De Kleine Komedie

De Halvemaansteeg is een kort straatje in het centrum van Amsterdam en verbindt het Rembrandtplein met de Amstel ter hoogte van de Halvemaansbrug. Net als de naam van deze brug is de naam van de steeg waarschijnlijk ontleend aan het pand op nr. 18, waarop de aanduiding "Van Ouds de Halve Maan" te vinden is.

Amstel Taveerne was de oorspronkelijke naam van een bekend homocafé op de hoek van de Amstel en de Halvemaansteeg in de binnenstad van Amsterdam. De zaak werd geopend in 1964 en in 2007 omgedoopt tot Amstel Fifty Four. Vaak wordt gedacht dat de Amstel Taveerne het oudste homocafé van Amsterdam is, maar dat is niet juist. Er waren zaken die langer bestonden en/of ouder zijn, zoals Café 't Mandje aan de Zeedijk.

De Kroon is een gebouw in Amsterdam aan het Rembrandtplein 17. Het gebouw staat er sinds 1898 en is vooral bekend als horecalocatie.

De Halvemaansbrug (brug 221) is een vaste brug in Amsterdam-Centrum. Hij vormt de verbinding tussen de twee kaden van de Amstel (hier Binnen Amstel genoemd) in de binnenstad van Amsterdam. Aan de noordzijde ligt nog een kade van de Kloveniersburgwal en 's-Gravelandseveer (kade van de Amstel). Aan de zuidkant heet de kade van de Amstel gewoon naar de rivier. Hier leidt de brug rechtstreeks in de Halvemaansteeg. Ten zuidoosten van de brug ligt het theater De Kleine Komedie. De oorspronkelijke brug werd gebouwd in de 17e eeuw, vermoedelijk 1626. De brug werd in 1863 (met een noodbrug naast de bouwput) vernieuwd naar een ontwerp van toen stadsarchitect Bastiaan de Greef. De brug bestond uit vier vaste overspanningen. De vijfde, middelste, overspanning was een dubbele basculebrug. De brug overleefde toen een wijziging in tenaamstelling aangevraagd door koning Willem III der Nederlanden naar Oranjebrug (de naam werd niet overgenomen). Ook in 1904 werd de brug vernieuwd. De laatste grote aanpassing volgde in 1939/1940, toen er een vaste plaatbrug naar ontwerp van architect Piet Kramer werd neergelegd. Ook deze brug was nodig in verband met het toenemende en zwaarder wordende verkeer. Kramer had te maken met het feit dat de brug ingekort moest worden. De zuidelijke kade van de Amstel werd onderdeel van de binnenring en werd ter plaatse aanmerkelijk verbreed, hetgeen de brug deed “krimpen” tot circa 50 meter. Kramers brug heeft vier overspanningen. Hoewel ze gebouwd werd met geld uit het werkfonds, is ze toch nog enigszins versierd. Er zijn zeediervormige granieten sluitstenen, het jaartal 1939 is uit een van de sluitstenen gebeiteld, zijn granieten blokjes ontbreken niet. Ook zijn de balustrades versierd (een serie aan elkaar gesmede metalen staven). De naam van de brug is anders dan bij andere Amsterdamse bruggen niet aangebracht op de leuningen, maar uit twee van de sluitstenen gebeiteld. Tijdens de aanleg voer een pontje (voetveer) heen en weer. De verklaring van de naam is niet eenduidig, er zijn een aantal verklaringen in omloop: Stadatlas van Amsterdam: een vroege versie van de brug had de vorm van een halve maan, de brug is in deze versie dus tevens de naamgever van de straat; Sebas Baggelaar en Simon van Schaik: "de vorm van het halfront aan den Aemstel", waarop nu Hotel de l'Europe staat heeft de vorm van een halve maan; in de Halvemaansteeg was einde 19e begin 20e een slijterij, tapperij, waarbij op een raam boven de deur vermeld zou zijn Van ouds "De halve (maan)"; hetgeen versterkt wordt door de tekening van Bep Bijtelaar.

