Astrotoren

Het gemeentehuis van Sint-Joost-ten-Node is gebouwd in beaux-artsstijl en is gelegen aan de Sterrenkundelaan in Sint-Joost-ten-Node.

De Voormalige Koninklijke Sterrenwacht van Brussel is een neoclassicistisch gebouw en dateert uit het einde van het tijdperk van het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden. Het gebouw ligt op het Queteletplein in de gemeente St-Joost-ten-Node net naast de Kleine ring van Brussel.

Madou is een station van de Brusselse metro in op de grens met de gemeentes Sint-Joost-ten-Node en Brussel-stad.

De Madoutoren is een kantoorgebouw in Brussel, gelegen aan de Kleine Ring in Sint-Joost-ten-Node. Met zijn 120,1 meter en 34 verdiepingen is de Madoutoren het op vier na hoogste gebouw van de Belgische hoofdstad. Het gebouw beschikt over ongeveer 40.000 m2 kantoorruimte. De toren werd voltooid in 1965. Tussen 2002 en 2004 vond er een grote renovatie plaats. Het gebouw is eigendom van de Europese Commissie en doet sinds de renovatie dienst als kantoorgebouw voor een gedeelte van de ambtenaren die ze in dienst heeft, met name de ambtenaren van de algemene directies Pers en Opvoeding en Cultuur.

Het Madouplein (Frans: Place Madou) is een plein in de Brusselse gemeente Sint-Joost-ten-Node. Het plein ligt aan de Kleine Ring van de Belgische hoofdstad en vormt daar de kruising met de Leuvensesteenweg, de Congresstraat en de IJzerenkruisstraat. Het is het westelijke eindpunt van de N2 die Brussel verbindt met de Nederlandse grens, vlak bij Maastricht. Oorspronkelijk werd de locatie aangeduid als Leuvensepoort. Het in 1877 bij het overlijden van de kunstenaar Jean-Baptiste Madou hernoemde plein bevindt zich op de overgang tussen de historische binnenstad (de Vijfhoek) en meer specifiek daarbinnen de wijk Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuw enerzijds en de volkse wijken van Sint-Joost anderzijds. Het Madouplein wordt gedomineerd door hedendaagse hoogbouw, waarin kantoren en winkelcentra onderdak vinden. Aan de noordoostelijke kant van het Madouplein staat de Madoutoren, het op zeven na hoogste gebouw van België. De toren huisvest het Directoraat-generaal Concurrentie van de Europese Commissie. Onder het plein ligt het metrostation Madou, dat bediend wordt door de ringlijnen 2 en 6. Voordat de huidige moderne kantoorgebouwen oprezen op het plein, was het een coherent geheel van bouwwerken uit de vroege jaren 1860. Architect Gédéon Bordiau realiseerde immers tussen 1861 en 1862 als eerste persoonlijke bouwproject een reeks kunstenaarsateliers in neorenaissancestijl op het Madouplein. De gevels waren op het Madouplein in exedra geschikt rond de ingang van de Leuvensesteenweg en creërden op deze wijze het ronde karakter van het plein. Het tijdschrift L'Illustration Européenne, uitgegeven van 1870 tot 1914, had zijn zetel op het plein. Op en bij het plein waren er in de jaren dertig twee toen gekende cinemazalen, Le Casino en Le Carrefour, beide eigendom van Boris Balachoff, stamvader van de Balachoff-familie die later ook actief bleef in het Belgisch cinemawezen. De wijk kende trouwens nog meerdere filmzalen, honderd meter verder langs de Leuvensesteenweg lagen nog Le Mirano en Le Marignan. Zo'n honderd meter ten noorden van het plein ligt het Gemeentehuis van Sint-Joost-ten-Node, zo'n honderdvijftig meter ten zuiden van het plein het Charliermuseum.

De Madoutunnel is een stedelijke tunnel voor het autoverkeer gelegen in de Belgische hoofdstad Brussel. De tunnel maakt deel uit van de Kleine Ring en loopt onder het Madouplein. De tunnel bevat 2x2 rijstroken en heeft geen middenwand. Er zijn 2 noodnissen aanwezig (1 in elke rijrichting), maar geen noodtelefoons. Aan beide inritten kan de tunnel worden afgesloten door middel van een verkeerslicht. Boven iedere inrit is een elektronisch tekstbord aangebracht waarop maximaal 35 tekens kunnen worden weergegeven. Er is ook verlichting aanwezig in de tunnel, waarvan de intensiteit zich kan aanpassen aan de sterkte van het zonlicht bovengronds. De tunnel wordt op afstand bewaakt door de operatoren van de 24-uurspermanentie MOBIRIS bij de Brusselse wegbeheerder Mobiel Brussel.

Het Barricadenplein (Frans: Place des Barricades) is een rond neoklassiek plein in Brussel, gelegen in het noordoosten van de Vijfhoek, vlak naast de Kleine Ring. Sinds 1988 is het geheel beschermd.

