Zeven Steegjes

De Sint Martinusbrug of kortweg Martinusbrug is een vaste brug in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze overspant de Stadsbuitengracht (Catharijnesingel) Het betreft een tuibrug voor voetgangers die is uitgevoerd in staal met een betonnen brugdek. Ze is gebouwd naar ontwerp van de Nederlandse architect Wiek Röling. In de aanloop naar de definitieve bouw zou de brugverbinding de voormalige stadsverdediging en het Zocherpark gaan doorsnijden. Bij het ontwerp diende hier rekening mee gehouden te worden. Na een jarenlange discussie en een prijsvraag werd uiteindelijk Rölings ontwerp gebouwd met de opening in 1997. De brug vormt met name een verbinding tussen de middeleeuwse binnenstad en de buurt Hooch Boulandt op het in de 19e eeuw ontstane terrein van het AZU-ziekenhuis. In de volksmond wordt ook wel gesproken over de Sint Martinusbrug als de AZU-brug, of de Yuppenbrug naar de nieuwe bewoners van de herbestemde ziekenhuisgebouwen. In 2001 is in het noorden over de Stadsbuitengracht tevens de Monicabrug naar Rölings ontwerp geopend.

De Geertekerk is een kerk in de Nederlandse stad Utrecht. In de middeleeuwen was het een van de vier parochiekerken in die stad, en wel de kleinste en de jongste, gewijd aan de heilige Gertrudis van Nijvel. Het eerste gebouw verrees op een terrein buiten de omwalling, maar tussen 1248 en 1259 werd de kerk overgebracht binnen de stadsmuren. Sindsdien hebben nog vele verbouwingen plaatsgevonden: het koor en dwarsschip dateren uit de veertiende eeuw, de schipzijbeuken van rond 1400. Waarschijnlijk is de uit de dertiende eeuw daterende toren het oudst bewaarde gedeelte. Na de Hervorming was de Geertekerk achtereenvolgens in gebruik als Hervormde kerk, stal, kazerne, magazijn en van 1814 tot 1930 weer als Hervormde kerk. Als gevolg van een overstroming van de Rijn werden in 1855 honderden inwoners van Veenendaal tijdelijk in de kerk ondergebracht. Eind jaren 1940 bevond de Geertekerk zich in ruïneuze toestand: het dak was geheel verdwenen en bomen groeiden in de kerkruimte. Nadat zij door de Remonstrantse Broederschap was aangekocht, werd het gebouw van 1954 tot 1956 geheel gerestaureerd. Het resultaat was een uiterst sobere kerk met een bijna dorps karakter. De Geertekerk heeft sinds de restauratie een bijzonder goede akoestiek. Voor veel orkesten en ensembles is deze kerk een geliefde plek om op te treden. In 2015 zijn er aanpassingen aan het interieur gedaan, zoals grote glazen wanden. Sinds 2017 wordt de Geertekerk ook gebruikt voor congressen, vergaderingen en andere evenementen. Heirloom - Venues of Utrecht is de huidige exploitant van de Geertekerk.

De Sint-Martinuskerk was een kerkgebouw in de zuidelijke binnenstad van Utrecht aan de Oudegracht. De huidige Sint-Maartenskerk, opvolger van een schuilkerk aldaar, werd in neogotische stijl ontworpen door architect Alfred Tepe en gebouwd in 1899-1901. De kerk uit 1899 verving een ouder kerkje op die plaats dat stamde uit 1753. Dit kerkje is t.b.v. de nieuwbouw afgebroken.

De Boog was een bierbrouwerij in de Nederlandse stad Utrecht. Zij was gevestigd aan de Oudegracht ter hoogte van de Vollersbrug.

Het ruiterstandbeeld van Sint Martinus is een kunstwerk in de Nederlandse stad Utrecht. Het ruiterstandbeeld is vervaardigd door de Belgisch-Nederlandse beeldhouwer Albert Termote. Op een bak- en natuurstenen sokkel is in brons uitgebeeld Martinus van Tours, de patroonheilige van Utrecht, te paard. Onder het paard ligt een slang, symbool van het kwaad, die wordt vertrapt door een hoef. Het kunstwerk werd in 1948 onthuld voor de Sint-Martinuskerk uit dankbaarheid voor de bescherming tijdens de Tweede Wereldoorlog van de stad en in het bijzonder van de parochie.

Oudegracht 327 is een rijksmonumentaal grachtenpand in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Het aan de Oudegracht gelegen pand dateert uit de 17e eeuw met een achterhuis uit de 19e eeuw. Het heeft een gepleisterde lijstgevel. Achter het pand bevindt zich een waterkelder, vermoedelijk uit de 17e eeuw. Een werfkelder behoort ook bij dit pand. In de 20e eeuw werd die onder meer gebruikt door een circus, waarna Sarasani zich als een van de eerste Nederlandse coffeeshops erin vestigde.

