Caestertgroeve

De kapel van Caestert of kapel van Caster was een kapel bij Klein-Ternaaien in de Belgische gemeente Wezet. De kapel bevond zich ten noorden van het Kasteel Caestert en ten noordoosten van de Hoeve Caestert, bovenop de oostelijke hellingrand van de Sint-Pietersberg en het Plateau van Caestert in het beschermde gebied van Thier de Caster. Ten noorden van de kapel was er vroeger een ingang van de Caestertgroeve. Deze ingang wordt de kapelingang genoemd, met achterliggende kapeldeel van de groeve, die vernoemd is naar deze kapel. In de helling onder de kapel bevinden zich de Kasteelgroeve en de groeve met de Grafkelder van Caestert.

De Grafkelder van Caestert of Graftombe van Caestert is een private grafkelder in een gangenstelsel en Limburgse mergelgroeve in de Belgische gemeente Wezet. De groeve ligt in het beschermde gebied van Thier de Caster in het zuidelijk deel van de Sint-Pietersberg in het Plateau van Caestert in de steile oosthelling van het plateau ten noordwesten van Klein-Ternaaien en ten zuidoosten van Kanne. De groeve ligt ten noorden van het Kasteel Caestert. Binnen tien meter ten zuiden van de ingang ligt een andere groeve: de Kasteelgroeve. Naar het noorden ligt de Caestertgroeve en ten zuiden van het kasteel ligt de Groeve Ternaaien-Boven. Bovenop de rand van het plateau stond vroeger de Kapel van Caestert. In het gebied van de Limburgse mergelgroeven zijn deze grafkelder en de Grafkelder Loisel de enige plekken waar er mensen in een mergelgroeve begraven zijn geweest. De (Protestantse) aanleggers van deze grafkelders waren ook aan elkaar gerelateerd.

De Kasteelgroeve is een gangenstelsel en Limburgse mergelgroeve in de Belgische gemeente Wezet. De groeve ligt in het beschermde gebied van Thier de Caster in het zuidelijk deel van de Sint-Pietersberg in het Plateau van Caestert in de steile oosthelling van het plateau ten noordwesten van Klein-Ternaaien en ten zuidoosten van Kanne. De groeve ligt deels onder en deels ten noorden van het Kasteel Caestert. Binnen tien meter ten noorden van de ingang ligt een andere groeve: de Grafkelder van Caestert. Verder naar het noorden ligt de Caestertgroeve en ten zuiden van het kasteel ligt de Groeve Ternaaien-Boven. Bovenop de rand van het plateau stond vroeger de Kapel van Caestert. Het kapeldeel van de Caestertgroeve wordt soms ook wel de Kasteelgroeve genoemd, maar is een ander stelsel en is niet verbonden met de Kasteelgroeve naast de Grafkelder van Caestert.

Kasteel Caestert was een kasteel gelegen op het Plateau van Caestert in de Belgische provincie Luik ten zuiden van Maastricht.

Hoeve Caestert is een hoeve gelegen op het Waalse gedeelte van de Sint-Pietersberg ook wel Plateau van Caestert genoemd, op zo'n 250 meter ten zuiden van de grens met Maastricht en bijna direct grenzend aan de Vlaamse gemeente Riemst. De hoeve staat in het beschermde gebied van Thier de Caster.

D'n Observant of stortheuvel 2 is een kunstmatige heuvel op het plateau van de Sint-Pietersberg in de Nederlandse gemeente Maastricht met als hoogste punt +170,8 m NAP. De naam is afgeleid van het franciscaanse observantenklooster (Slavante), dat zich vroeger op de Sint-Pietersberg bevond, en verwijst tevens naar de mogelijkheid om vanaf de top de omgeving te observeren. Stortheuvel 1 ligt op ongeveer een kilometer naar het noordwesten onder het ENCI-bos. Onder d'n Observant ligt een grotendeels ingestorte kalksteengroeve, het Zuidelijk Gangenstelsel; door het gewicht van de opgeworpen grond hebben de steunpilaren het begeven. Ooit liep hier een ondergrondse smokkelroute van Nederland naar België.

De Groeve Ternaaien-Boven of Aardappelenberg is een gangenstelsel en Limburgse mergelgroeve op de grens van de Belgische gemeentes Riemst en Wezet. De groeve ligt in het zuidelijk deel van de Sint-Pietersberg in het Plateau van Caestert ten westen van Klein-Ternaaien en ten zuidoosten van Kanne. Het Waalse gedeelte van de groeve ligt in het beschermde gebied van Thier de Caster. De groeve ligt ten zuiden van de Hoeve Caestert en het verdwenen Kasteel Caestert. Ten noorden van de groeve en het verdwenen kasteel liggen de Kasteelgroeve, de Grafkelder van Caestert en de Caestertgroeve. Aan de zuidoostzijde sluit het gangenstelsel aan op de Groeve Ternaaien-Midden en ten zuiden van de groeve ligt op enkele tientallen meters de Groeve Ternaaien-Beneden.

