Führerbunker

De Rijkskanselarij (Duits: Reichskanzlei) was de traditionele naam van het kantoor van de Duitse rijkskanselier (Reichskanzler). Tegenwoordig wordt het kantoor gewoonlijk Kanzleramt, of formeler, Bundeskanzleramt genoemd. De term Reichskanzlei kan ook refereren aan verschillende gebouwen die de top van het Duitse bestuur huisvesten.

Het Rijkspresidentenpaleis (Duits: Reichspräsidentenpalais) was van 1919 tot 1934 de ambtswoning van de rijkspresident van het Weimarrepubliek. Het paleis stond aan de Wilhelmstraße in de Duitse hoofdstad Berlijn. Tegenwoordig is Slot Bellevue de ambtswoning van de Bondspresident van Duitsland.

Het Holocaustmonument (formele naam: Denkmal für die ermordeten Juden Europas) in Berlijn is een monument ter herdenking van de Jodenvervolging tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het bestaat uit 2711 betonblokken variërend in hoogte van 20 cm tot 4,70 meter met een onderlinge tussenruimte van 95 cm. Door een bouwfout is een blok voor onderzoek verwijderd en niet meer terug geplaatst, waardoor er nu nog maar 2710 betonblokken staan. Onder het veld met de blokken is een expositieruimte ingericht. De Amerikaanse architect Peter Eisenman heeft het monument ontworpen. Het veld met de golvende blokken roept volgens hem een gevoel van desoriëntatie en isolement op en is symbolisch voor de ervaringen van de Joodse bevolking tijdens het nazibewind. Het motto van het monument is een tekst van de Italiaanse schrijver Primo Levi, zelf overlevende van het vernietigingskamp Auschwitz: 'Het is gebeurd en daarom kan het weer gebeuren. Dat is de kern van wat wij te zeggen hebben.' De betonblokken zijn aan de buitenzijde voorzien van een speciale chemische laag waardoor graffiti gemakkelijk te verwijderen is. Producent van deze laag is het farmaceutische bedrijf Degussa. Na berichten dat dit bedrijf tijdens de Holocaust mede-eigenaar was van het bedrijf dat Zyklon B produceerde voor het Derde Rijk, werd de bouw van het monument tijdelijk onderbroken. Na onderzoek werd besloten dat het bedrijf inmiddels voldoende afstand had genomen van zijn verleden. Het monument werd op 10 mei 2005 ingewijd.

Tresor (Duits voor kluis) is een underground-techno-nachtclub en platenmaatschappij. De club werd opgericht op 17 maart 1992 in een gebouw van de oude Wertheim-warenhuizen, waarin de kluizen waren. Dit gebouw stond in Mitte, het centrum van het oude Oost-Berlijn, naast de bekende Potsdamer Platz. De geschiedenis van de club gaat echter terug tot 1988, toen het elektronische-muzieklabel Interfisch de UFO Club in Berlijn opende. De UFO was het oorspronkelijke centrum van de house- en technoscene in Berlijn. Wegens financiële problemen werd de UFO in 1990 echter gesloten. Nadat de UFO was gesloten, vonden Dimitri Hegemann, van Interfisch, en enkele investeerders een nieuwe locatie voor een club in Oost-Berlijn. De kelders onder het Wertheim-warenhuis bleken, kort na de val van de Berlijnse Muur, al snel een goede locatie voor een club en Tresor werd al snel gezien als de hipste club van Berlijn. Op 16 april 2005 was het echter de laatste keer dat er op deze locatie werd gefeest. Tresor moest verhuizen. Naast de club werd er, als dochterlabel van Interfisch, ook, vanaf 1991, muziek op het Tresor-label uitgegeven. Veel internationale technoartiesten, onder wie 3 Phase, Blake Baxter, Joey Beltram, DJ Deep, Drexciya, Eddie 'Flashin' Fowlkes, Robert Hood, Neil Landstrumm, Jeff Mills, Porter Ricks, Tobias Schmidt, Surgeon, s_w_z_k, Fumiya Tanaka, Thomas Fehlmann en Cristian Vogel, hebben hier platen uitgebracht. Na twee jaar gesloten te zijn geweest, werd de club in 2007 opnieuw geopend. De gekozen locatie is een oude energiecentrale aan de Köpenicker Straße, wederom in Mitte. Geheel in de stijl van de oude locatie is ervoor gekozen de muziek voorop te stellen. De aankleding van de nieuwe locatie is even rauw en basaal als de oude locatie.