De Kruidtuintunnel (Tunnel Botanique) is een tunnel gelegen in het noordoosten van de Belgische hoofdstad Brussel. De weg maakt deel uit van de Kleine Ring rond Brussel en loopt onder een belangrijk kruispunt met de N21. Richting Koekelberg kan men al direct naar de Rogiertunnel.

Het Galileigebouw, Galileïgebouw of Galileegebouw is een kantoorgebouw in de Belgische gemeente Sint-Joost-ten-Node in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest. De hoogbouw staat aan de Galileelaan, die onderdeel is van de Kleine Ring (R20), net buiten de Vijfhoek. Naar het zuidwesten toe staat aan de overzijde van de Kleine Ring het Pachecogebouw. Verder naar het westen, aan het Rogierplein, staat de Rogiertoren. Beide gebouwen waren van Dexia. Ten zuidwesten staat ook de Financietoren en ten noordwesten ligt Kruidtuin.

De Leuvensepoort (Frans: Porte de Louvain) is een voormalige stadspoort op de tweede omwalling van Brussel. Na het neerhalen van de vestingwerken werd het in de 19e eeuw een octrooipoort met twee paviljoenen. Sinds de afbraak van deze octrooipoort in 1860 is 'Leuvensepoort' hoogstens nog een officieuze plaatsnaam die wordt gebruikt om het Madouplein en Surlet de Chokierplein aan te duiden.

Onze-Lieve-Vrouw-ter-Sneeuw of Vrijheidswijk (Frans: Notre-Dame-aux-Neiges of Quartier des Libertés) is een oude wijk van Brussel-stad, gelegen in de noordoosthoek van de Vijfhoek. De wijk wordt begrensd door de Kleine Ring, de Pachecolaan en de Leuvenseweg, en komt ongeveer overeen met het stadsdeel tussen de metrostations Kruidtuin en Madou en het treinstation Brussel-Congres. De wijk kreeg haar naam van een kapel uit 1621, gelegen op het einde van de Ouden Scarenbeekschen straet, die in 1796 werd afgebroken. Tijdens het pontificaat van Paus Liberius zou zich een Mariaverschijning hebben voorgedaan, waarbij er sneeuw zou zijn gevallen in augustus. De legende van Onze-Lieve-Vrouwe ter Sneeuw is ook elders in de Rooms-katholieke wereld bekend.

Het Huis van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers is sinds 11 juli 2002 het administratief centrum van het Vlaams Parlement. Het is gelegen in het centrum van Brussel, vlak naast het Vlaams Parlementsgebouw waarmee het via een tunnel verbonden is. Het gebouw, naar een ontwerp van Victor Bourgeois, werd tussen 1937 en 1946 gebouwd in opdracht van De Post voor de huisvesting van de Postcheque-diensten. Het werd oorspronkelijk dan ook het Postchequegebouw genoemd. In 1991 werd het in vervallen toestand door het Vlaams Parlement aangekocht. In 1997 werd na een architectuurwedstrijd gekozen voor een restauratieproject dat in het voorjaar van 2002 werd afgerond. In het gebouw bevindt zich de monumentale Lokettenzaal met een oppervlakte van 1600 vierkante meter, waar zich nu de tentoonstellingsruimte en het bezoekerscentrum De Loketten bevindt. De ruimte wordt permanent gebruikt voor tentoonstellingen. Onder andere aan Panamarenko en Roger Raveel werden reeds grote tentoonstellingen gewijd. Ook de tentoonstellingen 6+ Antwerpse Mode en Iconen van design kregen veel aandacht. In de tweede helft van 2009 wordt de Lokettenzaal heringericht naar een ontwerp van Stefan Schöning en Giuseppe Farris. De administratie en medewerkers van het parlement, die vóór 2002 in gehuurde kantoorruimte in de omgeving van het Vlaams Parlementsgebouw gehuisvest waren, verhuisden allemaal naar het Huis van de Vlaamse Volksvertegenwoordigers. Ook de 124 volksvertegenwoordigers hebben een kantoor in dit gebouw. In totaal gaat het om 500 kantoren, twee restaurants, een fitnessruimte en een groot atrium van 15 op 30 meter, 25 meter hoog. Hierin bevindt zich een binnentuin met bamboestruiken. In het gebouw is tot slotte ook ruimte voor het Kinderrechtencommissariaat, de Vlaamse Ombudsdienst, het Vlaams Instituut voor Wetenschappelijk en Technologisch Aspectenonderzoek (viWTA) en het Vlaams Vredesinstituut. Een oude paternosterlift die om veiligheidsredenen niet meer mag gebruikt worden is door Guillaume Bijl gedecoreerd met polyesterpoppen. Monique Thomaes levert een interactieve lichtsculptuur, Joaquim Pereira Eres een doorschijnende uitvergrote satellietfoto, en Fred Eerdekens werkte een optische illusie uit met de oude buizenpostmachine van het postchequegebouw. Rond het gebouw is door Jozef Legrand een wandelpad ontworpen. Het bezoekerscentrum kan bereikt worden via de IJzerenkruisstraat, de hoofdtoegang voor de administratie, de parlementariërs en de diensten bevindt zich in de Leuvenseweg.