Grijsesteijn is een rijksmonumentaal gebouw in de Nederlandse stad Utrecht. Het betreft een hoekpand langs de Oudegracht met de Geertestraat. De huisnaam wordt reeds in 1544 genoemd. Gaandeweg de geschiedenis is het meermaals ingrijpend verbouwd waarbij Grijsesteijn uit drie woningen kwam te bestaan en nog woningen aan het erf werden toegevoegd. Daarnaast heeft het onderdak geboden aan onder meer een smederij en een bakkerij. De voorgevel bevindt zich in de vorm van een, niet originele, trapgevel aan de Oudegracht. Bij Grijsesteijn horen 1 of meer werfkelders. Anno 2012 vindt een restauratie plaats door eigenaar Het Utrechts Monumenten Fonds.

De Vollersbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht en heeft twee overspanningen. Aan de brug grenzen werfkelders en werven. In het verleden sprak men ook wel over de Voldersbrug. De naam van de brug is gerelateerd aan volders die hier woonachtig waren. Naast de brug lag lange tijd het brouwerijcomplex De Boog. Diverse bouwwerken resteren er nog van, waaronder een die op de werf is gebouwd.

Leeuwenberg is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen hoofdhuis zonder weerbaar karakter aan de Oudegracht 307 verrees in de eerste helft van de 14e eeuw. Het hoofdhuis telt twee bouwlagen met kelders en is voorzien van een zadeldak. Het 17 meter diepe hoofdhuis is aan de grachtzijde 7 meter breed. Oorspronkelijk is het gebouwd op een perceel dat tot aan de Springweg liep. Gaandeweg de eeuwen is Leeuwenberg uitgebreid en vele malen verbouwd maar het is nog vrij gaaf met middeleeuwse delen zoals de kapconstructie en werfkelder. In de 15e eeuw is een houten voorgevel vervangen door een zandstenen. Ook is die eeuw een onderkelderd achterhuis aan het hoofdhuis toegevoegd, gevolgd in de 16e eeuw door nog een laag tweede achterhuis. De huidige voorgevel van het hoofdhuis is bij een restauratie in 1985 deels gereconstrueerd naar de 15e-eeuwse zandstenen waarbij kantelen zijn aangebracht. Het huis op Oudegracht nummer 305 wordt ook wel Klein Leeuwenberg genoemd, nummer 305 en 307 kenden daarbij doorgangen. In de late middeleeuwen was het huis eigendom van de familie Hombout, ook was het in bezit van (familie van) Willem Arntsz. Rond 1500 behoorde het huis toe aan Gijsbert van Leeuwen, de huisnaam is afkomstig van deze familie. In de 20e eeuw was er een drukkerij in het pand gevestigd.

De N.V. Koninklijke Tabak- en Sigarenfabriek voorheen G. Ribbius Peletier Jr. was tussen 1844 en 1933 een sigarenfabriek in de Nederlandse stad Utrecht. In de fabriek werden luxesigaren geproduceerd die wereldwijd werden verkocht. De fabriek werd door de ondernemer Gerlacus Ribbius Peletier (Zaltbommel, 9 april 1818-Utrecht, 1 april 1901) in 1844 gestart. De onderneming groeide al snel en in 1853 werkten er 145 jongens en mannen. In 1859 opende hij in Utrecht een tweede fabriek aan de Oudegracht nummer 364, die vernoemd werd naar de naastgelegen Gesloten Steen. Er werkten mannen en jongens vanaf 7 jaar en ouder, maar aangezien er een tekort was in Utrecht aan mannelijke werknemers, kwamen in deze nieuwe fabriek meisjes vanaf twaalf jaar en vrouwen te werken. Deze kregen daar een opleiding en werkten gescheiden van de mannelijke werknemers tegen een lager loon. Eind 1859 werkten er 58 meisjes en vrouwen. Het regeringsonderzoek van 1869 naar de toestand van kinderen in de fabrieken bezocht ook de sigarenfabriek van Ribbius Peletier en stelde in haar rapport vast dat de kinderen op de fabriek er bleek, maar anders niet ongezond uitzagen. Het regeringsonderzoek van 1869 zou in 1874 leiden tot het Kinderwetje van Van Houten. In 1871 organiseerden de sigarenmakers zich in de Nederlandse Sigarenmakers Bond welke in 1873 een algemene staking uitriep waarin loonsverhoging werd geëist. Honderdvijfenzeventig werklieden van de fabriek van Ribbius Peletier namen deel aan de staking die na enkele maanden zonder succes verliep. De stemming op de fabriek sloeg hierna om. In het socialistische blad De Baanbreker van Jelles Troelstra werd vanaf 1894 herhaaldelijk melding gemaakt van de wantoestanden die er op de fabriek heersten. In 1904 werkten er in totaal ruim 320 mensen in de sigarenfabriek en vier jaar later volgde een uitbreiding naar ontwerp van M.E. Kuiler. In het eerste kwart van de 20e eeuw kwam de onderneming in zwaar weer. Tijdens de Crisisjaren sloot de sigarenfabriek definitief rond 1933.

De Geertebrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

De Gesloten Steen (ook wel duivelssteen genoemd) is een zware zwerfsteen in het centrum van Utrecht. De rijksmonumentale steen ligt vastgeketend op de hoek Oudegracht en het Eligenhof aan een hoekpand dat zijn naam eraan heeft ontleend.