Brug 1025

Brug 1026 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Bij de aanleg van de infrastructuur van de wijk Bijlmermeer werd voorzien van een naamloze ringweg. Delen ervan zouden namen krijgen als Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef en Karspeldreef, die in een U-vorm delen van de G- en K-buurten omringden. Alles werd hier gebouwd met gescheiden verkeersstromen met dreven op een dijklichaam en voet- en fietspaden op maaiveldniveau. Omdat gelijkvloerse kruisingen daartussen werden vermeden was er de behoefte aan een groot aantal tunneltjes en viaducten. Die viaducten werden ontworpen door de Dienst der Publieke Werken in de tijd dat er nog geen straatnamen waren, maar werden later wel teruggevonden omdat ze keurig op rij genummerd waren. In de 's Gravendijkdreef lag een aantal kunstwerken in de 1020-serie, keurig van noord naar zuid genummerd. Van deze viaducten is in de 21e eeuw niets meer terug te vinden, want bij een grootscheepse sanering werden het eind van de Bijlmerdreef, de hele 's Gravendijkdreef en de aansluiting naar de Karspeldreef afgegraven en net als de omringende en bijbehorende fietspaden op maaiveldniveau neergelegd. Dit betekende het eind voor die zelfde serie viaducten 1020-1025. Viaduct 1026 werd echter al eerder buiten gebruik gesteld. Ze werd voor wat betreft betonnen onderdelen aanbesteed in 1966, maar al in 1967 sterk ingekort om plaats te maken voor een groot viaduct in de Karspeldreef, brug 1055, die over het Gaasperparkpad kwam te liggen. Deze brug haalde weliswaar de sanering van de 21e eeuw wel, maar verdween daarmee ook meteen.

Brug 1055 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Brug 1055 maakte vanaf 1967 deel uit van de infrastructuur binnen deze nog te bouwen wijk. In die wijk kwam een soort rondweg in de vorm van Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef en Karspeldreef. Deze dreven werden halfhoog aangelegd op een dijklichaam en waren alleen toegankelijk voor snelverkeer. Voetgangers en fietsers bewogen zich voornamelijk op maaiveldniveau. Door deze inrichting van de wijk moesten er tal van viaducten gebouwd worden om het langzame verkeer ongehinderd tussen de diverse wijkonderdelen te laten bewegen. Bij de ontwerpfase van de Bijlmermeer was dat nog niet zover. De brug werd ontworpen als "viaduct in de Bijlmermeer". Brug 1055 werd gebouwd op de plek waar eerst brug 1026 had gelegen. Ze werden gebouwd in de Karspeldreef over het Gaasperparkpad, een lang voet- en fietspad dat van noord naar zuid door wijk en stadsdeel loopt en hier honingraatflat Koningshoef aandeed. Voor genoemde dreven ontwierp Dirk Sterenberg voor de Dienst der Publieke Werken een soort standaardprogramma voor viaducten. Ze hebben allemaal grotendeels hetzelfde uiterlijk met afgeronde randplaten, betonblokken op de randen van het wegdek, leuningen en betegeling keermuren. Ook de lengtes van de overspanningen waren meest standaard, 17 meter over voet- en fietspaden en circa 31 meter voor langere overspanningen. De gemeente wilde hier een groot viaduct waardoor er in het midden een rij brugpijlers nodig was; ook deze hadden waar toegepast veelal dezelfde vorm, een geometrisch figuur. Het gescheiden verkeer werd hier vanaf begin jaren nul losgelaten. Er vond een ingrijpende sanering plaats waarbij het oostelijk deel van de rondweg werd afgegraven; de kruisingen werden verlaagd naar maaiveldniveau met bijvoorbeeld zebrapaden. Deze slag liep door tot eind jaren nul. Ook dit deel van de Karspeldreef werd afgegraven, daarbij werd brug 1055 gesloopt. Ook Koningshoef verdween.

