Koninklijke Tabak- en Sigarenfabriek

De Gesloten Steen (ook wel duivelssteen genoemd) is een zware zwerfsteen in het centrum van Utrecht. De rijksmonumentale steen ligt vastgeketend op de hoek Oudegracht en het Eligenhof aan een hoekpand dat zijn naam eraan heeft ontleend.

De Vollersbrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht en heeft twee overspanningen. Aan de brug grenzen werfkelders en werven. In het verleden sprak men ook wel over de Voldersbrug. De naam van de brug is gerelateerd aan volders die hier woonachtig waren. Naast de brug lag lange tijd het brouwerijcomplex De Boog. Diverse bouwwerken resteren er nog van, waaronder een die op de werf is gebouwd.

De Geertebrug is een rijksmonumentale boogbrug in de Utrechtse binnenstad. De brug overspant de Oudegracht.

De Boog was een bierbrouwerij in de Nederlandse stad Utrecht. Zij was gevestigd aan de Oudegracht ter hoogte van de Vollersbrug.

Oudegracht 327 is een rijksmonumentaal grachtenpand in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Het aan de Oudegracht gelegen pand dateert uit de 17e eeuw met een achterhuis uit de 19e eeuw. Het heeft een gepleisterde lijstgevel. Achter het pand bevindt zich een waterkelder, vermoedelijk uit de 17e eeuw. Een werfkelder behoort ook bij dit pand. In de 20e eeuw werd die onder meer gebruikt door een circus, waarna Sarasani zich als een van de eerste Nederlandse coffeeshops erin vestigde.

Grijsesteijn is een rijksmonumentaal gebouw in de Nederlandse stad Utrecht. Het betreft een hoekpand langs de Oudegracht met de Geertestraat. De huisnaam wordt reeds in 1544 genoemd. Gaandeweg de geschiedenis is het meermaals ingrijpend verbouwd waarbij Grijsesteijn uit drie woningen kwam te bestaan en nog woningen aan het erf werden toegevoegd. Daarnaast heeft het onderdak geboden aan onder meer een smederij en een bakkerij. De voorgevel bevindt zich in de vorm van een, niet originele, trapgevel aan de Oudegracht. Bij Grijsesteijn horen 1 of meer werfkelders. Anno 2012 vindt een restauratie plaats door eigenaar Het Utrechts Monumenten Fonds.

Payenborg is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen weerbare huis is in de 14e eeuw aan de Oudegracht 320 gebouwd voor de familie (de) Paye of Payo. Het samengestelde huis is destijds op een 95 meter diep perceel gebouwd langs de gracht. Het heeft een bijzondere opzet ten opzichte van andere stadskastelen omdat de nok van het hoofdgebouw evenwijdig aan de straat/gracht ligt in plaats van in de diepte. Bij het oorspronkelijke hoofdgebouw behoort ook aangrenzend een smal woonhuis dat vooral in de koude maanden beter bruikbaar was voor permanente bewoning. Een of meer aangrenzende achterhuizen zijn iets later toegevoegd aan het hoofdgebouw. Hoogstwaarschijnlijk werd rond 1555 het pand gesplitst. Na de splitsing bestonden tot in de 18e eeuw Groot Payenborg en Klein Payenborg (zijhuis) als aparte huizen. Groot Payenborg fungeerde in die periode als pronkhuis waarin welgestelden vertoefden, in Klein Payenborg vonden menigmaal handwerklieden onderdak. In de 18e eeuw kwam Payenborg weer in bezit van één eigenaar en is onder meer de huidige voorgevel van het hoofdgebouw aangebracht. Brouwerij De Aker of Het Keteltje was vervolgens een tijdlang in Payenborg gevestigd. Het grootste deel van de 20e eeuw was de Utrechtse universiteit de eigenaar en in die periode werd Payenborg grootschalig gewijzigd. Van 1909 tot 1929 was de faculteit Tandheelkunde in Groot en Klein Payenborg gevestigd. In de ruime achtertuin, die doorliep tot het koetshuis op de Lange Nieuwstraat, was in 1909 een groot onderwijsgebouw neergezet. Nadat Tandheelkunde vanwege plaatsgebrek naar de Jutfaseweg verhuisd was, zat vervolgens van 1929 to 1979 het Geologisch Instituut in Groot en Klein Payenborg. Na vertrek van de geologen in 1979 naar De Uithof werd Payenborg nog jaren tijdelijk gebruikt. De panden zijn in de jaren 1990 particulier verkocht, los van het achterterrein met het onderwijsgebouw, daar kwam in de jaren 1990 de Payenhof. Vandaag de dag fungeert Payenborg als woonhuis/kantoorpand met een opslagfunctie. Klein Payenborg heeft een poortje dat in vroegere tijden naar de Payenborchsteeg leidde. Vanaf 1954 gaf de Utrechts Geologen Vereniging het naar het huis Payenborg vernoemde tijdschrift Payenborchiana uit.

