Prinses Irenestraat 19

Kennisoverdracht is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het geeft een schoolmeester en drie van zijn leerlingen weer. Twee van de leerlingen lijken gebukt te gaan onder een rij boeken. Het beeld geeft, volgens de zoon en vrouw van de ontwerper, de volgende figuren weer: links: een grote zittende figuur op stoel aan de ene kant, de onderwijzer die lesgeeft rechts daarvan: een kleine zittende figuur op stoel, een leerling die les krijgt rechts daarvan: een op de grond zittende figuur die leert en studeert rechts: een op boeken geknield zittende figuur, als weergave van het “onder de knie krijgen/hebben” Het beeld heeft te lijden onder erosie. Het natuurstenen beeld staat in het Beatrixpark in een grasveld, dat wordt aangeduid met Beethovenplein. De noordelijke grens van het parkgedeelte wordt gevormd door het fietspadgedeelte van de Prinses Irenestraat. Het beeld behoort bij het Sint-Nicolaaslyceum. Kennisoverdracht dateert van 1965 en is ontworpen door kunstenaar Frans van der Burgt. Het beeld staat op betonnen palen. De opdrachtgever voor het beeld was het bureau Peters en Boogers van onder andere architect Lau Peters, ontwerper van de eerste versie van die school. Het stond eerst bij de ingang van de school, Prinses Irenestraat 21. Het Sint-Nicolaaslyceum kreeg in de jaren tien van de 21e eeuw nieuwbouw, waarbij het beeld enkele meters verhuisde.

Keeping watch above the flowers is een kunstwerk van Richard John Jones in Amsterdam-Zuid. Het kunstwerk staat opgesteld tussen de zitbankjes aan het Beethovenplein, dat om een reeks gebouwen is gelegen. Aan het plein staan gebouwen in gebruik bij het Sint-Nicolaaslyceum, advocatenkantoor Stibbe en AkzoNobel. Achter die gebouwen zijn de 'bedrijven' richting Beatrixpark vertegenwoordigd door respectievelijk de kunstwerken Kennisoverdracht uit 1965, Dak van de parkeergarage van Stibbe uit 2015 en Keeping watch above the flowers uit 2018. Keeping watch above the flowers bestaat uit een houten plateau met print, een stellage van staal en daarin wapperende bedrukte T-shirts. Het geheel maakte deel uit van Get Lost, een kunstroute in Amsterdam-Zuid die te volgen was van 22 juni tot 22 september 2018. Het plateau zou daarbij kunnen uitnodigen tot het geven van een voorstelling, waarbij de omliggende gebouwen de structuur aannemen van een amfitheater. De kunstenaar wilde de kijkers de vraag stellen hoe vrij je nog werkelijk bent. Hij wilde mensen iets artistieks later scheppen binnen de openbare ruimte, waarbinnen de mens al dan niet vrijwillig omringd wordt door techniek. De kunstenaar vond zijn werk passen bij de opdrachtgever (fabrikant van verven) en vond het aangenaam eens werk te ontwerpen voor buiten de kunstgalerie. To keeping watch above the flowers is een dichtregel van Edgar Allan Poe (The valley of unrest).

Het Dak van de parkeergarage van Stibbe is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het is een voorbeeld van toegepaste kunst. Het advocatenkantoor Stibbe verhuisde midden jaren tien van de 21e eeuw vanuit gebouw De Tweeling (ook wel StibbeTorens) naar nieuwbouw aan het Beethovenplein. Om die verhuizing mogelijk te maken moest er achter het nieuwe gebouw een ondergrondse parkeergarage worden gebouwd. De bouwer Dura Vermeer gaf vervolgens samen met architectenbureau Group A aan kunstenaar Steven Aalders de opdracht een entree te ontwerpen voor die parkeergarage. Het door Aalders ontworpen polyester dak van het liftgebouwtje bestaat uit een kunstwerk van 8,5 bij 3,0 bij 4,8 meter. Het gewicht is 3000 kilo. Het dak vouwt zich als het ware om het boven het maaiveld stekende deel van de liftkoker heen. Het gevaarte werd na een productieproces van twee maanden in Dedemsvaart op 25/26 maart 2015 op een dieplader naar Amsterdam getransporteerd. Ondanks haar grootte hoefden er geen extra maatregelen getroffen te worden, zoals het weghalen van verkeersborden etc. Wel nam het transport de breedte van twee rijstroken in beslag. Het kunstwerk lijkt op een driedimensionale weergave van zijn Aalders' schilderij Cardinal points uit 2009/2010. De kleurige strepen op wit/lichtgrijs vlak doen denken aan een kruising van De Stijl (met inspirator Piet Mondriaan) en minimal art. Een voor wat betreft stijl overeenkomstig werk is te zien bij de Bloedtransfusiedienst in Edinburgh.