De 's-Gravendijkdreef verbindt de Bijlmerdreef bij Groenhoven en Gouden Leeuw, oorspronkelijk ook Grunder en sindsdien Nieuw-Grunder, in het oosten van de Bijlmermeer in Amsterdam-Zuidoost met de Karspeldreef, bij Koornhorst, oorspronkelijk ook bij Koningshoef. De dreef was half hoog gelegen en uitsluitend bestemd voor snelverkeer en werd voor het verkeer opengesteld in 1970. In de dreef werd een aantal viaducten gebouwd om het langzaam verkeer (voetgangers en fietsers) via een gescheiden verkeersstroom de dreef te kunnen passeren. Aan de oostzijde verschenen de laagbouwwijken Geerdinkhof en Kantershof. In de tweede helft van de jaren negentig werd de dreef in het kader van de vernieuwing van de Bijlmermeer verlaagd, verdwenen als gevolg daarvan de viaducten (brug 1019 tot en met brug 1026) en werd ze veranderd in een stadsstraat. De honingraatflats Grunder en Koningshoef verdwenen en werden vervangen door nieuwbouw op kleinere schaal met toegangen aan de dreef. Ook verschenen er fiets- en voetpaden en gelijkvloerse kruisingen. Oorspronkelijk bevonden zich aan de dreef geen huisnummers, de flatwoningen hadden de naam van de naastgelegen flats en de laagbouwwoningen van de hoven. Pas na de vernieuwing en verlaging kwamen er aan de dreef wel huisnummers, oplopend van 1- 369. GVB bus 41 geeft een verbinding met metrostation Ganzenhoef, het winkelcentrum Ganzenpoort, metrostation Kraaiennest en het winkelcentrum de Kameleon. De dreef is bij een raadsbesluit van 20 januari 1971 vernoemd naar een boerderij in Noordwijkerhout. Langs de dreef staan twee kunstwwerken: titelloos werk van Matthijs van Dam en Peter Jansen Vliegende schotels van Wim Winnubst

Brug 1024 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1968 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. Het viaduct stond er jarenlang redelijk ongebruikt bij. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp daarbij viaducten en bruggen in allerlei maten. Brug 1024 werd nog getekend als viaduct in de Bijlmermeer, de straatnamen waren nog allemaal niet bekend. Vaak werd gerefereerd aan de Bijlmerdreef, die ter plaatse (pas) in 1971 de naam 's-Gravendijkdreef kreeg. Onder het viaduct liep het voet- en fietspad dat de 's-Gravendijkdreef aan de oostkant begeleidde. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek, zo ook hier. In vergelijking met de meer dan 70 meter lange brug 1022 is brug 1024 net als brug 1023 met circa zeventien meter overspanning veel kleiner. Bij nieuw inzicht in de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam liever dat het oostelijke stuk van de Bijlmerdreef vanaf de Gooiseweg geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat met middenberm. Al rond de eeuwwisseling werd er gebouwd aan een nieuwe laagbouwwijk waarbij de straten vernoemd werden naar palmsoorten, bij de bouw daarvan verdween een deel van apart gelegen voet- en fietspaden. Alles kwam op maaiveldniveau te liggen, zo ook de kruising Kantershofstraat en 's-Gravendijkdreef.

Brug 1023 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. Het viaduct stond er jarenlang ongebruikt bij. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp daarbij viaducten en bruggen in allerlei maten. Brug 1023 werd nog getekend als viaduct in de Bijlmerdreef toen deze nog oostelijk van flat Grunder was ingetekend. Echter kreeg de weg hier in 1971 de naam 's-Gravendijkdreef, alleen begaanbaar voor snelverkeer. Onder het viaduct liep het Kraaiennestpad, een kilometerslang voet- en fietspad dat van oost naar west loopt. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek, zo ook hier. In vergelijking met de meer dan 70 meter lange brug 1022 is brug 1023 met circa zeventien meter overspanning veel kleiner. Bij nieuw inzicht in de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam liever dat het oostelijke stuk van de Bijlmerdreef vanaf de Gooiseweg geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat met middenberm. Al rond de eeuwwisseling werd er gebouwd aan een nieuwe laagbouwwijk waarbij de straten vernoemd werden naar palmsoorten, bij de bouw daarvan verdween een deel van genoemd voet- en fietspad. Het zuidelijk deel van de 's-Gravendijkdreef werd afgegraven en kwam op maaiveldniveau te liggen, zo ook de nieuw ontstane T-kruising. Van brug 1023 is niets meer in het landschap te zien.

Kouwenoord is een woontoren en voormalige honingraatflat en de Kouwenoordweg een straat in Amsterdam-Zuidoost. De honingraatflat kreeg haar naam op 25 juni 1969 en werd vernoemd naar diverse boerderijen in Nederland, onder meer in Kesteren. In het Rotterdamse stadsdeel IJsselmonde bestaat in de wijk Reyeroord ook een straat met de naam Kouwenoord.

