Groeneveldse polder

gemaal Oude en Nieuwe Broekpolder is een gemaal in Kwintsheul en bemaalt een poldergebied van 635 hectare. Het gemaal werd in 1880 gebouwd in opdracht van de polderbesturen van de Oude en Nieuwe Broekpolder en is ontworpen door J.P. van den Berg Jansz in neoclassicistische stijl. Het water aan het gemaal uit de Oude en Nieuwe Broekpolder ligt 2 meter onder het NAP en wordt 1,6 meter omhoog gebracht naar het peil van de Kromme Zweth. Het gemaal verving twee windmolens die al zeker sinds de zeventiende eeuw op deze plaats de polders bemaalden. In het begin werd het gemaal aangedreven door een stoommachine die in het lage gebouw nog staat opgesteld. In 1920 werd overgegaan op dieselmotoren en momenteel wordt het elektrisch aangedreven. De tweetakt dieselmotor uit 1920 is nog aanwezig. Deze is echter in 2000 defect geraakt. Een andere, later geplaatste dieselmotor wordt eenmaal per maand gebruikt, zodat deze blijft werken. Dit kan nodig zijn wanneer de stroom zou uitvallen en dus overgeschakeld kan worden op de dieselmotor. De machinist woonde met zijn familie in het bovengedeelte van het gemaal. In 1977 kwam daar verandering in toen de woonfunctie kwam te vervallen. Dit gedeelte wordt nu gebruikt als kantine en kantoorruimte. In 2009 is het monumentale gebouw aan de buitenkant gerenoveerd. De stoomketel heeft jarenlang elders buiten gelegen en is als brandstoftank gebruikt. Hij ligt sinds een verbouwing in de jaren 90 op de plaats in het gebouw waar voorheen de stoomketel lag. Het gemaal is volautomatisch maar kan ook bediend worden vanuit de controlekamer in Vlaardingen. Dit gebeurt bijvoorbeeld wanneer zware regen verwacht wordt en het waterniveau extra omlaag gebracht moet worden.

De Groeneveldse molen in de Nederlandse plaats Schipluiden is gebouwd in 1719 ter vervanging van een eerdere houten molen, die na blikseminslag was afgebrand. De molen is een van de weinige van vele watermolens die in de gemeente Midden-Delfland zijn overgebleven. De molen is sinds 1977 eigendom van het Hoogheemraadschap van Delfland en bemaalt, samen met een vijzelgemaal, de Groeneveldse polder. Tot 1960 werd de polder uitsluitend op windkracht bemalen. Na de bouw van een gemaal werd de molen stilgezet. Het scheprad dat het water 1,90 m opvoert werd begin jaren 80 uitgerust met een elektromotor, die nog steeds functioneert. De Groeneveldse molen is op grote afstand zichtbaar en is, wanneer deze draait, te bezichtigen. De molen is aan de landzijde witgeschilderd. In de Groeneveldse molen bevindt zich een woning die tot in de jaren 70 van de 20e eeuw bewoond was. In de molenaarswoning bevinden zich onder andere bedsteden en een potkachel. De betegelde wand is opgebouwd uit replica's van de oorspronkelijke Delftsblauwe tegels. Bezoekers kunnen een indruk krijgen van de woonomstandigheden van een molenaarsgezin. In de jaren 40 en 50 van de vorige eeuw woonden hier een molenaar met zijn vrouw en tien kinderen. Het zomerhuis waarin gedurende de zomer werd gewoond, is bij het herstel van de molen wegens bouwvalligheid afgebroken. De woning naast de molen, die door de molenaar met zijn gezin wordt bewoond, bevindt zich op de plaats van het oorspronkelijke zomerhuis. Vlak naast de molen is een ´speelmolenpark´ met drie werkende speelmolens, waarin een aantal molenwerktuigen op kleine schaal graan malen, zeven en mengen. Een van de drie speelmolens wekt elektriciteit op voor de verlichting in de andere twee.

Lierhand is een buurtschap in de gemeente Midden-Delfland, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het ligt aan de N223 tussen De Lier en Den Hoorn.

't Woudt is een kerkdorp in de gemeente Midden-Delfland, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het dorp ligt tussen Den Hoorn en De Lier.

Gezicht 't Woudt is een van rijkswege beschermd dorpsgezicht in 't Woudt in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De procedure voor aanwijzing werd gestart op 6 mei 1969. Het gebied werd op 24 juli 1970 definitief aangewezen. Het beschermd gezicht beslaat een oppervlakte van 20,2 hectare. Panden die binnen een beschermd gezicht vallen krijgen niet automatisch de status van beschermd monument. Wel zal de gemeente het bestemmingsplan aanpassen om nieuwe ontwikkelingen in het gebied te reguleren. De gezichtsbescherming richt zich op de stedenbouwkundige en cultuurhistorische waardering van een gebied en wil het toekomstig functioneren daarvan veiligstellen.