Het Sint-Nicolaaslyceum (SNL) is een (oorspronkelijk katholieke) middelbare school aan de Prinses Irenestraat in Amsterdam-Zuid, voor leerlingen die havo-, atheneum- of gymnasium-niveau volgen. Het Nicolaaslyceum heeft zich gesteld onder de Stichting Voortgezet Onderwijs Amsterdam-Zuid, samen met het Ignatius en het Fons Vitae, deze drie scholen richten zich alle op voortgezet onderwijs (vwo en havo) in Amsterdam-Zuid. Op 29 oktober 2012 is het SNL verhuisd naar een plek westelijk van het oorspronkelijke gebouw, nog steeds aan de Prinses Irenestraat, maar nu dichter bij de Beethovenstraat, het nieuwe adres is "Beethovenplein 2" (maar het "Beethovenplein" bestaat niet echt als plein of straat). Belangrijke thema's van het SNL zijn cultuur, wetenschap en sport. Vanaf 14 mei 2007 is de school officieel gecertificeerd als sportactieve school door het NOC*NSF en de Koninklijke Vereniging voor Lichamelijke Opvoeding.

Beeld in drie delen is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. Het kunstwerk van kunstenaar Leo de Vries uit 1965. Hij maakte destijds allerlei beelden zonder titel, zoals Compositie en Beeld in tien delen. Het kunstwerk werd geplaatst voor een school aan de Prinses Irenestraat, hetgeen allerlei bijtitels opleverde zoals Leerlingen (site Buitenbeeld in beeld), Staande figuren (site Gemeente Amsterdam) en Groep (Amstelodanum). Het zijn drie geabstraheerde mensfiguren, die bestaan uit gestapelde stenen met afgeronde hoeken. In 2012 werd er op de plaats gebouwd aan een vernieuwd Sint-Nicolaaslyceum; het beeld werd ondertussen schoongemaakt. Na gereedkomen van de bouw kwam Beeld in drie delen aan de zijgevel van het schoolgebouw terug. Twee jaar na gereedkomen van Beeld in drie delen begon De Vries aan Beeld in tien delen voor het drinkwaterbedrijf Beerenplaat/Berenplaat.

De Christian Neefestraat is een doodlopende straat in Amsterdam-Zuid.

Brug 866 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug heeft de vorm van een viaduct of tunnel afhankelijk vanuit welk standpunt men kijkt. Het ligt samen met brug 864 op de kruising Beethovenstraat en Strawinskylaan in de buurt Zuidas Noord. Beide, verbonden door een keerwand, zijn aangelegd in het tijdperk waarin er zorgvuldige scheiding plaatsvond tussen snel- en langzaam verkeer. Het snelverkeer (gemotoriseerd vervoer en trams) ligt op de Strawinskylaan op een dijklichaam; het voet/fietspad op maaiveldniveau. Het geheel wordt gedragen door een betonnen paalfundering, de overspanning bestaat uit betonnen liggers, elk 1 meter breed. Op 1 augustus 1977 ging de eerste heipaal de grond in; oplevering vond plaats in 1978. De architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken paste ook hier zijn opvallende kanteelachtige balustrades toe. De brug kwam in de standaardkleuren van destijds blauw (balustraden en leuningen) en wit (borstweringen en landhoofden). In de landhoofden zijn enkele plastieken toegepast in blauw en rood. In november 1990 werd tramlijn 5 voor een betere aansluiting op sneltram 51 verlegd naar Station Zuid-Hoog, waarbij niet meer over de Strawinskylaan werd gereden maar rechtdoor en over de brug en daarna in zijligging in de Beethovenstraat tot het punt waar toen nog de Van Leijenberghlaan begon. Bij het station werd met een helling omhoog gereden naar een halte op de plaats waar nu metrolijn 52 eindigt. In mei 2008 moest lijn 5 de hooggelegen halte verlaten in verband met de aanleg van het metroperron en keerde lijn 5 weer terug op de Strawinksylaan en verdween de trambaan van de brug. Thans rijdt bus 62 over de brug.

