Lourdesgrot (Amsterdam)

Het Sint Elisabeth Gesticht is de naam van een rijksmonument aan de Mauritskade 25-27 en 's-Gravesandestraat 1-37 in Amsterdam-Oost. Het pand werd in juli 1886 door bouwmeester Adrianus Bleijs ontworpen. De opzet was om in het Sint Elisabeth Gesticht invalide en ongeneeslijk zieke oud-wezen van het Rooms Catholijk Maagdenhuis en andere ongeneeslijk zieke vrouwen op te nemen. Het was een verpleeghuis. In 1876 werd het besluit genomen voor het oprichten van een nieuw tehuis voor hen. Op 22 september 1889 werd het gesticht officieel geopend. Regenten van het R.C. Maagdenhuis beheerden en bestuurden de stichting. De Zusters van Liefde uit Tilburg, die ook in het Maagdenhuis werkten, namen de zorg op zich. In 1898 werd het Sint Elisabeth Gesticht een afzonderlijke stichting met eigen kapitaal, zelfstandig beheer en een eigen doelstelling.

De 's-Gravesandestraat in Amsterdam-Oost werd in 1889 vernoemd naar Willem Jacob 's Gravesande (1688-1742), Leids hoogleraar in de wis- en sterrenkunde. De straat verbindt de Mauritskade met het 's-Gravesandeplein.

Dorelies Kraakmanbrug (brug 131) is een vaste brug op de grens van Amsterdam-Centrum en Amsterdam-Oost. Ze verbindt de 's-Gravesandestraat en de Korte 's-Gravesandestraat en voert daarbij over de Singelgracht en landt op haar zuidelijke kade, de Mauritskade. Ten zuidwesten van de brug ligt het Oosterpark.

Stuck is een muurschildering in Amsterdam-Centrum. Kunstenares Nouch (Nouchka Ruijg) zette deze muurschildering rond 2023. Ze had toen net haar Airhead nr. 1 uitgebreid tot Friends part 1. Beide versies van deze mural vielen kennelijk in goede aarde, want schuin tegenover Friends part 1 mocht Nouch een stenen terreinafscheiding opfleuren. Dat muurtje zorgt voor een overgang tussen de brugleuning en borstwering van de Dorelies Kraakmanbrug naar woningen aan de Korte ’s-Gravesandestraat, hoek Singelgracht. Het stond bekend als “grafitti-vanger” (een oppervlak dat almaar beklad of beschilderd wordt). Daar waar Airhead nr. 1 en Airhead nr. 2 verticaal gericht waren, moest Nouch hier een horizontale mural zetten. Ze deed dat in haar geëigende stijl met airlite, een luchtreinigende verf met daarop lijnen gemaakt uit fijnstof. Het levert tekeningen op die wat weg hebben van tekeningen in Oost-Indische inkt. Nadeel van dat muurtje is wel, dat zowel muur als schildering 's zomers deels achter groen schuilgaan. De kunstenaar omschreef zelf dat ze haar gangbare ontwerp vanwege die horizontale gerichtheid moest loslaten. Ze heeft haar “koppen” hier zonder lichamen weergegeven, net als ze elk moment uit het gevangenschap onder het trapvormig muurtje willen breken (Stuck).

De Oosterparkkerk is gelegen aan de westzijde van het Oosterpark in Amsterdam, in de Oosterparkbuurt.