De Akademie der Künste is een kunstinstelling in het Duitse Berlijn, die in 1696 werd opgericht door keurvorst Frederik I van Pruisen onder de naam Akademie der Mahler-, Bildhauer- und Architektur-Kunst, een academisch instituut waar de leden elkaar kunnen ontmoeten en discussiëren over elkaars ideeën. Al in 1699 diende de academie als adviesraad voor de regering en heeft deze taak sinds 1931 exclusief vervuld. De academische tak ontwikkelde zich uiteindelijk tot de huidige Universität der Künste Berlin (Universiteit van de Kunsten in Berlijn).

De Wilhelmplatz is een vroeger plein in het Berlijnse stadsdeel Mitte op de hoek van de Wilhelmstraße en Voßstraße. Het plein gaf ook zijn naam aan het metrostation, dat later van naam veranderde in Mohrenstraße. Een aantal belangrijke gebouwen werden rond het plein gebouwd, zoals de oude Rijkskanselarij, het gebouw van het ministerie van Financiën en het "grand hotel" Kaiserhof uit 1875. Het plein werd in 1721 aangelegd bij de uitbreiding van Friedrichstadt en kreeg in 1749 de naam Wilhelmplatz, naar koning Frederik Willem I van Pruisen . Het eerste gebouw op het plein was het Ordenspalais uit 1737, aan de noordkant, dat diende als zetel van Orde van de Johannieten. Aan de andere kant van de Wilhelmstraße aan de westzijde ligt het Palais Schulenburg uit 1739. Na de zevenjarige oorlog, kreeg het plein marmeren standbeelden van de legeraanvoerders Kurt Christoph von Schwerin, Hans Karl von Winterfeldt, Friedrich Wilhelm von Seydlitz (door Jean-Pierre-Antoine Tassaert, 1781), James Francis Edward Keith en Joachim von Zieten (door Johann Gottfried Schadow). In 1857 werden de standbeelden vervangen door bronzen kopieën. In 1950 Wilhelmplatz werd het plein herdoopt tot Thälmannplatz, naar de partijleider Ernst Thälmann.

De Bondsraad van Duitsland (Duits: Bundesrat) is de vertegenwoordiging van de zestien deelstaatregeringen. Via dit orgaan nemen de deelstaten deel aan het wetgevend proces. Iedere deelstaat heeft tussen drie en zes stemmen in de Bondsraad. De raad zetelt in het voormalige Preußisches Herrenhaus in Berlijn.

Hotel Adlon staat bekend als het meest luxueuze hotel van de Duitse hoofdstad Berlijn. Het werd geopend in 1907. Bij de opening was keizer Wilhelm II aanwezig. Het hotel is gelegen op een van de meest historische plaatsen van de stad, namelijk aan de Pariser Platz aan de oostzijde van de Brandenburger Tor bij het begin van de boulevard Unter den Linden, direct aan het Holocaustmonument. In de jaren '20 en 30 waren beroemde gasten onder meer Charlie Chaplin, Greta Garbo en Albert Einstein. In het meer recente verleden hebben onder anderen George Bush sr., Michail Gorbatsjov en koningin Elizabeth II er gelogeerd. Onder de gasten uit de laatste tien jaar bevinden zich Bill Clinton, Condoleezza Rice, Tom Cruise, Sophia Loren, Dustin Hoffman en prinses Beatrix.Aan het eind van de Tweede Wereldoorlog, al na de slag om Berlijn, brandde het hotel af, doordat soldaten van het Russische leger, die hun intrek in de kelders van het hotel hadden genomen, onvoorzichtig waren met vuur. Alleen een zijvleugel bleef overeind. Deze zijvleugel werd na de oorlog als restaurant gebruikt, totdat deze in 1984 werd afgebroken. Na die Wende werd het hotel van 1995 tot 1997 herbouwd in een moderne versie die sterk doet denken aan het oude hotel. Tegenwoordig maakt het hotel deel uit van de Kempinski-groep, een keten van luxueuze hotels. De King of Pop Michael Jackson hield in 2002 zijn derde kind, Prince Michael II, over de rand van het balkon van zijn hotelkamer in het Adlon om het elf maanden oude kind te laten zien aan de circa 200 fans die buiten het hotel stonden te wachten op een glimp van hun idool.