Tussen de brug 864 en brug 866 is in maart 2019 een tijdelijk kunstwerk geplaatst. De kruising Strawinskylaan en Beethovenstraat heeft gescheiden verkeersstromen. Gemotoriseerd verkeer wordt geleid via een talud annex dijklichaam, langzaam verkeer kruist dat via een tunnelstelsel middels de twee genoemde bruggen. Eind jaren tien en begin jaren twintig vinden op de kruising ingrijpende werkzaamheden plaats, waaronder uitbreiding van het WTC. Om voetgangers en fietsers te beschermen tegen mogelijk vallende bouwmaterialen werd tussen beide viaducten een corridor aangelegd. Deze corridor werd dan weer als donker ervaren. Lies Hansen Light & Design, voornamelijk bezig in lichtadviezen bij woningen en bedrijven, kwam met een kunstwerk, dat een combinatie legde tussen functie (verlichting) en gebruik (fietserstunnel). Op beide wanden werden in reliëf een aantal types fietsen geplaatst, die bij het voorbijgaan op een rijwiel door vijf sensoren in LED oplichten in diverse kleuren (blauw, roze, paars). Daarbij lichten de rijwielen stuk voor stuk op bij het voorbijgaan. De kleuren rood, blauw en paars verwijzen naar de abstracte plastieken, die architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken in 1977/1978 in de landhoofden en keerwand van de tunnel had voorgeschreven.

Brug 864 is een kunstwerk in Amsterdam-Zuid. De brug heeft de vorm van een viaduct of tunnel afhankelijk vanuit welk standpunt men kijkt. Het ligt samen met brug 866 op de kruising Beethovenstraat en Strawinskylaan in buurt Zuidas Noord. Beide, verbonden door een keerwand, zijn aangelegd in het tijdperk waarin er zorgvuldige scheiding plaatsvond tussen snel- en langzaam verkeer. Het snelverkeer (gemotoriseerd vervoer en trams) ligt op de Strawinskylaan op een dijklichaam; het voet/fietspad op maaiveldniveau. Het geheel wordt gedragen door een betonnen paalfundering, de overspanning bestaat uit betonnen liggers, elk 1 meter breed. Op 1 augustus 1977 ging de eerste heipaal de grond in. Op 20 december 1978 kon tramlijn 5 erover rijden op weg naar of komend van Station Amsterdam Zuid. Bij de brug was op de Strawinskylaan een halte die net als de haltes op de Cornelis Lelylaan door middel van trappen naar het maaiveld was te bereiken. In november 1990 werd lijn 5 voor een betere aansluiting op sneltram 51 verlegd naar Station Zuid-Hoog, waarbij niet meer over de Strawinskylaan werd gereden, dus ook niet meer over de brug, maar rechtdoor in zijligging op wat toen nog de Van Leijenberghlaan heette. Bij het station werd met een helling omhoog gereden naar een halte op de plaats waar nu metrolijn 52 eindigt. De trappen onder het viaduct naar de halte op de Strawinskylaan werden daarna verwijderd. In mei 2008 moest lijn 5 de hooggelegen halte verlaten in verband met de aanleg van het metroperron en keerde lijn 5 weer terug op de Strawinksylaan met een halte ter hoogte van het station, waardoor de halte bij de brug niet meer terugkeerde. Naast lijn 5 rijden ook buslijn 62 over de brug. De architect Dirk Sterenberg van de Dienst der Publieke Werken paste ook hier zijn opvallende kanteelachtige balustrades toe. De brug kwam in de standaardkleuren van destijds blauw (balustraden en leuningen) en wit (borstweringen en landhoofden). In de landhoofden zijn enkele plastieken toegepast in blauw en rood.

Het gebouw van Kempen & Co staat bij de Beethovenstraat in de Amsterdamse Zuidas en is als E-toren onderdeel van het World Trade Center. Het is de op een na hoogste toren van WTC en hij neemt de 5e plek in op de lijst van gebouwen op de Zuidas. De gevel bestaat bijna geheel uit een vliesgevel (twee gevels met een ruimte van lucht ertussen).