Koornhorst is een gebouw en straat in Amsterdam-Zuidoost. De straat kreeg op 10 oktober 1973 haar naam, een vernoeming naar een boerderij in Bergh-Montferland. Het gebouw werd neergezet in een wijk die wel de K-Buurt wordt genoemd. Straten en gebouwen beginnen daar allemaal met een K. In die buurt stonden honingraatflats (bijvoorbeeld Kikkenstein), waarvan een aantal inmiddels gesloopt zijn, en torenflats (zoals Kempering). Op de plek van de gesloopte honingraatflats werd al vanaf de jaren negentig nieuwe laagbouw neergezet. Koornhorst valt noch in de ene noch de andere categorie en valt ook een beetje buiten de wijk, want ligt buiten de ringweg, waarvan hier de Karspeldreef en de 's-Gravendijkdreef (uit de G-Buurt) liggen. Die dreven sluiten in een rechte hoek op elkaar aan en aan de buitenrand werd dit gebouw neergezet. Architecten Simon van Woerden en Hendrik Jacobus Schneider ontwierpen voor die hoek een bejaardentehuis, dat het midden houdt tussen laag- en hoogbouw. Het was destijds het eerste bejaardentehuis in de volstromende Bijlmermeer. Een van de redenen van de bouw, was om meer nog zelfstandige ouderen naar Zuidoost te trekken, anderzijds was het voor de toekomst gebouwd om de gemengde bevolking van die wijk op later leeftijd op te kunnen vangen. Eigenaar en opdrachtgever was Woningcorporatie Rochdale, een van de grote bouwers in de wijk. Het gebouw heeft een H-constructie waarbij de woningen in de poten zijn gevestigd en het dienstencentrum in het middenstuk. In juli 1974 was het gebouw met 366 woningen, opgeleverd; in oktober 1974 werd het officieel geopend. De eerste heipaal was op 18 augustus 1972 de grond in gegaan. In tegenstelling tot de relatief snel veranderende buurt wijzigt er eigenlijk niets aan deze flat. Ook in 2024 zijn het seniorenwoningen. Verhuur vindt dan nog steeds plaats door Rochdale. Vanaf 2023 werd er gewerkt aan het verwijderen van asbest uit de ventilatiekanalen.

Brug 1056 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Brug 1056 maakte vanaf 1967 deel uit van de infrastructuur binnen deze nog te bouwen wijk. In die wijk kwam een soort rondweg in de vorm van Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef en Karspeldreef. Deze dreven werden halfhoog aangelegd op een dijklichaam en waren alleen toegankelijk voor snelverkeer. Voetgangers en fietsers bewogen zich voornamelijk op maaiveldniveau. Door deze inrichting van de wijk moesten er tal van viaducten gebouwd worden om het langzame verkeer ongehinderd tussen de diverse wijkonderdelen te laten bewegen. Bij de ontwerpfase van de Bijlmermeer was dat nog niet zover. De brug werd ontworpen als "viaduct in de Bijlmermeer". Brug 1056 werd gebouwd op de plek daar waar een voet- en fietspad onder de Karspeldreef door ging. Het lag ter hoogte van de parkeergarage behorend bij honingraatflat Kleiburg met daarin ook Winkelcentrum Kraaiennest aan de noordzijde en Klieverink aan de zuidzijde. Voor genoemde dreven ontwierp Dirk Sterenberg voor de Dienst der Publieke Werken een soort standaardprogramma voor viaducten. Ze hebben allemaal grotendeels hetzelfde uiterlijk met afgeronde randplaten, betonblokken op de randen van het wegdek, leuningen en betegeling keermuren. Ook de lengtes van de overspanningen van dit soort viaducten was standaard (17 meter} met 12 meter breedte voor voet- en fietspad. In 1970 werd het viaduct verbreed (de tunnel werd langer). Het gescheiden verkeer werd hier vanaf begin jaren nul losgelaten. Er vond een ingrijpende sanering plaats waarbij het oostelijk deel van de rondweg werd afgegraven; de kruisingen werden verlaagd naar maaiveldniveau met bijvoorbeeld zebrapaden. Deze slag liep door tot eind jaren nul. Ook dit deel van de Karspeldreef werd afgegraven, daarbij werd brug 1056 gesloopt. Er kwam een gelijkvloerse kruising met een groenstrook. Kleiburg en de torenflat Klieverink werden gespaard bij die sanering, maar de honingraatflat Klieverink maakte plaats voor laagbouw. De parkeergarage en het winkelcentrum werden in 2013 gesloopt.

Brug 1134 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Bij de inrichting van de Bijlmermeer werd er een soort ringweg aangelegd, die de namen kreeg Bijlmerdreef, 's-Gravendijkdreef, Karspeldreef en Groesbeekdreef. Deze ringweg voor snelverkeer kwam op een dijklichaam te liggen, ter onderscheid van de infrastructuur voor voetgangers en fietsers, die op maaiveldniveau lag. Brug 1022 verzorgde in de 's-Gravendijkdreef de verbinding over een afwateringstocht annex siergracht, die dwars door het gehele gebied stroomt. Om voetgangers en fietsers de gelegenheid te geven dezelfde route te kunnen laten volgen kreeg die brug twee "assistenten" in de vorm van brug 1134 en brug 1135. Die kregen eenzelfde ontwerp, de zogenaamde maaiveldbruggen. De ontwerper Dirk Sterenberg met de Dienst der Publieke Werken, die deze bruggen ontwierp, kwam met een herkenbare brug waarvan er ook nog in de 21e eeuw talloze liggen, terwijl er ook een aantal zijn gesneuveld tijdens herinrichting van de wijk. De maaiveldbruggen van Sterenberg zijn te herkennen aan de borstweringen met ankergaten; de specifieke leuningen en het geïntegreerde nummerplaatje. Bij sanering van de omgeving van de 's-Gravendijkdreef sneuvelde de originele versie van brug 1135, brug 1134 van 25 meter lengte en 4 meter breedte bleef liggen, mede doordat ze verbinding maakt met het fietspad richting de Bijlmerweide.

