onbewoonde kant van de Lijnbaansgracht (lees de kant van de Marnixstraat) een melkfabriek staan, aan de andere kant waren er de kantoren, laboratoria, spoelruimtes en pakhuizen (voorheen van suikerfabriek De Granaatappel). Om het personeel van de ene naar de andere kant te kunnen laten lopen was een overloop geconstrueerd. Deze verdween, het personeel zou dan moeten omlopen om de Stadsschouwburg en daarom kwam deze brug om de weg te bekorten. Het was een zilverkleurige ophaalbrug uit Wolvega die die dienst zou verlenen. De directeur van de fabriek had haar zelf naar Amsterdam “gehaald”. Schepen met aan- en af te melk konden toen nog aanleggen voorbij de brug tot aan die Stadsschouwburg. In 1969 verdween hier de melkfabriek, de pakhuizen werden omgebouwd tot muziektempel Melkweg en sindsdien dient te brug als toegang tot dat zalencomplex. Na 1969 is de situatie rondom dit stukje Lijnbaansgracht geheel gewijzigd. Tweedederde van de panden werd gesloopt en vervangen door een politiebureau (1975-1977) en bioscopencomplex Cinecenter (geopend in 1979). Bovendien breidde de Stadsschouwburg naar achteren uit en begin 21e eeuw kwam hier de Rabozaal, een nieuwe concertzaal. De brug is dan echt als brug doelloos en onbeweegbaar en alleen de naam Melkfabriekbrug verwijst nog naar waar ze ooit voor diende. Even ten zuiden van de brug duikt de Lijnbaansgracht via een duiker onder de Stadsschouwburg en vervolgens het Kleine-Gartmanplantsoen door om vervolgens bij brug 198 pas weer zichtbaar te worden.

De Melkweg is een poppodium en cultureel centrum met live-muziek, clubnachten, fotografie, film en festivals. Het is gevestigd in de voormalige suikerraffinaderij De Granaatappel en melkfabriek aan de Lijnbaansgracht in Amsterdam, achter het Leidseplein en naast de Stadsschouwburg.

De Sugarfactory was van 2005 tot 2019 een poppodium en club aan de Lijnbaansgracht in het centrum van Amsterdam. De Sugarfactory had als voornaamste doel om nieuw talent te programmeren in samenwerking met andere organisaties. De zaak was zeven dagen per week geopend en de grote zaal had een capaciteit tussen de 400 en 550 personen.

Brug 94 is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen over de Leidsegracht en vorm de verbinding tussen de Raamdwarsstraat (noord) en de kade van de Lijnbaansgracht (zuid). Ten noorden van de brug staat het gebouw en rijksmonument Leidsegracht 108 uit oude tijden, ten zuiden van de brug staat het moderne politiebureau Lijnbaansgracht uit de jaren zeventig. Er ligt hier al eeuwen een brug. Daniël Stalpaert tekende op zijn ontwerpkaart van 1662 hier al een brug. Het is onzeker of de brug er toen al lag, er is ten zuiden van de Leidsegracht dan bijna nog geen enkele bebouwing te zien. Stalpaert kon de ontwikkeling van de brug volgen, want hij was de bewoner van Leidsegracht 108, toen nog de woning van de stadsarchitect en werknemer van de Stadsmetseltuinen, die achter die woning lag. Op de kaart van Frederik de Wit van 1688 is bijna het gehele terrein tussen Leidsegracht en Amstel volgebouwd. De moderne geschiedenis begon in 1864. Toen werd het besluit genomen de houten brug voor 3800 gulden te vernieuwen; een jaar later ging een aannemer aan de slag. De huidige brug dateert vermoedelijk uit 1902. Op 17 februari van dat jaar werd aanbesteed Het vernieuwen van de brug no, 94 over de Leidschegracht aan de Lijnbaansgracht, met bijbehorende werken. In mei begonnen de werkzaamheden, waarbij al het verkeer, weg- en scheepvaart-, gestremd was; voetgangers konden over een noodbrug. Er kwam een ijzeren liggerbrug. In 1913 sneuvelde de brug bijna; er werd gesproken over demping van de Leidschegracht om er een hoofdverkeersweg van te maken. Het bleef bij plannen. De brug werd bij de vernieuwing niet verlaagd zoals andere bruggen in de stad. Ook bij latere herstelwerkzaamheden bleef de brug zijn oorspronkelijke hoogte en structuur behouden, ze werd dus bij hersteld niet vervangen door welfbrug, zoals elders in de stad. Toch stootte in 1938 een schipper van een zolderschuit nog zijn hoofd aan de balken van de brug; hij stortte in het water, werd gered, maar hield een schedelbasisfractuur aan het voorval over.