Het Zuidelijk Gangenstelsel is een gangenstelsel en voormalige Limburgse mergelgroeve in Nederlands Zuid-Limburg in de gemeente Maastricht. Het gangenstelsel ligt in de Sint-Pietersberg in het Plateau van Caestert ten zuidwesten van het dorp Sint Pieter tegen de grens met België. Een gedeelte van het gangenstelsel is verdwenen in de cementmolen van de ENCI en ter plaats resteert de krater van de ENCI-groeve. Een ander deel draagt de stortheuvel van D'n Observant. In het noorden had het stelsel verbinding met het gangenstelsel Slavante en in het zuiden heeft het een verbinding met de Caestertgroeve op Belgisch grondgebied.

De Groeve Ternaaien-Midden is een gangenstelsel en Limburgse mergelgroeve op de grens van de Belgische gemeentes Riemst en Wezet. De groeve ligt in het zuidelijk deel van de Sint-Pietersberg in het Plateau van Caestert ten westen van Klein-Ternaaien en ten zuidoosten van Kanne. Het Waalse gedeelte van de groeve ligt in het beschermde gebied van Thier de Caster. Ten noorden van de groeve sluit deze aan op de Groeve Ternaaien-Boven. Ten zuiden van de groeve ligt de Groeve Ternaaien-Beneden en ten zuidoosten de dagbouwgroeve Verloren Vallei. Verder naar het noorden ligt de Caestertgroeve. Voor de bescherming van de natuur en voor de veiligheid zijn alle groeven gesloten voor het publiek.

Het Oppidum Caestert is een archeologische vindplaats van een oppidum of hoogteversterking uit de late ijzertijd en de vroege Gallo-Romeinse tijd op het Belgische deel van de Sint Pietersberg (Plateau van Caestert). De circa 35 hectare grote vindplaats ligt op de grens van de Vlaamse gemeente Riemst en de Waalse gemeente Wezet (Visé), vlak bij de Nederlandse stad Maastricht. De versterking is een van de voorgestelde locaties van het door Julius Caesar vermelde Atuatuca, waar hij, naar eigen zeggen, de Eburonen verpletterend verslagen zou hebben in 54 voor Chr. tijdens de Gallische Oorlogen.

De Sint-Pietersberg is een ruim 100 meter hoge heuvel in Nederland en België, gelegen ten zuiden van de stad Maastricht. Hij vormt het noordelijke gedeelte van het Plateau van Caestert, een zuid-noord verlopende heuvelrug met een lengte van 8 km (van Jekerdal in Maastricht tot Hallembaye in de Belgische gemeente Oupeye). Voor een klein gedeelte ligt het Plateau van Caestert ook in de gemeente Riemst.

De kluis in de Sint-Pietersberg was een opslagplaats in het Noordelijk Gangenstelsel in de Sint-Pietersberg in de Nederlandse provincie Limburg waar in de Tweede Wereldoorlog Nederlandse kunst lag opgeslagen. Een dag nadat op 24 augustus 1939 in Nederland de voormobilisatie werd afgekondigd werd het Rijksmuseum Amsterdam uit voorzorg gesloten. Er werden maatregelen bedacht om het nationaal kunstbezit te beschermen. Daartoe werden voor de Nederlandse kunst speciale opslagplaatsen gebouwd in het duingebied. Tot deze bunkers klaar waren werden de kunstschatten ondergebracht in kerken, scholen, kastelen en gemeentehuizen in Noord-Holland. Eind 1941 diende het duingebied echter op last van de Duitsers te worden ontruimd voor de bouw van de Atlantikwall. Na overleg met Otto Schumann, de opperbevelhebber van de Ordnungspolizei in Nederland, werd daarop besloten in de staatsbossen bij Paasloo een nieuwe bovengrondse kunstbunker te bouwen; de kunstbunker bij Paasloo. De Rijksgebouwendienst besloot tevens om een kluis van 360 m³ uit te houwen in de Sint Pietersberg bij Maastricht, 35 meter onder de grond. De werkzaamheden werden tussen 15 december 1941 en 1 maart 1942 uitgevoerd. Het eerste transport vond plaats op 24 maart en bestond uit een lange reeks treinwagons met op elke wagon een vrachtwagen beladen met schilderijen. In totaal werden in de Sint-Pietersberg 800 waardevolle kunstschatten opgeslagen, waaronder Het straatje van Johannes Vermeer en De stier van Paulus Potter. Tot de kunstschatten hoorde ook De Nachtwacht van Rembrandt. Door de omvang van dit schilderij moest het doek opgerold worden bewaard in een cilinder. De bunker was bereikbaar via de reeds bestaande mergelmijnen en lag aan de Van Schaïktunnel. De officiële naam was Rijksbewaarplaats nr. 9, maar hij was beter bekend als 'de kluis'. De wanden waren maar 50 cm dik, maar de bovenliggende mergelsteen van 33 meter dikte bood voldoende bescherming.