Leeuwenberg is een stadskasteel in de Nederlandse stad Utrecht. Dit grote stenen hoofdhuis zonder weerbaar karakter aan de Oudegracht 307 verrees in de eerste helft van de 14e eeuw. Het hoofdhuis telt twee bouwlagen met kelders en is voorzien van een zadeldak. Het 17 meter diepe hoofdhuis is aan de grachtzijde 7 meter breed. Oorspronkelijk is het gebouwd op een perceel dat tot aan de Springweg liep. Gaandeweg de eeuwen is Leeuwenberg uitgebreid en vele malen verbouwd maar het is nog vrij gaaf met middeleeuwse delen zoals de kapconstructie en werfkelder. In de 15e eeuw is een houten voorgevel vervangen door een zandstenen. Ook is die eeuw een onderkelderd achterhuis aan het hoofdhuis toegevoegd, gevolgd in de 16e eeuw door nog een laag tweede achterhuis. De huidige voorgevel van het hoofdhuis is bij een restauratie in 1985 deels gereconstrueerd naar de 15e-eeuwse zandstenen waarbij kantelen zijn aangebracht. Het huis op Oudegracht nummer 305 wordt ook wel Klein Leeuwenberg genoemd, nummer 305 en 307 kenden daarbij doorgangen. In de late middeleeuwen was het huis eigendom van de familie Hombout, ook was het in bezit van (familie van) Willem Arntsz. Rond 1500 behoorde het huis toe aan Gijsbert van Leeuwen, de huisnaam is afkomstig van deze familie. In de 20e eeuw was er een drukkerij in het pand gevestigd.

Het ruiterstandbeeld van Sint Martinus is een kunstwerk in de Nederlandse stad Utrecht. Het ruiterstandbeeld is vervaardigd door de Belgisch-Nederlandse beeldhouwer Albert Termote. Op een bak- en natuurstenen sokkel is in brons uitgebeeld Martinus van Tours, de patroonheilige van Utrecht, te paard. Onder het paard ligt een slang, symbool van het kwaad, die wordt vertrapt door een hoef. Het kunstwerk werd in 1948 onthuld voor de Sint-Martinuskerk uit dankbaarheid voor de bescherming tijdens de Tweede Wereldoorlog van de stad en in het bijzonder van de parochie.

De Twijnstraat is een straat in het Museumkwartier van de Nederlandse stad Utrecht. De straat loopt evenwijdig aan het meest zuidoostelijke deel van de Oudegracht en is vrijwel volledig aan weerszijden bebouwd. Panden aan de gracht kennen de adrestoevoeging aan de Werf.

De Korte Smeestraat is een straat in het centrum van de Nederlandse stad Utrecht. Ze begint bij de Smeebrug over de Oudegracht en eindigt zo'n 100 meter verder op de Lange Nieuwstraat. Halverwege de straat bevindt zich een doorgang naar het Dorstige Harthof. Het is een vrij smalle straat waar eenrichtingsverkeer geldt voor auto's. De Korte Smeestraat is in de 14e eeuw aangelegd dan wel verbreed. Ze werd onder meer ook aangeduid als Nieuwe Smeesteeg, dit ter onderscheid van de Lange Smeestraat aan de andere kant van de Smeebrug. De bebouwing bestaat uit huizen, daterend deels uit de 19e eeuw en deels uit nieuwbouw van rond 1982. In de kern is nummer 12 een middeleeuws huis dat in de 19e eeuw fors is verbouwd. In de straat staan anno 2013 geen monumenten. De straat is sinds 1991 voorzien van een lichtinstallatie door de Amerikaanse kunstenaar Allen Ruppersberg in het kader van een tentoonstellingsproject van het Centraal Museum.

Gronsveltkameren is een rijksmonument bestaande uit een rijtje van zes vrijwoningen in de binnenstad van Utrecht. De kameren werden in 1652 gebouwd in de Agnietenstraat, tegen de stadswal en tegenover de Kameren Maria van Pallaes, die een jaar eerder waren gebouwd. De bouw van de woningen werd uit religieuze en sociale overwegingen bepaald in het testament van Johan van Gronsvelt. In 1756 moesten de Gronsveltkameren plaatsmaken voor de Fundatie van Renswoude. De huisjes werden afgebroken en herbouwd ten westen van de Nicolaaskerk, vóór de oude ingang. De tuinen grenzen direct aan de kerk. Door de bouw van de huisjes ontstond de Nicolaasdwarsstraat. In 1762 was de bouw voltooid. Twee dochters van Johan van Gronsvelts erfgenaam, Henrick van Beest, ervoeren het beheer van de kameren als een last en deden de stichting over aan de rooms-katholieke Aalmoezenierskamer. Hun broer Hendrik van Beest was het daar niet mee eens en kreeg na een gerechtelijke procedure het beheer van de middelste kameren toegewezen (nummers 3 en 4). Als gevolg van dit verdeelde beheer zijn uiterlijke verschillen ontstaan door verschillen in uitvoering van onderhoud. In 1982 werden de kameren door de gemeente gerenoveerd. Het beheer is thans in handen van woningcorporatie Mitros. In het midden van het rijtje is een gevelsteen aangebracht met de tekst: Sta toCh beneDe Lees hIIr De ReDe:De Hr. en Mr. Jan van Gronsvelt, advocaatdes Hofs van Utrecht heeft zes kameren di Gy zietUit liifde puur gesticht door loutre charitaatTot Bystand van de lien om Godswil anders niit Daaronder: Deze zijn verplaatsten vernieuwtin den Iaere 1756.