Vliegveld Grimbergen

De vliegtuigloodsen op het vliegveld Grimbergen zijn twee ronde betonnen hangars, die ontworpen zijn door Alfred Hardy. De hangars werden in 1947 gebouwd op basis van het principe van een betonnen paddenstoelconstructie (la dalle autoportante) waarop Hardy in 1946 een patent had genomen. Volgens het principe van de ronde vorm van de schaalstructuur wordt de structuur van het dak op een innovatieve en zeer lichte manier gebouwd: hoewel de betonschalen voor het dak van de hangars nergens dikker zijn dan 10 cm, wordt dankzij een zelfdragende betonstructuur een oppervlakte van bijna 2000 m² overspannen. Er is geen buitenwand, maar een aaneenschakeling van schuifdeuren over de volledige omtrek. De diameter van de hangars bedraagt 50 meter; de binnenste cirkel waar de 4 poten zich bevinden heeft een diameter van 22 meter; de buitenste uitkraging bedraagt zo 14 meter vanaf de steunpunten tot de schuifdeuren rondom. Doordat de cirkelvormige structuur zelf in helling staat en aan zijn uiteinden door een trekring vastgehouden wordt, kan ze onder belasting niet openplooien. De krachtsverdeling is zo dat in principe in de trekring alle trekkrachten opgenomen worden (door de spankabels), en in de betonnen schaal zelf enkel de drukkrachten. Op deze manier worden de materialen optimaal benut, en kunnen ze kleiner gedimensioneerd worden. Dit ontwerp van Hardy was het enige Belgische werk dat werd opgenomen in de overzichtstentoonstelling Twentieth Century Engineering in 1964 in het New Yorkse Museum of Modern Art en is ouder dan de meeste schaalbetonnen realisaties van architecten zoals Eero Saarinen (Verenigde Staten) of Felix Candela (Mexico).

De Oyenbrugmolen is een van de vijf watermolens aan de Maalbeek in de Vlaams-Brabantse gemeente Grimbergen. De molen heeft een 17e-eeuwse kern en is genoemd naar de familie Van Oyenbrugghe. De eerste vermelding van een watermolen in de heerlijkheid van Oyenbrugghe dateert uit 1397. De molen is sinds 1980 beschermd. Anno 2015 wordt hij weer maalvaardig hersteld. Daarbij zal ook elektrische stroom worden opgewekt uit de waterkracht van de Maalbeek. Vlakbij ligt het vliegveld Grimbergen.

De Veldkantkapel is een grote neogotische kapel aan de Grote Kerkvoetweg in Grimbergen. Dit is de weg langs waar de inwoners van Heienbeek (Verbrande Brug) destijds te voet ter kerke gingen toen dit gehucht zelf nog geen kerk had. Het is de grootste kapel van Grimbergen en ze is opgedragen aan Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes. De Veldkantkapel werd in 1872 of 1878 opgericht door de familie J. B. Luypaert-Potens uit dank voor een bekomen genezing. In 1883 werd ze vergroot in opdracht van de familie De Nayer-Leemans uit Vilvoorde uit dank voor de genezing van hun dochter. In 1902 liet graaf Cornet de Peissant bij de kapel een kleine grot maken waarin hij een O.L.V. beeld plaatste dat hij uit Lourdes had meegebracht. Tijdens de zomermaanden had hier iedere vrijdagavond een misviering plaats en tot enkele jaren terug werden er nog missen gecelebreerd in Mariamaand, maar dat liet de staat van de kapel niet meer toe. De kapel is privé eigendom, maar men kende de eigenaar niet meer. De laatste gekende eigenares was Josephine De Naeyer, die de kapel verkreeg in 1907. Na een zoektocht werden in 2021 vijf erfgenamen gevonden..

Het Lintbos is een bos in Grimbergen dat vanaf maart 2001 werd aangeplant. Het gebied was tot 1989 eigendom van de federale overheid maar is thans eigendom van de gemeente Grimbergen die het in erfpacht gaf aan het Agentschap voor Natuur en Bos (ANB). Het maakte vroeger deel uit van het vliegveld Grimbergen. Het beslaat 70 ha waarvan 55 ha bebost werd met ongeveer 150 000 inheemse bomen en struiken. Er zijn twee zichtassen vrijgehouden, een van het Lintkasteel in het noorden naar het centrum van Grimbergen (met uitzicht op de Basiliek), en een van het vliegveld naar de kerk van Beigem. Bij de ingang aan Diegemput is er een speelzone voorzien. Daar staan ook picknicktafels.

Het Lintkasteel is een overblijfsel van een waterkasteel in de Vlaamse gemeente Grimbergen. Het ligt aan de Gillebeek en dateert uit de 16e-17e eeuw. Een ander gedeelte, opgetrokken in neotraditionele stijl, dateert uit het eerste kwart van de 20e eeuw. De benaming van het kasteel verwijst naar de familie van Lint die tot aan de Franse Revolutie leenheren waren van de Heren van Grimbergen. De omgeving van het kasteel is landschappelijk zeer waardevol. De vochtige gronden van een voormalige beekdepressie zijn beplant met rijen populieren die deze plaats een groen en gesloten karakter geven, midden het open landbouwgebied. Het Lintkasteel werd op 9 juli 1980 beschermd. Vlakbij het kasteel ligt het vliegveld Grimbergen en het Lintbos.