Brug 1135 is een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Het brugnummer staat voor twee bruggen.

Brug 1022 was een bouwkundig kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. Ze maakte vanaf 1966 deel uit van de infrastructuur van deze toen nog toekomstige woonwijk. Het viaduct stond er jarenlang ongebruikt bij. In de woonwijk werd een systeem van gescheiden verkeersstromen geïntegreerd. Snelverkeer werd afgewikkeld via dreven op een dijklichaam, langzaam verkeer werd afgewikkeld op straten en paden op maaiveld niveau. Om dit te kunnen realiseren was een groot pakket aan bruggen en viaducten nodig. Deze werden voor het merendeel ontworpen door architect Dirk Sterenberg voor of in samenwerking met de Dienst der Publieke Werken. Sterenberg ontwierp daarbij viaducten en bruggen in allerlei maten. Brug 1022 werd nog getekend als viaduct in de Bijlmerdreef toen deze nog oostelijk van flat Grunder was ingetekend. Echter kreeg de weg hier in 1971 de naam 's-Gravendijkdreef, alleen begaanbaar voor snelverkeer. Onder het viaduct liep een waterweg, voet- en fietspaden, alle drie komend en gaand naar de Bijlmerweide, dat hier gesitueerd is tussen de woonwijken Geerdinkhof en Kantershof. De viaducten van Sterenberg zijn te herkennen aan de afgeronde randplaten, de standaard leuningen, de betegeling van de taluds en betonblokken op het wegdek, zo ook hier. Vanwege de 72 meter lange overspanning moest de brug ondersteund worden door zowel brugpijlers op het land als één in het water. Ook de vorm van die brugpijlers zijn typisch in het werk van Sterenberg in Zuidoost. Deze verkeersbrug kreeg niet veel later assistentie van brug 1134 en brug 1135 aan weerszijde gebouwd voor voetgangers en fietsers. Bij nieuw inzicht in de jaren negentig zag de Gemeente Amsterdam liever dat het oostelijke stuk van de Bijlmerdreef vanaf de Gooiseweg geen weg voor snelverkeer meer bleef, maar een brede stadsstraat met middenberm. Al rond de eeuwwisseling werd er gebouwd aan een nieuwe laagbouwwijk waarbij de straten vernoemd werden naar palmsoorten. Het deel van de 's Gravendijkdreef ten zuiden en over het water werd afgegraven en kwam op maaiveldniveau te liggen, met in de plaats voor brug 1022 een nieuwe versie van brug 1135; een brug met twee rijdekken (beide richtingen) en voet- en fietspaden. Rond 2005 begon het afgraven van het noordelijk deel van de ’s Gravendijkdreef. Het betekende het einde van een serie bruggen van Sterenberg.

Boot is een artistiek kunstwerk in Amsterdam-Zuidoost. De Friese kunstenaar Jan Kuipers (1943-2014) kreeg in 1977 het verzoek een beeld te ontwerpen voor het dan net ingerichte en geopende park Bijlmerweide. Meerdere kunstenaars ontwierpen beelden voor dat park. Jan Kuipers kwam met een roestvaststalen bootje naar model van een bootje gevouwen van papier, dat vermoedelijk zonder titel in 1979 geplaatst werd. Deze boot kreeg in de vorm van een zwerfkei een dermate grote ballast mee, dat ze (bedoeld) kapseisde. Die zwerfkei bleek later te zwaar voor het idee, waardoor ze vervangen werd door een drietal gewone keien. Sindsdien bevindt de gekantelde boot zich bij een westtak van het park richting de 's-Gravendijkdreef en is zichtbaar vanaf brug 1132 en brug 1134. In de praktijk bleek het Scheepswrak een uitstekende landings-, rust- schuilplaats en uitkijkpost voor visetende vogels zoals de aalscholver. Jan Kuipers had iets met wrakken; hij maakte er wel tekeningen over. Suzanne Willems maakte in 2007 een Gevouwen bootje voor op het land, eveneens in Amsterdam.