Het Vivaldigebouw (Vivaldi building) is een kantoorgebouw aan de Amsterdamse Zuidas. De naam van het gebouw is ontleend aan de Antonio Vivaldistraat, een straat in de buurt. Het gebouw staat echter aan de Domenico Scarlattilaan. Het gebouw is ontwikkeld door het Rijksvastgoedbedrijf namens het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport en huisvest het Europees Geneesmiddelenbureau (Engels: European Medicines Agency, kortweg EMA). Het EMA is dan afkomstig vanuit Londen. In verband met de Brexit moest de instantie verhuizen, waarbij de strijd voornamelijk ging tussen vestigingssteden Milaan (stad) en Amsterdam. Het vertrek uit Londen kreeg in maart 2019 zijn beslag. Amsterdam kwam op 20 november 2017 als winnaar uit de bus mede door inspanningen van Mark Rutte en Wouter Bos, de aanbestedingsronde was toen al in een vergevorderd stadium. Op 1 december 2017 begon men al met het bouwrijp maken van de beoogde plek aan de Domenico Scarlattilaan/Antonio Vivaldistraat, naamgever van het gebouw. Daartoe moest in eerste instantie een parkeergarage van de toekomstige buurman/vrouw Cross Towers (voorheen Drentestaete III) van Ernst & Young gesloopt worden. Tevens werd een sloot gedempt, een watergang langs de Rijksweg 10. Om verzakkingen tegen te gaan (de A10 ligt op een dijklichaam) werd een damwand geslagen. Ook werd een noodweg aangelegd voor het benodigde bouwverkeer. De aanbesteding werd gewonnen door Dura Vermeer met een bouwprijs van 225 miljoen euro, waarbij inbegrepen de bouw en twintig jaar onderhoud. Dura Vermeer, samen met Heijmans Utiliteit verenigd in Bouwcombinatie EMA, ging in overleg met de architect Fokke van Dijk van het Rijksvastgoedbedrijf om tot een definitief gebouw te komen. Van Dijk ontwierp een gebouw van circa tachtig meter hoog, met negentien verdiepingen, met een oppervlak van 38.500 m². Er zijn kantoren, vergaderzalen en congresruimten (ongeveer een kwart deel uitmakend van het geheel). Alhoewel er dus al volop bouwwerkzaamheden verricht werden kwam de directeur van de EMA op 28 mei 2018 naar Amsterdam om de bouwstart officieel te maken. Daartoe werd er in een boorgat voor een funderingspaal een tijdcapsule geplaatst. Bij die start was toenmalig (en later bleek scheidend) wethouder en locoburgemeester Eric van der Burg aanwezig. In begin september 2018 werd het hoogste punt bereikt. Vanaf midden november 2019 betrok het personeel het gebouw. Een van de binnenwanden van het atrium is (bijna) geheel bekleed met een "groene wand" ook wel "verticale tuin" genoemd ontworpen door OKRA landschapsarchitecten. Groen wordt afgewisseld met betonplaten en roestvast staal. De planten in de wand krijgen om te groeien licht van speciale schijnwerpers; water loopt via in de wand aangebrachte gootjes naar en van de planten. De vorm is geïnspireerd op de gangpaden die de medewerkers van het gebouw in de loop der jaren zullen ontwikkelen en het werk van Bridget Riley. De groene slingerende wand wijkt af van de streng rechthoekige bouw. In maart 2020 werd het beeld Pendulum van Gijs Assmann bij de ingang neergezet. Amsterdam kent overigens ook een Gebouw Vivaldi, dat hier om de hoek staat.

Amsterdamsche Football Club (afgekort tot AFC) is een amateurvoetbalclub uit Amsterdam. AFC is opgericht op 18 januari 1895 en is de oudste voetbalvereniging van Amsterdam. De club wordt ook wel aangeduid als The Reds. Deze bijnaam houdt verband met het rode shirt van AFC. Op het shirt is ook een zwarte V te vinden. Het standaardelftal van de zondagafdeling komt sinds 1961, met een onderbreking van drie seizoenen (1998-2001), op het hoogste amateurniveau uit. Er werd respectievelijk in de Eerste klasse (1961-1974), de Hoofdklasse (1974-1998, 2001-2010), de Topklasse (2010-2016) en de Tweede Divisie (vanaf 2016) gespeeld. De 33 seizoenen in de Hoofdklasse op het hoogste amateurniveau leverde op de 'Ranglijst aller tijden' van de Zondag Hoofdklasse de 2e plaats op. AFC werd kampioen van de Topklasse in het seizoen 2013/14. Vanaf het seizoen 2016/17 komt AFC uit in de Tweede Divisie. In 2019 wist de ploeg deze competitie te winnen, waardoor het zich voor het eerst in de historie de beste amateurclub van Nederland mocht noemen. Het zaterdagstandaardelftal komt met ingang van het seizoen 2018/19 weer uit in de Eerste klasse, na degradatie uit de Hoofdklasse. Deze klasse werd bereikt na twee opeenvolgende klassekampioenschappen in 2015/16 (2e klasse) en 2016/17 (1e klasse).