De Sint-Niklaashoeve, voorheen Hof ter Heide is een landelijk gelegen hoeve in Grimbergen. Het is een restant van een semi-gesloten hoeve van 1767 op een oudere site die minstens opklimt tot de 14de eeuw. Ten oosten van de hoeve bevindt zich een bakhuis. In de tweede helft van de 19de eeuw werd het hof van 15 hectaren, 35 aren en 20 centiaren uitgebaat door de familie Leemans en dit tot minstens de jaren 1950. Later werd de Sint-Niklaashoeve aangekocht door ridder Albert Thys (1912-1981) om onder meer zijn rijke collectie koetsen onder te brengen. Hijzelf bewoonde het nabijgelegen Lintkasteel. De inrichting van de paardenstallen naast het woonhuis dateert uit de tweede helft van de 20ste eeuw en gebeurde in opdracht van Ridder Thijs.

De Poddegemhoeve is de oudste bekende hoeve van Grimbergen. De oorsprong van deze middeleeuwse versterkte hoeve gaat terug tot een 5e-eeuws Frankisch domein. In de 13e eeuw werd het Hof te Poddegem vermeld als leengoed van de Prins van Grimbergen. De Poddegemhoeve daarentegen was eigendom van de abdij en stond op de grens van Beigem, Humbeek en Grimbergen.

De Tommenmolen is een van de vijf watermolens aan de Maalbeek in de Vlaams-Brabantse gemeente Grimbergen. In deze 16e-eeuwse molen (1541 of 1547) zijn tentoonstellingen van het Museum voor de Oudere Technieken (Het MOT) ondergebracht. De molen die nu Tommenmolen heet, werd oorspronkelijk Liermolen genoemd. Omstreeks 1400 kreeg hij de naam Tommenmolen naar de familie Van der Tommen, die er meer dan een eeuw in het bezit van was. Mogelijk werd de Tommenmolen gebouwd nadat de eerste Liermolen aan de abdij werd geschonken. In 1573 kochten de Norbertijnen van Grimbergen de molen en bleef in hun bezit tot aan de Franse bezetting. Tijdens de godsdiensttroebelen in de 16e eeuw raakte de molen in verval. Ook in de 18e eeuw was de molen aan herstelling toe. Het uitwendige drijfwerk werd in 1930 vernieuwd en de molen bleef in werking tot in de jaren 1960. De molen werd in 1967 door de gemeente aangekocht en in 1971 gedeeltelijk gerestaureerd. Het waterrad kon in beweging gebracht worden maar er werd niet meer gemalen. In tussentijd zijn de sluizen, het waterrad en het binnenwerk terug aan restauratie toe. Op het erf van de Tommenmolen werd een vakwerkschuur en een bakoven geplaatst die elders in Grimbergen moesten verdwijnen. De bakoven werd in 2016 volledig heropgebouwd en wordt gebruikt voor diverse bak-activiteiten. Naast de schuur plaatste het MOT een metalen rosmolen, een zogenaamde "manège" waarmee bijvoorbeeld een dorsmachine kan aangedreven worden.

De Heilig-Hartkerk is de parochiekerk van de tot de Vlaams-Brabantse gemeente Grimbergen behorende plaats Verbrande Brug, gelegen aan de Verbrande Brugsesteenweg 167. Naast de kerk ligt het Kerkhof van Verbrande Brug.

Het Kerkhof van Grimbergen (Verbrande Brug) is een gemeentelijke begraafplaats in het Belgische gehucht Verbrande Brug in de gemeente Grimbergen. Het kerkhof ligt rond de Heilig-Hartkerk op de linkeroever van het kanaal van Willebroek vlak bij de Verbrande Brug. Rond de kerk bevinden zich geen burgerlijke graven meer, enkel nog een perk met Belgische gesneuvelden en een Brits oorlogsgraf.

De Steeneikkapel of het Steeneikkapelleke is een betreedbare kapel in het Vlaams-Brabantse dorp Humbeek (deelgemeente van Grimbergen). De kapel staat aan de Steeneikstraat bij twee Libanonceders. De oorspronkelijke kapel werd als dankkapel opgericht in 1712 door Gullian Vleeracker en Marie Crabbé en in 1861 hersteld door C.J. De Groef en J.C. Lauwers. In 1914 werd ze tijdens de Eerste Wereldoorlog door Duitse soldaten afgebrand. Pas in 1936 volgde herbouw door toedoen van V. Van Capellen en de BJB-meisjes. De boerinnengilde hield er veel processies en bedevaarten. Het bouwwerk werd eind twintigste eeuw beschadigd door een voertuig en daarom in 1997 door de dorpsvrienden van Humbeek vervangen. Er staat nu een kapel uit baksteen met een grotendeels glazen voorgevel. Het met leien gedekte zadeldak wordt bekroond door een houtenklokkentorentje met windhaan. Binnen bevindt zich een 19de-eeuws met afbeeldingen beschilderd processie-altaar en een modern Mariabeeld onder een houten baldakijn. De huidige kapel is, met de ceders, vastgesteld als onroerend erfgoed maar geniet geen bescherming.

Het Domein van Borcht, Domein van Borgt of Domein Kiekens is een natuurgebied langs de Tangebeek tussen Grimbergen en Vilvoorde in de provincie Vlaams-Brabant in België. Het domein is een moerassig overblijfsel van een (kasteel)park rond een oude meander van de Zenne. Mogelijk was het Domein van de Borcht, samen met het nabije landgoed De Drie Fonteinen in Vilvoorde, een van de oudste landschappelijke parken van België.