De Leipziger Platz is een achthoekig plein in het centrum van Berlijn (stadsdeel Mitte). Het ligt ten oosten van de Leipziger Straße vlak bij de Potsdamer Platz. Het bekende Wertheim-warenhuis stond aan dit plein. "Das Oktogon" (achthoek) werd samen met de vierhoekige Pariser Platz (ook: Quareé) en kruisvormige Belle-Alliance-Platz (ook: Rondell, sinds 1947 Mehringplatz) tussen 1732 en 1738 aangelegd naar ontwerp van Philipp Gerlach en in de loop der tijd steeds meer voorzien van statige woonhuizen, ministeries en zakengebouwen. Alle drie pleinen werden in 1814/1815 vernoemd naar slagen tegen Napoleon; de Leipziger Platz kreeg in 1814 zijn naam ter nagedachtenis aan de Volkerenslag bij Leipzig; dat de al langer bestaande Leipziger Straße erop uitkwam was een mooie bijkomstigheid. Door de bombardementen in de Tweede Wereldoorlog werd alle bebouwing van het plein zwaar getroffen en in de jaren na de oorlog werden alle ruïnes verwijderd. Omdat de Berlijnse Muur in de onmiddellijke nabijheid werd gebouwd, bleef de Leipziger Platz braakliggen. Na de Wende ontstond er meteen nieuwe activiteit: in de oude kluizen van het Wertheim-warenhuis werd de underground techno-nachtclub Tresor gevestigd; deze werd in 2005 gesloten. Ondertussen verrezen verschillende nieuwe gebouwen aan het plein, dat zijn oude achthoekige vorm behield. Thans is er onder meer de Canadese ambassade gevestigd.