Het Nöggerath Theater was een van de eerste bioscopen in Amsterdam. Sinds 1986 is het gebouw onderdeel van het Tuschinski-complex. De bioscoop werd op 7 september 1907 aan de Reguliersbreestraat 34 geopend onder de naam Bioscope-Theater, en was opgericht door Anton Nöggerath sr. (1859-1908), de directeur van Filmfabriek F.A. Nöggerath. De zaal bood 700 zitplaatsen. Tot de komst van Theater Tuschinski in 1921 was dit de grootste bioscoop van Amsterdam. In de beginjaren werden er ook theatervoorstellingen gegeven. Nöggerath werd in 1949 overgenomen door de Tuschinski Maatschappij. In 1963 werd een 70mm projector geïnstalleerd. In februari 1983 werd de bioscoop gesloten. Hij werd na een verbouwing opgenomen in het Tuschinski-complex als Tuschinki 3. De ingang werd een winkel. Na een verbouwing in 1999-2001, waarbij de winkel werd verwijderd, vormt de voormalige bioscoop nu een foyer plus de zalen 4, 5 en 6 van het Tuschinski-complex.

De Kloveniersdoelen was een gebouwencomplex in Amsterdam, op de plek van het huidige Doelen Hotel aan de Nieuwe Doelenstraat. De doelen diende als verzamelplaats en oefenruimte voor een aantal compagnieën van de plaatselijke schutterij. Deze schutters waren bewapend met een primitief musketgeweer dat bus of klover (van het Franse couleuvrine) genoemd werd, vandaar de naam "kloveniers". De Nachtwacht, het door Rembrandt van Rijn in 1642 opgeleverde beroemde groepsportret van een van de klovenierscompagnieën onder commando van Frans Banninck Cocq, hing aanvankelijk in de grote feestzaal van de Kloveniersdoelen. In of vlak na 1715 verhuisde het naar het Stadhuis op de Dam. De straatnamen Nieuwe Doelenstraat en Kloveniersburgwal herinneren aan de Kloveniersdoelen. Ook de kloveniers afgebeeld op het koepeltorentje van het Doelen Hotel verwijzen naar vroeger tijden.

Het Doelen Hotel', sinds 2023 Tivoli Doelen Amsterdam Hotel genoemd en daarvoor bekend als NH Collection Doelen Hotel, is een vijfsterrenhotel in de binnenstad van Amsterdam. Het hotel ligt aan de Binnen-Amstel, bij het zuidelijke einde van de Kloveniersburgwal. De ingang bevindt zich aan de Nieuwe Doelenstraat 24. Het gebouw uit 1882/'83 werd in 2001 aangewezen als rijksmonument. Het best bewaarde onderdeel van het 19e-eeuwse hotelinterieur is de centrale hal met marmeren trappen, balustrade en schilderwerk dat ontworpen werd door G.H. Heinen.

Swych Utrecht (ook wel geschreven als Swygh Utrecht, Svygh Utrecht, Swijgh Utrecht, Swyght Utrecht, Zwigt Utrecht of Utrecht Swijgh) was een toren in de stenen stadsmuur van Amsterdam. De toren werd in 1882 gesloopt om plaats te maken voor het huidige Doelen Hotel aan de Nieuwe Doelenstraat. Swych Utrecht werd in 1482 gebouwd, tegelijkertijd met de stadsmuur die op bevel van Maximiliaan van Oostenrijk werd aangelegd. De naam van de toren ("zwijg Utrecht") refereert aan het primaire doel van de toren en de gehele stadsmuur: het verdedigen van de stad tegen mogelijke aanvallen door troepen van de bisschoppen van Utrecht. De toren werd ergens tussen 1650 tot 1655 geschetst door Rembrandt van Rijn. Deze tekening is nu in de collectie van het Rijksmuseum. De toren diende als de oorspronkelijke Kloveniersdoelen. In 1638 werd het doelencomplex uitgebreid met een moderne nieuwe vleugel die tegen de toren aan werd gebouwd. In de grote feestzaal op de eerste verdieping van dit gebouw hing De Nachtwacht van Rembrandt, tot dit doek in 1715 naar het Stadhuis op de Dam (het huidige Koninklijk Paleis) verhuisde. Het was een groepsportret van een van de schutterscompagnieën die in de doelen bijeenkwamen. Swych Utrecht werd gesloopt om plaats te maken voor het nieuwe Doelen Hotel. De gevelsteen van dit hotel, van de hand van J.H. Teixeira de Mattos, toont de voormalige toren Swych Utrecht. Ook het koepeltorentje van het hotel is een verwijzing naar het vroegere gebouw.