Friends part 1 is een muurschildering in Amsterdam-Centrum; het origineel heette Airhead nr. 1. Kunstenares Nouch (Nouchka Ruijg) zette deze muurschildering in eerste instantie in 2019. Al eerder zette ze murals in de vorm van een airhead (ballonhoofd of ballonbeest) op papier, maar wilde ze ook terugvinden in groter formaat. Ze koos daarvoor specifiek materiaal dat ze vond in de vorm van airlite; het is een verf die bestaat uit basismateriaal dat lucht filtert met daarin verwerkt fijnstof dat opgevangen wordt vanuit de lucht. Het geeft het effect dat de tekeningen gemaakt zijn van Oost-Indische inkt. Ze zag haar wens in vervulling gaan toen ze eerst een bouwcontainer mocht voorzien van een dergelijke schildering. Daarna gaf woningcorporatie Lieven de Key toestemming een Airhead te zetten op de witte blinde muur aan het Spinozahof (adres Korte 's-Gravensandestraat 16). Sinds oktober 2019 sierde een mensfiguur met een enorme kop een gevel langs een voetpad. In 2020 kon ze opnieuw aan het werk. In Amsterdam-Oost kwam Airhead nr. 2. Airhead nr. 3 werd wel aangekondigd, deze zou in Osdorp geplaatst worden, maar het is ook in 2025 onbekend waar. In 2023 kreeg Airhead nr. 1 gezelschap van nieuwe schilderingen. Inmiddels was bewezen dat de gebruikte verf stand hield, bij de basistekening was dat nog niet zeker. Er kwamen op de witte muur allerlei fantasiefiguurtjes bij, waarbij sommige ontsproten zijn aan buurtkinderen, zo zijn er een slang, een konijn en een voetbal te zien. De vernieuwde schildering kreeg de titel Friends part 1. Tegenover Friends part 1 zette Nouch in 2023 Stuck.

De Rotsfontein Oosterpark is een fontein in het Oosterpark. Het Oosterpark werd rond 1891 aangelegd, centraal in de vijver staat de grote fontein. Later werd zij aangevuld met een klein fonteintje in het pierenbadje van Aldo van Eyck aan de noordrand van het park. Bij een algehele opknapbeurt en vergroting van het park in de jaren tien van de 21e eeuw onder leiding van landschaparchitectenbureau Sant en Co (architect Edwin Santhagens) werd in de noordwesthoek bij Hotel Arena een nieuwe fontein annex speelgelegenheid neergelegd. Zij bestaat uit een helling van voetpad naar de waterpartij waarop rotsblokken liggen. Tussen en op die rotsblokken zijn twaalf spuwers geplaatst die onregelmatig water spuiten. Door hier water de centrale vijver in te laten lopen wordt de doorstroming van de vijver bevorderd, aldus het architectenbureau. Het eerder genoemde pierenbad werd tegelijkertijd uitgebreid met een fonteinelement (glijrots).

's-Gravesandeplein 19 te Amsterdam is een gebouw aan het 's-Gravesandeplein in de Oosterparkbuurt in Amsterdam-Oost. Het gebouw is sinds 3 juli 2012 een gemeentelijk monument (nummer 200639).

Huisnummer ’s-Gravesandeplein 19 te Amsterdam is een artistiek kunstwerk aangebracht aan het gebouw 's-Gravesandeplein 19 aan het 's-Gravesandeplein in Amsterdam-Oost. Dit gebouw werd in 1902/1903 gebouwd voor de Oosterparkschool. Rond 2004 werd het herontwikkeld tot dienstencentrum. Tegelijkertijd werkte renovatiearchitect Henk Dirkx samen met kunstenaar Sasja Scherjon in het Europees Keramisch Werkcentrum (EKWC). Zij trachtten (opnieuw) een verband te leggen tussen keramiek en architectuur. De toepassing van keramiek in combinatie met architectuur is al terug te vinden in de voorgevel van genoemd gebouw, alwaar een tegeltableau, omringd door bloemmotieven, vermeldt: Oosterparkschool van de Vereeeniging voor Gereformeerde Scholen te Amsterdam Dit leidde ertoe dat Scherjon optrad als een soort binnenhuisarchitect met bijvoorbeeld zuilen bij liften etc. Tegelijkertijd werd geconstateerd dat bij een eerdere verbouwing in de zuilen van de ingang twee openingen waren ontstaan. Er werd besloten hier twee nieuwe keramische reliëfs te plaatsen. Aan beide zijden van de toegangsdeur kwam een tableau bestaande uit zes tegels; de linker vermeldt 1, de rechter 9. Die cijfers zijn geplaatst tussen allerlei pictogrammen ontworpen door Bert Lautzenberg. Alles werd uitgesneden via een combinatie van Computer-aided design en computer-aided manufacturing (Cad/Cam). Volgens Scherjon toen een primeur; het ging dan ook talloze keren mis. Uiteindelijk kregen ze het voor elkaar. De pictogrammen beelden allerlei zaken af die toen speelden. Achteraf deelden de kunstenaars de mening dat het pictogram met een pakje sigaretten, gezien het antirookbeleid, wellicht niet verstandig was. Er zijn verschillen in de ontwerpen van 1 en 9. De 1 is glad omgeven door pictogrammen, bij 9 zijn de pictogrammen in het cijfer verwerkt (de omgeving is vlak). Het tableau 1 vermeld het jaar MMIV (MM in opdruk, IV in indruk), de 9 vermeldt de postcode van het gebouw 1091BB.