De Woudse Droogmakerij was een waterschap in de gemeente Schipluiden, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het waterschap was in 1846 ontstaan uit de Woudse Polder (gesticht rond 1500) en was feitelijk een naamswijziging en kleine uitbreiding ten noorden van 't Woudt. Het waterschap was verantwoordelijk voor de drooglegging en de waterhuishouding in de polder.

Het waterschap Oud- en Nieuw Wateringveldsche polder was een waterschap in de gemeente Wateringen, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. Het waterschap was verantwoordelijk voor de drooglegging en de waterhuishouding in de polder.

De Dorppolder was een waterschap en is een polder in de gemeenten Westland en Midden-Delfland, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De naam verwijst naar de ambachtsheerlijkheid Dorp, die tot 1795 een zelfstandige bestuurseenheid was en onder andere het centrale deel van de polder omvatte. De polder wordt begrensd door de Oostgaag in het zuidoosten, de Zijde in het oosten, de Lee in het noorden. In het westen grenst de polder met de Kralingerkade aan de Kralingerpolder. Het waterschap was verantwoordelijk voor de vervening, drooglegging en later de waterhuishouding in de polder.

De Klaas Engelbrechtspolder of Hodenpijlsche polder is een polder en voormalig waterschap ten noorden van Schipluiden en ten zuiden van het kerkdorp 't Woudt, in de Nederlandse provincie Zuid-Holland. De polder wordt in het noorden begrensd door de Woudseweg N223, in het oosten en zuidoosten door de Ommedijk en Gaag, in het zuiden en zuidwesten door de Zijde en in het westen door de Monsterwatering. Kenmerkend aan de Klaas Engelbrechtspolder is dat het open polderlandschap grotendeels is behouden. Het waterschap was verantwoordelijk voor de drooglegging en de waterhuishouding in de polder.

De Zweth in het Nederlandse hoogheemraadschap Delfland is een ontwatering- en vaarverbinding die de grens vormt tussen de dorpen De Lier – 't Woudt – Den Hoorn en Honselersdijk – Kwintsheul – Wateringen. Het zuidwesten van het graafschap Holland werd in de middeleeuwen ontgonnen vanuit het zuiden vanaf de oevers langs de Maas en vanaf de strandwallen langs de kust in het westen. Er werden kanalen als de Delf (nu het Rijn-Schiekanaal) en De Zweth gegraven om het water te kunnen afvoeren en de waterhuishouding onder controle te houden. De Zweth was ook de grens tussen de ontginningen vanuit de Maas en die vanaf de strandwallen. In de 12e eeuw traden overstromingen op vanuit de Maasmond. Daarom werden dijken aangelegd langs de Lee. In de 13e eeuw werd de Maasdijk aangelegd. De zee had zo geen toegang meer tot het land, maar de Lee werd daardoor afgesloten. Er werden nieuwe vaarten gegraven om de Zweth via de Delftse Schie en de Vlaardingervaart te laten afwateren. In de 15e eeuw werd het door inklinking noodzakelijk om de kades van de Zweth te verhogen. Eind 19e eeuw werd de afwatering verbeterd door het Zwethkanaal te graven tussen de Kromme Zweth en de Oranjesluis. Een klein deel van de Zweth aan het oostelijke uiteinde tot aan het Bonte Huis heeft de naam De Dulder, oorspronkelijk samen met de Oude Zweth een bestaand natuurlijk water. De Oude Zweth ligt in het oostelijke verlengde van de Zweth en verbond deze vroeger met de Vliet. De Oude Zweth verloor zijn functie toen monniken van het klooster Sion ten behoeve van de bereikbaarheid van hun klooster de Noordhoornsewatering groeven. De Oude Zweth werd na 1445 afgedamd en verviel tot een poldersloot. De Zweth was lang een belangrijke vaarroute voor Westlandse tuinders die met hun westlander schuiten groente en fruit naar de markt vervoerden.

Huis ten Dorp was een kasteel in Schipluiden, gemeente Midden-Delfland, gebouwd in het midden van de dertiende eeuw. Het raakte in de zestiende eeuw in verval en in de achttiende eeuw was het verdwenen. Laatste restanten van de motte werden in 1950 verwijderd.

SV Wateringse Veld was een op 14 april 1919 opgerichte softbal- en voetbalvereniging uit Den Haag, Zuid-Holland, Nederland. Per 1 juli 2014 fuseerde SV Wateringse Veld met GONA tot SV Wateringse Veld GONA. Het standaardelftal van de club speelde het laatste seizoen (2013/14) in de Derde klasse zondag van het district West-II. In het seizoen 2014/15 startte de fusieclub, dankzij de door GONA via nacompetitie behaalde promotie, in de Eerste klasse zondag van het district West-II.