Pleintheater

Friends part 1 is een muurschildering in Amsterdam-Centrum; het origineel heette Airhead nr. 1. Kunstenares Nouch (Nouchka Ruijg) zette deze muurschildering in eerste instantie in 2019. Al eerder zette ze murals in de vorm van een airhead (ballonhoofd of ballonbeest) op papier, maar wilde ze ook terugvinden in groter formaat. Ze koos daarvoor specifiek materiaal dat ze vond in de vorm van airlite; het is een verf die bestaat uit basismateriaal dat lucht filtert met daarin verwerkt fijnstof dat opgevangen wordt vanuit de lucht. Het geeft het effect dat de tekeningen gemaakt zijn van Oost-Indische inkt. Ze zag haar wens in vervulling gaan toen ze eerst een bouwcontainer mocht voorzien van een dergelijke schildering. Daarna gaf woningcorporatie Lieven de Key toestemming een Airhead te zetten op de witte blinde muur aan het Spinozahof (adres Korte 's-Gravensandestraat 16). Sinds oktober 2019 sierde een mensfiguur met een enorme kop een gevel langs een voetpad. In 2020 kon ze opnieuw aan het werk. In Amsterdam-Oost kwam Airhead nr. 2. Airhead nr. 3 werd wel aangekondigd, deze zou in Osdorp geplaatst worden, maar het is ook in 2025 onbekend waar. In 2023 kreeg Airhead nr. 1 gezelschap van nieuwe schilderingen. Inmiddels was bewezen dat de gebruikte verf stand hield, bij de basistekening was dat nog niet zeker. Er kwamen op de witte muur allerlei fantasiefiguurtjes bij, waarbij sommige ontsproten zijn aan buurtkinderen, zo zijn er een slang, een konijn en een voetbal te zien. De vernieuwde schildering kreeg de titel Friends part 1. Tegenover Friends part 1 zette Nouch in 2023 Stuck.

Dorelies Kraakmanbrug (brug 131) is een vaste brug op de grens van Amsterdam-Centrum en Amsterdam-Oost. Ze verbindt de 's-Gravesandestraat en de Korte 's-Gravesandestraat en voert daarbij over de Singelgracht en landt op haar zuidelijke kade, de Mauritskade. Ten zuidwesten van de brug ligt het Oosterpark.

Nescio is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Centrum. Het bestaat uit een reliëf uit 2008 gemaakt door Da van Daalen voor Het Nesciohuis aan de Sarphatistraat 252-366 in Amsterdam. Vanaf 1870 was in dat gebouw het Rijks Militair Hospitaal gevestigd, vanaf 1929 het Nederlands Kanker Instituut en het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis. Die vertrokken eind jaren zeventig naar een locatie in Slotervaart. Het gebouw stond enige tijd leeg, en werd midden jaren tachtig omgebouwd tot appartementencomplex en kreeg de naam Het Nesciohuis. Samen met de bewoners liet Woningstichting De Key het reliëf plaatsen. Van Daalen had een jaar eerder een Nesciopenning gemaakt voor de Vereniging voor Penningkunst. De naamgeving is gebaseerd op een zin uit De uitvreter van schrijver Nescio: Behalve den man, die de Sarphatistraat de mooiste plek van Europa vond, heb ik nooit een wonderlijker kerel gekend dan den uitvreter.

Stuck is een muurschildering in Amsterdam-Centrum. Kunstenares Nouch (Nouchka Ruijg) zette deze muurschildering rond 2023. Ze had toen net haar Airhead nr. 1 uitgebreid tot Friends part 1. Beide versies van deze mural vielen kennelijk in goede aarde, want schuin tegenover Friends part 1 mocht Nouch een stenen terreinafscheiding opfleuren. Dat muurtje zorgt voor een overgang tussen de brugleuning en borstwering van de Dorelies Kraakmanbrug naar woningen aan de Korte ’s-Gravesandestraat, hoek Singelgracht. Het stond bekend als “grafitti-vanger” (een oppervlak dat almaar beklad of beschilderd wordt). Daar waar Airhead nr. 1 en Airhead nr. 2 verticaal gericht waren, moest Nouch hier een horizontale mural zetten. Ze deed dat in haar geëigende stijl met airlite, een luchtreinigende verf met daarop lijnen gemaakt uit fijnstof. Het levert tekeningen op die wat weg hebben van tekeningen in Oost-Indische inkt. Nadeel van dat muurtje is wel, dat zowel muur als schildering 's zomers deels achter groen schuilgaan. De kunstenaar omschreef zelf dat ze haar gangbare ontwerp vanwege die horizontale gerichtheid moest loslaten. Ze heeft haar “koppen” hier zonder lichamen weergegeven, net als ze elk moment uit het gevangenschap onder het trapvormig muurtje willen breken (Stuck).