Het PleinTheater in Amsterdam-Oost is een podium voor kleinschalig theater, dans, hedendaags klassieke muziek, jeugdtheater en buurtactiviteiten.

Het begon met een dubbeltje is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Oost. Het dubbeltje in de titel verwijst naar de zogenaamde Dubbeltjespanden aan de Mauritskade. Deze werden begin 21e eeuw gerenoveerd en aangepast aan de modernere eisen. Woningstichting De Key, dan door fusies eigenaar, gaf kunstenares Marjet Wessels Boer opdracht om een kunstwerk te leveren dat teruggreep op de historie van de kleine woninkjes. Zij kwam met een gevelbrede bakstenen letterbak, die geplaatst werd tegen de blinde zijgevel van het complex aan de Mauritskade. In die letterbak werden aluminium versies geplaatst van gebruiksvoorwerpen, maar ook enkele kleine beelden die verwijzen naar historie en omgeving. Sommige objecten zijn daarbij genummerd; een verwijzing naar huisnummers, waarvan de bewoner(s) voorstellen indiende(n). Er zijn bijvoorbeeld: de letters BVEW, verwijzen naar de oorspronkelijke woningbouwvereniging Bouwmaatschappij tot Verkrijging van Eigen Woningen; een geabstraheerde beeltenis van Klaas van Ris, medeoprichter van het BVEW; een verfpot verwijst naar een destijds nabijgelegen lakfabriek, die de lucht bezwangerde met onwelriekende geuren; een olifant, verwijzing naar een oud-bewoner die in Artis werkte en de olifant mee naar huis nam; beeltenis van Henk Blomvliet, ooit speler bij AFC Ajax, die enige tijd woonde op 29H; een van de bewoners in de 21e eeuw had een reisagentschap en wordt gerepresenteerd door een vliegtuig; de letterbak zelf is een verwijzing naar de letterzetterij, die nodig was om het krantje van de BVEW te drukken om leden te werven. Het kunstwerk werd medegefinancierd door het Amsterdams Fonds voor de Kunst. Op een website vind je alle verhalen achter de objecten in de kast en wordt de rijke geschiedenis van de Dubbeltjespanden beschreven. (http://dubbeltjespanden.nl/)

Nescio is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het bestaat uit een reliëf uit 2008 gemaakt door Da van Daalen voor Het Nesciohuis aan de Sarphatistraat 252-366 in Amsterdam. Vanaf 1870 was in dat gebouw het Rijks Militair Hospitaal gevestigd, vanaf 1929 het Nederlands Kanker Instituut en het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Die vertrokken eind jaren zeventig naar een locatie in Slotervaart. Het gebouw stond enige tijd leeg, en werd midden jaren tachtig omgebouwd tot appartementencomplex en kreeg de naam Het Nesciohuis. Samen met de bewoners liet Woningstichting De Key het reliëf plaatsen. Van Daalen had een jaar eerder een Nesciopenning gemaakt voor de Vereniging voor Penningkunst. De naamgeving is gebaseerd op een zin uit De uitvreter van schrijver Nescio: Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.