DeLaMar is een theatercomplex met twee zalen met 601 en 949 stoelen aan de Marnixstraat 402, nabij het Leidseplein in Amsterdam.

Het Oorlogsmonument Marnixstraat is een oorlogsmonument in Amsterdam-Centrum. Het staat ter hoogte van het DeLaMar aan de Marnixstraat 404.

De Liefde was de naam van een stellingmolen op het Amsterdamse bolwerk Sloten, niet ver van het Leidseplein. De molen is gebouwd als vervanger van een eerdere molen met dezelfde naam die op deze plek stond. De molen was in gebruik als korenmolen, en is vermoedelijk rond 1765 gebouwd. Toen bij de slechting van de stadswallen in het midden van de 19e eeuw duidelijk werd dat deze molen ook gesloopt zou gaan worden is het terrein en de opstallen verkocht aan de firma Ketjen, die er na de sloop van de molen een zwavelzuurfabriek vestigde.

De Wim Sonneveldbrug (brug 175) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. De brug is gelegen in de Marnixstraat en overspant de Leidsegracht. De brug is in 1935/1936 geplaatst naar een eenvoudig ontwerp van Piet Kramer, er zijn geen versieringen of beeldhouwwerken toegepast.

Leidseplein 28/Leidsekade 97 te Amsterdam is een complex gebouwen in Amsterdam-Centrum. Het is vanaf de oplevering in gebruik bij het American Hotel.

De Schakel was van 1955 t/m 1978 de sociëteit van de homo-emancipatievereniging COC, die gevestigd was aan de Korte Leidsedwarsstraat 49 in Amsterdam. De Schakel was zeer populair bij homoseksuele mannen en trok ook talrijke buitenlandse bezoekers, waarmee de zaak bijdroeg aan de positie van Amsterdam als homohoofdstad.

De Stadsschouwburg Amsterdam (SSBA) is een theatergebouw aan het Leidseplein in Amsterdam en tevens de naam van enkele inmiddels verdwenen hoofdstedelijke schouwburgen aan de Keizersgracht en het Leidseplein. Het huidige gebouw dateert uit 1894 en is sinds 1982 een rijksmonument. Hoofdbespeler van de Stadsschouwburg is Toneelgroep Amsterdam. Per 1 januari 2018 vormen beide instellingen één organisatie, onder de naam ITA (Internationaal Theater Amsterdam).

De Plaquette Samuel Coster is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het betreft eigenlijk twee plaquettes. De bovenste daarvan betreft een portret van Samuel Coster, van huis uit arts, maar tevens bekend als oprichter van de Eerste Amsterdamse Schouwburg in 1617. Daaronder is een onderschrift geplaatst met de tekst: Stadsgeneesheer, Toneeldichter en, grondlegger van de, Eerste Amsterdamse,schouwburg: 1617 Die schouwburg was de voorganger van de Stadsschouwburg. De beide plaquettes zijn gemaakt door beeldhouwer Leo Braat. Wethouder Albert de Roos kwam op 3 december 1951 naar het Leidseplein om om 10 uur ’s morgens de herdenkingsplaquette(s) te onthullen. Of daartoe een specifieke aangelegenheid was is niet bekend. De plaquettes zijn geplaatst aan de noordoostelijke zijgevel van het theater aan het plein.