De Lourdesgrot van Amsterdam is een Lourdesgrot (Mariagrot) op het terrein van het voormalig Sint Elisabeth Gesticht in Amsterdam-Oost. De grot is een Rijksmonument omdat het een voor Nederland zeldzaam voorbeeld is van cementrustiek.

Het Sint Elisabeth Gesticht is de naam van een rijksmonument aan de Mauritskade 25-27 en 's-Gravesandestraat 1-37 in Amsterdam-Oost. Het pand werd in juli 1886 door bouwmeester Adrianus Bleijs ontworpen. De opzet was om in het Sint Elisabeth Gesticht invalide en ongeneeslijk zieke oud-wezen van het Rooms Catholijk Maagdenhuis en andere ongeneeslijk zieke vrouwen op te nemen. Het was een verpleeghuis. In 1876 werd het besluit genomen voor het oprichten van een nieuw tehuis voor hen. Op 22 september 1889 werd het gesticht officieel geopend. Regenten van het R.C. Maagdenhuis beheerden en bestuurden de stichting. De Zusters van Liefde uit Tilburg, die ook in het Maagdenhuis werkten, namen de zorg op zich. In 1898 werd het Sint Elisabeth Gesticht een afzonderlijke stichting met eigen kapitaal, zelfstandig beheer en een eigen doelstelling.

Het Boerhaaveplein is een plein in Amsterdam-Oost.

De Sarphatistraat is een straat in het centrum van Amsterdam, tussen het Frederiksplein en de Oostenburgergracht bij de Cruquiuskade. De straat gaat over de Amstel en vormt een bijna twee kilometer lange verbinding tussen het zuidelijk deel van de Grachtengordel en de Oostelijke Eilanden. Het is de enige straat in Amsterdam die aan weerszijden van de Amstel dezelfde naam heeft. De Sarphatistraat is sinds 2017 de eerste fietsstraat van Amsterdam, een straat die primair bedoeld is voor fietsers en waar auto's te gast zijn. Bij het Weesperplein kruist de Sarphatistaat met de doorgaande route Weesperstraat - Wibautstraat (stadsroute s112). Aan de noordkant van de Sarphatistraat ligt hier het Weesperplein een verbreding van de Weesperstraat en aan de zuidkant het Rhijnspoorplein een verbreding van de Wibautstraat. Aan de Roetersstraat ligt bij de Sarphatistraat een gebouwencomplex, bekend als Roeterseiland, van de Universiteit van Amsterdam. Bij het Alexanderplein kruist de Sarphatistraat met de Plantage Middenlaan. Aan de Sarphatistraat 53 was van 2009 tot 2012 het Theater Instituut Nederland (TIN) gevestigd. Het materiaal is overgedragen aan de Bijzondere Collecties van de Universiteit van Amsterdam. Het Sarphatipark ligt niet aan deze straat. Dat park, eveneens genoemd naar Samuel Sarphati, ligt in De Pijp.

Het Badhuistheater is een theaterzaal in Amsterdam en culturele ontmoetingsplaats voor de buurt. Het is gevestigd op Boerhaaveplein 28, Amsterdam, in het voormalige Badhuis Andreas Bonnstraat (na renovatie van het gebouw kreeg het een nieuw adres). Onder leiding van artistiek leider Michael Manicardi biedt het Badhuistheater een podium aan theatergroepen, bands, discussieavonden en wordt tevens gebruikt als feestlocatie. De programmering van het Badhuistheater richt zich op zogenaamde community art en internationale (Engelstalige) producties. Het beheer van het theater is in handen van de Stichting Beheer Badhuis. Het theater (voorheen: "De Bochel") komt voort uit de theaterwerkplaats van de Mobiele Bochel Eenheid en (straat)theatergroep 'De Klus' welke vanaf 1983 waren gevestigd in de vroeger de remise van busmaatschappij Centraal Nederland, op de plek waar nu de Amstel Campus is. Toen rond 1985 de remise werd gesloopt, heeft de theaterwerkplaats onder leiding van theatermaker Michael Manicardi intrek genomen in het toen verwaarloosde badhuis en het geschikt gemaakt als theater. De naam van het theater is ontleend aan het gebouw waarin het is gevestigd, een voormalige badhuis uit 1921 en is gelegen naast de vroegere bierbrouwerij de Amstel aan de rand van de Amstel Campus van de Hogeschool van Amsterdam (HvA). Sinds 2014 heeft het Badhuistheater een eigen theatergezelschap: Badhuis International. Het gezelschap brengt regelmatig nieuwe voorstellingen in het Badhuis en treedt ook op tijdens festivals en op andere locaties. De afgelopen jaren bracht het werk uit de Dublin Trilogy van Sean O'Casey (The Shadow of a Gunman, Juno and the Paycock & The Plough and the Stars), 'Allo 'Allo! (toneelstuk naar de Britse tv-serie en adaptatie van afleveringen), Blackadder goes Forth (theater adaptatie van de Britse tv-serie), Entertaining Mr. Sloane van Joe Orton, Blackadder goes Forth - part II (met een adaptatie van andere afleveringen van de tv-serie) en "De Brave Soldaat Svejk".