Het 's-Gravelandseveer is een straat in het centrum van Amsterdam. De straat is gelegen aan de noordzijde van de Amstel en vormt het zuidelijke gedeelte van het schiereiland tussen de Groenburgwal en Kloveniersburgwal. Vanuit het oosten gezien loopt de Groenburgwal over in de straat. In het westen bij de Halvemaansbrug, die een verbinding met de andere Amsteloever geeft, gaat de straat met een bocht naar rechts over in de Kloveniersburgwal. De naam van de straat verwijst naar de vroegere ligplaats van de beurtschepen die voeren naar in het Gooise dorp 's-Graveland waar een aantal Amsterdamse regentenfamilies hun buitenverblijf had. De naam van de straat is bij een raadsbesluit van 2 september 1913 gegeven. Voor deze tijd heette de kade Binnen-Amstel.

De Reguliersbreestraat is een straat in Amsterdam tussen het Muntplein en het Rembrandtplein. De straat is genoemd naar het Reguliersklooster (1394-1532). Dit klooster stond ter hoogte van de latere Keizersgracht buiten de toenmalige stadspoort de Regulierspoort, waarvan de Regulierstoren of zoals hij nu genoemd wordt: de Munttoren nog een restant is. In de Reguliersbreestraat is het Tuschinski Theater gevestigd. Voorts bevindt zich hier de voormalige Cineac (nu restaurant en club), ontworpen door Jan Duiker. Op Reguliersbreestraat 1 staat een gebouw ontworpen door Evert Breman. Nummer 49 is het geboortehuis van de Nederlandse schrijver Nescio. De tramlijnen 4 en 14 rijden door de Reguliersbreestraat. Tot 1985 was de straat een eenrichtingsstraat toegankelijk voor auto's en trams in de richting van het Rembrandtplein. In de andere richting werd gereden via de Amstel. Daarna werd het een voetgangersstraat met tramverkeer in beide richtingen. Het autoverkeer ging voortaan in beide richtingen via de Amstel. Met het vertrek van tal van winkels waar bewoners wat aan hadden, zoals onder andere de HEMA, de Etos en de AKO, is de Reguliersbreestraat een anonieme toeristenstraat geworden.

De Jaren is een grandcafé in de Nieuwe Doelenstraat 20-22 in Amsterdam. Op 4 juli 1990 opende Joseph Jansen in dit pand café De Jaren. Hij drukte een duidelijk stempel op de zaak, onder meer door te bepalen dat eten en drank vers moesten zijn en er geen frituur mocht komen omdat het café anders naar vet en patat ging ruiken. De leestafel werd bestemd de betere Nederlandse tijdschriften en een reeks van buitenlandse kranten. Een bijzondere attractie bij de opening was het onbeperkte saladebuffet, dat sindsdien kenmerkend voor de zaak is gebleven. Het hoge interieur met grote ramen is modern ingericht. Aan de achterzijde, pal aan de Amstel, is een wat lager gelegen terras dat zich op een steiger bevindt waar boten kunnen aanmeren. Op de bovenverdieping is een restaurant met een terras op het balkon. Gezien de uitstraling wordt De Jaren vaak een grand-café genoemd, maar dat wordt vanuit de zaak zelf te pretentieus gevonden. In 1994 werd De Jaren overgenomen door René en Fred Boerdam, sinds 2013 met Remco Poelmans als mede-eigenaar. De Jaren trekt zo'n 500.000 bezoekers per jaar, van oudsher met name mensen die voor het eerst in Amsterdam komen, waaronder winkelend publiek, toeristen en studenten die pas nieuw zijn in de stad. Wie later de vele andere Amsterdamse uitgaansgelegenheden leert kennen komt niet zo gauw meer bij De Jaren. De bediening, waarin aanvankelijk veel studenten van de Gerrit Rietveld Academie werkten, gold jarenlang als chagrijnig en langzaam, maar bij dat laatste speelde ook de grootte van de zaak mee. Tegenwoordig worden bestellingen elektronisch doorgegeven.

Frederik Muller & Co. was een kunstveilinghuis te Amsterdam. Het werd door Frederik Muller in 1843 als antiquariaat gestart en ging vanaf 1919 verder als de eerste internationale kunstveiling in Nederland. In 1963 werd het bedrijf opgeheven.