Mohrenstraße is een station van de metro van Berlijn, gelegen onder de gelijknamige straat en de Wilhelmplatz in Berlin-Mitte, ten oosten van de kruising met de Wilhelmstraße. Het metrostation opende op 1 oktober 1908, toen het stamtracé van de Berlijnse metro verlengd werd naar het stadscentrum. Het station heette aanvankelijk Kaiserhof, wisselde meerdere malen van naam en is tegenwoordig onderdeel van lijn U2. Station Mohrenstraße beschikt over een eilandperron en ligt direct onder het straatniveau. Oorspronkelijk zou het metrostation naar het bovenliggende plein genoemd worden, maar twee jaar voor de ingebruikname was er in Charlottenburg reeds een station Wilhelmplatz (nu Richard-Wagner-Platz) geopend. Men besloot daarop het station naar Hotel Kaiserhof te noemen. Vanwege het statige karakter van de wijk met grote hotels en diverse ministeries besteedde architect Alfred Grenander bijzondere aandacht aan de inrichting van het station. De ingangen kregen rijk gedecoreerde portalen en de wanden van de perronhal werden bekleed met witte en zwarte tegels. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd station Kaiserhof ernstig beschadigd. Pas vijf jaar na de oorlog kon het metrostation heropend worden. Het station had ondertussen een volledige gedaanteverwisseling ondergaan en is sindsdien bekleed met rood marmer, dat naar verluidt uit Hitlers in 1949 afgebroken Neue Reichskanzlei stamde. Na de oorlog kwam het station in de Sovjet-bezettingszone te liggen. Op 18 augustus 1950 hernoemden de DDR-autoriteiten het station tot Thälmannplatz, naar de Duitse communist Ernst Thälmann. Terwijl het metrostation zich oorspronkelijk in het hart van de stad bevond, kwam het door de nabije sectorgrens in de periferie van Oost-Berlijn te liggen. Aanvankelijk reden er nog doorgaande treinen tussen oost en west, maar bij de bouw van de Berlijnse Muur in 1961 werd het spoor richting Potsdamer Platz onderbroken. Thälmannplatz werd het eindpunt van de Oost-Berlijnse lijn A. Nadat de Thälmannplatz in de jaren 1980 volgebouwd was kreeg het metrostation wederom een nieuwe naam. Vanaf 15 april 1986 heette het Otto-Grotewohl-Straße, naar de eerste minister-president van de DDR, Otto Grotewohl. De naam Mohrenstraße kreeg het station twee jaar na de val van de Muur, op 3 oktober 1991, naar de bovenliggende straat. Op 13 november 1993 werden het westelijke en het oostelijke deel van lijn A onder het lijnnummer U2 herenigd. Mohrenstraße was voortaan geen eindstation meer en ligt wederom in het hart van de stad. In de omgeving van het station bevinden zich onder andere enkele ministeries en ambassades, de zetel van de Bundesrat en het Museum für Kommunikation. Het stadsvervoerbedrijf BVG is van plan het station, dat de status van monument heeft, bij de komende saneringsoperatie in zijn oorspronkelijke staat terug te brengen. Sinds de jaren negentig van de vorige eeuw hebben talrijke antiracistische organisaties en bewegingen de naam van de straat of het metrostation bekritiseerd. In de loop van de antiracistische demonstraties en het daaropvolgende debat over het structurele racisme in Duitsland na de dood van George Floyd in juni 2020 kondigden de Berlijnse openbaarvervoersautoriteiten op 3 juli 2020 aan dat het station een andere naam zou krijgen, refererend naar de componist Michail Glinka.. Dit voornemen leidde weer tot kritiek op die naam, want Glinka was antisemiet. De naamswijziging is daarom (vooralsnog?) niet doorgevoerd.

Brandenburger Tor is een metrostation in de Duitse hoofdstad Berlijn naast het gelijknamige station van de S-Bahn. Aan het einde van de jaren 1990 begon de aanleg van een westelijke verlenging van metrolijn U5, van de Alexanderplatz via Unter den Linden en het Regierungsviertel naar het centraal station. In 2001 legde het Berlijnse stadsbestuur het project echter stil vanwege een gebrek aan financiële middelen. De bouw van de tunnel tussen het Hauptbahnhof en de Brandenburger Tor was ondertussen grotendeels afgerond. Om te voorkomen dat de door de bondsregering verstrekte subsidie moest worden terugbetaald werd besloten het westelijke, grotendeels reeds aangelegde deel van de verlenging tijdelijk als enkelsporige pendellijn in dienst te nemen onder het lijnnummer U55. Dit lijntje werd op 8 augustus 2009 geopend. Het ontbrekende traject Brandenburger Tor - Alexanderplatz werd pas later aangelegd. Hierbij werd op de kruising Unter den Linden/Friedrichstraße een nieuw overstapstation (U5/U6) met de naam Unter den Linden gebouwd; het bestaande station Unter den Linden werd om deze reden hernoemd tot Brandenburger Tor. Op 4 december 2020 werd de volledige route in gebruik genomen en ging de U55 op in het traject van de U5.

Brandenburger Tor is een station van de Berlijnse S-Bahn, gelegen onder de boulevard Unter den Linden in het centrum van Berlijn, nabij de Pariser Platz en de Brandenburger Tor. Het station maakt deel uit van de noord-zuidtunnel van het S-Bahnnet en werd geopend op 27 juli 1936. Tussen 1961 en 1990 passeerden West-Berlijnse S-Bahntreinen het in Oost-Berlijn gelegen station zonder te stoppen. Tot 8 augustus 2009 droeg het station de naam Unter den Linden. Op die datum opende een etage lager het metrostation Brandenburger Tor en werd het station van de S-Bahn hernoemd naar Brandenburger Tor.