Boerhaaveplein 28 te Amsterdam is een voormalig badhuis in Amsterdam. Vanaf 1985 is het Badhuistheater hierin gevestigd. In het najaar van 1918 besloot de gemeente Amsterdam over te gaan tot de bouw van een aantal badhuizen. Men dacht er wel aan eerder tot bouw over te gaan, maar de prijzen voor materiaal tijdens de Eerste Wereldoorlog waren hoog, zodat uitstel beter leek. Aan de Publieke Werken werd gevraagd een ontwerp te maken, in dit geval aan de daar werkende architect Arend Jan Westerman. Men dacht het voor 100.000 gulden te kunnen bouwen; een jaar later moest het krediet verhoogd worden tot 140.000 gulden inclusief inrichting met sanitair etc. Pas toen dat krediet er was kon er rond februari 1920 een aanbesteding plaatsvinden. Op 6 juli 1921 kwamen wethouder Monne de Miranda en burgemeester Willem de Vlugt naar het badhuis om het te openen. Het werd gebouwd tussen de vroegere bierbrouwerij de Amstel en de Amstel Campus van de HvA (op de plek van het opgeheven busstation Van Musschenbroekstraat van de NBM). Destijds kreeg het huisnummer Andreas Bonnstraat 28 mee. Het zou het eerste badhuis zijn dat rekening hield met een gelijk aantal mannen en vrouw, alhoewel de ingangen tot het badhuis nog gescheiden waren; de plannen lieten echter een verdeling van twaalf ruimten voor mannen om zes voor vrouwen zien. Onder een koepelvormig dak bevonden zich bij opening 20 badkamertjes; zij lagen rondom een centraal gelegen wachtkamer. Het was het eerste vrijstaande badhuis. De koepelvorm is terug te vinden in een cirkelvormige plattegrond en een centrale schoorsteen. De doorsnee is negentien meter. Het gebouw is in Westermans variant van de Amsterdamse school opgetrokken. De ingangen voor mannen en vrouwen en het totaal worden in smeedijzeren letters weergegeven. Het badhuis zou tot begin jaren tachtig functioneren. Als gevolg van grootscheepse sanering van de Oosterparkbuurt hadden de meeste woningen zelf een sanitaire ruimte met douche gekregen. Het werd vervolgens gerenoveerd en omgebouwd tot theater, dat de naam Badhuistheater meekreeg. Het Badhuistheater groeide uit tot cultureel centrum met een multiculturele theaterwerkplaats. Er treden bands op, er zijn theaterstukken te zien en er worden tentoonstellingen gehouden. Het adres is ongeveer toen ook gewijzigd in Boerhaaveplein 28; dat huisnummer was nog niet in gebruik. In 2003 is het gebouw tot rijksmonument verklaard. Dit geldt op basis van de architectonische en cultuurhistorische waarde. Verder wees men op het belang in typologische zin. Het badhuis werd gebouwd in een periode dat door woningbouwverenigingen in de buurt arbeiderswoningen uit de grond werden gestampt, die niet (allen) voorzien waren van badgelegenheid. Door extra hygiënische maatregelen als een badhuis probeerde de gemeente de gezondheid in de wijken te verbeteren.

De Oosterparkkerk is gelegen aan de westzijde van het Oosterpark in Amsterdam, in de Oosterparkbuurt.

De 's-Gravesandestraat in Amsterdam-Oost werd in 1889 vernoemd naar Willem Jacob 's Gravesande (1688-1742), Leids hoogleraar in de wis- en sterrenkunde. De straat verbindt de Mauritskade met het 's-Gravesandeplein.